Een tijdje geleden schreef ik een aantal stukjes over waarom ik twijfelde aan mijn diagnose en over eventueel onderzoek naar autisme. Inmiddels is dat weer wat op de achtergrond geraakt. Vandaag vertel ik waarom mijn zoektocht naar ‘de juiste diagnose’ eventjes is gestaakt.
Een aantal weken geleden schreef ik dat ik had gehoord dat ik geen autisme heb. Dat ze daar geen aanwijzingen voor kunnen vinden in mijn jeugd. Dat is me ook verteld. Tenminste, niet met die woorden. Het ging eigenlijk iets anders. De diagnoses die ik nu heb en de diagnose autisme hebben erg veel overeenkomsten. Omdat ik op dit moment zo vast zit qua behandeling denkt mijn behandelaar dat het op dit moment weinig uitmaakt wat de diagnose is. De behandeling (en het opstarten daarvan) zal in gang moeten worden gezet, maar dit zal ongeveer op dezelfde manier gaan ongeacht welke diagnose erbij hoort.
Dat klinkt misschien een beetje gek, dat vond ik zelf eerst ook. Dat is ook de reden dat ik in eerste instantie zelf heel erg hard riep “oké, ik heb geen autisme, laat allemaal maar” (als ik het zo lees klinkt het alsof ik autisme wil, maar het zit ‘m meer in het willen van de juiste behandeling en de juiste hulp). Dit kwam eigenlijk alleen maar omdat ik er even helemaal klaar mee was. Ik was op zoek naar duidelijkheid, naar vastigheid en wat ik kreeg was “sorry, maar we weten het niet”. Daar kon ik niks mee en dus veranderde ik de uitkomst van het gesprek naar iets wat voor mij duidelijk was. Een duidelijke ‘nee’ was voor mij op dat moment makkelijk om mee om te gaan dan een vage ‘we weten het niet’. Wat daar ook bij kwam was dat ik me niet helemaal serieus genomen voelde. De woorden ‘we weten het niet’ voelde alsof ze niet begrepen hoe graag ik gewoon duidelijkheid wilde. Hoe graag ik wilde dat zij me konden vertellen wat ik moest doen en waardoor het komt dat ik dingen nu niet doe.
Inmiddels is er behoorlijk wat tijd verstreken. Ik heb de woorden nog wat beter op me in laten werken. Naast de woorden ‘ik weet het niet’ van mijn psycholoog waren er ook de woorden dat het FACT team me eventueel nog verder zou kunnen helpen bij de zoektocht naar de juist diagnose (als ik die niet al heb, natuurlijk). Er was geen vaststaand antwoord voor dit moment. Dat vond ik lang heel erg moeilijk, maar eigenlijk merk ik dat het oké is. Het zou kunnen dat ik, als ik bij een gespecialiseerd centrum kom, zij me ook niet met 100% zekerheid kunnen vertellen hoe en wat. Dat is lastig, maar ja… Mijn eigen gedachten rondom de diagnoses zijn op dit moment een beetje vaag. Ik ging van helemaal zeker wél autisme naar absoluut niet. Ik weet het dus eigenlijk niet. Het ligt aan het moment van de dag, de verhalen die ik die dag heb gehoord. Inmiddels houd ik me er niet meer echt mee bezig. Ik zie het allemaal wel. Ik zie wat er op mijn pad komt, of juist niet.
Als het voor mijn behandeling op een gegeven moment handig is om toch nog beter te kijken naar diagnoses doen we dat, zo niet, dan niet. Wat ik hoor van een vriendinnetje dat op dit moment een behandeling/begeleiding voor autisme krijg is wel heel erg positief. Dat maakt dat ik het lastiger vind om me er niet weer mee te laten slepen door het hele diagnose-verhaal. Ik denk oprecht dat de dingen die zij aangeboden krijgt en die met haar worden gedaan (dat klinkt raar, maar goed) mij heel erg zouden kunnen helpen. De behandelaren daar hebben veel ervaring met mensen die heel erg veel moeite hebben met het praten, die enorm veel behoefte hebben aan controle en duidelijkheid.. Maar wie weet gaan ze hier bij het FACT ook anders mee om dan tot nu toe is gebeurd. Dat weet ik niet.
We wachten af. De zoektocht is even gestaakt.
Beetje gekke vraag vandaag misschien, maar ik wil het toch graag weten: heb je wel eens getwijfeld aan een diagnose? Zo ja, ben je hier dan over doorgegaan tot er duidelijkheid was? Of denk je, net als ik nu, dat het allemaal wel komt? Is dat passief? Of gewoon oké?
Liefs
Dat wat goed voelt voor jou, dat is goed. Als dat nu het zo laten als het is is dan is dat goed. Als dat in de toekomst weer opnieuw zoeken is dan is dat ook goed.
Dankjewel. :-) Lastig, want wat voor mij goed voelt.. tja, dat weet ik eigenlijk niet!
Ik heb nu een diagnose staan waar ik niet helemaal aan voldoe. Dat betekent dat ik hulp krijg en dat is voor mij het belangrijkste. In de ggz is een diagnose nou eenmaal nodig om een behandeling vergoed te krijgen. Soms als het onduidelijk is welke diagnose, maar het wel duidelijk is dat iemand hulp nodig heeft is het het veiligst om toch een diagnose te stellen zodat iemand niet nog ongelukkiger wordt. Niet een random diagnose natuurlijk. Knap dat je het even naast je neer kan zetten.
Dat is ook zeker het belangrijkste! Ik denk dat er tussen een persoonlijkheidsstoornis en autisme bijv. wel een behoorlijk verschil is later in de behandeling. Dat maakt het een beetje lastig, om het maar ’te laten’, maar ik doe m’n best voor nu. :-)
Hopelijk wordt er een manier van behandelen gevonden die bij je past en waar je mee vooruit komt! Het is je zo gegund.
Ik ben een paar keer erg ziek geweest en elke keer zeiden ze dat het buikgriep was en dat het dan ook heerste. Maar ik had het zo vaak… Nu is mn blinde darm eruit en heb ik het niet meer gehad. Wij zeiden toen al: misschien was het dan al die tijd mn blinde darm. Waarop de dokter zei dat het niet kan maar ik had wel veel gezelfde symptomen alleen dan niet zulke pijn bij mn blinde darm… Ik denk dat dokters ook niet alles weten en elk lichaam is anders. Daarnaast is de blinde darm een raar orgaan haha.
Lief! Dankjewel!
Dokters weten inderdaad niet alles, daarnaast kunnen ze ook niet voelen wat jij voelt. Dat maakt ’t lastig. Fijn dat je er nu geen last meer van hebt. :)
Lastig lijkt het me als je zo graag de juiste behandeling wilt maar het op de een of andere manier niet uit de verf komt. Heb je het er met je behandelaar over gehad wat voor jou wel zou werken? Bijvoorbeeld wat je vriendin voor therapie heeft. De duidelijkheid en de expertise over het moeilijk kunnen praten, delen van je verhaal?
Je schrijft erg fijn en helder, heb je al eens gedacht om te schrijven tussen de sessies door en dat mee te nemen? Op momenten in mijn behandeling dat ik enorm vastliep maar niet durfde te vertellen wat er nou daadwerkelijk aan de hand was dat mij zo blokkeerde heb ik het opgeschreven. Het werd gewoon een huiswerkopdracht. En aangezien ik ook van duidelijkheid hou, regeltjes en ze zeker niet durf te breken schreef ik het altijd braaf op. Zo kon ik er even over nadenken, ‘het verhaal’ goed inleiden en uiteindelijk raakte het gesprek weer op gang, de eerste keren gaf ik het verhaal aan mijn psychologe, en later las ik ze voor.
Misschien heb je het al geprobeerd, en werkte het ook niet. Maar ik hoop oprecht dat er een juiste weg gevonden wordt om jou verder te helpen.
Knuf, Noirona
Het lastige is een beetje dat ik in therapie helemaal dichtklap vaak. Opkomen voor wat mij zou kunnen helpen (op wat voor manier dan ook) is daarom erg lastig. Aan opschrijven heb ik wel veel gedacht inderdaad. Ik heb een tijd lang gemaild met mijn behandelaar. Of in elk geval, ik mailde, zij printte het uit en nam het mee. Dat hielp wel in de zin dat ik kon uiten wat ik dacht (deels), maar zodra ik daar weer in het gesprek zat gebeurde er weer hetzelfde als altijd – ik klapte dicht. Dus dan konden we er eigenlijk alsnog niks mee, dat was jammer.
Ik vind ’t fijn dat je deelt wat voor jou heeft gewerkt. Ik hou het in gedachten! Dankjewel!
Liefs
De zoektocht naar de juiste behandeling is heel erg lastig. Aan de ene kant heb je een diagnose nodig voor een behandeling zou je denken, aan de andere kant, hoe vaak krijgen we niet een verkeerde diagnose? Dat zou dan bij definitie ook een verkeerde behandeling moeten zijn, wat lang niet altijd het geval is. Ik denk dat je eerder moet kijken naar wat nodig is voor jou als persoon en dat kan ook heel goed zijn dat dat op dit moment niet duidelijk is. Dan lijkt het me helemaal niet verkeerd om de zoektocht even te staken.
Ik denk dat ik meer ‘doel’ op het stuk waarbij je bij autisme meer moet accepteren van dingen die je niet kunt en ook daadwerkelijk dingen uit de weg ‘mag’ gaan, omdat het gewoon te veel is. Bij angsten en persoonlijkheidsstoornissen is het wel echt meer aangaan. Ik denk dat bij autisme de angst-behandeling niet zal werken. Maar misschien zeg ik daar iets heel stoms. Ik weet het niet! We zien het wel, in de toekomst. :-)
Ik heb de afgelopen 6 jaar heel wat diagnoses gehad en daarbij horende therapieën en behandelingen. Maar het liep allemaal spaak, ik bleef destructief en kon niet werken of naar school. Ik heb een zware klinische groepsbehandeling gehad voor persoonlijkheidsstoornissen en die heeft alles eigenlijk alleen nog maar verergerd. Behalve dan dat ik daar wel veel heb geleerd over mezelf.
Na die behandeling kwam ik bij de zoveelste psycholoog. Die zag symptomen van autisme en ik ben het diagnosetraject ingegaan. Daar kwam idd ASS uit. Maar dat maakte in het begin nog niet echt uit. Ik pas me perfect aan, heb goede sociale manieren en ik val eigenlijk nooit op. Dus voor de buitenwereld leek ASS niet te passen. Maar voor mij wel. Ik herkende heel veel en heb één keer met een gespecialiseerde psycholoog gepraat en dat was zo fijn, dat was de eerste keer dat ik me gehoord en begrepen voelde. Andere psychologen prikten niet door mijn sociale masker. Niemand eigenlijk.
Ik denk dat veel behandelingen overlappen en dat de diagnose dan niet heel veel uitmaakt. Maar sommigen kunnen juist averechts werken als je ASS (zou) hebben. Dus kijk goed naar de intensiteit van de therapie die je aangeboden gaat krijgen. Je weet nog niet zeker of er evt. ASS speelt bij jou, maar hou het wel in je achterhoofd. Ik werd half overspannen soms van therapie, door alle prikkels, veranderingen en het gepraat van iedereen. Zulke dingen kan je dan beter voorkomen, ook al weet je het niet zeker van de diagnose, je weet wel dat je er moeite mee hebt.
Wat ik wel ingewikkeld vind is dat je bij ASS je meer neer moet leggen bij deze symptomen en er zo goed mogelijk mee moet leren omgaan, het is en blijft een beperking. Dingen mag je gerust ook uit de weg gaan. Maar bijv. bij angsten en persoonlijkheidsproblemen moet je het aangaan, zodat je er in kan groeien en veranderen. Dat vind ik wel een wezenlijk verschil in diagnose. En dus ook een belangrijk punt in de behandeling.
Dat zou ervoor pleiten wél een diagnosetraject in te gaan. Hoe eerder je het weet, hoe beter je je leven kan gaan invullen. Bij mij heeft dat wel zo gewerkt…..
Sorry, een heel verhaal. Als je meer wilt weten, vraag gerust!
Ik hoop in ieder geval dat je binnenkort de hulp krijgt die je nodig hebt.
Hou je haaks meis! Liefs, Yentl
Bedankt voor je uitgebreide reactie! Vind ik heel erg fijn! :-)
Wat jij schrijft is inderdaad precies wat me soms aan het twijfelen maakt over het wel/niet diagnose traject in gaan. Ik vind het heel erg lastig! De therapeut kennelijk ook, want die zegt dus dat ‘ie het niet weet. Ik ben bang dat er, omdat we zo weinig meer weten uit mijn jeugd, nooit een duidelijke diagnose gesteld kan worden. Dat maakt me best angstig, want tja, de onduidelijkheid zal dan dus altijd enorm blijven.. Lastige dingen..
Anyway, ik wil je echt heel erg bedanken voor je uitgebreide reactie. Hij heeft me weer aan het denken gezet. :-)
Ik vind het knap dat je er op deze manier naar kunt kijken en ik hoop dat er binnenkort een vorm gevonden wordt die voor jou werkt.
Ik kreeg mijn diagnose pas achteraf te horen (tegenwoordig is het wettelijk verplicht om die tijdens de behandeling te vertellen), maar daar ben ik eigenlijk wel blij om. Ik lees hierboven heel veel verschillende ervaringen, maar mijne is dat een diagnose alleen maar meer belemmerend werkt. Je gaat jezelf zien door de ogen van die diagnose, dat heet zelfstigma. Je gaat “voldoen” aan je diagnose omdat je weet wat je diagnose inhoudt. Ik denk niet dat dat goed is. Bij psychologie zeggen we ook: de dsm met al zijn diagnoses is verre van ideaal maar het is het beste wat we hebben. Iemand met zes symptomen krijg misschien wel een diagnose depressie, iemand met vijf niet. Iemand met drie kenmerken van autisme krijgt wel de diagnose, iemand met twee niet. Is er een wezenlijk verschil tussen die personen? Lijden ze er minder om? Waarschijnlijk niet.
Maar goed, neemt niet weg dat het ook verhelderend kan werken natuurlijk.
Ik denk dat je zeker een punt hebt. In hoeverre gaat een diagnose helpen en in hoeverre gaat het de symptomen ‘verergeren’ omdat je je gaat gedragen naar een diagnose. Voor mij hebben diagnoses (volgens mij) grotendeels wel ‘geholpen’ en gezorgd voor (h)erkenning. Dit is natuurlijk altijd lastig te bepalen.
Het zou in mijn ogen het mooist zijn als er veel meer écht naar de persoon wordt gekeken, maar daarvoor moet je wel meer delen dan ik doe. Daar ben ik me dan ook wel weer van bewust, haha.
Dat lijkt me inderdaad moeilijk, meis. Bij de psycholoog kwam bij mij ook nooit een duidelijke diagnose uit. Dat vond ik ook wel vervelend, maar ik kon het wel los laten. Uiteindelijk vond ik het niet belangrijk omdat ik wel kon werken aan de dingen die me dwars zaten.
Nu heb ik eindelijk een passende lichamelijke diagnose, dus wat dat betreft heb ik wel heel hard doorgezet ondanks alle afwijzingen en ‘ik weet het niet’ antwoorden. Voor mij is dat heel belangrijk, maar dat komt omdat ik niet behandeld kon worden zonder deze diagnose. Mijn vorige behandeling was gewoon ontoereikend en ik weet nu beter hoe ik met mezelf om moet gaan.
Ik denk dat het oké is dat je het voor nu even laat en kijkt hoe het gaat. De behandeling en ’t beter voelen is belangrijker dan de diagnose. Maar als je daar echt niet verder mee komt dan zou ik dat aangeven, zodat je behandelaren weer verder met je kunnen zoeken. :)
Ik vond het zo ‘fijn’ te lezen dat jij nu eindelijk een passende diagnose hebt gekregen. Het is absoluut geen ‘fijne’ diagnose, maar de duidelijkheid is al zo veel waard.
Diagnoses en de juiste behandeling zijn altijd erg lastig. Zeker als je meerdere dingen hebt. Het is al snel lastig voor de hulpverlening wat bij wat hoort en hoe ze het moeten aanpakken. Wat bij mij heeft geholpen is de problemen 1 voor 1 aan te pakken. Begin met hetgene waar je op dat moment het meeste last van hebt. Het is niet zo dat je de rest moet vergeten en niks mee moet doen. Maar door dat op een iets lager pitje te zetten kun je je misschien beter focussen. En schrijf dingen voo jezelf op. Bespreek je twijfels met je behandelaar. Bespreek het met de mensen om je heen. Maar probeer vooral te doen wat goed voor jou voelt. Ookal is dat soms lastig.
Dikke knuffelx
Dat is inderdaad wel goed om te doen, als het werkt, denk ik. :-) Bij mij merk ik wel dat wanneer aan het een gewerkt wordt en ook daadwerkelijk minder wordt, het ander weer heftiger wordt waardoor dat weer eerst aangepakt moet worden.
Bedankt voor je reactie!
Liefs
Klopt dat is vaak zo. Maar op een gegeven moment moet je er op een manier doorheen. En dat is ontzettend lastig. Nog een tip probeer het eromheen zo rustig mogelijk te houden. En jezelf extra verwennen! Je komt er wel!
Liefsx
Ik denk inderdaad dat je op moet passen wat Laura zegt, dat een diagnose er niet voor zorgt dat je je er naar gaat gedragen. Dat is de reden waarom ik mij eigenlijk nooit heb ingelezen in een de diagnose.
Ik denk dat het goed is om twee dingen niet uit het oog te verliezen. Autisme is niet iets wat je zomaar krijgt, het is een gen afwijking waar je mee wordt geboren. Dus als je moeder de diagnose niet kan bevestigen door hoe je was vroeger, wordt dat best lastig. Dan moet je gaan kijken of het inderdaad niet iets is wat er op lijkt, want dan ben je ook vrij een bepaalde behandeling te kiezen. Ook de behandeling van ASS is hard werken.
Daarnaast de andere kant, ASS bij vrouwen ziet er iets anders uit dan bij mannen. Denk dat het voor je behandelaar lastig is om die diagnose te stellen als hij er zelf niet mee werkt. De link:
http://tests.psychologiemagazine.nl/Gezondheid/Test%20autisme?pagina=1
bevat een vragenlijst die ook wel in de screening gebruikt wordt (goede test). Zelf ben ik met de uitkomst van deze vragenlijst naar m’n psycholoog gegaan en is naar aanleiding daarvan het onderzoek gestart.
Aan de ene kant snap ik je onzekerheid rondom diagnoses (ik heb ‘m zelf ook op het moment rondom een andere diagnose), aan de andere kant moet je oppassen dat dat niet gaat zorgen voor tunnelvisie waardoor je denkt dat het antwoord alleen nog maar ‘daar’ ligt en dat ‘dat’ het wel moet zijn. Als het lukt is het denk ik goed om de zoektocht inderdaad te staken en later weer op te pakken, misschien geeft dat net een beetje helderheid en nuances.
Sterkte ermee.
xx
Dat is inderdaad zeker zo. Ik denk zeker niet dat een behandeling van ASS ‘een makkie’ is en dat daarmee al mijn problemen zijn opgelost. Omdat ik een tijdje wel een beetje last had van tunnelvisie (eerst juist tégen autisme, daarna vóór) ben ik gestopt met het hele gedoe over de diagnoses nu.
Bedankt voor je reactie!
Ik kom even knuffelen en zo.
Voor mezelf ga ik uit van ‘als ik er geen last van ondervind dat ik een diagnose niet heb, ga ik er ook niet achteraan’. Zo weet ik vrij zeker dat ik, naast dyspraxie, ook ADD heb, maar er is vrij veel overlap in wat voor therapie je ervoor kan krijgen, en met een man die enorm hamert op ‘het moet in de agenda komen’ en zoeken naar hoe het voor mij werkt om te plannen loopt mijn dagelijks leven gewoon hoe het moet lopen. Ik ben enorm chaotisch, heb moeite met plannen, ben impulsief, heb regelmatig een te vol hoofd (en een omgeving die daarmee om kan gaan), maar een diagnose zou niets toevoegen.
Anders wordt het met andere dingen. Zo kon ik wel hulp krijgen omdat ik eindelijk een diagnose had voor het continue somber voelen. Die diagnose dysthyme stoornis had ik nodig om niet in die somberheid te verzanden, om hulp te krijgen. Dan ga ik wel harder achter een diagnose aan.
Het gaat dus voor mij twee kanten op, en hangt samen met de vraag: héb ik iets aan de diagnose, of is het alleen een extra labeltje voor iets waar ik toch al mee om leer gaan? Als je hulpverleners je kunnen helpen door rekening te houden met kenmerken van een diagnose, ook als je die diagnose niet hebt, dan kan achter die diagnose aangaan meer energie kosten dan het oplevert. Als je straks merkt dat je die hulp die je nodig hebt niet krijgt kan je altijd nog aan de bel trekken.
Het lijkt me heel lastig dit. Van wel naar niet naar weet-ik-niet. Ook al zou je de behandeling wel graag willen, zou dat kunnen als de rest dus ‘Nee/Weet ik niet’ antwoord?
Misschien is het inderdaad beter om het nu even te laten rusten. Misschien heb je op een later moment meer ‘geluk’ en is er wél meer duidelijkheid over het verloop. Als ‘buitenstaander’ vind ik het lastig om je te helpen, omdat ik hier helemaal niet in thuis ben.
In een diagnose stellen zit een beetje het gevaar van een etiket op iemand drukken, vind ik. Het kan enorm prettig zijn voor bijvoorbeeld een behandeling als dit door de cliënt als goed wordt ervaren, maar er komt vaak een label bij kijken. Dat vind ik jammer! Een diagnose is namelijk “maar” een constatering wat er over het algemeen, bijvoorbeeld autisme, aan de hand is. Voor de rest scheelt het echt per persoon… Want iedereen is anders en reageert dus ook anders op bepaalde prikkels en behandelingen. Daarom denk ik dat je moet doen waar jij je goed bij voelt, zowel qua zoeken naar een diagnose als bij behandelingen!
Ik kan me goed voorstellen dat dit moeilijk voor je is, maar misschien is het zo wel even goed, kun je even rust nemen en alles laten bezinken.
Knap dat je hier zo open over schrijft en hoe jij er op dit moment naar kijkt. Ik denk dat je moet doen wat goed voor jou voelt. Als dat op dit moment afstand / rust is, dan is dat goed. :-) Wel ben ik het ergens niet eens met jouw behandelaar. Mij is altijd geleerd een juiste diagnose te stellen, zodat de behandeling daarop toegespitst kan worden. Dus mocht je weer de energie hebben en twijfelen aan jouw diagnose, dan zal ik zeker de moeite steken in een nieuw onderzoek.
wat een gedoe zeg. Je geeft aan dat je verwacht dat je veel baat hebt bij de behandelingen, is de diagnose dan heel erg belangrijk? Al noemen ze het een verkoudheid, als de behandeling jou maar helpt.
Wat betreft je vraag denk ik dat het heel persoonlijk is. Jezelf neerleggen bij de conclusie van een ander kan heel bevrijdend zijn. Anderszijds kun je jezelf daardoor ook volkomen onbegrepen voelen. Ik kan het niet voor je beantwoorden ben ik bang.
Je hoeft niet te zoeken naar een diagnose, dat is optioneel. Ik ben eens in behandeling geweest bij een psychiater die zei: We hoeven de oorzaak van de depressie niet te weten, we zijn daar niet van afhankelijk voor de behandeling. Vooral mijn moeder had heel erg veel moeite met die opmerking, zij wil echt precies weten hoe het zit met mij. Zo stelt zij aan iedere behandelaar de vraag of de klachten kunnen komen door mijn vroeggeboorte en extreem lage geboortegewicht. Zij wil daar heel graag duidelijkheid over hebben, maar het valt gewoon niet te zeggen.
Ik twijfel niet aan de diagnose die ik heb. Dysthyme stoornis klopt wel, ik ben chronisch depressief. Maar het zou best onderdeel van een andere aandoening kunnen zijn. Zo gaan bijvoorbeeld bijna alle hersenaandoeningen gepaard met depressies. De laatste psycholoog waar ik onder behandeling was vond dat de diagnose niet klopte omdat ik niet reageerde op antidepressiva. Het is dus ook maar net waar je het op baseert, of je vindt dat een diagnose klopt of niet. Ik wil graag een verklaring voor mijn klachten vinden en kan daar soms best obsessief mee bezig zijn. Maar af en toe heb ik ook zo’n fase als jij nu hebt: Laat maar. Wat maakt het uit?
Of en wat het uitmaakt kun je alleen zelf bepalen. Je gevoelens zullen hierin wisselen, dat is heel normaal. Ik hoop in ieder geval dat je duidelijkheid zal vinden, of je daar nou actief naar op zoek bent of niet. Stom voorbeeld misschien, maar goed. Mijn moeder was totaal niet op zoek naar een relatie, had nog tegen vriendinnen lopen verkondigen dat voorlopig echt geen vent wilde. Twee weken later werd ze smoorverliefd op de man die nu mijn vader is. Soms hoef je niet te zoeken.
Het is misschien inderdaad goed om even alles te laten bezinken en af te wachten wat er komen gaat. Ik begrijp overigens dat dat lastig is hoor. :( Sterkte meis!
Zelf heb ik ook het gevoel dat mijn diagnose niet helemaal klopt, alleen zijn het bij mij lichamelijke klachten. Ik heb best wel lang gezocht, maar wat de diagnose ook is, er is waarschijnlijk toch geen behandeling voor. Ik heb me er dus bij neergelegd en ervoor gekozen dat ik mijn energie liever steek in het opbouwen van mijn leven dan dat ik blijf zoeken naar de juiste diagnose waar ik uiteindelijk waarschijnlijk toch niks mee kan.