Wandelen: Duinenmars 2019

Op 6 en 7 april 2019 werd de Duinenmars weer gehouden. Een jaarlijks terugkerend wandelevenement, waar je 5, 10, 15, 25 of 40 kilometer kunt lopen. Dit jaar liep ik met mijn moeder weer de 5 kilometer. Benieuwd hoe het dit jaar was? Lees snel verder. :-)

De afgelopen jaren is het een traditie voor ons geworden om de Duinenmars te lopen. In 2016 en 2017 schreef ik er ook al een blog over. Ook die keren liepen we de 5 kilometer. Beide keren liepen we met de hond. Omdat hij inmiddels al wat ouder is en moeilijker loopt besloten we deze keer samen te gaan.

Zoals eigenlijk elk jaar was het weer stralend weer. Wat is dat toch altijd een gelukje!

De tocht is altijd super goed georganiseerd. Het enige probleem is en blijft altijd… juist, het gebrek aan parkeerplaatsen. Al zijn er ontzettend veel parkeerplaatsen aanwezig… Er komen toch altijd meer mensen met de auto dan ze eigenlijk aankunnen. Het advies is dan ook om met het OV te komen. Voor mij is dit niet haalbaar, omdat ik dan al erg overprikkeld ben voordat we kunnen beginnen. Gelukkig lukte het uit eindelijk om een parkeerplekje te vinden.

Vooraf inschrijven doen we eigenlijk nooit bij de Duinenmars. Niet nodig ook. Het kan erg gemakkelijk ter plekke worden gedaan. Dat gingen we dus eerst even doen.

Toen was het tijd om van start te gaan! Dit jaar liep de route iets anders. De boulevard van Kijkduin wordt gerenoveerd, dus de route die normaal gelopen wordt kan momenteel niet gelopen worden. Een klein stukje van de route liep daarom langs het bouwterrein. Ik ben benieuwd hoe het er volgend jaar allemaal uit zal zien!

Gelukkig liep de route niet lang langs het bouwterrein/door de bebouwde kom, en waren we vrij snel in de duinen. Heerlijk is dat! De route stond perfect aangegeven. Als je goed oplet, kun je eigenlijk niet verkeerd lopen. Dit jaar was er ook een QR-code die je kon scannen, dan had je de route ook nog op je telefoon. Daarbij kon je ook zien waar op de route je was. Als je verkeerd zou lopen, zou je dit dus ook makkelijk kunnen zien, want dan zou je niet meer op de route lopen. Gelukkig zijn wij gewoon overal goed lopen.

De controlekaart. Onderweg werd deze bij ons 2 keer geknipt. Dat voelt dan toch wel weer “officieel”. ;-)

De mooiste stukken blijven toch wel de stukken die je echt door de duinen loopt. Heerlijk!

Langs/op het parcours stonden ook een aantal Schotse Hooglanders. Normaal gesproken ben ik niet bang voor deze beesten. Nu was het toch wel even spannend. Iedereen “doorkruiste” de groep en er waren zelfs verschillende mensen die hun kinderen met de beesten lieten poseren. Dat vond ik toch wel bijzonder… De gedachte “straks denkt er ineens één: en nu vind ik het wel genoeg met die drukte” schoot even door mijn hoofd. Zou ik niet gek hebben gevonden. Arme beesten! Gelukkig ging het allemaal goed… :-)

En daar was alweer de finish! Deze keer leek het een stuk sneller/makkelijker te gaan dan de andere jaren. “We doen de 10 kilometer er direct achteraan”, grapte ik nog.

Natuurlijk nog even de jaarlijkse foto met het spandoek… en dan is het weer tijd om naar huis te gaan…

Om aldaar het nummertje 4 op de medaille te kunnen spelden! Volgende jaar weer een lege, want dan lopen we hem voor de 5e keer. We zijn nu voornemens om dan op zaterdag de 5 kilometer te lopen en op zondag de 10, of andersom.

Deze keer had ik met wandelen nauwelijks last van paniek. Eigenlijk helemaal niet, zelfs. Heel erg fijn! Op het “voorval” met de Schotse Hooglanders na was ook mijn angst nauwelijks aanwezig.

Lichamelijk ging het alleen aan het begin van de wandeling wat minder. Ik voelde me in het begin benauwd, kortademig. Gelukkig ging dit na verloop van tijd weg. Ik vermoed dat door het wandelen, mijn ademhaling ook vanzelf “normaal” werd.

Al met al heb ik erg genoten van deze Duinenmars. Ik ben blij dat ik hem heb kunnen lopen, maar ben nog blijer met de manier waarop. Waar ik andere jaren erg heb moeten “vechten” om de tocht te voltooien, zelfs als het maar 5 kilometer was, ging het dit jaar beter. Het is fijn te merken dat angst een minder grote rol speelt, en dat ik wanneer ik me lichamelijk redelijk voel ook echt kan genieten van de dingen die ik doe. Misschien zelfs nog wel meer dan toen ik mijn lichamelijke klachten nog niet had. “Kleine” dingen zijn/voelen zo klein niet meer en ik ben blij met alles wat lukt. :-)

Liefs

ps. Best grappig om te zien dat er een aantal fotogenieke plekjes op de route zijn, die ik kennelijk elk jaar op de foto zet… ;-)