“Vallen en…” “Weer opstaan!” Ja… Dat zou je zeggen… Als je me op Instagram of Twitter volgt weet je het al. Het gaat even niet zo goed. Ik heb een terugval. Ik ben gevallen… En nu?
Voor degenen die me daar niet volgen zal ik even een korte samenvatting geven van de afgelopen tijd. Een tijdje geleden had ik een erg slechte nacht. Ik was misselijk, duizelig en voelde me lichamelijk eigenlijk gewoon echt heel erg beroerd. Dit was niets ergs, het is vanzelf weer over gegaan. Grotendeels, in elk geval. Ik heb nog altijd een hogere hartslag dan normaal en heb het zo nu en dan nog steeds benauwd, maar het gaat veel beter. Morgen ga ik even langs de huisarts om te laten luisteren, gewoon voor de zekerheid.
Wanneer er lichamelijk iets niet prettig voelt of ik ergens pijn heb verlies ik vrijwel direct compleet het vertrouwen in mijn lichaam. Een hele overdreven reactie op iets kleins. Ik weet dat die versnelde hartslag en benauwdheid veroorzaakt worden door de angst die ik heb. De angst dat er iets mis is met mijn lichaam. De angst dat ik dood zal gaan. Ondanks dat ik dit weet is de angst toch enorm. Het vertrouwen is weg.
Als ik het vertrouwen verlies nemen mijn paniekaanvallen heel erg snel toe. Voor mij voelt mijn lichaam als een soort machine. Een machine waar ik weinig tot geen controle over heb. Het doet wat het moet doen, als het goed is. Je kunt niet even kijken om te zien of er ergens misschien een error zit. Je moet erop vertrouwen dat alles goed gaat. In betere tijden kan ik dit redelijk. Anders gezegd: de gedachten dat mijn lichaam een machine is waar ik geen controle over heb overheerst niet. Het maakt me niet de hele dag door bang. Het zorgt er niet voor dat ik eindeloos veel paniek ervaar.
In minder dan een dag kan ik van zelf met het OV kunnen reizen naar de straat niet uit durven gaan. Ik ben dan terug bij af. Nu weet ik dat ik alle ervaringen uit het verleden meeneem en niet helemáál terug ben bij af, maar zo voelt het op dit moment dan wel. Ik voel me verslagen. Uit het veld geslagen. Gestruikeld over een klein steentje, maar m’n arm, been, rug, polsen en enkels gebroken. Zoiets.
Ik ben gevallen. Nu moet ik weer opstaan, dat weet ik. Ik moet opstaan om weer vooruit te komen. Het opstaan kost extreem veel energie. Inmiddels ben ik zo vaak gevallen na een periode waarin het wat beter ging dat ik redelijk weet wat ik kan verwachten. Dat is handig, maar ook erg onprettig. Het is handig omdat ik een klein weet wat ik moet doen. Het is onprettig omdat ik weet hoe zwaar het gaat zijn. Ik weet hoe vermoeiend het zal zijn. Hoe hard ik zal moeten vechten om weer in de buurt te komen van waar ik was. Een lange weg die ik net had afgelegd moet ik opnieuw afleggen.
Dit gaat heel lui klinken, maar ik heb daar geen zin in. Daar heb ik geen puf voor. Geen energie voor. Het is te veel. Het is zo’n lange weg. Zo ontzettend vermoeiend. Het is zo zwaar. Zo heftig om mee te maken. Elke keer weer. Misschien begrijp je wat ik bedoel als je hetzelfde hebt meegemaakt. Misschien ook niet. Het is niet lui, maar ik snap dat het zo klinkt en dat sommigen dit misschien zo zullen zien. De weg is ontzettend lang. Het is zwaar, heel zwaar. Het is intens. De energie die het kost om weer op te krabbelen… Het is bijna niet te beschrijven. Ken je dat? Herken je dat?
Máár dat betekent niet dat ik opgeef. Het is ontzettend moeilijk. Het vallen en weer opstaan. Waarschijnlijk gaat het een behoorlijke tijd duren voordat ik weer ben waar ik was. Het ging namelijk een tijdje best wel oké. Dat is iets waar ik wel positief op terugkijk. Iets waar ik graag naartoe terug wil. Die weg is lang, zwaar en intens… Maar het moet… Het moet omdat ik het wil… Dit dal is niet fijn. Op de top was het uitzicht een stuk mooier. Zelfs halverwege, zelfs op een vierde van, de berg die ik beklim was het uitzicht beter dan hier vanuit het dal.
Ik geef toe, soms is het best mooi, het uitzicht… De zon die over de berg schijnt… Aantrekkelijk om een tijdje de blijven waar ik ben. Maar ik weet dat dat niet goed is. Niet wat ik wil, op de lange termijn… En daarom ga ik door. Ga ik opstaan. Vallen en weer opstaan.
Vallen en weer opstaan.
Liefs
Heel herkenbaar en mooi geschreven! Ik denk dat het voornamelijk een voordeel is dat je dit al eens hebt meegemaakt, anders zou je misschien nog angstiger zijn omdat je de stappen van het herstel niet kent. Dan weet je helemaal niet hoe ver je op de ladder staat zeg maar. Dat is tenminste hoe ik het vaak voel, als ik weer eens een terugval heb. Ik weet zeker dat je weer op kunt staan, misschien met even struikelen, maar staan kun je!
Dat is inderdaad ook wel zo… Dankjewel ❤
Sterkte meisje! <3
Dankjewel ❤
Sterkte ♥
Wat moeilijk dat je in zo’n periode zit en je zo al het vertrouwen in je lichaam bent verloren.. Ik zit zelf in de hulpverlening en hoewel daar ‘geen zin hebben’ niet echt een goede reden is om iets niet te doen, snap ik je nu heel erg goed. Je bent niet lui, Kim. Je hebt het zwaar, dat is iets anders. Ik hoop dat je jezelf ook even de tijd wilt/durft te geven om de puf weer bij elkaar te rapen, zodat je uiteindelijk weer langzaam stappen kunt zetten. En weet je: honderd kleine stapjes maken samen ook één grote stap. Het hoeft allemaal niet in één keer. Take your time en zorg, in die tijd, dat je zo goed als mogelijk voor jezelf zorgt. Take care en sterkte!
Heel mooi geschreven. Ik kan niet zeggen dat ik hetzelfde heb meegemaakt, maar nee, het klinkt niet lui. Veel sterkte!