Twee blogjes op één dag, Kim, is dat niet wat veel? Misschien, maar ik wilde graag eventjes schrijven in een persoonlijke update en hopelijk weet iemand een ‘oplossing’. Dat verwacht ik overigens niet van jullie hoor, maar soms komen tips uit onverwachte hoek. :-)
De reden dat ik graag wilde schrijven is dat ik me niet zo goed voel. Al een tijdje niet. De laatste dagen lijkt het wat sterker of zwaarder. De sombere gevoelens zijn meer aanwezig dan ze waren. Hoe het komt weet ik niet. Er is geloof ik niets bijzonders gebeurd. Ik ben me alleen heel erg bewust van het feit dat ik maar weinig kan en dat maakt me verdrietig. Ik wil ook leuke dingen kunnen doen… Maar ja, wat vind ik eigenlijk leuk? Ik weet het niet (meer). Ik wil niet zo vreselijk bang zijn in de zomervakantie. Ik loop al weken met enorm veel stress buiten rond, want je weet maar nooit wie je tegen komt. Buiten de vakanties om kan ik dit redelijk ‘uitzetten’, de kans dat ik dan iemand tegenkom is niet heel groot. Ten minste, dat houd ik mezelf voor. Ik weet best dat je op de hoge school/universiteit niet altijd hele dagen daar bent. Maar goed, de stages, de opdrachten, de nieuwe vrienden… Ik hou mezelf maar voor dat de mensen die ik tegen kan komen met andere dingen bezig zijn. Nu lukt dat me niet. Nu ben ik constant heel erg bang.
Afgelopen maandag had ik een afspraak met de psychiater. We hebben afgesproken dat ik het zonder medicatie ga proberen. Niet omdat het zo goed gaat, maar omdat de medicatie zijn werk niet lijkt te doen en ik bij de laatste medicatie (Venlafaxine, ook wel Effexor) veel last had van bijwerkingen. Daarover heb ik ook geschreven in de afgelopen medicatie updates. De drie types antidepressiva die ik heb geprobeerd hebben voor mij niks gedaan. De psychiater dacht dat de kans erg klein was dat nummer 4 straks ineens wel gaat werken, omdat deze medicijnen deels op dezelfde receptoren werken. Een andere optie was een antipsychoticum, maar dat werkt vooral op angst. Wat fijn is, als ik dan meer durf. Maar aan antipsychotica schijnen veel bijwerkingen te zitten én je kunt er van aankomen. Dit gebeurt bij meer dan de helft van de mensen. Mijn eetstoornis begon direct keihard te schreeuwen. Ik gaf het aan, maar de psych zei alleen “oh ja, dat is vaak wel lastig hè, bij vrouwen”. Ik voelde me niet zo serieus genomen, maar goed, dat is verder niet zo belangrijk. Bètablokkers waren een optie voor angst, maar gaven gevaarlijke bijwerkingen voor je hart. Goed, geen medicatie meer dus.
Nu ik me steeds zo somber voel en nergens puf voor heb of zin in heb vraag ik me af of dit niet tóch door het stoppen met Venlafaxine komt. Dat geef ik liever niet toe. Ik wil namelijk niet toegeven dat ik ooit op wat voor manier dan ook geholpen werd door de medicatie. Dat ik ooit afhankelijk ben geweest voor een positieve stemming van de medicatie. Stom hè? Ik ben nogal eigenwijs. Je zou zeggen “dan begin je toch gewoon weer met de Venlafaxine?” Helaas was het zweten zo heftig dat ik er nauwelijks door sliep. Dat was ook een niet fijne bijwerking en na het afkicken weet ik niet of ik dat medicijn nog een keer in mijn lichaam wil. Eigenlijk weet ik dat best, ik wil dat liever niet.
Naast deze dingen speelt ook nog het hele mogelijke nieuwe diagnose verhaal erg in mijn hoofd. Het houdt me veel bezig. Ik denk er veel over na, want ik moet duidelijk zien te maken hoe dingen voor mij voelen en zijn. Ten minste, dat verwachten we nu. Dat er iemand gaat komen die een extra testje af zal nemen of iets dergelijks. Het is erg lastig te omschrijven, maar ik weet niet hoe ik onderzoeken in moet vullen. Zo eerlijk mogelijk, dat snap ik. Ik weet alleen totaal niet meer hoe en wat ik nu eigenlijk denk en voel. Ik heb altijd, mijn hele leven lang, vragenlijsten ingevuld naar een diagnose. Gelogen, eigenlijk dus. Of nee, de waarheid wat verdraaid, dat klinkt beter. Het lijkt misschien hetzelfde, maar dat is het niet. Liegen zou zijn als het echt niet waar is – de waarheid verdraaien is anders. Ik heb bijvoorbeeld bij het vorige persoonlijkheidsonderzoek heel bewust niet ingevuld dat ik niet tegen veranderingen kan. Omdat ik de diagnose autisme niet wilde. Vroeger besloot ik een keer dat ik een klas moest overslaan of moest blijven zitten om maar uit de klas te komen waar ik in zat. Tja, dan vul je de cito toch helemaal fout in? Dit is hoe ik het altijd heb gedaan en ik weet niet hoe het nu anders moet. Nu zie ik dat ik kenmerken heb die bij autisme zouden kunnen passen. Ik zie dat sommige mensen erg zijn geholpen wanneer ze deze diagnose eindelijk krijgen. Nu kan ik (door alles wat ik heb gelezen) de vragenlijsten zo invullen dat er een of andere vorm van autisme uit zal komen. Ik kan de vragen die ze me mondeling stellen precies zo antwoorden en uitleggen dat ze niet veel anders zullen kunnen dan toegeven dat dit is waar ik ‘last’ van heb.
Ik ben niet dom, denk ik. Ik weet gewoon niet goed hoe ik met allerlei dingen om moet gaan en daardoor doe ik vrij regelmatig domme dingen, helaas. Maar het is niet zo gemakkelijk te veranderen. Ik weet namelijk nu oprecht niet meer wat waar is. Ik weet dat ik sociaal heel angstig ben en alles uit de weg ga. Ik weet dat ik kritiek erg moeilijk vind. Ik weet dat ik het lastig vind als ik dingen niet vroeg weet. Ik weet dat ik het prettig vind als alle jassen dezelfde kant op hangen in de kast, of als mijn boeken precies zo staan als ik dat wil. Maar wat er nu echt speelt en hoe ik echt eerlijk moet antwoorden op een vragenlijst? Ik weet het echt niet meer.
Hebben jullie een tip? Wat kan ik doen om me beter te voelen? Hoe kan ik de vragenlijsten goed invullen? Waarbij ‘goed’ hetzelfde is als ‘eerlijk’…
Nog een klein dingetje: vind je het erg dat ik een extra blogje heb geplaatst vandaag? Ipv 1 voor deze dag 2?
Liefs
Hoi kim,
Lastige periode waar jij nu in zit. Qua vragenlijsten heel erg herkenbaar. Ik twijfel altijd of ik het wel naar waarheid invul. Dit komt denk ik doordat ik me vaak schaamde voor de dingen die ik moest invullen. De laatste keer heb ik die schaamte opzij kunnen zetten en me figuurlijk bloot kunnen geven. Daar is toen de juiste diagnose uitgekomen.
Qua medicatie heb ik ook al veel geprobeerd, maar steeds die bijwerkingen. Ik wil het nu met natuurlijke middelen gaan proberen. Ik weet niet of jij daar eventueel voor open zou staan. Dan kan ik wat ik tot nu toe gevonden heb wel met je delen.
Sterkte!
Hi Lieke!
Bedankt voor je reactie! :-)
Heel knap dat je de laatste keer wél de vragenlijsten eerlijk hebt kunnen invullen. Mooi dat er toen wel de goede diagnose is uitgekomen.
Ik ben zeker geïnteresseerd in natuurlijke middelen. Ik gebruik zelf wanneer ik erg angstig ben altijd Valeriaan, dit is werkelijk het enige angstremmende ‘medicijn’ dat ook maar iets bij me doet. Alles als oxazepam doet niks voor me. Dus ik ben maar al te blij dat ik dat ‘natuurlijke middel’ heb gevonden. Ben heel erg benieuwd welke informatie je hebt gevonden over de natuurlijke medicatie!
Liefs
Ik zal je later deze middag even mailen erover!!
Dankjewel! :-)
Ik snap dat je een reden wilt zoeken waarom je je minder goed voelt, maar soms is dat nou eenmaal zo zonder duidelijke oorzaak. Je was al een tijdje aan het afbouwen toch? Als je toen helemaal nergens last van had, waarom nu wel nu je dosis op 0 zit? Natuurlijk zou het kunnen, maar het kan ook door andere dingen komen. Door bijvoorbeeld het diagnoseverhaal. Maar je hebt vast ook met de medicatie wel eens tijden gehad dat het minder ging. Ik wel in ieder geval. Geen idee waarom, maar soms gaat het gewoon beter met je en soms slechter.
Over die vragenlijsten herken ik wel een klein deel. Ik ben namelijk ook heel goed in het vervormen van de waarheid omdat ik een bepaalde uitslag wel of niet wil. Ik weet echter nog wel wat de waarheid is en welk antwoord ik in zou moeten vullen. Bij mijn laatste onderzoek met 300 vragen ofzo heb ik dan ook geprobeerd alles zo eerlijk mogelijk in te vullen. Ik probeerde vooral te denken aan dat een eerlijke vragenlijst mij waarschijnlijk verder kon helpen omdat ik dan de juiste hulp zou krijgen, zelfs als daar een stomme diagnose bij zou horen. Dus ik heb me gefocust op een goede toekomst
Daar heb je ook zeker gelijk in! De somberheid en het ‘op en neer gaan’ qua stemming is er altijd wel inderdaad. Toch voelt dit anders, omdat nu de “ik heb nergens zin in” ook weer terug is. Dat was eerder een tijd lang weg. Maar het kan ook heel goed dat het door andere dingen komt. Dat vind ik lastig. Het zou kunnen dat bijv. 75 mg wel iets deed, maar een verhoging niet persé meer deed. Het is lastig dat je dat nooit echt weet.
Knap dat je de vragenlijsten de laatste keer zo eerlijk mogelijk hebt ingevuld. Ik denk zelf nu ook niet meer echt in ‘stomme’ en ‘niet-stomme’ diagnoses, ik wil gewoon geholpen worden. Het is alleen lastig dat als iets als een diagnose eenmaal in mijn hoofd zit, hij er niet zo gemakkelijk meer uit gaat.
Liefs!
Had je van de 75 mg ook zoveel bijwerkingen dan? Want anders is het altijd de moeite waard om dat weer te proberen als het over een week nog niet beter gaat.
Ik ga het even aankijken en anders kan ik altijd een afspraak proberen te maken met de psychiater inderdaad. :-)
Echt tips heb ik niet. Wel een stukje herkenning. Twee kanten op trouwens: mijn man heeft Asperger, maar is zo hoog-functionerend dat hij de vragenlijsten op zijn ’tweede gedachten’ in had kunnen vullen, en dan was eruit gekomen dat hij een NT-er was. Hij heeft heel bewust zijn eerste ingevingen in moeten vullen.
En even een manier van andersom denken: wat maakt dat je denkt dat het labeltje ‘autisme’ niet bij jou hoort? Want zoals ik net al even aanstipte: dat je over een eerste reactie heen kan stappen, betekent niet dat die eerste reactie er niet is, en niet bij jou hoort. Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je dat labeltje wel krijgt, en óók hulp krijgt dat bij dat labeltje hoort, naast andere hulp die je mogelijk nodig hebt? Naar een diagnose ’toewerken’ is misschien niet handig, maar ik denk niet dat het verkeerd kan zijn om die dingen in te vullen waar je tegenaan loopt, of te kijken wat misschien wat meer van toepassing is dan het andere, ook als het naar een labeltje toegaat. En om eerlijk te zijn dat je niet altijd weet wat te antwoorden, en dat een ander antwoord ook wel eens van toepassing is. Dat zijn zomaar even wat dingen die ik al denkend typ hoor, en misschien heb je er wel niets aan, maar ik hoop dat ik een beetje kan helpen zo :)
Bedankt voor je reactie! Hier heb ik zeker wat aan. :-)
Welk labeltje eruit komt maakt me geloof ik niet super veel uit. Ik weet alleen zelf natuurlijk niet van te voren wat dit gaat zijn, haha. Dat maakt het lastig, omdat ik het wel altijd helemaal invul naar iets, zoals bijv. Asperger. Ik probeer echt eerlijk te zijn, maar als ik er nu een vragenlijst bij zou pakken lukt het me echt niet om hem ‘eerlijk’ in te vullen.
Ik vind je reactie just erg fijn. ‘Mooi’ om te lezen dat er meer mensen zijn die met zoiets hebben moeten omgaan. Dat zorgt er voor dat ik me minder ‘gek’ of ‘anders’ voel. Dankjewel!
Liefs
Lieve Kim,
ik lees nu al een tijdje mee, maar reageren deed ik tot nu toe niet. Ik ga je straks misschien een mailtje proberen te sturen. Voor nu: natuurlijk vind ik (en ik denk niemand) het erg dat je twee keer post op een dag, je gedachten zijn altijd interessant en de manier waarop je jezelf kan en durft te analyseren maakt me bijna altijd onder de indruk.
Ook al geloof je het niet: je komt er wel uit. Er komt een dag dat je hierop terug kan kijken en de impact ervan kan beseffen, maar ook oprecht kan zeggen dat het afgesloten is.
Groetjes!
Hi Sarah,
Zou het leuk vinden als je een mailtje stuurt!
Fijn dat je zegt dat je denkt dat mensen het niet erg vinden als ik een keer een extra blogje schrijf en plaats.
Heel erg bedankt voor je lieve woorden.
Gerommel met medicatie is altijd lastig. Testen of t werkt ook. Wat komt van de medicatie en wat komt door jezelf. Een kleine dosering proberen is opzich geen raar plan. Al snap ik dat t lastig is, ik vraag ook niet meer over medicatie omdat anti depressiva niet werkt. Anti psychoticum wel trouwens, dat aankomen is echt naar, maar t werkte bij mij wel. Kunnen’ zo nodig ‘ medicijnen niet helpen?
Probeer zoveel mogelijk in t nu te denken en niet te veel nadenken over wat als.. de gesprekken zelf zijn ook belangrijk bij onderzoek, t hangt niet alleen aan de vragenlijst vast. Komt goed.
Zo nodig medicijnen zijn helaas vrijwel altijd de oxazepammen en zo, en daar reageer ik totaal niet op helaas. Ik durf helaas het aankomen echt niet. Ik weet/ denk te weten dat ik nog niet sterk genoeg ben om het aan te kunnen. Als ik die paar kilo aankom zal ik in de buurt komen van een voor mij heel erg belangrijk en zwaarwegend (ha ha) gewicht.. Dan verwacht ik helemaal terug te slaan in de eetstoornis, helaas.
Maar ook de gesprekken zijn te manipuleren… Ik ga ‘m best doen, echt. Ik hoop dat het me lukt om in het nu te blijven. Dankjewel. :)
Ah wat lastig allemaal! Misschien dat een bepaalde vorm van medicatie best kan helpen om wat meer rust te geven. Er is zoveel op de markt, er is vast wel een compromis te vinden. Alle medicijnen hebben bijwerkingen, maar welke, dat verschilt.
Vragenlijsten invullen is moeilijk, het hangt zo van het moment af. De dingen die je wel weet kun je gewoon zo invullen. De dingen waar je over twijfelt kun je neutraal houden, mits je later de vragen nog kan bespreken (wat denk ik moeilijk voor je is). Wellicht kun je alle vragen die je aan het twijfelen brengen apart schriftelijk behandelen. Je gedachten erover op papier zetten, ook als die tegenstrijdig zijn. Dan is de worsteling op papier zichtbaar en kan er wat mee gedaan worden. Veel succes!
Dankjewel! Ik ga over je ideeën en tips nadenken!
Liefs
Twee blogjes op een dag in helemaal niet erg. Ik vind het erg knap hoe je over jezelf denkt en hoe je jezelf analyseert wanneer je een blog schrijft.
Het lijkt me lastig zonder medicijnen. Zelf kan ik ook niet zonder medicijnen en bijwerkingen word je soms niet vrolijk van. Ik heb ook zoveel geprobeerd voor mijn “aandoeningen”
Misschien helpt het je toch om te laten uitzoeken welk labeltje nou bij jou hoort. Denk dat het misschien wel een hoop helpt met duidelijkheid. En misschien toch met het zoeken naar de juiste medicatie.
Of blijven stoppen met medicatie en kijken hoe het dan gaat. Eventueel dan weer opnieuw starten met medicijnen. Dat ze dan toch meer effect hebben op je. Waarschijnlijk hebben ze dat nu ook wel maar dat is allemaal onbewust. Misschien word je er door weer mee starten bewust van wat het voor je doet.
Dankjewel! :-)
Het zou zeker kunnen helpen om uit te zoeken wel ‘labeltje’ nu precies bij me hoort, maar het is zo lastig om er achter te komen, hihi.
Liefs
Hoi Kim,
Je blogbericht raakte me, ook gezien mijn eigen verleden met psychische klachten, ik heb je gemaild en hoop dat ik iets voor je kan betekenen.
Sterkte, de weg is soms heel vervelend, maar je komt er echt.
Groetjes Karin
Bedankt voor je mail! Ik reageer er zsm op. Heel erg bedankt!
Lieve Kim, wil je nooit meer de vraag stellen of wij het erg vinden dat je twee keer een artikel post? Hihi. ;) Het is vooral belangrijk wat jíj vindt en voelt!
Over jouw artikel: wat zit je toch in een vervelende situatie. Qua medicatie heb ik geen tip, behalve dat je veel informatie over eventuele nieuwe medicatie aan de psychiater moet vragen. Uiteindelijk ben je altijd nog de baas over jouw lichaam en dus ook wat erin komt. :)
Qua vragenlijst kan ik je wel tips geven, hihi. Zelf heb ik ook meerdere vragenlijsten ingevuld om te kijken welke diagnose (uiteindelijk ernstige depressie) bij mijn situatie paste. Eén nadeel van mijn eerste keer: de psycholoog benoemde destijds een aantal diagnoses, waaronder borderline persoonlijkheidsstoornis, zodat ik wist waar ze op wilde testen. Op dat moment was ik al volop bezig met mijn studie in de gedragswetenschappen en wist dondersgoed wat een diagnose als BPS inhoudt. No way, dat past niet! Uiteindelijk bleek dat ook niet zo te zijn hoor, verre van zelfs. Maar de eerste vragenlijst heb ik compleet ingevuld met in mijn achterhoofd alles omtrent BPS. Ik was meer bezig met het voorkomen van die diagnose dan met het invullen van de vragenlijst naar waarheid. Het resultaat: er kon geen diagnose worden gesteld. Het gevolg: opnieuw een gigantische vragenlijst invullen. Deze heb ik wel naar waarheid ingevuld en voor die tijd mijn angst met mijn psycholoog besproken. Ik kan je één tip geven: bespreek je angsten met de psychiater en vul de vragenlijst naar waarheid in. Pas dan kan er (hoop ik oprecht voor je!) een diagnose worden gesteld en kunnen ze je helpen. :) Veel kracht voor jou, meid! X
Ik weet zo goed dat je gelijk hebt wat betreft het eerlijk invullen! Het is zo lastig dat ik zelf niet meer weet wat nu eigenlijk ‘echt’ en ‘waar’ en ‘eerlijk’ is…
Ik ga zeker onthouden wat je allemaal hebt geschreven. Dankjewel!
Liefs
Ergens wel herkenbaar, ja! Je vult waarschijnlijk wel een andere vragenlijst in dan ik, maar ik moet ook eentje invullen en ik herken me enorm. Weet nooit of wat ik aanduid helemaal waar is. Ik mocht ‘m meenemen naar huis en hij ligt hier al meer dan een week… durf er niet echt naar kijken, haha. Qua medicatie heb ik helaas geen tip. Ik wens je heel veel succes!! x
Succes met de vragenlijst! :-)
Liefs
Ik herken mezelf heel erg in je verhaal, maar dan meer wie ik jaren geleden was. Ik heb ook ooit de waarheid verdraait, maar dan vooral op vragen als “of ik in spirituele dingen geloof?” en of ik “geesten zie?,” want dan plakken ze meteen schizofrenie op mij, terwijl ik daadwerkelijk geloof in spirituele dingen. Ik heb jaren geleden ook een tijdje anti depressiva middelen geslikt, maar ze deden eigenlijk nooit iets bij mij en ik kon er ook gewoon mee stoppen. Ik wil het eigenlijk niet zeggen wat ik nu ga zeggen, omdat als mensen dat bij mij deden dacht ik altijd: rot op, wat heb ik hier nou aan? en toch ga ik het wel doen haha: ik heb een hele erge angststoornis gehad met een depressie en BDD er bovenop en nu jaren later gaat het heel goed met me. Ik ben helaas wel chronisch ziek, dus daar word ik wel ooit depressief van, maar mijn angsten en uiterlijke obsessies zijn bijna weg en dat puur door mezelf tijd geven dat het wel goed komt. Ik wil er ieder geval mee zeggen dat er hoop is dat het goed kan komen, iedereen is natuurlijk anders, maar als ik het kan dan kan jij het ook!
Daarbij over de vragenlijsten en of je autisme kan hebben enzo: ik zou vooral als ik jou was gewoon jezelf zijn en opzoek gaan naar een psycholoog die perfect bij jou past. Ik heb ook heel veel psychologen moeten zien tot ik de juiste gevonden had en ze heeft me oprecht dingen geleerd waar ik nu jaren later nog steeds iets aan heb! en of je nou autisme hebt of niet, het is vervelend als je het zou hebben, natuurlijk, maar als je het hebt.. is het ook fijn om te weten als het dat is toch?
Ieder geval heel veel succes!
Mmm ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, vind het heel naar om te lezen dat je je niet goed voelt!! En als enige tip heb ik denk ik ook; geef het even tijd.. soms is er ook even geen reden voor, voel je je even kut. Maar goed, misschien is dit wel helemáál niet t geval natuurlijk..
Die vragenlijsten zijn inderdaad lastig. Misschien kun je het een keer met je psych overleggen? Mja moet je je wel serieus genomen voelen.. (waarom zijn er zo veel debielen in het vak?…)
En 2 blogs ipv 1; lekker doen! Zoals jij (geloof ik, ongeveer) ooit tegen mij zei: het is jouw blog en dus mag je helemaal zelf weten wat je doet! Je kunt hier altijd terecht en dat is juist zo fijn:)
Sterkte! Liefs xx
Het is jouw blog meis, dus gewoon doen waar jij je goed bij voelt wat betreft het plaatsen van artikelen.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik je als tip moet geven. Het is lastig om te bepalen of het door de afbouw van je medicatie komt dat je je nu slechter voelt. Het zou wel kunnen natuurlijk. Misschien is het dan nog wel een idee om toch juist nog die andere anti-depressiva te proberen in de hoop dat die effect hebben maar minder vervelende bijwerkingen. Sterkte meis!
Ik ben aan mijn 6e AD en eindelijk een middel gevonden die wél wat tegen mijn depressie doet. En ook uit diverse hoeken. Dus het in niet gezegd dat een nieuwe AD niet zou werken hoor.
Alisha
Fijn dat je eindelijk nu wel een variant hebt gevonden die wél werkt. :)
Liefs
Balen dat je niet zo lekker in je vel zit, ik hoop echt dat je je misschien ook weer wat beter voelt als de scholen weer zijn begonnen (al is het alleen maar voor je gevoel)… Hoewel ik geen medicijnen slik, herken ik dat van ‘ik wil het zelf kunnen zonder medicijnen’ wel, zo eigenwijs ben ik ook haha. Helaas moet je soms toegeven dat het toch beter is met medicijnen, als je de juiste hebt gevonden dan. Dat van die vragenlijsten ‘gericht’ invullen is eigenlijk wel een groot mankement, ik had er nog nooit zo bij stilgestaan maar het is wel logisch dat je je gedachten (al is het onbewust!) een beetje kan sturen. Misschien dat er vragenlijsten zijn die zo goed zijn dat ze daar doorheen prikken… ;) Niet bang zijn trouwens om twee keer op een dag te updaten hoor, als je even wat kwijt wil is dat prima – het is jouw blog – en ik lees het toch vaak op mijn eigen tijdstip, dan is er altijd wel tijd voor een extra blogpost :)
Lieve Kim,
Ik lees al een tijdje met je blog mee! Ik vind je een kanjer en het super knap hoe je alles aanpakt ondanks de dingen die er gebeuren in je leven de laatste tijd!
Mocht je iemand nodig hebben voor een luisteren oor? Of om gewoon tegen te praten? Of gewoon gezellig mee te doen?
Het klinkt misschien raar, maar ik ben er dan voor je!
Liefs Sharon!
Lieve Kim,
Ik lees al een tijdje met je blog mee! Ik vind je een kanjer en het super knap hoe je alles aanpakt ondanks de dingen die er gebeuren in je leven de laatste tijd!
Mocht je iemand nodig hebben voor een luisteren oor? Of om gewoon tegen te praten? Of gewoon gezellig mee te doen?
Het klinkt misschien raar, maar ik ben er dan voor je!
Liefs Sharon!
Wat lief van je! Ik zal het onthouden. Echt heel lief dat je het aanbiedt. Je bent nu al een tof mens. :-)
Liefs Kim
Hey, ik lees al een tijdje je blog. En heb echt heel veel respect voor je. Ik slik zelf ook venlafaxine, en het nachtzweten is erg herkenbaar. Toch helpt de medicatie me echt.