Al eerder schreef ik over zelfbeschadiging. Ik schreef over leven met littekens… Nu het zomerseizoen is begonnen en het hopelijk zonnig wordt begint voor veel mensen die zichzelf beschadigen of hebben beschadigd een lastig seizoen.
Er zijn een heleboel verschillende meningen over wat je moet doen wanneer je jezelf beschadigt of beschadigd hebt en daar littekens van hebt. Sommige mensen vinden dat je de littekens moet verbergen. Ze kunnen shockerend zijn voor anderen. Ze kunnen een slechte eerste indruk geven. Ze kunnen reacties oproepen die je verdrietig maken. Op zich hebben ze een punt, dat kan gebeuren ja.
Een andere groep mensen vindt dat het prima is om met littekens van zelfbeschadiging of zelfs nog verse zelfbeschadiging rond te lopen. Omdat dit nu eenmaal tijdelijk bij jou hoort. Omdat jij er mag zijn. Met alles wat bij jou hoort, dus ook je littekens en wonden. Omdat je je niet hoeft te schamen…
Ik merk zelf dat ik dit nog steeds een behoorlijk lastig onderwerp vind. Ik draag in huis, naar de stad, eigenlijk overal, korte mouwen als het warm is. Ook draag ik een korte broek. Ja, littekens zijn zichtbaar, dat klopt. Mensen kijken, ook dat klopt. Gek genoeg doet dit me vrij weinig. Je zou verwachten dat ik dit super moeilijk zou vinden, aangezien ik heel erg veel waarde hecht aan meningen van anderen. Misschien komt het omdat ze kijken, maar nooit iets zeggen. Wat hun mening precies is weet ik dus niet. Normaal zou deze onzekerheid me gek maken. Tot waanzin drijven. Maar hier niet. Misschien komt het door mijn lieve mamma, die me altijd vertelt dat ik er mag zijn – ook met mijn littekens. Dat ik wanneer er mensen komen die mijn littekens nog nooit gezien hebben ik gewoon mijn korte mouwen shirts mag dragen, want “dit ben jij nu en als zij daar niet mee kunnen dealen gaan ze maar weg” – aldus mamma. Lief.
Voor mij is ook het allerbelangrijkste dat iemand zichzelf kan zijn. Dat iemand voelt dat hij of zij er mag zijn. Dat iemand zich niet schaamt voor wie hij is. Littekens van automutilatie heb je niet voor je lol, maar je kunt ze ook niet zomaar wegkrijgen. Moet je dan wanneer het 30 graden is in een lange broek en een trui gaan lopen? Omdat het anders misschien shockeert? Ik denk het niet. Het leven is nu eenmaal niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Daarnaast zou je net zoveel aangestaard worden als je in lange broek en trui loopt met 30 graden, denk ik, maar dat weet ik niet.
Zelf bedek ik mijn littekens nog steeds wanneer ik weet dat ik mijn familie ga zien. Mijn opa, oma en moeder weten hoe “alles” er uit ziet. Mijn broers, andere familie, daar durf ik het nog niet bij. Bang voor vragen, moeite met het geven van antwoorden. Of juist de angst dat ze niks vragen of zeggen. Het negeren. Dat is minstens net zo ongemakkelijk, vind ik.
Naar mijn fysiotherapeute draag ik al vanaf het begin af aan 3/4 mouwen shirts. De eerste 6 (?) afspraken heeft ze er niets over gezegd. Soms voelde ik me daar ongemakkelijk door. Één keer had ik een terugval en droeg ik ineens een veste en een hemdje. Ook hier zei ze niets over. Prima, maar niet wat ik “gewend” ben vanuit de therapiewereld. Na een aantal afspraken begon ze wel over mijn littekens. Op een respectvolle manier. Ze vroeg waarom ik het deed. Ze vroeg niet “wat” het was, dat was voor haar duidelijk. Misschien ook wel omdat ze van mijn psychische problemen af weet.
Goed, wat ik dus eigenlijk het allerbelangrijkst vind is: doe waar JIJ je goed bij voelt. Je mag er zijn. Echt. Je hoeft je niet te verstoppen. Je hoeft ook niet met korte mouwen te lopen als jij je daar niet prettig bij voelt. Niets moet. Je mag het helemaal zelf weten. Als je je keuzes maar probeert te baseren op JOUW wil en niet op anderen zouden kunnen denken. Dat weet je immers toch niet. ;-)
Liefs
Dappere Kim! Heel mooi verwoord, jij mag er zijn! Wat boffen we toch met onze moeders!
Zeker!
Mooie blog en wat mooi en respectvol verwoord. Wat fijn dat je moeder ook zo begripvol is, kan me voorstellen dat dat helpt.
Ben het helemaal met je eens, je kunt je littekens niet blijven verbergen, het mag er zijn. Je kunt t niet ongedaan maken tenslotte, het is een stukje van jou.
xx
Precies. We (iedereen) mogen er zijn.
Littekens zijn de trots van destructief gedrag, daar blijf ik ver vandaan.
Hoe bedoel je dit precies?
“There’s no scare to show for happiness..”
Heel goed opgeschreven Kim! Knap, en je schrijft precies waar het om gaat: je mag er zijn, met of zonder littekens. Of je nu met mouwen of met een hemd loopt.
Dankjewel :-)
Ik vind ’t gewoon stoer van je. Punt. :)
Ik ben er zelf bekend mee, maar toch valt het op als iemand littekens heeft. Het kan zijn dat iemand me ook ooit heeft zien kijken. Maar het enige wat ik denk is dan: ‘all the power to you & hopelijk gaat het beter met je’. Mensen die kijken = dus niet per se negatief of uit onwetendheid, het is gewoon menselijk.
Precies. Als ik iemand zie met iets ‘afwijkends’ kijk ik ook vaak kort. Gaat automatisch en is niet negatief. Meer gewoon een ‘hé!’ en dan weer door.
Wat goed geschreven! Ik heb zelf littekens vanwege operaties en een huidaandoening en die zal ik nooit verstoppen. Je bent wie je bent en andere mensen moeten daar maar mee proberen te leven. Zo lang iedereen blijft verstoppen, zal er ook geen bewustwording van andere mensen komen. Littekens laten zien dat je een survivor bent, op welke manier je er ook aan gekomen bent.
Mooi geschreven en mooie boodschap! Doen waar je je goed bij voelt. Dat is alles dat telt lijkt me. Je bent een stoere meid!
Heel erg mooi geschreven!
Wat heb je dit prachtig geschreven! Je moet je goed voelen in je kleding, dat is het allerbelangrijkste!
Wat een super mooi stukje. Je hebt het echt prachtig geschreven!
Het viel mij ook op dat in je zomerse vlogs je littekens best wel zichtbaar zijn en dat je daar best wel heel relaxed onder lijkt, vind ik superknap van je!
Mooi geschreven! Ik vind het mooi dat je dit wel durft terwijl andere dingen zo moeilijk zijn. Dat je nu ook video’s maakt vind ik ook erg knap!