Het is alweer een tijdje geleden dat ik een persoonlijke update voor jullie schreef. Bijna alles op mijn blog is persoonlijk, maar er is niet heel veel te lezen over hoe het nu met me gaat. Dat weet ik er meestal wel redelijk uit te filteren. Vandaag leek het me wel weer eens tijd voor een persoonlijke update. Benieuwd hoe het nu gaat?
Ik begin met iets wat een belangrijk deel van mijn leven is op dit moment: vermoeidheid. Ik ben eigenlijk altijd moe, ook wanneer ik net uit bed kom. Een deel van de vermoeidheid wordt veroorzaakt door alle spanningen en gedachten die ik heb. Ik kwam pas een quote tegen: “You don’t know why you’re exhausted? You’re fighting a war inside your head every single day. If that’s not exhausting I don’t know what is…”. Dat vond ik wel mooi, het is namelijk iets wat ik vaak vergeet. Vaak vraag ik me af waarom ik nou zo moe ben, terwijl ik bijvoorbeeld maar een half uurtje in de stad ben geweest. Een half uurtje in de stad staat voor mij alleen gelijk aan zo enorm veel spanning en gedachten, dat het eigenlijk best logisch is dat ik er moe van word.
De vermoeidheid komt denk ik ook een beetje door het slechte slapen. Ik ga altijd om 22.00 naar bed en sta rond 8.00/9.00 op. Dat zou betekenen dat ik elke nacht tien tot elf uur zou slapen. Dat is helaas niet zo… Ik kom moeilijk in slaap en word veel wakker. Het moeilijk in slaap komen komt door het piekeren. Dat is iets wat ik weet en waar ik voor nu even niks aan wil doen. Het vele wakker worden komt door een bijwerking van mijn medicatie: nachtzweten (gatsie!). Het is echt een heel irritante bijwerking. Ik word ’s nachts meerdere keren wakker omdat ik een droge pyjama aan moet doen en mijn dekbek om moet draaien etc. Dan ben ik natuurlijk direct weer heel erg wakker. Ik heb het al wel aangekaart bij mijn psychiater, maar hij vroeg me alleen of het ‘nog te doen’ was. En ja, dat is het… Wanneer is het niet meer te doen? Dan moet het veel erger zijn dan het nu is. Toch heb ik erover na zitten te denken of ik bij mijn volgende afspraak ga zeggen dat ik wil stoppen met deze medicatie. Het helpt me niet en nu heb ik er alleen maar last van. Ik weet wel dat mijn psychiater op zich vóór afbouwen is, dus dat is fijn. Het is alleen jammer dat mijn volgende afspraak pas in augustus is.
In een eerdere blog schreef ik dat ik mij had aangemeld bij Human Concern (HC) en hoopte dat zij mij zouden kunnen helpen. De aanmelding bij Human Concern is wel afgerond en ik heb ook de vragenlijsten die je ontvangt ingevuld. Het ‘enige’ wat ik niet heb is het belangrijkste: een verwijzing van mijn huisarts. Daar loopt het nu dus op stuk, want ik durf niet naar mijn huisarts te gaan. Heel stom natuurlijk, want het is een vriendelijke man die me tot nu toe altijd goed heeft geholpen. Het idee dat ik daar moet zitten en vragen om een verwijzing naar Human Concern terwijl ik op dit gewicht zit en ook al ergens in behandeling ben is te eng. Ik zou het namelijk ook via mijn behandelaar kunnen regelen, maar dat durf ik ook weer niet want ik wil niet dat hij denkt dat hij me niet goed helpt. Daarnaast heb ik het met hem nooit over eet-gedoe dus ik vraag me af of hij überhaupt weet dat dit een probleem is.
Eigenlijk moet je binnen twee weken de verwijzing hebben opgestuurd, maar ik heb gemaild met iemand van Human Concern en ‘uitstel’ gekregen. Ik kan mijn huisarts niet mailen (en bellen durf ik ook niet…) dus mijn moeder stelde voor een brief te schrijven. Op zich vond en vind ik dat wel een goed idee, maar ik stel het al meer dan een week uit. Het ‘lukt’ me niet. Natuurlijk schreeuw ik tegen mezelf “gewoon doen nu, Kim” maar iets houdt me tegen. Voor nu staat de aanmelding dus helemaal stil…
Mei is naast de maand waarin ik mijn doelen wil behalen ook de maand waarin ik jarig ben. Twintig word ik… Wat een feest. Nee, eigenlijk houd ik niet van mijn verjaardag en wil ik het niet vieren. Ik wil geen cadeautjes, want ik ben bang dat ik niet goed reageer of of of, nou ja, nog een heleboel andere redenen. Ik wil ook geen verjaardag vieren zonder cadeautjes, want ik heb er een grote hekel aan om op wat voor manier dan ook in de ‘spotlight’ te staan en dat is toch zo als mensen voor jou langskomen. Ik wil eigenlijk het liefst gewoon van 26 mei naar 28 gaan. Kan iemand dat voor me regelen?
Of het komt omdat mijn verjaardag dichterbij komt weet ik niet, maar mijn suïcidale gedachten nemen af en toe best wel toe. Elke dag lijkt wel eeuwen te duren. Ik kom de dagen door, met moeite, maar ik kom ze door. Dat is goed nieuws, zou je denken. Wat alleen het rotte is, is dat ik erbij denk hoe enorm veel dagen er nog moeten komen voordat ik eindelijk ‘klaar’ ben, voordat ik eindelijk als een oud vrouwtje mag sterven. Ziek klinkt dat hè? Dat besef ik me heel goed.
Voor mij is het geen gekke gedachte, hij is er al zo lang dat ik me niet kan voorstellen dat hij weg zou zijn. Ik weet bijvoorbeeld niet of mijn angsten ooit overgaan, of ik ooit wel kan gaan werken en of ik ooit wel een ‘leuk’ leven zal hebben. Het vooruitzicht dat ik nog lang zo verder moet maakt me erg wanhopig. Ik wil het niet meer.
Dat betekent overigens niet dat je in paniek mijn behandelaar moet gaan bellen (wacht, hoe weet je wie mijn behandelaar is? Ben jij mijn behandelaar?). Mijn gedachten zijn bekend bij mijn behandelaar. Ik ben veilig, ik ben namelijk niet impulsief. Misschien is dat nog wel het frustrerende, de gedachten zijn aanwezig en ik ben tegelijkertijd vrij rustig.
Ik hoop dat de volgende update wat vrolijker zal zijn, maar op dit moment is dit hoe het is. Ik kan mooi weer spelen, maar dat voelt niet goed. Ik wil graag eerlijk zijn over hoe het gaat, dus dat doe ik dan ook. Ik hoop dat mijn updates op een zeker moment wat positiever zullen worden.
Hoe gaat het met jou?
Liefs
Je hoeft ook absoluut niet mooi weer te spelen. Als het storm is, is het storm. Ik wens je veel sterkte. Het kan allemaal beter worden, echt waar. Ik begrijp dat je zo niet verder wil. Het moet anders. Nogmaals sterkte!
Fijn om te lezen, dankjewel.
Bedankt voor je lieve woorden!
Liefs, Kim
Wat naar dat je je zo wanhopig voelt! Maar meis, je komt er wel. Daar heb ik alle vertrouwen in!
Dankjewel, lief van je!
Oh meis, wat ruk! Ik zou het liefst met je meegaan naar de huisarts! Ik ben ertoe in staat hoor, echt waar! Maar ja, ik kan niet voor je bellen. Dat zul je zelf moeten doen. Het duurde drie maanden voordat ik durfde te bellen naar mijn huisarts. Vervolgens zei ik de afspraak weer af. Tussen de eerste gedachte ”ik moet bellen” en het bellen zelf en naar de afspraak gaan zat bijna een jaar. Ik weet hoe eng het is. Het wordt helaas niet minder eng. Over een jaar is het nog net zo eng, dus makkelijk gezegd ja, maar je kan maar beter bellen. Ik ben nooit in behandeling geweest voor mijn eetstoornis, maar toen ik uiteindelijk hulp kreeg van mijn huidige psych…. Oh ik ben mezelf zo dankbaar dat ik gebeld heb. Echt, iedere dag weer. Helpt het je niet dat HC al heeft gezegd dat je kan komen en dat je alleen nog maar een verwijzing nodig hebt? Dat je dat ook kan zeggen tegen de HA: alles is al geregeld, ik heb alleen nog een verwijzing nodig? Waar ben je eigenlijk bang voor? Dat hij zegt: die verwijzing krijg je niet? Oh meid, ik zou je even willen laten voelen hoe ik me voelde toen ik gebeld had. Opluchting. Trots. Ik hoop dat je ergens even de angst kan uitschakelen en gewoon BAM doen.
Ik ben ook blij te lezen dat je niet impulsief bent. Die mazzel had ik ook. Veel gedachten. Veel verlangen naar rust (dood). Ik hoop dat je het geloof in jezelf vast kan houden. Ik weet waar je bent, wat je voelt, wat je moet doorstaan. Er is licht aan het einde van de tunnel. Kijk maar naar mij. Het is vechten en hard werken, maar we kunnen het. Keep your head up, meis. X
Wat een mooie reactie, dankjewel… Ik ben er een beetje stil van. Ik weet niet zo goed waarom… Misschien juist wel omdat ik weet dat jij weet waar ik sta en hoe ik me voel. Je bent zo enorm begripvol. Het verhaal van jou en de HA maakt me (gek genoeg?) hoopvol. Misschien komt er dan tóch een moment waarop ik durf te bellen en durf te gaan. Ik denk erover om hem een brief te schrijven met daarin de informatie die in de verwijzing moet staan en dan hoop ik dat hij het voor me kan regelen. Maar dat is ook een beetje ontwijken natuurlijk. Ik ben inderdaad bang dat de HA mij de verwijzing niet wil geven, omdat hij vindt dat ik hem niet nodig heb, of omdat hij vindt dat ik het via mijn psycholoog moet regelen.
Ik vind het fijn dat ik niet impulsief ben. Of het perse minder ‘zwaar’ is weet ik niet, omdat ik nu vaak het gevoel heb dat ik zo overtuigd ben van mijn gedachten, maar zolang de impulsiviteit er niet is, is het veilig en dat lijkt iedereen het belangrijkst te vinden voor nu.
Je bent een prachtig voor beeld, Marion. <3 Bedankt daarvoor.
Veel liefs, Kim
Wat een artikel! Fijn dat je zo eerlijk bent. Ik vind het moeilijk iets te zeggen. Ik wens je heel veel sterkte en geef je een dikke knuffel! Kom op :-)! x
Dankjewel! <3
Liefs Kim
Ah wat naar :( Is het niet mogelijk dat je moeder naar de huisarts belt?
Ik snap dat wanhopig voelen. Mijn moeder zei altijd dat het écht beter zou worden. Nou daar geloofde ik helemaal niks van. Toch is het echt zo. Er komt een moment dat je merkt dat het beter gaat, dat de angsten afnemen. Dat is nu moeilijk te geloven, maar dat moment gaat er zijn.
Ik kan het me nu niet voorstellen, maar ik hoop dat je gelijk hebt! :)
Mijn moeder zou wel kunnen (en ik denk ook willen) bellen, maar dan moet ik er nog steeds zelf heen… Lastig is het…
Zolang je blijft vechten tegen die gedachtes en de angst, geloof ik echt dat het goed komt. Niet als je opgeeft. Niet gek dat je niet naar de huisarts durft hoor, is natuurlijk niet niks. Hopelijk lukt het je om toch die brief te schrijven. Dat hoeft natuurlijk niet in een keer. Je kan ook beginnen met 2 zinnen bijvoorbeeld. Soms schrijf je dan lekker door, soms ook niet, maar dat zie je dan wel weer! Kop op, en je mag ons altijd appen. xxx
Dankjewel! :)
Liefs xx
Heftig. Ik kan er niks mooiers van maken en dit hoeft ook niet natuurlijk, ik vind het zo knap dat je dit deelt. Als het even klote is dan is het klote de schijn ophouden voor jezelf en je omgeving heeft geen nut.
Ik hoop dat deze storm snel overgaat. Houd je hoofd omhoog!
Lief van je, dankjewel!
Je gevoelens kunnen benoemen is al een flinke stap. Neem er de tijd voor om dingen te durven en geef jezelf schouderklopjes wanneer iets goed ging of leuk was (hoe klein dan ook). Je kan het!
We gaan ervoor! Bedankt!
Liefs
Mooi open geschreven, knap hoor. Ik denk dat het best goed is om er zo open over te schrijven, al weet misschien niet iedereen hoe die er op moet reageren. Voelt het voor jezelf ook fijn? :)
Kan je er niet gewoon voor kiezen om je verjaardag niet te vieren? Ik vier mijn verjaardag ook al een paar jaar niet echt meer en dat voelt heel fijn :).
En over de huisarts, stom eigenlijk hè dat het zo eng voelt, terwijl hij er in principe ook voor is om je te helpen… Misschien kan je op je blog een tijdsbestek afspreken waarin je gaat bellen? Ik merk voor mezelf wel dat als ik het op mijn blog heb staan, dat ik me er eerder aan houd ofzo.
In ieder geval heel veel sterkte en een dikke knuffel!
Lieve reactie, dankjewel :-) En ook heel erg bedankt voor je tips! Ik ga er eens over nadenken!
Fijne dag!
Bedankt voor de update, ik vind het fijn om te weten hoe het met je gaat. De gedachte dat ik me misschien nooit beter ga voelen heb ik ook vaak. En dan vraag ik me af waar ik in vredesnaam zoveel moeite voor doe en dan komen de suïcidale gedachten. Ik ben ook niet impulsief, ik kan het altijd wel uitzitten. Maar goed, zo hoort het natuurlijk niet.
Is er iemand die je kan helpen met de verwijzing? Toen ik voor het eerst naar de psycholoog ging heeft mijn moeder gebeld voor de verwijzing (ik was daarvoor al bij de huisarts geweest, dus ze wist er al wel van). Ik hoop dat het lukt om de dingen omtrent de aanmelding op te pakken. Je verdient het dat je zo snel mogelijk geholpen wordt, op een plek waar jij een goed gevoel bij hebt. Sterkte ermee!
Wat je schrijft is ontzettend herkenbaar, ja. Het is altijd wel uit te zitten, maar het is natuurlijk een heel erg rot gevoel en het zijn hele vervelende gedachten.
Ik hoop dat mijn moeder misschien kan helpen met de verwijzing..
Je bent lief, dankjewel!