Kleine kinderen hebben vaak een hoop “gekke” gedachten en gewoontes. Daar was ik zeker geen uitzondering op. Daarbij kwam ook dat ik toen al een angstig meisje was. Achteraf gezien heb ik behoorlijk wat “gekke”/grappige gedachten gehad…
“Hartverzakking”
Toen ik klein was overleed er iemand bij mijn vader op het werk. Hij zat op het toilet en kreeg een hartverlamming, maar dat woord kende ik niet. Ik had wel eens iemand “hartverzakking” horen zeggen. Ik dacht dus dat het hart van die meneer naar beneden was gezakt en dat dat niet goed was en dat hij daarom dood was gegaan. Logisch toch? ;-) Echt jarenlang als ik op de wc zat voelde ik op de plek waar ik dacht dat mijn hart zat om te voelen of hij niet zakte. Ik was bang dat als ik ging plassen, dat mijn blaas dus leger werd, er meer ruimte kwam en dat daardoor mijn hart kon zakken. Altijd even voelen of mijn hart op z’n plek bleef zitten.
Zwarte Piet
Toen ik klein was was ik altijd heel erg blij als Sinterklaas weer in het land was. Heel normaal, volgens mij zijn de meeste kindjes dat. Ik keek elke avond het Sinterklaasjournaal. Super spannend natuurlijk! Zou de Sint wel op tijd in het land zijn?
Als de Sint en zijn Pieten dan eenmaal in het land waren en ik mijn schoen mocht zetten begon voor mij het spannendste stuk. Niet zozeer de spanning van wat ik zou krijgen. Nee hoor, daar was ik niet gespannen over. De Sint wist immers precies wat welk kind leuk vond. Ik vond alles leuk!
We hebben een open haard met twee deurtjes. ’s Avonds moest ik bij de kachel liedjes zingen. Logischerwijs zouden de Pieten die dan horen door de schoorsteen. Zij zouden dan ’s nachts door de schoorsteen naar beneden komen en een cadeautje in mijn schoen doen. Hiervoor moesten de deurtjes van de open haard natuurlijk wel open blijven, anders kon hij er niet bij… Daar kwam het probleem.
De volgende ochtend, wanneer ik naar beneden kwam, moesten mijn ouders eerst de deurtjes goed dichtdoen. Ik was altijd heel erg bang dat de Piet nog in onze kachel zou zitten. Dat hij eruit zou springen en “BOE” zou roepen. Een beetje zo’n angst voor clowns (die heb ik overigens niet), maar dan voor Zwarte Piet. Als ik ze in de stad tegenkwam of als ze op school langskwamen vond ik ze totaal niet eng, overigens. Het was puur dat ik bang was dat ze me zouden laten schrikken, haha.
Dansjuffrouw is een heks
Ik heb een jaar op musical les gezeten. Deze cursus was verdeeld in drie periodes. Een periode zang, een periode dans en een periode toneel. Toneel en zang vond ik erg leuk. Dans op zich vond ik ook erg leuk… Het was echter zo dat er in het danslokaal een grote kist met verkleedkleren stond. De juffrouw zei de eerste les (grappend?) dat ze ons als we niet braaf waren in die kist zou stoppen.
Ik nam dat natuurlijk weer veel te letterlijk op en dacht dat ze een heks was. Ze zou me, als ik niet zou doen was zij zei, in de kist stoppen, de kist op slot doen en me er nooit meer uit laten. Dit heb ik destijds nooit uitgesproken richting mijn ouders. Dat had ik beter wel kunnen doen, want het zou een hoop geschreeuw hebben voorkomen. Elke keer dat we naar een les moesten schreeuwde ik, huilde ik, maar uitleggen waarom? Dat kon ik niet. Pas veel later (ongeveer twee jaar geleden) vertelde ik dat ik altijd had geloofd dat die juf een enge heks was.
Opsporing Verzocht
Als klein meisje heb ik twee verschillende nieuwsberichten gezien die me nog altijd bezighouden. Één daarvan was toen Madeleine McCann verdween. Die avond keek ik een actualiteitenprogramma. De meneer die het presenteerde zei op een gegeven moment “dit raakt mij erg, ik heb zelf ook een kindje boven in bed liggen”. Logischerwijs dacht ik dat ik direct gevaar liep. Ieder kind dat alleen boven in een bed lag zou ontvoerd worden. Logisch toch? ;-)
Een andere keer keek ik Opsporing Verzocht. Eigenlijk keek ik mee met mijn ouders. Het stond gewoon aan. Er werd een huis laten zien. Er werd aangebeld. Een meisje van een jaar of 9 deed de deur open en er stond een meneer voor de deur in de kleding van een postbode. Hij zou een pakketje komen brengen… Dat was echter niet zo. Hij kwam een overval plegen. Hij rende naar binnen en de moeder moest al haar geld en sieraden afgeven. Jarenlang heb ik mij verstopt als ik alleen thuis was en er een postbode een pakketje kwam brengen. Pas sinds ongeveer een half jaar verstop ik me niet meer onder de tafel wanneer er iemand aanbelt…
Checken
Er is op ongeveer 50 meter van ons huis een Chinees afhaalrestaurant. Daar is een keer kortsluiting ontstaan en daardoor een heel klein brandje. Jarenlang ben ik bang geweest dat ook ons huis in brand zou vliegen. Elke avond ging ik alle kamers langs om te kijken of er brand in die kamer was.
Grappig detail: als het heel zachtjes regende (echt al bij miezer) was ik niet meer bang. Water dooft brand immers, toch? ;-) Ook als dat in een huis is en de regen buiten is… De logica van een kind…
Toen mijn angst voor brand wat was afgenomen werd er bij een klasgenootje ingebroken. Of eigenlijk “ingeslopen”, de klasgenoot was buiten de voetbal gaan halen en had de voordeur open laten staan. Ik werd bang voor inbrekers. Nu checkte ik het huis niet meer op brand, maar op inbrekers. Ik ging alle kasten langs. Alle kamers. Ik keek weer op zolder en zette de deur op een bepaalde kier. Als ik dan dacht iets te horen rende ik naar de overloop toe en keek ik of de kier nog precies even groot was. Als dat zo was zat er geen inbreker.
Vliegtuigen storten neer en bidden
Wanneer dit precies is ontstaan weet ik niet. Eigenlijk zou hij bij bovenstaande categorie kunnen staan, maar hij is toch een beetje anders. ’s Avonds hoor je regelmatig vliegtuigen over komen (overdag ook trouwens, maar dan had ik er geen probleem mee). Elke keer dat ik een vliegtuig hoorde over komen opende ik mijn gordijn en keek of het vliegtuig niet op ons huis zou neerstorten.
Ook begon ik met bidden. Ik was niet gelovig, maar wist zeker dat dit zou helpen. Ik had een heel verhaal, een ritueel, dat ik zou uitspreken en dan kwam alles goed. Het was iets van “lieve God, wilt u ervoor zorgen dat ik en iedereen van wie ik hou niet dood gaat of gewond raakt en veilig blijft vannacht? Ik wil ook graag dat dit zo gaat voor iedereen die ik niet ken”, haha.
Welke gekke gewoontes/gedachten had jij als klein kindje? Of had jij niet van zulke gedachten?
Liefs
Op zich niet eens een hele rare gedachte, maar ik ben wel jarenlang bang geweest voor onweer omdat het huis van de overburen in de brand vloog door blikseminslag. Ik kon het toen precies zien vanuit mijn slaapkamerraam.
Kan me voorstellen dat je daar dan een tijdje bang van bent geweest. Dat is ook niet niks!
Herkenbaar hoor! Ik ga ook eens een post schrijven over dit soort angsten. Sommige van mij waren echt heel bizar. Spiritus uit de kraan en zo.
Haha, ik had zoiets een beetje bij de eetstoorniskliniek. Bang dat ze extra calorieen in het water hadden gedaan om me dikker te maken. :’)
Zo herkenbaar ook vooral van die postbode. Ik hou de deur altijd op een kiertje. Liefst doe ik niet open.
Oh ja als kind neem je dingen heel snel aan! Ik keek op een slaap partijtje op de basisschool midden in de nacht naar Nightmare on Elmstreet. Leek mijn vriendinnetje wel leuk om ons bang te maken. Ik was altijd al snel bang in het donker naar hierna heb ik maanden gehad dat ik bang was in de toilet en douche dat Freddy Kruger er uit zou komen…
Ha, wat grappig! Dingen kunnen soms zo vervormen in een kinderhoofdje! Ik was altijd bang om boven de zwarte strepen in het zwembad te zwemmen, omdat ik dacht dat daar geen bodem zat en je ze in gezogen kon worden. Gek genoeg was ik ondanks meerdere inbraken nooit bang voor insluipers, maar wist ik wel zeker dat als ik ’s nachts uit mijn kamer moest, ik dan aangevallen zou worden door de raptors (dino’s) die in de logeerkamer woonden.
Wat bijzonder om te lezen! Ik heb die hersenkronkels ook wel gehad denk ik, zo was ik bang voor slingers en ballonnen en liedjes op mijn verjaardag – iets met aandacht die me dan te veel werd. Ik vind het trouwens wel heel mooi hoor, je gebedje!
Oh sommige dingen zijn echt heel herkenbaar, leuk artikel! Echter was ik echt doodsbang voor Zwarte Piet toen ik klein was… Zo erg dat mijn ouders het heel vroeg hebben verteld.
Awh, wat zielig! :-(
Dit bewijst maar weer hoe goed de buitenwereld met kinderen moet communiceren. Mijn vader zei altijd alles zo moeilijk dat ik helemaal angstig werd van alle onzekerheden. De wereld is al zo groot voor een kind, maak hem dan wat begrijpbaarder.
Ik was als kind bang voor rode lampjes. Ik geloofde heilig dat dat ogen van een slechterik waren in het donker hahaha.
Leuke blog!
Ja, precies. Als ik het zo terug lees is het ook deels dat ik dingen heel letterlijk nam, waardoor ik bang werd voor dingen waar ik helemaal niet bang voor had hoeven zijn, als ik had gesnapt hoe iemand het had bedoeld. Dat niet iedereen altijd helemaal letterlijk zegt wat hij/zij bedoelt, haha…
Oh wauw, haha, die heb ik nog niet eerder gehoord! De ogen van een slechterik. Klinkt logisch. ;-)