Dit is iets wat ik nog niet eerder op mijn blog heb gedeeld. Ik vind het spannend en moeilijk om hierover te schrijven, maar ik ga het toch doen. Misschien herkent iemand zich erin, misschien niet. Toen ik deze blog aan het schrijven was merkte ik dat ik eigenlijk meer wilde schrijven dan goed was voor 1 blog, dus ik heb besloten er meerdere delen van te maken.
In juli 2012 hoorden we dat mijn vader ernstig ziek was. Na een reis naar Azië had hij een vreemde, harde plek op zijn buik. Hij ging naar de huisarts voor de harde plek in zijn buik en deze vertrouwde het niet. Vanuit de huisarts werd hij direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor foto’s en echo’s. Al vrij snel lag pappa aan de chemo in het ziekenhuis. Hij was woensdag naar de huisarts geweest, vrijdag werd hij in het ziekenhuis opgenomen.
Wat er precies was wist de oncoloog nog niet te vertellen, maar er zat een gezwel in zijn buik en dat moest weg. “Wat het is weet ik niet, maar met de chemo begin ik liever vandaag dan morgen” waren zijn woorden. En zo geschiedde. Een tijd lang om de week 3 dagen chemo in het ziekenhuis. Pappa leek op te knappen. Bloedwaardes werden beter en de oncoloog leek positief. De chemo’s werden zelfs minder frequent en pappa hoefde niet meer opgenomen te worden in het ziekenhuis, maar mocht een deel van de chemo thuis krijgen. Voor het andere deel moest hij een paar uur naar het ziekenhuis.
Op 4 mei 2013 kreeg pappa ineens hele erge last van zijn buik. Hij had heel erg veel pijn en we hebben niet lang gewacht met het ziekenhuis bellen. Bij de oncologie afdeling was niemand bereikbaar, dus we belden 112. Het was heel moeilijk om aan te zien hoeveel pijn hij had… en we konden niets doen.
Hij werd naar de eerste hulp gebracht en daar werden opnieuw foto’s gemaakt. Hij had een acute darmperforatie gekregen. Het zag er niet goed uit. Pappa kreeg twee keuzes… Nu niets meer doen (behalve heel veel pijnmedicatie toedienen), maar nog de tijd hebben om van iedereen afscheid te nemen óf een operatie. De artsen waarschuwden heel nadrukkelijk (en heel erg vaak) dat er eigenlijk een hele kleine kans was dat de operatie zou slagen en dat hij het zou overleven.
Die keuze moeten maken… dat verwacht je niet als je de week ervoor nog een positief gesprek bij de oncoloog hebt gehad. De opties waren dus eigenlijk over een week overlijden, of de operatie aangaan en een hele kleine kans hebben om níét te overlijden. Pappa had altijd gezegd en beloofd om alles te doen om beter te worden. Hij koos, heel dapper, voor de operatie.
Na een paar uur werden we gebeld. Of we naar het ziekenhuis wilden komen. Op dat moment wisten we nog niet of de operatie was gelukt of niet, we wisten alleen dat hij op de Intensive Care lag. Toen we daar aankwamen lag hij aan honderden slangetjes, haalde hij niet zelfstandig adem en was hij niet wakker. De arts vertelde ons dat de operatie niet gelukt was, hij was er te ernstig aan toe. Ze zouden proberen hem nog wakker te maken zodat hij misschien nog contact met ons zou krijgen (en de artsen wilden eventueel ook nog gaan vertellen dat de operatie mislukt was, maar daar waren wij het niet mee eens).
Uit eindelijk is dat niet meer gelukt. We hebben met z’n allen rond zijn bed gestaan, gezien hoe hij heeft gevochten, maar hij mocht dit oneerlijke gevecht niet winnen. Tegen deze rotziekte valt niet te vechten. Het is een sluipmoordenaar. Zo denk je dat het beter gaat, zo is het voorbij.
Op 5 mei 2013 is hij overleden. Op Bevrijdingsdag.
Op 10 mei 2013 is hij begraven. Op Hemelvaartsdag.
Natuurlijk ben ik heel opgelucht dat hij nu niet meer zoveel pijn heeft als de laatste dag, maar oh wat zou ik hem graag hier bij ons hebben. Het leven verandert in een klap compleet.
Lieve pappa, ik mis je.
Dit berichtje slaat wel in als een bom, net zoals de dood van je vader bij jullie moet ingeslagen hebben als een bom. Wat een verhaal zeg. Goed nieuws krijgen en dan ineens wordt je vader gewoon bij je weg gerukt. Heel sterk van je dat je dit geschreven hebt!
Ik hoop dat jij je er goed bij voelt om dit te schrijven en dat het jou verder helpt in het rouw- en verwerkingsproces! Dikke knuffel.
Bedankt lieve Saar… <3
Wat een mooi, maar ook heftig verhaal! Heel veel sterkte meis!
Dankjewel Celine <3
Och wat heftig en knap dat je dit zo onder woorden weet te brengen. Sterkte!
Dankjewel, lief dat je reageert!
Wat knap dat je dit zo durft te schrijven! Heel mooi <3
Dankjewel, lieve Lilian!
Wat een heftig verhaal :-(. Je papa moet echt een enorme vechter geweest zijn! Veel sterkte op de moeilijke dagen lieve meid <3
Dankjewel, dat was hij zeker!
Wat heftig, kan mij dat echt niet voorstellen die laatste momenten. Knap dat je dit durft te delen op je blog! x
Ik ben er stil van. Wat moedig om je verhaal te vertellen.
Heel mooi geschreven! Ik werd echt meegenomen in je verhaal, wat is het toch een verschrikkelijke ziekte. Bah! Ik leef heel er met je mee! Je vader heeft er in ieder geval alles aan gedaan, daar heb ik zoveel respect voor. Wat een vechter! Sterkte op deze moeilijke dagen <3
Heel lief, dankjewel. <3
Wat heb je dit prachtig geschreven. Wat een heftig verhaal ook! Dat slaat in als een bom, dat kan ik me voorstellen. Of juist helemaal niet.. Het lijkt me in ieder geval verschrikkelijk. Knap van je dat je dit deelt. Heel veel sterkte!!
Dankjewel!
Wow, ik lees dit met tranen in mijn ogen. Wat verschrikkelijk moet dit voor jullie zijn geweest (en nog steeds is). Voelt het fijn om je verhaal even te delen? Van je afschrijven kan altijd helpen.
Heel veel sterkte toegewenst en veel liefs.
Dankjewel! Lief van je.
Volgens mij vind ik het wel prettig om te delen, ja!
Wat een heftig verhaal. Ik moet zeggen dat ik aan het eind met tranen in mijn ogen zat. Hoe je leven zomaar in korte tijd om kan slaan. En ik vind het heel knap dat je dit geschreven hebt. Veel sterkte voor jou en je familie <3
Dankjewel! <3
Wow. Ik word hier stil van. Wat krachtig dat jij dit verhaal kan vertellen.
Veel sterkte. Liefs
Lief van je! Dankjewel <3
Kim, wat een aangrijpend verhaal zeg. Dat heeft jullie levens ontzettend op zijn kop gezet. Knap dat je het zo kunt verwoorden.
x
Dankjewel. <3
Jeetje Kim, ik lees dit nu net voor het eerst en heb echt tranen in mijn ogen. Wat verschrikkelijk dat je dit hebt doorgemaakt, ik kan me echt totaal niet voorstellen hoe het moet zijn. Maar ik vind het heel erg knap dat je erover schrijft en vind het sowieso heel sterk van je hoe je ermee omgaat, Zijn ze er ooit nog achter gekomen wat er precies aan de hand was? Wat een bijzondere dagen trouwens…