Een tijdje geleden kreeg ik een mailtje. Of ik misschien een recensie-exemplaar van het boek Zondagskind geschreven door Judith Visser wilde lezen. Ik las in de mail waar het boek over ging en was direct enthousiast.
Zondagskind is een autobiografische roman over opgroeien met autisme. Het boek is geschreven door Judith Visser. Zij kwam er zelf op volwassen leeftijd achter dat zij het syndroom van Asperger heeft. In het boek word je meegenomen in het leven van een meisje, Jasmijn Vink.
“Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft ze zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die ervoor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.”
Toen ik het boek binnen kreeg schrok ik even. Dat is een dik boek! Met mijn vrij slechte concentratie was ik even bang dat het me niet zou lukken om dit boek te lezen. Al na het lezen van het eerste hoofdstuk merkte ik dat dit geen enkel probleem zou worden. Ik werd direct helemaal in het boek “gezogen”.
Je leert Jasmijn Vink kennen wanneer zij naar de basisschool gaat. Hier merkt ze al snel dat er allerlei regeltjes gelden die voor haar niet te begrijpen zijn. Haar hondje Senta mag niet mee naar school en ze moet praten met de juf. Iemand die ze helemaal nog niet kent. Dat lukt helemaal nog niet!
Naar mate Jasmijn ouder wordt, wordt er ook meer van haar verwacht. Verwachtingen die ze helemaal (nog) niet waar kan maken, verwachtingen die ze niet begrijpt. Waarom moet ze naar verjaardagsfeestjes als ze daar toch alleen maar ziek wordt van alle prikkels?
Met vallen en opstaan…
Het is ontzettend knap hoe Judith Visser de lezer meeneemt in de belevingswereld van een kind dat opgroeit met autisme. Jasmijn groeit op in een periode waarin er nog erg weinig bekend is over autisme. Haar moeder zegt vaak “zo is ze nu eenmaal”. Dit wordt niet overal geaccepteerd, maar je leest in het boek terug hoe het gezin hier een weg in vindt.
In het boek wordt Jasmijn gevolgd tot haar 20e levensjaar. Je leest hoe Jasmijn moet wennen aan een nieuwe juf, hoe de overgang verloopt van de basisschool naar de middelbare school, hoe het opbouwen en onderhouden van relaties verloopt. Dit gaat telkens met vallen en opstaan.
Ik vind dat zowel het vallen als het opstaan heel mooi beschreven zijn in het boek. Het vallen, de moeilijke situaties waar Jasmijn in terecht komt door haar autisme… Maar ook het opstaan, het leren… Ook dat deel krijg je mee en je ziet Jasmijn groeien in de loop van het boek. Het boek gaat niet enkel over de moeilijke situaties waar Jasmijn tegenaan loopt. Er blijven moeilijke momenten, lastige dingen, maar Jasmijn leert ook een hoop en weet zich steeds een beetje beter staande te houden in de voor haar (te) drukke, onoverzichtelijke wereld.
Aan het eind van het boek heeft de dan 20-jarige Jasmijn nog niet de diagnose autisme. Ik hoop heel erg dat er nog een vervolg zal komen!
Herkenning
In het boek vond ik ontzettend veel herkenning. Bij elke pagina die ik las vond ik weer een stukje tekst dat ik heel graag als quote in deze blog wilde plaatsen. Ik heb altijd graag willen delen hoe opgroeien voor mij was. Waarom ik mij gedroeg zoals ik me gedroeg. Mij is dit nooit zo goed gelukt. Bij het lezen van dit boek was het alsof iemand voor mij had opgeschreven wat ik al die jaren niet had kunnen opschrijven of vertellen. Het voelde bijna als een soort opluchting. Eindelijk! Een beschrijving van hoe het al die tijd is geweest voor mij. Ik heb foto’s gemaakt van bepaalde passages en deze naar mijn moeder gestuurd. Zij is zeer enthousiast geworden en gaat het boek nu ook lezen.
Een passage uit het boek wil ik met jullie delen:
“Kon ik er wat aan doen dat ze de verkeerde vragen stelde, zoals hoe het op school ging? Hoe kon ik daar nou antwoord op geven. Want bedoelde ze of de juf aardig was? Of we mooie boeken lazen? Welke sommen we hadden geleerd? Als je ‘goed’ zei, dan was het alsof je bedoelde dat álles goed was, terwijl er altijd dingen waren die minder goed gingen. En telkens wanneer ik over een vraag zat na te denken, begon oma Vink alweer over een ander onderwerp en raakte ik nog meer in de war. Het ging te snel. Ik kon pas verder met het gesprek als er na de vorige zin een punt stond. Net als in een boek. Vraag, antwoord, punt. Zo hoorde dat. Maar in het echt ging dat nooit zo.”
Dit is een van de vele stukken die voor mij zo ontzettend herkenbaar is. Voor alle andere prachtige stukken uit dit boek zullen jullie het zelf moeten lezen… :-)
Nu al mijn favoriet van 2018…
Dit boek is wat mij betreft een enorme aanrader. Zeker lezen! Ik vind het een prachtig boek. Het boek is heel erg fijn geschreven en het leest makkelijk. De beeldende manier waarop Judith Visser schrijft maakt dat je mee wordt gezogen in de wereld van Jasmijn.
Ik durf nu al te zeggen dat dit mijn favoriete boek van 2018 zal zijn. Wat een bijzonder, bijzonder mooi, boek…
Goede recensie! Ik ga zo even langs de boekwinkel om te kijken of ze ‘m hebben. :) Zin in!
Het lijkt mij een erg mooi boek! Ik ga hem zeker lezen.
Ik vond het echt een super boek!
Klinkt als een heel interessant boek! Vind het altijd leuk om ervaringen van anderen te lezen :)
Lijkt me een heel interessant boek. Bedankt voor de tip!