Wanneer je me volgt op Twitter kan het goed zijn dat je regelmatig een tweet over therapie voorbij ziet komen. Vooral op de dag dat ik therapie heb en de dag ervoor. Vaak zie ik er enorm tegenop. Ik vind het spannend en moeilijk, wil het het liefst vermijden, maar de afgelopen tijd gaat het steeds beter en ga ik wel. Vandaag geef ik een update van de afgelopen tijd!
Even geleden was het weer zover. Ik had een afspraak en zat enorm te stressen vooraf. Op Twitter plaatste ik een aantal tweets over het feit dat ik niet wilde gaan, niet durfde te gaan en bang was niet goed genoeg te zijn. Na wat relativerende woorden van anderen en mijn plichtsgetrouwe stem achterin mijn hoofd besloot ik op weg te gaan. Het gaat namelijk sowieso niet werken als ik alsmaar niet kom, dat weet ik best.
Eenmaal aangekomen bij de psycholoog begon het moeilijkste stuk: het praten. Dat is totaal niet mijn ding. Ik kan de woorden die ik nodig heb niet vinden, kan geen ‘goede’ zinnen vormen en krijg mijn gedachten niet geformuleerd tot zinnen. Wanneer ik binnen ben vraagt hij me als eerst hoe mijn week is geweest en hoe het gaat. “Ja, wel gewoon oké, zoals altijd denk ik..” weet ik uit te brengen. Hij kijkt me aan en is even stil. Ik weet dat ik meer moet vertellen, maar wat? Mijn hoofd is zo leeg en vol tegelijk.
Gelukkig begint hij weer met praten. “Vorige keer hebben we het een beetje over toekomst gehad, ik stel voor dat we daarmee doorgaan vandaag”. Ik knik zenuwachtig. Toekomst is voor mij een heel moeilijk en eng onderwerp. Ik vind het eng om te denken over de toekomst, want het is zo onvoorspelbaar. Thijs (psycholoog) vraagt me hoe ik mezelf voorstel wanneer ik 40 jaar ben. Dat is precies over 20 jaar, precies nog zoveel jaar als ik nu heb gehad. Mijn hoofd begint overuren te maken. Wat wil ik dan?
Ik weet niet wat ik dan wil. Het eerste wat me te binnen schiet is het hebben van een gezinnetje. Maar wil ik dat wel? Ik weet het niet. Kan ik het wel aan? Geen idee. Dus dat valt af, dat is niet iets wat ik moet noemen. Over naar het stukje studie en werk. Op dit punt klap ik volledig dicht. Mijn gedachten vervagen langzaam. Geen idee meer wat ik denk of vind. Ergens merk ik nog dat ik al mijn spieren enorm aanspan en in elkaar krimp, denk ik. Spieren ontspannen, Kim, rustig. Maar het helpt niet. Ik kijk mijn psych niet aan en heb eigenlijk niet zo’n goed idee van hoe lang ik zo zit.
Dit gebeurt vaker. In winkels, bij andere mensen, overal waar ik een ‘onverwachte’ vraag krijg. Zo vroeg ik in de AH eens een tasje. Het meisje vroeg me of ik een groot of een klein tasje wilde. Die had ik niet zien aankomen. Ik kon niet nadenken, er kwamen geen gedachten, niks. Ik bleef verstijfd staan, totdat het meisje mij zei dat het wel in een klein tasje zou passen. Zo stond ik een keer in een sieradenwinkeltje om een bedel voor mijn armband te kopen. “Is het een cadeautje of mag hij direct om je armband?” Ehm. Ik wilde hem eigenlijk mee naar huis nemen om hem daar zelf aan mijn armband te doen. Weer verstijfd. Gelukkig was mijn moeder erbij en kon zij het oplossen.
Maar bij de psych was ik ‘alleen’. Toch was ik niet helemaal alleen. De psych was er namelijk ook. Hij zag het gebeuren en probeerde me een beetje ’terug te krijgen’. Hij stelde vragen over het dichtklappen. Hierop wist ik wél de antwoorden. “Ben je gespannen?” Dat weet ik. Dat ben ik. “Gebeurt dit vaker?” Ja, ook dat weet ik! Yes! Het lukt me langzaam maar zeker om antwoorden te geven op zijn vragen. Langzaam raak ik het ‘verlamde gevoel’ dat ik had een beetje kwijt. Ik praat weer.
Ergens was het heel fijn dat dit ook eens gebeurde bij mijn psych. Het aanstippen van dingen die ik wil/moet bespreken, daar ben ik namelijk nog niet zo goed in. Terwijl dit wel iets was wat ik misschien eens moest bespreken. Het gevoel was enorm rot en ik vind het helemaal niet fijn, maar nu heeft hij het ook eens zien gebeuren. Nu hoef ik niet meer uit te kunnen leggen wat er gebeurd. Samen hebben we gekeken naar wat er precies gebeurd. Ook kijken we naar oplossingen. Dat is lastig, want het gebeurt altijd ‘ineens’. Een onverwachte of moeilijke vraag en het kan zo gebeuren. Antwoorden vooraf bedenken voor situaties (zoals bij de kassa) kan, maar het gaat er juist om dat ik vastloop wanneer ik niet weet wat ik moet zeggen.
In dit geval ben ik er door mijn psych weer uit gehaald, maar ik hoop dat ook zelf te leren. Hoe? Dat weet ik nog niet. Alle tips zijn welkom. Wanneer ik er in vast zit vind ik het heel moeilijk om er zelf weer uit te komen. Vraag -> spanning -> dichtklappen -> meer spanning -> gespannener -> meer spanning -> … Zo gaat het meestal. Ik moet het zien te doorbreken. Nu wordt het altijd door anderen doorbroken: door mijn moeder, mijn psych, of het kassameisje. Dat is oké, maar niet fijn. Het is niet prettig om een minuut lang niks te zeggen en niet te kunnen bewegen door verstijfde spieren aan de kassa. Niet iedereen kan daar mee omgaan, mensen kunnen boos worden en dat is niet wat ik wil. Ooit zal ik leren hoe ik dit moet/kan oplossen.
Heb jij tips? Of heb je hier ook last van?
Liefs
Ik ben geen psycholoog.
Maar ik denk dat als jij je wat zelfverzekerder zou voelen, je zou weten wat je in je wilt (bereiken).
Dus ik denk vooral ook daar aan werken. En neem elke dag even 5 min om te bedenken wat je ergens van vind. Bijvoorbeeld door een mindmap te maken.
Verder vraag ik me nog steeds af of je wel bij de juist persoon zit. Ik denk dat iemand anders je beter zou kunnen helpen. Het feit dat je er zo tegenop ziet enz. Zegt mij dat je daar niet goed zit.
De mindmap ga ik zeker proberen, bedankt! :-)
Liefs
Ik reageer ook deels op de reactie hierboven, want volgens mij zie je niet per se tegen je psycholoog op, maar eerder tegen het feit dat je daar weer met jezelf geconfronteerd wordt. En dat is de reden waarom je erheen gaat, maar tegelijkertijd ook een reden om niet te willen gaan. Tenminste, dat denk ik erin te herkennen. Mijn psycholoog zegt ook dat ik bij haar onder andere ga oefenen om meer te zeggen. Vaak klap ik dan juist dicht en voel ik mezelf falen. De laatste keer heb ik benoemd dat dat gebeurde en dat hielp mij wel. Als ik dat vaker ga doen, gaat dat mij hierbij helpen. Het zijn wel kleine stapjes, maar dat is dan zo.
Dat is een hele mooie stap!
Ik denk dat je wel gelijk hebt. Het is niet perse de psycholoog tegen wie of wat ik op zie. Het is meer het gesprek.
Liefs
Heel herkenbaar dit. Ik kon me soms zo verloren voelen. Wanhopig werd ik ervan. En ik kan nog steeds niet goed plaatsen wat het is. Heb me alles afgevraagd. Zit ik wel bij de juiste psych? Ligt het aan hem? Ligt het aan mij? Maar de klik was er vanaf het begin. Het lag aan mij. Wat hield me tegen om te praten als die klik er is? Ik weet het niet. Nog steeds niet. Ik ben ook heel erg benieuwd hoe het bij mijn volgende therapeut zal gaan. Ik blijf mezelf maar voornemen om dingen op te schrijven van tevoren, maar als ik daar zit ben ik zo angstig. Ik durf mijn agenda niet eens uit mijn tas te pakken. Oh wee als hij gaat vragen: En? Wat heb je opgeschreven? Bah wat is het ingewikkeld. Ik voel angst, onrust, kwetsbaarheid en dat terwijl ik nu gewoon thuis zit…. Ik heb duidelijk géén tips voor je. Sorry, meis. X
Zo vreselijk herkenbaar. Je angst (die voor mij precies hetzelfde is) is voelbaar door het scherm heen. Pfoe…
Heel veel succes.
Veel liefs
Ik krijg vaak tranen in mijn ogen als iemand die ik niet goed ken oprecht aardig tegen me doet. Ik denk dat het komt omdat ik me vaak onzichtbaar voel dus het is fijn erkent te worden. Maar ik schaam me erg voor die tranen. Dus vaak kijk ik dan en beetje weg waardoor het gesprek ten einde loopt en dan voel ik me weer erg teleurgesteld. Maar als ik in de juiste situatie zit, durf ik het wel te benoemen, als het over kinderen gaat bijvoorbeeld, dan probeer ik het weg te lachen door te zeggen ‘Ja sorry hoor, ik ben echt zo’n übermoeder!’ Dat kunnen ze dan wel waarderen. Maar inderdaad, hoe benoem je zoiets in de supermarkt als het over boodschappen gaat? Het enige advies dat mijn psycholoog mij geeft is gewoon je tijd nemen en vooral niet vluchten voor de situatie…doodeng natuurlijk.
In jouw geval denk ik dat als je dichtklapt, je je meteen ook ongemakkelijk voelt over het feit dat je dichtklapt? Daardoor slaat je hoofd dan op hol. Ik kom de laatste jaren ook vaak niet uit mijn woorden en zeg dan rare woorden in een zin (die er niet in horen) of ik loop gewoon vast. Dan zeg ik tegen mezelf: ‘oké ademhalen, even nadenken, ar-ti-cu-leren…’ en dan komt het er wel goed uit. Soms doe ik het zelfs hardop waarbij ik mezelf zogenaamd uit lach. Ik merk dat mensen hier heel positief op reageren en me toe lachen. Dan lach ik ook en zeg ja sorry mijn hoofd zit te vol.
Ik denk dat jij ook in zo’n situatie moet accepteren dat dat dichtklappen bij jou hoort. En dan moet denken; ze wachten maar even. Sluit je ogen, adem diep in, neem je tijd en uit en denk aan wat je het beste kunt zeggen, bij de psycholoog had je kunnen zeggen: ‘ik vind het moeilijk om daar over na te denken’ bij de kassa kon dat bijvoobeeld zijn: ‘oh daar heb ik niet over nagedacht, wat is het verschil?’ Die excuusjes geven jou meer tijd en ruimte om erover na te denken…
Weet niet of je er wat aan hebt, maar dat maakte ik eruit op :)
Hier heb ik zeker wat aan! Heel erg bedankt voor het delen :)
Ik wil jou ook heel veel succes wensen met alles.
Liefs
Lijkt me lastig. Ik heb het zelf ook wel eens. Maar dan meer als iemand een opmerking maakt en ik totaal geen idee heb wat ik daar op moet antwoorden. Dan klap ik ook dicht. En die voorstelling maken over hoe je leven er over 20 jaar uit zou zien vind ik ook erg moeilijk. Ik zou het ook echt niet weten.
Dat is ook lastig! Zeker als het voor jou vervelende opmerkingen zijn.
Liefs
Lijkt me heel lastig. Helaas heb ik geen tips. Ik zou je ze heel graag willen geven, maarja. Ik heb dit zelf gelukkig bijna nooit. Al vond ik dec eerste gesprekken bij mijn psych wel heel erg eng. Maar nu ga ik er juist graag heen, omdat ik weet dat ze me zo goed kan helpen. Ook al is het inderdaad heel lastig om over jezelf te praten. Ik hoop dat je een oplossing gaat vinden! Liefs, Kim
Ik bedoelde natuurlijk liefs klaske, hahaha
Fijn dat het bij jou zo goed helpt! Kan me voorstellen dat je dan heel graag gaat.
Liefs
Wat vervelend dat je vaak dichtklapt als iemand je iets onverwachts vraagt. Maar inderdaad wel goed dat hij het nu ook zien gebeuren heeft, zo weet hij het en kan hij je helpen. Ik denk dat het ook zou kunnen helpen als je hem dingen schrijft, zoals hier op je blog, want dat lijkt je wel goed te lukken. Het afgeven zal misschien ook niet makkelijk zijn, maar als je het hier durft te publiceren moet dat ook wel lukken ;-) Daarmee is je probleem nog niet opgelost natuurlijk, maar het is misschien wel een manier om makkelijker te communiceren en het ijs te breken. Of je kan eventueel vragen of hij (als hij dat ziet zitten) je voor je volgende afspraak een mailtje stuurt met vragen die na het vorige gesprek in hem zijn opgekomen zodat je er al eens over kan nadenken voor je gaat, zodat je niet geconfronteerd wordt met onverwachte vragen en tijd hebt om erover na te denken/het neer te schrijven… Als je dat makkelijker lijkt natuurlijk :-)
Hier publiceren is voor mij toch heel erg anders dan hem mailen, haha. Dit is voor mij vele malen makkelijker. Gek hè?!
Bedankt voor je tips – ik ga er over denken. :)
Liefs
Het lijkt me echt heel lastig als je zo dichtklapt en je daar ook bewust van bent, maar misschien komt die vicieuze cirkel juist ook wel doordat je je ertegen ‘verzet’? Als je het meer accepteert en dus juist kan ontspannen in plaats van nog gespannener worden zodra het gebeurt, dan gaat het misschien ook makkelijker over, en is het de volgende keer weer makkelijker om te ontspannen omdat het de vorige keer ook wel meeviel. Maar goed, dit had je zelf misschien ook allang bedacht, en hoe je het precies moet accepteren kan ik je niet echt vertellen helaas haha.
Je wijst me er nog eens op dus dat is in elk geval fijn. :) Dankjewel!
Wat lastig zo een vicieuze cirkel. In ieder geval wel goed dat je je er bewust van bent en je eraan gaat werken (fijne tips las ik al tussen de reacties :)). Zelf heb ik hier geen ervaring mee, als ik gespannen ben flap ik er juist van alles uit. Ook niet altijd even handig. De vicieuze cirkel herken ik dan wel weer. Maar dan op een andere manier: gespannen -> misselijk -> nog meer gespannen.
Die is zeker herkenbaar. Hoe vaak m’n psych al niet dat naar beneden draaiende orkaantje (weet niet goed hoe ik het anders uit kan leggen haha) heeft getekend… De cirkel die zichzelf eigenlijk alleen maar verergert… Argh!
Ik vind het heel lastig. Aan de ene kant zou ik je af en toe wel door elkaar willen schudden als ik je spreek via whatsapp. Maar nu ik dit zo lees, snap ik dat je het echt wel wilt, maar het gewoon niet lukt. Het is vergelijkbaar met mijn dichtklappen, al doen mijn spieren het dan nog wel, en ik weet hoe frustrerend dat is. Ik heb geen oplossing, maar ik wil sorry zeggen als ik je te hard heb aangepakt met dat je ‘gewoon je mond open moet trekken’. Als je het er nog over wilt hebben met wat er dan door je hoofd schiet, moet je maar even appen. Misschien kan ik je daar wel mee helpen relativeren
Sorry is absoluut niet nodig! :) Het helpt juist soms. Soms zijn ‘strenge woorden’ juist wat me over de streep trekt, de goede kant op.
Ik vind het zo rot dat het dichtklappen voor jou zo herkenbaar is, maar ergens ook een geruststelling omdat ‘ik niet de enige ben’.
Liefs Kim
Ik heb er geen last van, maar waar ben je bang voor dat er kan gebeuren als je een onverwachte vraag wordt gesteld? En gebeurt dat dan ook? Waarschijnlijk niet, maar vul je dit voor jezelf in. Je dat realiseren helpt misschien al een stuk, waardoor je meer kunt ontspannen en uit het vicieuze cirkeltje kunt komen.
Succes, en volhouden!
Eerlijk gezegd weet ik het niet precies. Meestal gebeurt het dichtklappen wanneer ik het antwoord niet weet. Dan ben ik (denk ik?? onbewust??) bang voor wat de ander vindt, of zo. Maar eigenlijk geen idee. Dat dichtklappen gebeurt maar ik heb nog niet het gevoel controle over dit ‘gevoel’ te hebben.
Dankjewel!
Liefs
Dat is lastig zeg! Niet weten wat ik moet zeggen ken ik heel goed, maar niet op deze manier. Wel goed dat het een keer bij de psych gebeurde. Ik heb een ander soort van dichtklappen, alleen van binnen. Aan de buitenkant zie je niks en ik kan (zonder dat ik daar zelf bij lijk te zijn) nog functioneren. Hele rare ervaring is dat, moeilijk om uit te leggen.
Dat klinkt heel bijzonder, maar dit op een fijne manier. Soort van dissociëren? Of niet? Omdat je schrijft dat je er niet meer echt bij bent?
Succes!
Liefs
Ik herken het wel, maar ik heb er zelf niet zoveel last van gehad zoals jij. Ik heb wel een vriendin die dit heel sterk had. Zij had last van een angststoornis en raakte heel snel in paniek. Soms begon ze in zo’n situatie zelfs te gillen. Je kan je voorstellen dat mensen die niets van haar situatie af wisten daar moeilijk mee om konden gaan.
Mij lukte dat vaak wel, maar om eerlijk te zijn weet ik nog steeds niet hoe. Meestal stelde ik ook vragen waarvan ik zeker wist dat ze het antwoord wist, of ik stelde haar gerust dat ze stil mocht zijn. Ademhalingsoefeningen deed ze ook veel. Bij haar is het vooral minder geworden doordat ze behandelt werd voor haar angststoornis, maar wat ze precies gedaan hebben weet ik helaas niet.
Fijn dat behandeling bij haar zo goed heeft geholpen! :)
Lastig zoiets! Helaas heb ik niet echt een tip. Soms overvallen dingen mij ook wel eens, maar vaak probeer ik dan stevig te gaan staan en dan voel ik me wat sterker. Als je praten lastig vind is psychomotorische therapie misschien iets voor je. Ik hoop dat het wat beter met je mag gaan. Liefs Rieneke
Dat is iets wat mij ook wel aanspreekt. Mijn therapeut heeft een tijd geleden alleen besloten dat ik dit niet zou krijgen, dus tja :-( Misschien moet ik er nog eens om zeuren, haha.
Liefs
Vervelend! Misschien gewoon even zeuren idd! Ik ga binnenkort beginnen met een combinatie van pmt en een psycholoog.
Klinkt goed! Ik hoop dat je er veel aan zult hebben. Niet toevallig in de regio Z-H zeker? ;-)
Wat een fijne blog heb jij! Je bent een volwassen, diepzinnig meisje. Dat je zo open en eerlijk over jezelf durft te schrijven en te analyseren, is heel kostbaar, zeker op een plek als internet, waar alles vaak zo snel gaat.
Dan iets over deze post. Ik heb absoluut niet hetzelfde probleem, maar ook ik klap soms echt dicht. Als ik in een andere taal dingen moet vragen, bijvoorbeeld. Sommige dagen ga ik niet eens naar buiten om dat soort dingen te vermijden. Of als ik in kwetsbare gesprekken iets moet herhalen – ik voel me als ongemakkelijk terwijl ik dit opschrijf.
Maar weet je? Ik denk dat je zelf al opschreven hebt wat ook mij het meeste heeft geholpen. De situatie die zich ‘in het echt’ voordoet bij de psycholoog, die dan, anders dan de meeste mensen, het niet negeert (wat in het echte leven voor mij vaak de fijnste oplossing is trouwens), maar er over begint. Ik dacht dat het soort dingen die ik hier vermeld, normaal waren, en niet zo erg/ernstig. Dat een psycholoog de tijd nam erover te praten, en me vroeg waarom ik niets meer zei, of waarom ik dichtklapte, maakte me langzaam zelfzekerder. Ik merkte dat ik er wél over kan praten, niet goed, niet uitgebreid, maar door er iets over te zeggen, kreeg ik er iets meer vat op. En besefte ik met de tijd dat het een reactie is, een soort verdediging, niet per se een tekort in mijn karakter.
Dat je zo verstijfd door spanning is niet gek. Ik heb dat ook als ik in hele erge paniek ben. Dan heb ik het gevoel dat ik geen stap meer kan zetten, en mijn psych zegt dat dat bevriezen genoemd wordt en door allerlei dieren gebruikt wordt in de natuur als er gevaar dreigt. Dan worden ze niet gezien door een roofdier bijvoorbeeld. Wel fijn dat Thijs nu heeft gezien wat er gebeurt en ook prettig dat hij je vervolgens dingen vraagt waar je goed antwoord op kunt geven. Het is ook niet gek om gespannen en angstig te worden als je naar de toekomst moet kijken. Ik denk dat dat juist heel normaal is!
Eigenlijk gaat dat gewoon vanzelf een beetje weg, wanneer je leert van jezelf te houden, om jezelf graag te zien en als je wat oefent in sociale contacten zeg maar. Ik durf er niet goed op te reageren, omdat ik natuurlijk een heel andere situatie had. Maar ik denk dat dit de eerste keer is dat ik op een bericht van jou over therapie een yes-idee had. Je psych heeft je reactie gezien en ging daarmee aan de slag. Dat zijn stappen die gemaakt worden in de juiste richting!
Ik heb hier geen ervaring mee, maar het lijkt me enorm frustrerend. Gelukkig maak je wel stappen in de goede richting :)
Mijn tip is om te blijven schrijven! Schrijf over het moment van dichtklappen, schijf wat er lichamelijk gebeurt, wat je voelt, wat je denkt. Maak lijstjes met gedachten, stel het moment van dichtklappen eens voor als een monstertje dat je bevriest of schrijf een brief aan het moment van dichtklappen. Het hoeft niet allemaal logisch te zijn maar schrijven helpt echt om je gedachten zó te krijgen dat je zelf nieuwe inzichten krijgt.
Liefs, Sofie ♥
Hey heel herkenbaar je verhaal! Wat mij helpt is de regel angst= het tegenovergestelde van zelfvertrouwen. Blijf jezelf herhalen dat je heel sterk bent middels positieve affirmaties en je hoofd zal er op een gegeven moment in geloven. Dan zal je onzekerheid ook afnemen. Niet meteen, heeft tijd nodig.