Wanneer je je rot voelt kan het fijn zijn om bij iemand de spuien. Even je gedachten te delen, even te praten over wat er allemaal in je om gaat. Vaak doe je dit met een vriendin, vriend of familielid. Maar wat als je hen niet of nauwelijks meer spreekt? Waar kun je dan terecht met je zorgen, je piekers en je gevoelens?
Het leven gaat met ups en downs, dat is voor iedereen zo. De ups zijn fijn om te delen. De downs vaak iets minder. Wanneer iemand je vraagt hoe het met je gaat weet je dat men liever hoort dat het goed met je gaat dan niet zo goed. Andersom geldt dat denk ik ook. Als ik aan iemand vraag hoe het gaat hoop ik ook dat het goed met hen gaat. Gewoon, omdat dat fijner voor hen is.
Soms gaat het echter niet zo goed. Af en toe zit je hoofd vol met piekers. Soms heb je slechte dagen. In mijn geval soms dagen vol paniekaanvallen. Dagen waarop ik gewoon in bed wil blijven liggen en vooral niét de deur uit wil. Dagen waarop ik wil huilen en schreeuwen dat iedereen me met rust moet laten, terwijl ik eigenlijk juist veel behoefte heb aan iemand die naar me luistert. Luistert zonder te oordelen. Gewoon, alleen luistert. Er voor me is. Ik denk dat veel mensen dit gevoel wel zullen herkennen.
In de afgelopen jaren is mijn sociale netwerk kleiner geworden. Minder mensen die dichtbij genoeg staat om dingen mee te delen. Minder mensen om te appen als het slecht gaat en ik even wil spuien. Hopelijk komt dit niet over als een enorme dosis zelfmedelijden, want zo bedoel ik het niet. Zo gaat het gewoon. Ik spreek mensen minder. Dat komt vanuit mij, mensen zochten in het begin echt wel toenadering, maar ik vond het moeilijk om contact te houden. Ik vond het moeilijk dat zij doorgingen met hun leven (hoe fijn ik dat ook voor ze vond) en ik stil leek te staan. Wanneer ik weinig contact met iemand heb ben ik niet zo snel geneigd om mijn hart bij hun te luchten. Als er geen gewoon contact is, is persoonlijker contact niet zo logisch, vind ik. Ik voel me daar dan niet prettig bij.
Nu mijn netwerk van mensen waarbij ik mag spuien vrij klein is geworden merk ik dat ik meer en meer de toevlucht zoek in sociale media. Hiervoor gebruik ik voornamelijk Twitter. Dat is niet verstandig, merk ik. Dat is natuurlijk iets wat ik van te voren al had kunnen weten, maar ik ben me er steeds meer van bewust. Wanneer het echt niet goed met me gaat voel ik me alleen. Alleen, omdat ik niet kan delen.
Negativiteit online wordt niet altijd gewaardeerd. Zo nu en dan is prima, maar altijd alleen maar negatief vindt niemand leuk natuurlijk. Twitter is niet het medium waar ik de warmte, steun en begrip vind die ik op dat moment zoek. Want eigenlijk is dat alles wat ik wil op het moment dat het slecht gaat. Liefde. Warmte. Dat is lastig aan te voelen voor anderen. Ook niet wat iedereen wíl geven. Als ik in paniek ben en mijn hoofd heel vol is kan ik heel weinig hebben. Reacties die als helpend bedoeld zijn maken me boos of verdrietiger. Ik voel me onbegrepen en dat maakt dat ik me nog slechter ga voelen.
Dat is geen aanval tegenover de mensen die op dat moment proberen te helpen. Ze proberen te helpen, of me weer even met beide benen op de grond te zetten. Ik ga ervan uit dat zij het met de beste bedoelingen doen. Ik kan op zo’n moment gewoon heel erg weinig hebben. Op zo’n moment zou ik dus ook eigenlijk niet mijn toevlucht moeten zoeken op internet. Ik zou kunnen gaan schrijven in mijn dagboek, ik zou een blog kunnen schrijven die ik nooit online zet maar puur schrijf om van me af te schrijven… Er zijn genoeg mogelijkheden.
Ik heb erover nagedacht om een break te nemen van Twitter. Dat idee beangstigt me best wel. Het idee dat ik mijn plek om te spuien kwijt ben… Het geeft me het gevoel dat ik er alleen voor sta. Dat ik geen enkele plek meer heb om me te uiten. Overigens wil ik wel even benadrukken dat ik twee lieve vriendinnen heb die er voor mij zijn en dat mijn moeder er ook voor me is. Echter zijn die niet altijd bereikbaar. Niet altijd beschikbaar. Twitter is er altijd… Op Twitter zijn er ook altijd mensen die reageren. Positief of negatief, dat verschilt, maar er is altijd iemand.
Ik merk dat ik dit heel moeilijk vind om los te laten. Toch wil ik er de komende tijd meer op gaan letten. Sociale media zijn geen vervanger voor een echt sociaal netwerk.
Wat doe jij als je je alleen voelt en een plek nodig hebt om te spuien?
Liefs
Ik kan me voorstellen dat een medium als twitter en ook IG wel het uitlokt om te ventileren. Zoveel mensen doen het op die manier. Toch vind ik zelf dat t mn eenzaamheid alleen maar bevestigt als ik ventileer op sociaal media. Door het stukje onbegrip.
Als het echt niet gaat ga ik naar M. en dat is voor mij eigk vooral de plek waar ik alles kwijt kan. En mn psycholoog, al is dat best anders omdat ik die zo weinig zie.
Zelf ben ik best terughoudend op sociaal media en verwijder ook regelmatig post als ik er niet zeker over ben. Helpt t jou om te bloggen, zoals je nu ook gedaan hebt?
Ik snap je dilemma, ik hoop dat je een mooie middenweg vind.
Een middenweg vinden vind ik erg lastig. Erover bloggen helpt niet zo, blijkt achteraf.
Ik weet niet goed bij wie ik terecht kan op het punt vóór “het moment dat het écht niet meer gaat”. Dat zijn de momenten waarop ik neig naar posten op sociale media. Je hebt overigens gelijk, je stuit vaak op onbegrip…