Samen met mijn moeder liep ik afgelopen zaterdag de Duinenmars. Hoe het was lees je vandaag. :-)
Vroeger liep ik vaak mee met de Duinenmars. De Duinenmars kent verschillende afstanden. Je kunt een toch van 5, 10, 15, 25 of 40 km wandelen. Vroeger liepen wij altijd de 5 km.
Ook dit jaar liepen wij de 5 kilometer. Niet ver dus. Maar makkelijk? Nee. Voor mij niet. Een enorme strijd met de paniek. Achteraf bleek deze strijd zich vooral voorafgaand aan de tocht plaats te vinden. We liepen de duinenroute. Hierbij loop je (zoals de naam al doet vermoeden…) door de duinen.
Op sommige stukken was het heel erg druk. Vooral het eerste stuk van de tocht was erg druk. Deels omdat het smalle paadjes waren, deels omdat er grote groepen met kinderen van scouting waren die elkaar zo nu en dan kwijtraakten waardoor de leiding iedereen weer bij elkaar moest zoeken. :-) Al met al konden we wel fijn doorlopen!
Naast het blaadje met de route hingen er ook zulke aanwijzingen. Vooral in de duinen was dit erg handig. Hier stond op de routebeschrijving namelijk niks aangegeven. “Na de 12390813e zandkorrel links” of “bij het derde bosje duingras rechts” zou nogal wat verwarring opleveren, denk ik.
Bewijs dat het echt niet overal druk was en dat we in de duinen liepen. :-)
En tada! Na 5 km waren we weer bij de finish.
:-) Hond was duidelijk moe na de wandeling. ;-)
En de medaille! Ik had mijn medailles van vroeger op kunnen zoeken. Dan had ik namelijk een nummertje op mijn oude medaille kunnen doen. Even korte uitleg: je krijgt in principe de eerste keer deze, daarna kun je “verder tellen”. Je krijgt dan dingetje wat je aan het lintje van de medaille vast kunt maken met hoe vaak je mee liep die keer. Je zou ook elk jaar voor zo’n medaille mogen gaan, als je dat graag wilt.
Toen we klaar waren voelde ik me blij. Opgelucht. Ik had een klein beetje vertrouwen in mijzelf. Ja, het was maar een tocht van 5 kilometer. Maar het is een behoorlijke tijd geleden dat ik 5 kilometer achter elkaar heb gelopen zónder tussendoor de moeten stoppen wegens paniek. Op deze medaille ben ik bijna nog trotser dan op mijn medailles van het hardlopen van een aantal jaar geleden. Een hele andere manier van trots zijn…
Het heeft me een klein beetje hoop gegeven. Hoop dat ik nog iets kan. Dat het niet helemaal uitzichtloos is. Hoe onbelangrijk zo’n wandeltocht ook is. Want dat is het natuurlijk. Onbelangrijk. Het zegt niets over mijn vermogen om naar school te gaan, mijn vermogen om wat dan ook te kunnen – behalve dit. Maar toch geeft en gaf het me een goed gevoel.
En daar geniet ik dan maar van.
Liefs
Ik ben trots op je zeg! Onwijs goed van je meis, heb je maar mooi weer gedaan ;) Xoxo
Dankjewel. :-)
Wat fijn dat je deze toch hebt kunnen afmaken! Op naar nog veel meer mooie stukken wandelen zonder paniek!
Daar gaan we voor! :-)
Wat ontzettend goed dat je het aangegaan bent! En trots moet je zeker op jezelf zijn meis!
Dankjewel :-)
Ontzettend knap dat je de 5km hebt uitgelopen zonder paniek Kim! Daar mag, nee MOET, je zeker trots op zijn! Ik vind je een toppertje. :)
Goed gedaan! En de rest van de dag was ook leuk zag in op Instagram. Goed om te ervaren dat drukte kennelijk niet per se tot paniek leidt.
Nee, dat was ook iets wat ik wel wist. Drukte zorgt hooguit voor duizeligheid/vermoeidheid etc. Ik denk namelijk “als er iemand misgaat (lees: hartaanval, iets anders medisch) is er vast wel iemand in deze enorme menigte die mij kan (proberen te) helpen”, haha…
Supergoed dat het gelukt is! Zo’n medaille is dan eigenlijk extra leuk, haha. Mooie omgeving ook :)
Ik vind het echt super knap van je!
Supergoed dat je dit hebt gedaan! En wat lijk je op je moeder zeg, leuk!
een wandeltocht van 5 km is helemaal niet onbelagrijk! Supergoed dat je het gedaan hebt!
Dat gevoel dat je na afloop had is super!
Knap gedaan joh!
Wat goed zeg!
Dankjewel :-)