Therapie update: gezamenlijk gesprek en verandering

Vorige week woensdag had ik een gesprek met mijn psycholoog, SPV’er en mijn moeder. Dit gesprek ging over de gang van zaken de afgelopen tijd en hoe we nu verder zullen gaan. Vandaag praat ik jullie even bij over hoe dit is gegaan. 

Het liep al een tijdje niet zo fijn. Mijn psychiater had me beloofd een mail te sturen met informatie over het switchen van medicatie. Dit had ze niet gedaan op de dag dat ze het beloofd had. Kan gebeuren natuurlijk, er kan altijd iets tussen komen. Dat zeg ik nu makkelijk hoor, toen vond ik het best moeilijk dat ze zich niet aan de afspraak had gehouden. Na ongeveer een week had ik nog niets gehoord, dus toen had ik haar een reminder gestuurd. Even vragen of ze het was vergeten of dat er in het mailverkeer iets mis was gegaan. Geen reactie. We gingen op vakantie. Hier heb ik regelmatig gecheckt of ik al antwoord had. Het antwoord kwam niet. Toen we thuis waren heb ik opnieuw gemaild. Ik kreeg direct een automatische reactie terug dat ze niet meer bij deze GGZ werkte en een nieuwe baan had. Voor meer informatie kon ik bellen naar het secretariaat.

Eerlijk is eerlijk: ik raakte volledig in paniek. Ik snapte er niets van. Ze zou me mailen! En nu is ze zomaar ineens weg? We zaten nog midden in een fase van mogelijk overstappen naar andere medicatie en nu was ze zomaar weg? Zonder dit mij even te laten weten? Ik was boos en verdrietig. Voelde me niet belangrijk. Ik heb meerdere malen geroepen dat ik nooit meer naar die afdeling/locatie wilde. Nooit meer! Dit was een van onze agendapunten tijdens het gesprek.

Natuurlijk kwam de afspraak en besloot ik wel te gaan. Ik had immers niets te verliezen. Ik had al een tijd lang geen afspraak meer gehad met mijn psycholoog. We zouden eerst een gezamenlijk gesprek hebben en daar wachtten we op. De eerste datum die genoemd werd was helaas bij ons niet mogelijk, de tweede gelukkig wel. Dat was dus vorige week. Het nare was dat ik over het maken van de afspraak en wat het doel van de afspraak is meerdere keren heb gemaild, maar geen antwoord kreeg. Zodra mijn moeder een mail stuurde kreeg ze bijna direct antwoord.

We begonnen het gesprek met bespreken hoe het met de psychiater was verlopen. Ze konden er nu natuurlijk niet zoveel meer aan doen. Het was gebeurd. Ze boden hun excuses aan, meer konden ze ook niet doen. Dat begrijp ik en voor mij is dit nu ook wel afgesloten, denk ik. Ik krijg een nieuwe afspraak met de nieuwe psychiater. Met haar zal ik opnieuw naar de medicatie kijken. Hopelijk kunnen we iets aanpassen waardoor ik minder moe ben overdag.

Verder verliep het gesprek wat moeizaam. Er waren een aantal dingen die we wilden bespreken. Voor mijn gevoel werd er niet geluisterd en werd alles direct terug bij mij gelegd. Nu wil ik niet zeggen dat er niets van alles bij mij ligt, maar het ligt denk ik ook niet volledig bij mij.

Het “punt” over de gesprekken met mijn psycholoog verliep moeizamer. Het voelde alsof we geen “kritiek” mochten uiten op verschillende dingen die er zijn gebeurd en dingen die wat vreemd zijn gelopen. Er is veel miscommunicatie tussen mijn psycholoog en mij. Zij gaf aan dat ze dacht dat dit kwam omdat ik zo veel spanning heb tijdens de gesprekken en daardoor veel verkeerd opsla. In sommige gevallen zal ze hier best gelijk in hebben. In andere gevallen weet ik heel erg goed hoe het is gegaan en weet ik zeker dat het niet zo ging zoals zij beschreef. Het is altijd haar woord tegen het mijne. Wie je daarin geloofd zal afhangen van wie je bent.  Wie gelijk heeft? Dat zal ergens in het midden liggen denk ik…

We zouden het ook over een mogelijk nieuwe coach hebben. De SPV’er had een organisatie in gedachte die ik ken. Zij lijken vrij veel op de organisatie waar ik eerder begeleiding van heb gehad, volgens mij. Ik heb meerdere malen geprobeerd uit te leggen dat ik niet goed zag hoe deze organisatie verschilde van de andere organisatie, maar er werd eigenlijk overheen gepraat. De website van de organisatie werd erbij gepakt. Er werd me aangeraden om me daar aan te melden. Hoe vaak en hoe goed ik ook heb geprobeerd uit te leggen dat dat mij simpelweg niet de “plek” voor mij leek, er werd niet meegedacht over alternatieven. Dat maakte ook dat ik me niet gehoord voelde.

Mijn psycholoog is in verwachting, dat heb ik al eerder geschreven. Dat is fijn voor haar, iets minder voor mij. ;-) Ze gaat de komende tijd met vakantie en begin november met verlof. Effectief hebben we dan dus alleen een stukje van de maand oktober nog over. Er werd in het gesprek afgesproken dat we tijdens die afspraken dan afspraken zouden gaan maken over o.a. het mailen, de communicatie en de behandeling. Tijdens haar verlof zou ik overgaan naar een vervanger. Mijn psycholoog had al wel nagedacht over wie die vervanger zou zijn. Dat is wel prettig. Ik weet al wie de vervanger is.

In een mail naar hen had ik ook al wel eens benoemd dat ik twijfelde of deze afdeling, deze GGZ, mij zou kunnen helpen. Dat ik wilde stoppen. Dat ik het niet meer zag zitten. Na elk gesprek kom ik slechter thuis – en niet omdat we zulke zware onderwerpen bespreken, maar puur omdat de gesprekken me zo frustreren. Onze vraag was of ik niet meer/anders nodig had dan zij konden bieden. Ze gaven aan van niet. Als ik zou stoppen moest ik terug naar het wijkteam van mijn woonplaats. Dat voelde als een klap in mijn gezicht. “Zie je wel, ik stel me aan. Ik heb helemaal geen autisme. Ik ben gewoon dom. Mijn IQ is gewoon erg laag. Ik heb geen autisme. Ik stel me aan. Ik ben gewoon lui. Ik moet gewoon beter mijn best doen. Ik ben lui. Ik ben niets waard. Ik fake mijn problemen. Ik houd alles en iedereen voor de gek. Ik WIL gewoon niet, dat is het! Anders was het nu wel anders, toch?”

Het overheersende gevoel na het gesprek was toch dat ik me verschrikkelijk ongehoord voelde. Ik was boos. Verdrietig. Wanhopig. Vooral heel erg wanhopig. Ik ben een tijd in paniek geweest. Heb veel tranen gelaten. Veel onaardig gedaan tegen mensen die dat absoluut niet verdienen (sorry..). Ik was ontzettend overstuur na het gesprek.

Ik heb toen gemaild dat ik zou stoppen met de behandeling daar. Dat ik zeer teleurgesteld was. Dat ik me ongehoord voelde. Ik heb geschreven dat ik had gehoopt dat ze mee zouden denken over andere manieren van coaching/begeleiding (met dieren, PMT, creatieve therapie..)… Ik zou enkel nog naar de psychiater gaan voor de medicatie, maar dat was het. Ik was er helemaal klaar mee. Ik voel me telkens zo ontzettend rot. Zo ongehoord en niet begrepen. Ik weet heel goed dat het ontzettend dom was…

Vrij kort na het versturen van deze mail kreeg ik paniek. Wat moest ik dan zonder hulp? Ik vertelde mezelf dat ik nu eigenlijk ook geen hulp had, omdat mijn eerstvolgende gesprek over meer dan een maand is en hiervoor heb ik ook twee maanden geen gesprek gehad, maar de paniek ging niet weg.

Al snel kreeg ik antwoord van de SPV’er. Ik kan bij deze GGZ PMT krijgen als ik dat wil. Hij vond het jammer dat ik me ongehoord en niet begrepen voelde. Hij vond echter wel dat de begeleiding die hij had aangedragen echt anders was dan die ik eerder heb gehad.

De volgende dag heb ik gemaild dat ik mijn mail in paniek had gestuurd. Dat ik helemaal niet weet wat ik zonder hulp moet en dat dat ook niet is wat ik wil. Ik wil alleen zo graag geholpen worden. Me gehoord en begrepen voelen. Duidelijkheid hebben en niet telkens wisselde berichten/signalen.

Inmiddels is het allemaal weer een beetje “kalmer”. Soort van. Ik mag dus PMT gaan doen. Hier is nog niets duidelijk over verder, maar het wordt aangeboden en ik mag het proberen als ik dat wil. Dat vind ik fijn. Verder heb ik tóch besloten de organisatie die de SPV’er aandroeg te mailen. Ik heb hen een hele lange mail gestuurd met informatie over hoe het nu gaat, de hulp die ik heb (gehad) en al mijn twijfels… Een beetje onder het mom van “dan hoor ik wel of ze iets voor me kunnen betekenen”. Ook heb ik contact gezocht met iemand die therapie/begeleiding met honden doet. Zij kan mogelijk ook iets voor mij betekenen.

Mijn psychologe zal ik niet meer zien voor haar verlof. Ik heb gemaild dat ik het niet erg zinnig vond om 3 of 4 afspraken te hebben tussen haar vakantie en haar verlof. Ik wilde dan liever direct naar de vervanger. Ze begreep dat die 3 of 4 gesprekken voor mij alleen maar verwarrend zouden zijn en niet helpend. Ik heb nu ongeveer over een maand een afspraak bij de psycholoog die mijn psycholoog zal vervangen tijdens haar verlof. Ik vind het fijn dat dit zo geregeld is nu. Geen “ge-heen-en-weer”. Dat zorgt alleen maar voor onrust.

Dus… samengevat: ik krijg waarschijnlijk PMT, ik heb een nieuwe psychiater waarmee een afspraak zal worden ingepland, ik ben nu actief op zoek naar een coach en ik heb een vervanger voor mijn psycholoog. Ik voel me nog steeds niet erg goed bij de hulpverlening en de manier waarop dit allemaal loopt, maar voor nu blijf ik hier. Eigenlijk heb ik ook weinig andere (goede) opties. ;-)

Ik ben erg benieuwd hoe het vanaf nu zal verlopen. Hopelijk klikt het tussen de nieuwe psycholoog en mij. Hopelijk is PMT iets waar ik iets aan zal hebben. Hopelijk vind ik een geschikte coach/begeleider. Een hoop “hopelijk”-en, nog. Ik ben in elk geval weer in gesprek, dat is al iets.

Hopelijk (haha, sorry) heb ik jullie zo weer een beetje op de hoogte gesteld van therapie en alles wat daarbij hoort. Mocht je nog vragen hebben dan kun je ze natuurlijk altijd stellen in de reacties.

Liefs