“Hè, maar je gaat toch naar een psycholoog om beter te worden? Waarom worden mensen dan soms zieker?”
“Voor haar opname had ze zichzelf nog nooit beschadigd en nu doet ze dit ineens elke dag..! Die opname heeft alleen maar slecht gedaan!”
“Voor haar opname in de eetstoorniskliniek sneed ze haar brood in vier stukken en nu ineens in 16… Ook eet ze extreem langzaam… We hadden haar daar nooit heen moeten laten gaan.”
Het klinkt waarschijnlijk gek, dat mensen zieker worden in een kliniek of tijdens hun behandeling. Toch gebeurt het vrij vaak. Zelf heb ik tijdens mijn behandelingen ook veel mensen gezien met wie het alleen maar slechter ging en wie zich alsmaar extremer gingen gedragen. Waarschijnlijk is de kans dat dit in individuele behandelingen gebeurt iets kleiner, omdat je hier niemand hebt om je mee te vergelijken. Mijn ervaringen zullen dan ook alleen over de groepsbehandelingen gaan.
Toen ik van de GGZ kwam en in deeltijdbehandeling ging had ik nog niet veel groepsbehandeling gehad. Een sociale vaardigheidstraining, meer niet. Eigenlijk had ik hier ook al gevoeld hoe het was om ‘slechter’ te worden in behandeling. Er zat een meisje met een eetstoornis in mijn groep. Zij was hiervoor wel in behandeling, bij mij was de eetstoornis toen nog niet “gezien” en ik durfde zelf niet te vertellen over mijn worstelingen. Ik zag haar hele kleine hapjes van het koekje dat ze bij de thee kreeg nemen. Ik zag hoe de behandelaar haar met veel zorgen aankeek. Ik zag dat zij de hulp ontving waar ik zo naar verlangde. Langzaam maar zeker (en ook vrij onbewust) nam ik haar gedrag over. Ik weigerde koekjes of at heel erg langzaam. Ik verlangde ook naar de steun en hulp die het andere meisje leek te ervaren.
Tijdens mijn deeltijdbehandeling merkte ik dat anderen dit ook hadden. Wanneer er iemand ‘opstandig’ deed en aandacht kreeg van de behandelaren, waren er de volgende week vaak meer die extremere uitspraken deden, niet mee werkten of te laat kwamen.
Ook van vriendinnetjes die in klinieken hebben gezeten hoor ik het veel. Eerst valt de zelfbeschadiging nog mee, voor zover het ooit mee kan vallen. Laten we zeggen dat ze het eerst verborgen hielden, het oppervlakkig was en ze het goed verzorgden om geen littekens te krijgen. Tot het moment dat ze merkten dat dit in de kliniek anders werd behandeld dan ambulant. Ambulant is mijn ervaring dat ze er “blij” mee zijn wanneer je jezelf niet ernstig beschadigt en je het zelf goed verzorgd. In de kliniek willen ze natuurlijk ook dat je, als je dan al aan zelfbeschadiging doet, oppast. De jongens en meisjes die het zelf allemaal goed “onder controle” hebben krijgen er nauwelijks tot geen aandacht voor. Zij kunnen het zelf wel oplossen. Het verstoort de gang van zaken in de kliniek niet.
Wanneer iemand naar het ziekenhuis moet om gehecht te worden is er ineens wél aandacht voor je. Dan worden er allemaal plannen in werking gesteld om dat niet weer te laten gebeuren. Je krijgt ineens een heleboel meer steun en hulp.
Dat lokt vaak uit dat de anderen zichzelf ook erger gaan verwonden. Je zit in de kliniek om geholpen te worden en wanneer jouw problemen weg worden geschoven omdat anderen dezelfde problemen in een ergere variant hebben, snap ik dat het heel verleidelijk kan zijn om dat gedrag over te nemen. Dat hoeft niet een helemaal bewust te gaan, het gebeurt omdat je die extra hulp en steun wilt.
Wat je ook wel hoort is dat mensen door de verpleging erop worden gewezen dat ze in een kliniek zijn, niet in het theater. Ze mogen het niet gezellig met elkaar hebben en niet lachen met elkaar. Het mag niet te leuk worden. Ze worden vaak herinnert aan hun diagnoses en gaan zich zo steeds meer gedragen zoals verwacht wordt. Steeds meer naar de ziekte, terwijl ze dit eerst niet deden.
Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat de oplossing voor dit alles zou moeten zijn. Het lijkt me belangrijk dat mensen bij zichzelf nagaan waarom zij behoefte hebben aan die extra aandacht. Je bent in behandeling om geholpen te worden. De zorg moet voor iedereen doorgaan, ook wanneer één client tijdelijk meer hulp nodig heeft…
De verpleging of sociotherapeuten doen denk ik echt wel hun best om iedereen evenveel aandacht, zorg en steun te geven, maar wanneer iemand er echt slecht aan toe is en eigenlijk 1 op 1 zorg nodig heeft is het logisch dat er meer zorg naar diegene uit gaat.
Wat wel zou helpen is meer socio’s of verpleging op de afdelingen. Zo zouden ze de aandacht en steun beter kunnen verdelen. Nu staan er soms maar twee of drie socio’s op een afdeling. Als er dan iemand is die heel veel begeleiding nodig heeft, is er nog maar één of hooguit twee socio’s aanwezig voor alle andere patiënten. Dat is veel te weinig… Maar ja, bezuinigingen hè?!
Liefs
Ik heb eigenlijk voornamelijk goede ervaringen met hulpverlening. Maar mijn therapieën waren allemaal een-op-een. Ik ging zelf naar een psycholoog en had alleen gesprekken met hen. Ik heb nooit in een kliniek gezeten, noch heb ik groepstherapie gevolgd.
Ik kan me wel inbeelden dat het zo loopt en eigenlijk ligt dat ook een stuk aan de hulpverlening, maar vooral aan de soort therapieën, en inderdaad: aan de bezuinigingen! Er zijn verschillende invalshoeken om patiënten te behandelen en vaak gebruiken klinieken psychotherapie en medicatie, terwijl psychologen systeemtheoretisch werken of gecombineerde technieken gebruiken. Persoonlijk denk ik dat daar het grote verschil zit…
Ik denk inderdaad ook dat het zieker worden vooral gebeurd in groepsverband en een stuk minder in individuele behandelingen.
Het is zonde dat klinieken door de bezuinigingen eigenlijk niet meer genoeg tijd hebben om te doen wat voor de cliënten het best werkt. Zo zou het niet horen te gaan!
Heel mooi artikel heb je weer geschreven, knap hoe je zo’n belangrijk punt maakt zonder iemand aan te vallen. Zelf heb ik vooral wat ervaring (als psycholoog zelf dan) met individuele therapie en ook een beetje met ambulante groepstherapieën, maar niet met groepstherapie in klinieken. Het zou ook niets voor mij zijn denk ik. Maar ik kan goed geloven en ik hoor ook soms vallen dat die redidentiële opnames vaak niet echt helpend zijn. Ik denk ook dat individuele aandacht belangrijk is als je je slecht voelt en kan me voorstellen dat je die op alle manieren probeert te trekken als je ze niet voldoende krijgt. Bovendien denk ik inderdaad ook dat mensen vaak niet geholpen zijn met het krijgen van een diagnose en ze er inderdaad soms hun leven naar gaan leiden. Ik vind het heel fijn om je artikels te lezen en ik leer er veel uit bij. Ik vind eigenlijk dat dit gepubliceerd zou moeten worden in een grote krant of tijdschrift!
Wat een lieve reactie! <3
Fijn dat je als psycholoog zelf niet deze ervaring hebt: dat is het belangrijkst! Ik ben wel heel benieuwd of je het zou gaan herkennen als je ooit ook groepstherapie gaat geven.
Liefs
Ik ben het hier echt 100 procent mee eens. Aandacht is zo belangrijk, als ik tzt in groepsverband kom (wat mij vrij aannemelijk lijkt) wil ik me graag begrepen voelen. We vergelijken ons al zoveel met anderen. Voor mij zou ‘ja, maar hij/zij heeft het veel erger’ een enorme valkuil zijn. Daarom zie ik groepstherapie ook niet zo zitten.
Ik denk dat het heel erg aan de groep en aan de begeleiders ligt. Bij mijn angsttraining heb ik dit wel heel erg gehad namelijk, maar bij mijn depressietraining helemaal niet. Er zijn heel veel factoren die meespelen in het vergelijken.
Hopelijk kun je het aangeven bij de intake en houden jij en de behandelaren het goed in de gaten!
Die bezuinigingen zijn de pest. Ik heb mijn eerste intake in oktober gehad en zit nog steeds thuis te wachten op een behandeling. Nu ben ik redelijk zelfredzaam en heb ik goede steun thuis van mijn man en van mijn familie, maar mijn god, je moet er toch niet aan denken dat je die steun niet hebt. Ik weet niet of ik dat gered had.
In een kliniek is het heel moeilijk. Je mag aan de ene kant geen ”voorkeursbehandeling” geven, maar als het minder goed gaat met iemand is het logisch dat die persoon meer aandacht krijgt. Dat is niet te voorkomen evenmin als is te voorkomen dat andere patiënten in de kliniek daarop reageren. Wat ik graag zou zien in de behandeling en benadering van cliënten met een eetstoornis, zeker als ze in een kliniek zijn, is dat er meer nadruk gelegd worden op hun eigen verantwoordelijkheid. Ik merk dat veel cliënten zodra ze hulp krijgen alles uit handen laten vallen en zich overgeven aan de hulpverlening. Ze geven daarmee een stukje eigen kracht uit handen. ”Help mij. Red mij. Ik kan het niet meer.” Ik zou graag meer nadruk zien op het samen doen, maar met de eindverantwoording bij de cliënt. Motiveer! Inspireer! Laat ze aan den lijve ondervinden dat ze veel sterker zijn dan ze zelf denken. Maar inderdaad, daarvoor is heel veel persoonlijke begeleiding nodig en daar gaan we alweer: de bezuinigingen zijn de pest.
Alles draait uit eindelijk terug naar die stomme bezuinigingen! Het is zo stom, want uit eindelijk schieten ze er qua ‘kosten’ niets mee op denk ik. Er komen alleen maar mensen langer in de hulpverlening terecht of ze worden niet geholpen waardoor er extremere dingen gebeuren die uitdraaien op nog meer kosten. Ik ben regelmatig bang dat er eens ergens iets écht goed fout gaat, door de bezuinigingen. In mijn ogen is het gewoon wachten op die gigantische fout, waarna er hopelijk weer veranderingen in gang gezet worden…
Ik hoop dat je snel aan de beurt bent, want het wachten sinds oktober is echt belachelijk!
(Wat wel toevallig is trouwens, is dat ik ook nog een concept heb voor een blog die heet ‘Help mij! Red mij! Ik kan het niet alleen!’ haha. :))
Oh serieus? Dat is best bizar ja!
Haha ja, great minds think alike zullen we maar zeggen? :-)
Ik vind het heel logisch dat dingen worden overgenomen door anderen wanneer je ziet dat je daardoor aandacht kunt krijgen. Ik zou er niet echt een oplossing voor weten. Ik denk dat dit soort gedrag vaak voorkomt in groepsverband. Verder heb ik goede ervaring met de hulpverlening, maar ik heb dan ook pas een echte psycholoog gehad.
Fijn dat jij wel goede ervaringen hebt met jouw psycholoog. :-)
Ik hoop dat er een goede oplossing wordt bedacht voor dit soort gedrag.
Wat goed dat je dit aan het licht brengt. Ik zou ook echt geen oplossing weten maar dit hoort niet zo te zijn! Dit stuk zou inderdaad eens in een tijdschrift of krant moeten staan ;)
Lief van je zeg! *bloos*
Ik denk zeker dat de hulpverlening hier iets mee moet!
Ik ben het ook wel met Marion eens dat het voor een groot deel ook met eigen verantwoordelijkheid te maken heeft. Ik heb een jaar in een kliniek voor eetstoornissen gezeten en ook nog een vierdaagse groepsbehandeling gehad maar ik heb dit nooit zo ervaren. In ieder geval niet binnen de groep. Ik hoorde wel dat dit in andere groepen gebeurde maar ik denk dat je dan bij jezelf na moet gaan waarvoor je in behandeling bent gegaan. Je wilt ervan af, dat wat je al “onder de knie hebt” is alleen maar mooi, dan ga je je toch niet weer slechter gedragen omdat anderen dat ook hebben? Belangrijk is dan om het bespreekbaar te maken, als het je triggert betekent het dat je zelf aandacht en hulp mist dus moet je dat aangeven. En dat is moeilijk, heel moeilijk, ook mijn probleem tijdens behandelingen, dat durf ik niet, maar je daardoor slechter gaan voordoen dan je daadwerkelijk bent schiet ook niet op. Je krijgt dan misschien even de aandacht maar daarna moet je het weer zelf doen en daarbij wordt de focus dan weer zo op dat gedrag gelegd dat je niet aan je werkelijke problemen kunt werken, dus het is tijd rekken. En ik zeg echt niet dat dat makkelijk is, vooral als er in een groep een cultuur hangt waar mensen elkaar naar beneden halen, gelukkig heb ik nooit in zo’n groep gezeten maar als ik daarin zat zou ik me wel afvragen waarom iedereen daar eigenlijk was.
Snap ik heel goed! Ik ben het voor een groot deel ook helemaal eens met wat je zegt.
Aan de andere kant is het zo dat nu degenen die laten zien dat het heel slecht gaat vaak ‘opgevangen’ worden. Red je het zelf niet meer en zie je dit gebeuren, dan is er vaak snel een neiging om dit ook te doen. Juist omdat je ook die hulp wilt.
Als er binnen klinieken meer nadruk op eigen verantwoordelijk zou liggen zou dit wellicht minder vaak gebeuren.
Alleen al de drie bovenstaande zinnetjes zijn pijnlijk herkenbaar. Ik ben ook steeds zieker geworden door de hulpverlening, vooral toen ik in de groepstherapie terecht kwam ging het snel bergafwaarts. Hoewel ik dat pas veel te laat inzag, denk ik dat ik de goede keuze heb gemaakt om ermee te stoppen. Eigenlijk gek hea dat we zieker kunnen worden van de hulpverlening, maar het gebeurt inderdaad helaas maar al te vaak. Sterk stuk heb je weer geschreven!
Dankjewel!
Wat rot dat jij eigenlijk ook alleen maar zieker bent geworden tijdens de groepstherapie! Het is heel herkenbaar voor me. Ik vind het heel erg dapper van je dat je het hebt ingezien en daarna ook gestopt bent met de groep. Verstandige keuze!
Met groepstherapie heb ik weinig ervaring, maar de ervaring die ik heb was slecht. Er gebeurde het tegenovergestelde van wat jij schrijft. Iedereen deed zich beter voor dan hij/zij zich voelde, alles was heel oppervlakkig en iedereen probeerde onder de behandeling uit te komen. We moesten aanwezig zijn vanwege de kosten die anders in rekening zouden worden gebracht en daardoor zat iedereen er met tegenzin. De therapie is halverwege gestopt en dat is maar goed ook. Het enige positieve was om weer tijd door te brengen met leeftijdsgenoten. Ik bloei op in contact, heb dat nodig (maar niet in grote groepen!).
Je slechter gaan voelen tijdens individuele behandeling ken ik heel goed. Er komt een hoop ellende naar boven en de twijfel slaat toe. Ik heb juist in de individuele behandeling vaak het idee gehad dat ik niet ‘ziek genoeg’ was. Uiteindelijk ben ik wegbezuinigd, zogenaamd was ik genezen. Ik weiger om me slechter voor te doen, over het algemeen dan. Ik heb wel eens expres een nacht wakker gelegen om er moe uit te zien.
Dat is iets wat ik ook wel herken inderdaad. Er werd nergens op ingegaan en iedereen wilde zo snel mogelijk weg.
Jammer dat ook jij zulke negatieve ervaringen hebt en uit eindelijk zelfs ‘genezen’ bent genoemd terwijl jij daar zo te lezen anders over dacht!!
Ik herken dit heel erg. Vooral toen ik opgenomen was bij de Viersprong. Diegene die er het slecht aan toe was, kreeg alle liefde en steun. Als je best een oke dag had, kreeg je nauwelijks aandacht. Ik met mijn overdrachtgevoelens, kon dat niet handelen. En dat is in het klein ook gebeurd bij de Ursula.