Zodra je in hulpverlenersland terecht komt wordt er naar een diagnose gezocht. Voor een deel simpelweg omdat dit ‘moet’ om bij de verzekering geld te kunnen declareren, of om een goede manier van behandelen te bepalen. Ik heb ook verschillende diagnoses gekregen. Maar of ik het hiermee eens ben?
Dat is altijd weer de vraag. Je hoeft niet blind achter de hulpverleners aan te lopen wanneer zij jou een diagnose geven. Het is zelfs heel goed om kritisch te kijken naar je diagnoses; jij bent immers de enige die weet hoe dingen voor jou voelen. Wanneer jij je niet herkent in een diagnose moet je dat bespreken en laten weten aan jouw behandelaar. Het kan zijn dat ze een vraag die jij hebt beantwoord verkeerd hebben geïnterpreteerd, ze kunnen niet in je hoofd kijken dus dat kan gebeuren!
Ik probeer ook vaak kritisch te kijken naar de diagnoses die gesteld worden. Het is door de tijd heen best een lijstje geworden. Meestal kon ik me wel in meer of mindere mate vinden in de bevindingen van de behandelaren. Nu is erg echter iets aan bod gekomen waarvan ik niet zeker ben of ik het eens ben met de uitkomst.
Bij de uitkomst van het persoonlijkheidsonderzoek werd mij verteld dat ik ‘zeker geen vorm van autisme’ heb. Op dat moment was het een enorme opluchting. Ik was heel erg bang dat ik wél de diagnose autisme (welke vorm dan ook) zou krijgen. Gek genoeg wilde ik dit absoluut niet! Er hangt zo’n ontzettend negatief beeld rondom die diagnose en daar liet ik me door meeslepen. Ik wilde niet ‘gek’ zijn. Vertelde mezelf dat autisme gelijk stond aan ‘gek’. Wat heel raar is, want een vriendinnetje heeft onlangs de diagnose autisme gekregen en ik vind haar helemaal niet raar of gek!
Wat voor mij een grote rol heeft gespeeld in de negatieve beeldvorming rondom autisme is mijn middelbare school. Er werd hier constant met “autist” gescholden (in hoeverre kun je schelden met een woord dat geen scheldwoord is? Het werd in elk geval als scheldwoord gebruikt) wanneer iemand iets stoms deed of iets niet begreep. Ik associeerde autisme met compleet stilvallen wanneer iemand iets vraagt, niet kunnen inleven in anderen, extreme focus op een onderwerp etc. Alle ‘standaard’ dingen, eigenlijk.
Tot dat het vriendinnetje dat de diagnose autisme (Asperger om precies te zijn) had gekregen met mij deelde dat ze veel van zichzelf (haar symptomen) in mij zag. In eerste instantie was ik misschien wel wat beledigd, tot ik echt luisterde naar wat ze zei. Ze vertelde het niet om mij te kwetsen, ze hoopte dat ik er over na zou denken om eventueel een beter passende behandeling te kunnen krijgen. Ze stuurde me meerdere artikelen door.
Ik kwam erachter dat vrouwen met Asperger juist wél heel gevoelig zijn, in tegenstelling tot wat ik dacht. Er waren nog een hoop dingen die ik herkende. Het rust vinden in bijvoorbeeld opruimen, het alles overnemen van bijv. een vriendin, naïef zijn, en nog een heleboel andere dingen.
Misschien komt het voor jullie een beetje uit de lucht vallen dat ik denk misschien een vorm van autisme te hebben, dat snap ik! Het is wel iets waar wij hier thuis al vaker over hebben gesproken. Asperger en sociale angst hebben bijvoorbeeld een behoorlijk aantal punten van overeenkomst. Het feit dat ik dingen liever alleen doe dan samen, komt dat nu eigenlijk door sociale angst of niet? Komt die angst omdat ik niet goed weet hoe en wat ik moet in sociale situaties of puur omdat ik bang ben voor de mening van anderen?
Ik doe dingen graag altijd op dezelfde manier. Is dit “gewoon” of niet? Ik ben niet geobsedeerd door één ding, maar ik heb vrijwel altijd een vrij extreme obsessie waardoor ik al de rest uit het oog verlies. Ik hoor, ruik en voel álles. Heb ik “gewoon” heel erg goede oren, een goede neus en een goed voelvermogen(?), of..? Alle details vallen mij heel erg op, maar er zijn ook mensen die nergens “last” van hebben die alles details zien. Ik heb heel erg vaak jongere vriendinnetjes gehad. Opruimen is voor mij echt iets om in tot rust te komen. Met opruimen bedoel ik in dit geval boeken op alfabet zetten, dingen recht zetten, dingen logisch op een rijtje zetten, etc. Het eten dat ik niet lust, lust ik niet omdat ik niet tegen de textuur kan. Ik neem alle gevoelens van anderen over – het is alsof ik een leeg blad ben en vervolgens alles overneem van anderen. Ik weet zelf niet wat ik voel.
Dit zijn een behoorlijk aantal dingen waar je op zou ‘scoren’ wanneer je een autisme test doet. Maakt dit dat ik zal zeggen dat ik Asperger heb? Nee. Maakt dit dat ik ben gaan nadenken en twijfelen? Ja. Ik hoop het ooit aan te durven kaarten bij mijn behandelaar. Ik wil namelijk samen met hem eens goed kijken naar de “mogelijkheid” dat dit is waar ik last van heb. Als dat zou is zou daar namelijk weer een andere behandeling bij kunnen passen die beter bij mij aansluit.
Ik hou jullie op de hoogte!
Wat denk jij hiervan?
Liefs
Goed dat je dit artikel schrijft! Je weet wat ik ervan denk dus dat hoef ik hier niet allemaal neer te zetten;) Goed dat je het aan wil kaarten! Je moet het wel echt doen als je tegen nog een diagnose ‘kan’ en niet als je weet dat dit een constante strijd in jezelf gaat worden. En als de diagnose je helpt om jezelf te begrijpen en een betere behandeling te krijgen zeg ik: DOEN! Een behandeling die bij je past is zo belangrijk! Heel veel liefs en weet dat je voor vragen rondom asperger altijd mij mag appen, Klaske
Lief, dankjewel!
Ooit zal ik het durven aankaarten ;-)
Liefs
Als ik die opsomming lees dan denk ik: “Je bent gewoon een enorm empathisch en (hoog)gevoelig mens”. Daar is niks mis mee, dat is je kracht, je talent. Pas op dat hulpverleners dit niet verdraaien. De ervaring leert dat in de psychische hulpverlening veelal goede karaktertrekken, zoals gevoeligheid, negatief worden uitgelegd en dat er gedacht wordt in stoornissen, angst en diagnoses in plaats van in talenten.
Daar heb je ook gelijk in en dat is zeker iets om te onthouden. Er is echter wel een maar. Wanneer het namelijk zo wordt dat je er zoveel last van hebt dat je niet kunt functioneren is er ergens toch iets ‘mis’. Het feit dat ik nu al zo lang thuis zit bijvoorbeeld, maakt dat het niet ‘gewoon’ is. Het is prima om die goede karaktertrekken te hebben wanneer ze niet op zo’n manier aanwezig zijn dat je hele dagelijks leven erdoor stilstaat.
Wat je schrijft is echter wel iets om te onthouden, inderdaad. Dankjewel.
Het is alleen maar goed om dit aan te kaarten bij jouw behandelaar. Zelf studeer ik gedragswetenschappen en weet dus ook veel van diagnoses en behandelingen. Het is helaas inderdaad zo dat veel diagnoses overlappingen hebben, waardoor het voor een behandelaar ontzettend moeilijk is om een goede diagnose te stellen. Maar jij bent altijd nog baas over jouw eigen lichaam, dus het is heel goed dit te bespreken met jouw behandelaar. :) Veel succes, lieve Kim! X
Dankjewel!
Ik vind al die overlappingen ontzettend verwarrend, haha. Maar wat je schrijft is zeker waar, voor de behandelaars is het minstens zo lastig.
Liefs
Hm ja, slim inderdaad om hier kritisch tegenover te staan. Uiteindelijk ben je zelf natuurlijk degene die weet hoe je je nu écht voelt. Heel belangrijk om dit soort dingen af te wegen, denk ik. Ik wens je succes om dit met je behandelaar te gaan bespreken; ik vind het heel sterk van je. Mooi gebaar van je vriendin ook.
Dankjewel!
Liefs
Het gaat weer over diagnoses en hier ben ik natuurlijk weer, haha! Bereid je alvast voor op mijn reactie :-p Ik denk dat iedereen zich wel in verschillende diagnoses herkent, in meerdere of mindere mate. En jij voelt je niet goed in je vel, en dat heeft met zoveel te maken, dat het inderdaad in meerdere diagnoses zou kunnen passen als je wilt. En dat is ook al bewezen, want niemand lijkt nu eigenlijk te weten wat nu de juiste diagnose is voor jou… Er zijn van zoveel diagnosen wel bepaalde kenmerken die met jou (op dit moment) overeenstemmen, en van al die diagnosen zullen er ook kenmerken zijn die niet met jou overeenstemmen… En daar ben ik dus weer: heeft het dan echt zoveel zin om een diagnose te hebben? Is dit niet veel te vereenvoudigd? Jij bent jij, jij bent uniek, dat valt volgens mij onder geen enkele diagnose helemaal te vatten. En je behandeling moet volgens mij dan ook aangepast worden aan jou als uniek persoon. Er bestaat volgens mij geen standaard behandeling voor alle personen met sociale angst of autisme of weet ik veel welke diagnose… En ik ben bang dat het hebben van een diagnose veel hulpverleners in redelijk standaard behandelingsprotocollen duwt, waarmee ze zoveel andere dingen over het hoofd zien… Wat ik denk dat jij nodig hebt is iemand die naar jou luistert, naar jouw verhaal over jezelf en je omgeving, naar wie jij denkt dat je bent, iemand die jou als unieke persoon ziet en met jou op zoek gaat naar manieren om jezelf anders te gaan zien, je helpt weer de goeie dingen van jezelf te zien en daar kracht uit te halen… Iemand die de dingen met jou probeert te verbreden in plaats van te verengen via diagnoses… Maar dat is mijn mening, en dat is niet per se de waarheid natuurlijk :-) Ik hoop dat ik je niet nog meer in de war breng met mijn reacties, en ik weet dat je mening ondertussen waarschijnlijk wel al kent… En toch kan ik het met niet laten om het elke keer weer te zeggen, omdat ik echt denk dat je op die manier misschien beter geholpen zal zijn.
Hihi, het verbaast me absoluut niet dat je een reactie achterlaat! :-) Dat vind ik overigens helemaal niet vervelend. Ik vind het juist fijn als je je mening laat horen! Ik ken je mening, dat klopt, maar toch kijk ik er de ene keer anders tegenaan dan de andere keer.
Ik denk dat je namelijk zeker tot op bepaalde hoogte helemaal gelijk hebt. Je hebt gelijk dat het belangrijk is dat er iemand is die kijkt naar mij als persoon, in plaats van iemand die behandeld op diagnoses. Maar daar kom ik ook weer met mijn ‘diagnose’ stukje: ik denk nog steeds dat de diagnose in eerste instantie wel handig is, omdat het ook voor de hulpverlener kan helpen te weten ‘hoe met mij om te gaan’, zeg maar, haha.
Het ‘lastige’ is, dat wat jij beschrijft eigenlijk alleen maar binnen vrijgevestigde praktijken gebeurd. Op dit moment loop ik bij een ‘grote’ instelling. Dat is voor mij op dit moment veilig – ik kan hier worden behandeld voor van alles, er werken een heleboel mensen en ik heb het idee dat ik daar veilig ben (wat betreft hoe ik word behandeld als persoon bijvoorbeeld). Ik weet waar ik terecht kan met vragen, opmerkingen en zelfs klachten. Wanneer ik over ga naar een vrijgevestigde psycholoog moet ik nog maar zien hoe het daar gaat. Dat vind ik een eng idee. Daarbij komt ook dat ik het zoeken naar iemand heel erg lastig vind. Hoe vind je nu de goede persoon voor jou? Ik ben niet iemand die makkelijk aan iemand went en makkelijk praat. Dat maakt dat ik niet makkelijk kan zeggen “ik probeer het en als het niet werkt stap ik weer over”. Dan denk ik namelijk dat ik heel erg lang bezig ga zijn. ;-)
Heel erg bedankt voor je reactie weer!
Liefs
Haha, grappig om hier elke keer over te ‘discussiëren’. Ik vind het ook wel goed van je dat je je eigen mening hebt hierover en doet wat op dit moment goed voelt voor jou. Dat is dus bijvoorbeeld al iets wat ik vind dat niet helemaal of niet altijd klopt met wat je in het artikel schrijft, dat je alles overneemt van anderen… :-) En ik begrijp zeker dat het niet zo makkelijk is om van behandelaar te veranderen, want het is inderdaad elke keer weer afwachten of het zal klikken. En het is inderdaad ook niet makkelijk om een therapeut/psycholoog te vinden die werkt zoals ik het beschrijf, want de meesten houden wel nog steeds vast aan diagnoses en redelijk ‘standaard’ behandelingen. En dat is misschien niet altijd slecht hoor… Het allerbelangrijkste is dat jij je goed voelt bij je ‘behandeling’ en ‘behandelaar’ (ook termen die in mijn visie niet gebruikt worden :-p)!
Haha, het overnemen gaat vooral om gevoelens. Ideeën en meningen heb ik wel. :-) Of ik ze ergens anders dan hier durf te uiten is een tweede, maar goed, haha.
Oei, hoe wordt het in jouw visie genoemd? Hoe gaat dat eigenlijk met ‘jouw visie’ en je studie? Loopt dat niet heel erg door elkaar heen?
Haha! In mijn opleiding psychologie wordt de nadruk heel erg gelegd op diagnoses en behandelingen. Toch is er één vak, systeemtherapie, dat de focus helemaal anders legt, namelijk meer op het unieke van elke persoon en elk gezin. Men spreekt dan dus niet van een behandelaar maar van een therapeut die gelijkwaardig is aan de cliënt, of zelfs ‘participant’, en niet van een behandeling maar meer van samen zoeken naar bredere betekenissen door in dialoog te gaan. Het is heel moeilijk om dat allemaal goed en beknopt uit te leggen, maar als je geïnteresseerd bent wil ik je er gerust een paar teksten over doorsturen ;-)
Si nous sommes d’accord sur le constat, Renato (« Il ne parvient pas à justifier son engagement przaiaon &r-quo;), la messe est dite.Vous ne pouvez pas, Jury, reprocher à Dominique d’achever son travail de deuil vis-à -vis d’un père quand même très encombrant qui ressort du placard dès qu’on cherche à l’y enfermer…
In het geval van een ontwikkelingsstoornis is het wel heel belangrijk om tot een juiste diagnose te komen, omdat het hier in de behandeling vooral gaat om omgaan met ipv verbetering. Bijvoorbeeld een behandeling van iemand met een sociale fobie zal onder andere bestaan uit exposure. Terwijl er bij autisme sprake is van een onvermogen in sociale situaties. Dan zal exposure alleen maar angst als resultaat geven in plaats van angst te laten uitdoven, zoals de bedoeling is met exposure. Bij autisme is het juist de kunst om mensen sociale gedragingen aan te leren. Wat hoort wel en wat hoort niet in bepaalde situaties.
Ik ben wel van mening dat het belangrijk is om op een bepaald continuüm te meten. Niet elke stoornis heeft dezelfde gradatie bij iemand. Dus je hebt bv iemand met een borderline persoonlijkheidsstoornis die heel extreem is of iemand die een lichte vorm hiervan heeft. Als het goed is wordt dit met de nieuwe DSM ondervangen.
Ook ben ik van mening dat je niet je stoornis bent. Ieder is een uniek persoon met unieke eigenschappen en daar zul je de therapie op aan moeten passen. Een goede therapeut zal dit ook doen. De harde diagnoses zijn ook nodig voor de verzekering, anders krijg je niks vergoed.
Ik vind het zeker waar wat je schrijft over het zijn van een ‘persoon’ en niet een diagnose. Hier ben ik het heel erg mee eens, maar zoals je schrijft zijn diagnoses vaak wel nodig, voor oa de verzekering. Ik vind het overigens wel bijzonder wat je zegt over exposure bij sociale fobie. Bij mij werkt exposure (voor zover ik tot nu toe heb kunnen merken) niet positief, hoe veel ik ook ‘oefen’. Het roept puur angst op, maar vermindert mijn angst niet.
Ik ben geen behandel expert hoor. Dus dit was slechts ter illustratie. Verder kun je ook een bepaalde persoonlijkheidsdynamiek hebben waardoor je gewoon niet op je gemak bent in sociale situaties. Dan helpt exposure ook niet.
Goed dat je het schrijft! Ik herken me in deze dingen. Ik ben nu 2x bij een psycholoog geweest en die kwam ook aan met Asperger. Over 2 weken word er en nav een gesprek op getest. Nou weet ik dat je autisme niet kunt behandelen, maar ze kunnen je wel leren om er mee om te gaan :)
Succes!
Fijn dat je nu hulp gaat krijgen! :-) Je kunt het inderdaad niet behandelen, maar leren omgaan met is heel erg belangrijk en kan al zo’n verschil in je leven maken.
Succes!
Liefs
Weet je, ik vind het vooral heel knap en dapper dat je er zo mee bezig bent. Dat je graag een diagnose wil waar je je in herkent, waar je iets mee kan doen, waar je begrip uit kunt halen… dat zegt me dat je echt hard je best doet om jezelf te begrijpen, te accepteren, en je leven beter wil hebben. Klinkt dat stom als ik dat zeg? Ik bedoel ’t goed. :)
Ik herken ook dingen in bepaalde vormen van autisme. En ja, ik vind het ook verstandig dat je zelf ook blijft zoeken en denken. Ik hoop dat je het met je behandelaar durft te bespreken, dat lijkt me waard. :)
Dankjewel! Je woorden klinken niet gek, maar lief!
Ik ga m’n best doen!
Liefs
Heb jij het idee dat je huidige behandeling niet voldoende aansluit? Ik denk dat dat het belangrijkste is. Als hij niet voldoende aansluit kan het zeker aan de diagnose liggen, maar ook aan andere dingen zoals de behandelvorm of de behandelaar. Misschien kan je daarover van gedachten wisselen met je behandelaar: levert de behandeling voldoende op?
Je hebt in ieder geval weer een hoop losgemaakt bij iedereen ;-)
Ik denk ook zeker dat dat het belangrijkste is. Het lastige is dat ik nu psychotherapie krijg en mij daarover is verteld dat het lang duurt voordat het aanslaat of zo. Maar wat is lang? En hoe weet ik of het aanslaat…
Ik heb een aantal jaren tussen autisten van alle soorten en maten geleefd. Op de ‘school’ waar ik heen ga vanwege mijn beperking zitten allemaal mensen met een beperking die een Wajong uitkering ontvangen. Dit kan zowel een psychische als een fysieke aandoening zijn. Autisten zijn veruit de grootste groep. En zover ik kan zeggen van je blog, vind ik je totaal niet autistisch. Maar ik denk dat het ook niet zo gek veel uitmaakt, het heeft positieve en negatieve kanten.
Het lastige is dat autisme zoals je zegt in zoveel soorten en maten voorkomt. Klassiek autisme is bijv iets wat ik eigenlijk niet herkenbaar vind terwijl Asperger dit wel is.
Op wat voor soort school zit je als ik vragen mag?
Ja klopt er zijn zoveel vormen! Niet dat ik je in Asperger herken, maar het belangrijkste is dat jij er wel veel in herkent. Daar moet je wel wat mee doen, kijken of je het verder kan uitzoeken. Ik stuur je even een mailtje over mijn school.
Goed om zelf na te denken over mogelijke diagnosen. Uiteindelijk weet jij als enige wat jij voelt en ben jij wat dat betreft eigenlijk de enige deskundige. Ik denk overigens inderdaad dat het soms wel lastig is om een diagnose te vinden die perfect aansluit, vaak herken je toch niet alles. En dan heb je ook nog al die overlap. Het is gewoon moeilijk om de juiste diagnose te krijgen, maar je bent er goed mee bezig.
Het eerste waar ik zelf overigens aan moest denken door dit artikel is hoogsensitiviteit. Misschien heb je er iets aan.
Wat je schrijft over hoogsensitiviteit: dat is zeker iets waar ik me ook in herken. Ik merk dat ik vind dat bijv. sociale fobie + hsp heel erg lijkt op asperger. Lastig, maar wie weet kom ik er ooit uit, haha.
Liefs!
Hoi,
Weer super mooi geschreven, en goed dat je er over nadenkt :)
Diagnoses zijn soms heel raar, dan heeft iemand een diagnose maar had je dat totaal niet verwacht of zo.
Ik heb een paar maanden geleden de diagnose ADD (of eigenlijk ADHD, want zo heet het dan) gekregen en heel veel mensen hadden ook het idee dat dat gewoon aanstellen was en niet echt waar was. Maar ja, ik heb nu medicijnen en die werken super goed dus dat is heel fijn! :D
Kusjes en knuffels <3
Dat is echt super fijn voor je! Ben blij te horen dat de medicijnen je helpen! :-)
Liefs
Ik heb niet alle comments gelezen, want ik ga er vanuit dat iedereen er vast een mening over heeft. Ik ben niet zo heel erg bekend met Asperger. Een vriendin van Peter heeft het en het enige wat ik weet is dat zij heel rationeel is. Ze beredeneert alles op basis van logica, haar gevoel laat ze bijna altijd buiten beschouwing. Zelf heb ik een aantal keer een test gedaan op autisme en ik scoor ontzettend hoog. Niet een beetje hoog, nee, extreem hoog! Ik heb echter geen diagnose autisme, wel dysthyme stoornis, angststoornis en sociale fobie. Ik doe zelf erg weinig met die diagnoses, maar ik ben wel blij dat ik ze heb. Waarom? Voor de her- en erkenning. Met name dat laatste: ik kan wat roepen naar de buitenwereld. Voor een behandeling is het natuurlijk heel erg belangrijk om de juiste diagnose te hebben en ik denk dat het ook heel belangrijk is om inderdaad niet klakkeloos de hulpverlening te volgen. Als je twijfels hebt, spreek dat dan vooral uit.
Bedankt voor je lieve reactie. Ik vind ’t fijn om te weten dat je op een bepaalde manier ‘achter me staat’. Of dat nu echt zo is of niet, het voelt zo.
Het is zo verwarrend dat alles elkaar zo overlapt. Ik heb dezelfde diagnoses als jij, en scoor net als jij heel erg hoog op die tests.
De diagnoses op zich maken mij vrij weinig uit. Het is zoals jij ook schrijft vooral herkenning en zodat anderen je kunnen begrijpen. Soort van. Ik hoop de juiste therapie te hebben nu..
Liefs!
Tik op google eens in: Autisme als contextblindheid in. Kijk of je je daarin herkend. Hoogsensitief lijkt ook wel op een ‘stille borderliner’ Ik heb zelf de diagnose Pers.stoornis NAO met cluster B trekken. Hoeft lang niet altijd Asperger te zijn. Niet alle borderliners zijn ook extravert. Ik heb gelukkig wel zo’n vrijgevestigde therapeut die naar de mens ipv diagnose kijkt. Ze spreekt niet over stoornissen maar over een kwetsbare persoonlijkheid met dissociatieve verschijnselen.
Ik ga eens kijken, bedankt!
Verwarrend hè… Ik vind ’t fijn om te horen dat jij iemand hebt gevonden die goed naar jou als persoon kijkt!
Liefs
Ja is echt geweldig.
Hai Kim, ik ben eindelijk op je blog terecht gekomen na een hele tijd geen tijd te hebben gehad. Wil even zeggen dat je prachtig schrijft en dat ik het heel bijzonder vind hoe open je bent over alles wat je meemaakt en hebt meegemaakt en dat je daar ook zo sterk over kunt schrijven, echt heel goed van je! Ik blijf je zeker volgen en ga eens kijken wat voor moois je al geschreven hebt. Wat dit artikel betreft: ik herken me er wel een beetje in. Ik heb namelijk niet echt een diagnose, maar hoor of zie wel eens ziektebeelden voorbij komen waarvan ik denk… had ik dat maar, dan had ik tenminste iets bekends in plaats van iets waarvan niemand weet wat het is.
Wat lief van je! Dankjewel. :)
Lastig is dat! Veel sterkte ermee, meis.
Liefs
Ik zou er zeker achteraan gaan! Je bent vast niet de eerste die later toch een andere diagnoses krijgt. Heel veel sterkte met vinden wat je nu hebt, x
Dankjewel :-)
Liefs
Wauw mooi geschreven! Ik herken me inderdaad ook in een heleboel van de kenmerken, terwijl ik wél zeker weet dat ik geen autisme heb, maar dat ik wel veel van de karaktereigenschappen heb die ook passen bij autisme.
Als het je zo bezig houdt is het sowieso goed om er eens over te praten in je behandeling! Dat kan nooit kwaad :)
Liefs, Sofie ♥
Ik ben geen voorstander van zelfdiagnoses, maar het is nooit verkeerd om je te informeren als je iets herkent. Soms zie je dingen sneller dan je hulpverleners die zien en dat kan helpen om in de juiste richting te zoeken. Ik vind het dus zeker goed dat je dit nog eens zal aankaarten. Misschien is de diagnose inderdaad niet helemaal correct en heb je andere begeleiding nodig. Ik hoop voor jou dat er alvast duidelijkheid komt en dat je een soort van acceptatie vindt!
Of de diagnose correct is weet ik zelf inderdaad niet. Ik wil er niet teveel mee doen, zelf, omdat het dan inderdaad nogal zelfdiagnostiseren is en dat vind ik vaak jammer. Dat laat ik sowieso aan de hulpverlening over. Na het lezen van een artikel raakte ik echt wel aan het twijfelen.
Ik ga het proberen te bespreken.
Liefs
Wat jammer dat sommige van de commentaar toch best focus op de typische autisme! En ook al is een diagnose alleen een diagnose, het zorgt er wel voor dat er behandeling mogelijkheden en begrip open komt te staan die er anders niet zouden zijn. Kim, je weet hoe ik erover denk (hihi), maar het is zeker goed dat je kijkt naar wat passend is, het is jou leven, en je hebt recht op goeie behandeling en de begrip :D Heel erg recht. Knuffelll!
Lief!! Dankjewel. :)
Goed dat je hierover schrijft en dit kenbaar maakt. Hoop voor je dat je een juiste diagnose zult krijgen waar je het ook mee eens zal zijn en herkenning in zal vinden. Mij hebben ze aan het begin voor mijn gevoel ook iets “aangepraat”, maar daar ben ik op teruggekomen.
Heb je wel eens gedacht aan ADD? Heeft namelijk heel veel overeenkomsten met Asperger. Ik ben zelf psychodiagnostisch psycholoog van beroep, dus vandaar dat ik bepaalde dingen herken. Ik heb veel mensen met ADD en Asperger voorbij zien komen en ik herken jouw verhaal in de dingen die mensen met ADD mij hebben verteld. Het is wel van belang dat de kenmerken ook al in de kindertijd aanwezig waren. ADD is namelijk net als autisme een ontwikkelingsstoornis.
Nee, eerlijk gezegd echt nog nooit! Ik dacht dat dat puur ging om snel afgeleid zijn! Stom hè? Ik ga eens lezen!
Wat typeert volwassenen met ADD?
het zijn vaak rustige mensen die soms wat mysterieus en dromerig overkomen
een hoofd vol gedachten
overgevoelig voor uitwendige prikkels
snel afgeleid
trekken zich regelmatig terug om opgedane ervaringen te verwerken
door vertraagde informatieverwerking hebben zij moeite met snel en adequaat reageren op onverwachte gebeurtenissen.(*)
voelen zich in een groep vaak niet op hun plek doordat er te veel prikkels binnenkomen
hebben een slecht korte termijn geheugen en zijn hierdoor vergeetachtig en chaotisch
hebben slecht overzicht in tijd en moeite met prioriteiten stellen
hebben meer behoefte aan slaap
zijn heel precies en grondig zijn in denken en handelen, dit kan leiden tot breedsprakigheid en wat statisch of dwangmatig gedrag
hebben moeite met het uiten van gevoelens
Zijn onzeker, mensen met ADD hebben zich vaak vanaf hun kinderjaren al anders gevoeld. Velen zijn vroeger gepest op school
(*)Dit moet niet verward worden met autisme, omdat ze in tegenstelling tot mensen met autisme achteraf vaak prima verbanden kunnen leggen.
Heej meis, ik heb zelf ook Asperger en geef daar soms lezingen over. Mocht je dus ooit vragen hebben over Asperger, aarzel dan niet, maar schiet me even aan. Ik zou het fijn vinden om je te helpen! Liefs MM