Lang heb ik getwijfeld over dit blogje. Wel of niet delen… Toch maar wel.
Al een tijdje liep het om meerdere redenen niet zo lekker met mijn begeleidster. Eerder was ik heel positief over haar. Zij had ook het idee dat ze mij goed zou kunnen helpen. In de praktijk bleek dat toch iets anders te zijn, van beide kanten.
Mijn begeleidster heeft heel veel voor mij gedaan. Meegedacht waar kon, geholpen waar kon. Heel vaak buiten kantooruren met mij geappt wanneer dat nodig was. Me geholpen wanneer ik in paniek was. Hier ben ik haar ontzettend dankbaar voor.
Toen plots bleek dat van weinig “vertrouwen” (in allerlei opzichten) in begeleiding door haar meer was, waren we even verbaasd. Dit hadden we niet zien aankomen. Ik heb eerder mijn twijfels wel eens uitgesproken. Zowel richting haar, als richting mijn moeder en een vriendin die ook door haar wordt begeleid. Het is gek als dat ineens wederzijds is.
Dat bericht kregen we afgelopen woensdag, samen met het nieuwe zorgplan. Die dag heb ik ook vrij heftige ruzie met mijn moeder gehad. Dat was erg naar. Ik snapte er niets van. Ik voelde aan dat er “iets” was, maar als ik ernaar vroeg dan gaf ze aan dat er niets was. Dat was voor mij heel verwarrend. Ik heb dan misschien wel autisme, maar “niets kunnen aanvoelen” is toch echt niet waar. Kleine veranderingen in hoe iemand zich gedraagt of hoe iemand kijkt merk ik snel op.
Achteraf snap ik dat mijn moeder even in de war was van het bericht van de begeleidster. De begeleidster had die mail alleen naar mijn moeder gestuurd, ik weet er pas sinds kort van. Als ik nu terugkijk op de ruzie snap ik veel beter wat er gebeurde: zij was in de war, ik merkte “iets”, maar kon het niet plaatsen. Ik raakte gefrustreerd, zij ook. Dan lopen de spanningen snel op. Het feit dat ik het nu snap maakt de ruzie niet minder vervelend, maar het is ergens toch wel fijn dat we er iets van geleerd hebben.
Ik wil even duidelijk maken dat de schuld absoluut niet alleen bij mijn begeleidster ligt! Dat is zeker niet zo. We zijn uit eindelijk samen tot de conclusie gekomen dat niet samen doorgaan beter was. Zoals ik eerder al aangaf: ik heb ook meerdere malen mijn twijfels uitgesproken. Ik weet dat ik niet erg gemakkelijk ben in de omgang(/of om te begeleiden). ;-) Dat weet ik en daar werk ik aan.
Hoe nu verder?
Afgelopen maandag hadden we een gesprek met de gemeente voor een herindicatie voor het PGB. Omdat er momenteel niemand is die zorg levert is de herindicatie er niet gekomen. Dat is logisch. We gaan nu met elkaar op zoek naar een nieuw, op dit moment beter passende begeleiding. “We” zijn in dit geval mijn moeder, ik, de WMO consulente en haar collega’s. Zodra er iets passends is gevonden (dit kan zowel via PGB als via ZIN zijn) gaan de indicatie weer in. Daar hoef ik me dus verder niet veel zorgen over te maken.
Gelukkig heb ik ook nog de begeleiding van mijn psycholoog bij de GGZ. Ik durf het bijna niet meer te zeggen, maar ik heb een goed gevoel bij haar. Ze denkt buiten de standaard. Als iets niet op een bepaalde manier gaat, zoekt ze met mij naar een manier waarop iets wel lukt. Dat is erg prettig.
I won’t give up.
Liefs
Tuurlijk geef je niet op! Passende hulp is heel belangrijk. Goed dat je daarvoor gaat.
Dankjewel. <3
Hey Kim, het is vast een moeilijke periode voor je. Maar geef niet op !!!! Wat je schrijft zal voor vele lezers herkenbaar zijn: je denkt goed te zitten bij je therapeut en toch zit je met twijfels… Zelf ben ik al meermaals willen stoppen maar heb ik telkens de draad heropgepakt. Of dat ik daar goed mee doe, weet ik niet….
Ik vind het alleszins zeer moedig van jou dat je opnieuw probeert bij andere begeleiding. Heel veel sterkte!
Daar heb je zeker gelijk in, het is best lastig even.
Lukt het om de twijfels te bespreken? Misschien kan je therapeut je hierbij helpen.. Bij mij kwam het natuurlijk van beide kanten dus dan is de keuze snel gemaakt.
Goed dat je niet opgeeft, en fijn dat je bij je psycholoog wel een goed gevoel hebt! Sterkte.
Dankjewel! <3
Het is jammer dat t zo loopt en dat t weer een deuk is in je zelfvertrouwen. Wat helemaal niet hoeft, want dit ligt niet alleen bij jou.
Ik ben blij dat je met je psycholoog wel goed contact hebt en ik hoop ook voor je dat dat een constante factor in je leven zal zijn, zeker nu je op zoek moet naar passende hulp. Zit zij bij het autismeteam? Heeft zij dan geen connecties met autismebegeleiding? Ik weet natuurlijk ook niet precies wat je wilt in begeleiding, heb je dat voor jezelf wel helder al?
Goed dat je niet opgeeft. ❤
Het ligt niet alleen bij mij, net als dat het niet alleen bij haar ligt.. Wederom “te complex” en “te moeilijk” zijn doet toch ergens wel een beetje pijn…
Hopelijk blijft de psycholoog inderdaad. We zijn nog steeds in de kennismakingsfase. Zij zit inderdaad bij het autismeteam. Ik zal haar vanmiddag dan ook vragen of zij nog tips heeft.
<3
Fijn dat je bij je psycholoog wel een goed gevoel hebt! Dat is heel erg belangrijk.
Zeker! Ik heb er vertrouwen in dat zij me kan helpen. Dat had ik ook met de begeleidster, dus het is nu wel iets “wankeler”, maar dat komt wel weer goed. Hopelijk blijft de psycholoog.