Eerder schreef ik deel 1. Als je dit deel nog niet hebt gelezen, klik hier.
De afgelopen maanden heb ik vaak de vraag gekregen “hoe gaat het met het verwerken van het verlies van je vader?”. Op deze vraag heb ik nooit een goed antwoord. Gaat het goed? Gaat het slecht? Ik weet het niet, ik heb nog nooit eerder mijn vader verloren en heb geen idee hoe je ‘goed’ verwerkt.
Eerlijk gezegd denk ik soms dat ik nog steeds, na bijna twee jaar, aan het ontkennen ben. Het kan niet dat pappa, mijn pappa, overleden is. Dat hij nooit meer terug komt. Dat kan niet, dat is niet. Hij komt over een week (of een maand, of een jaar) gewoon weer terug. Desnoods was hij deze manier van leven zat en heeft hij een pop laten maken van zichzelf waarmee het leek alsof hij was overleden, waarna hij zelf verhuisde naar het buitenland om daar een nieuw leven op te bouwen. Ik weet hoe bizar dit klinkt, echt. Het zou absurd zijn als dit echt zou gebeuren en het is absoluut niet iets wat bij mijn vader zou passen. Hoe ik bij dit idee ben gekomen? Geen idee. Ontkenning. Hij kan niet dood zijn. Het kan niet.
Maar het is wel zo.
Ik droom vaak heel erg realistisch en weet heel vaak mijn dromen precies na te vertellen. De laatste maanden droom ik vaak over mijn vader. Niet specifiek over mijn vader, eigenlijk, maar meer dromen waar hij ook in voorkomt. Zo droom ik bijvoorbeeld vaak dat we met het gezin iets aan het doen zijn, of met de hele familie.
Deze dromen zijn voor mij heel erg moeilijk en verwarrend. Ik word ’s ochtends wakker en snap er even helemaal niets meer van. Waarom heb ik papa al zo lang niet meer in het ‘echt’ gezien? Waar is hij eigenlijk? Wanneer komt hij eigenlijk weer thuis? Gedachten als ‘oh ja, dat moet ik ook nog even tegen hem vertellen’ of ‘haha, over deze droom moet pappa echt horen’. Ik besef me dan absoluut niet dat dat niet kan. Dat hij niet al heel lang op reis is, en dat hij niet terug komt. Het besef is er niet. Ik moet mezelf (bijna hardop) vertellen dat hij is overleden en ook niet meer terugkomt.
Dat is dan de eerste gedachte die ik heb die dag. De dag beginnen met deze gedachten is niet fijn. Het is de realiteit, maar het hardop tegen jezelf moeten zeggen en jezelf weer te moeten teleurstellen is niet fijn. Maar ik kan niets anders. Ik hoop dat het besef komt, op een dag. Ik hoop dat de dromen blijven, maar dat ik niet meer verward wakker word. Er zijn zoveel mooie herinneringen en fijne dingen om aan te denken. Ik hoop dat die de overhand mogen krijgen.
Droom jij wel eens over een overleden persoon of iemand die niet meer in je leven is? Hoe ga je hier mee om?
Liefs
Mooi geschreven weer.
Ik droom eigenlijk vrijwel nooit over overleden personen.
Mijn vader is nu ruim 6 jaar geleden overleden, en ik had na t eerste jaar dat ik pas wat uit die ‘roes’ kwam en nog steeds denk ik soms opeens op bepaalde momenten aan hem, dat ik iets wil vertellen ofzo wat niet meer kan.
Ik hoop voor jou dat je snel de dromen alleen maar fijn vindt, en niet meer verwarrend.
Dankjewel meis. <3
Mooi geschreven. Ik word er stil van….
<3
Mooie post. Heel veel sterkte…maar uiteraard hoef je niet altijd sterk te zijn
Ik heb net het eerste deel gelezen, wat heftig meis! Lijkt mij ook moeilijk om dat een plek te geven als het toch zo plotseling is gegaan. Ik hoop idd ook dat de leuke dingen de overhand gaan nemen en de gedachten aan je vader je minder gaan raken. Sterkte meis!
Ik kan er gelukkig niet over meepraten, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je nog altijd “denkt” dat je vader zomaar terug zou komen. Die gedachten met dat je iets aan je vader moet vertellen zijn zo ingebakken. Sterkte xx
Ik moest na je vorige blogpost denken aan hoe het zou zijn als mijn vader niet meer leefde, al was dat geen fijne gedachte. Ik heb helemaal niet zo’n goede band met mijn ouders, maar je vader.. die voelt toch wel een beetje “onsterfelijk”. Dus ik kan me best voorstellen dat je denkt dat hij terugkomt :( Veel sterkte!
Ik kan er (gelukkig) ook niet over meepraten. Eigenlijk is er nog nooit een familielid gestorven (2 oma’s en 1 opa waren al overleden toen ik geboren werd).
Wel heeft een van mijn beste vriendinnen een paar jaar geleden haar vader verloren. Bij haar was er ook een lange periode van ontkenning (kort erna kreeg ze een eetstoornis, dat zal er wel mee te maken hebben gehad). Volgens mij heeft ze nog steeds het grootste deel weggestopt, maar langzamerhand is ze wel bezig met het verwerken ervan.
Heeeel veel sterkte!
Misschien helpt het voor je om te weten hoe je verwerking verloopt door iets te lezen over rouwverwerking. Ontkenning is het in het begin namelijk heel normaal. Vooral omdat jouw vader zo uit jullie leven is weg gerukt. Het besef dat hij er werkelijk niet meer is, dat moet nog komen.
Ik had dat met mijn grootvader ook. Hij had wel een ziekteperiode achter de rug en zijn dood zat er duidelijk wel aan te komen. Het intens dromen heb ik ook gekend. Dat maakt volgens mij inderdaad allemaal deel uit van de verwerking.
Ik heb inderdaad wel eens gelezen over rouwverwerking. Ontkenning is inderdaad vaak de beginfase, maar het frustreert me zo enorm dat die beginfase dan nu bijna twee jaar duurt.. Ik vind het stom van mezelf dat ik daar niet uit kon…
Fijn dat je jouw ervaring wilde delen, dankjewel!
Liefs