Hé, hoi, ken je me nog? Wat is het hier lang stil geweest zeg! Ik ben terug. Eens even tijd voor een “oneindige pirouette”, een update.
De afgelopen tijd voelde bijna letterlijke als een oneindige pirouette. Een pirouette die alsmaar doorging, niet te stoppen was. Nooit. Keihard draaide ik. Het was niet te stoppen. Het was heel erg donker. Ik voelde me niet goed genoeg om te bloggen. Als ik al een poging tot bloggen deed… tja, dan verdween het direct weer in de prullenbak.
Gelukkig voel ik me nu weer iets beter. Ik heb mijn laptop er weer eens bij gepakt en begonnen aan een blogje. Dat is een hele vooruitgang. Van de hele dag huilen, angstig en somber zijn naar weer iets kunnen. Een hele fijne, positieve vooruitgang. Hoe het komt? Dat weet ik helaas niet. Het zou fijn zijn als ik dit wel wist, want dan zou ik er wellicht iets mee kunnen als zo’n donkere, oneindige pirouette weer eens voorbij komt (lichte, vrolijke, fijne oneindige pirouette’s zijn natuurlijk altijd welkom, maar zo werkt het leven natuurlijk niet).
De afgelopen tijd heb ik het ontzettend druk gehad met Vaderdag. Eerder vond ik dat ook een stomme dag, maar nu, dit jaar, heb ik er meer moeite mee. Alle folders met stomme vaderdag cadeau’s maken me boos. Op tv, overal waar ik maar kom, het enige wat ik hoor is “pappa”. Het doet me pijn. Ik had en heb veel last van de beelden van de avond voordat hij overleed en de dag dat hij overleed. Hierdoor sliep ik heel erg slecht. Overdag zijn de beelden nog wel enigszins te handelen, maar ’s avonds wordt het moeilijker. Ik doe mijn best…
Waarom ik dit nu ineens heb weet ik niet. Is het gewoon “simpelweg” verwerken? Of komt het bijvoorbeeld door het volledig stoppen met de citalopram dat het nu harder binnen komt? Ik weet het niet. Ik wil, zoals altijd, alles graag analyseren, duidelijk hebben… Maar dat gaat soms zo lastig met gevoel.
In therapie hebben mijn moeder, mijn therapeute en ik de optie EMDR besproken. Iets wat ik heel erg eng vind, maar iets wat mogelijk wel belangrijk is. Waarom ik dit precies zo moeilijk en eng vind, vind ik niet iets om hier te schrijven, maar het is vrij complex. Dit heb ik ook nog niet helemaal duidelijk gemaakt naar mijn therapeute. Gelukkig mag ik haar altijd mailen.
Over mijn therapeute gesproken… Die zei afgelopen afspraak even tussen neus en lippen door (wat is dat eigenlijk voor uitspraak?! Zei haar bovenlip het dan..? Hm. Nou goed…) dat ze in verwachting is. Ik wist haar op dat moment -op de automatische piloot – te feliciteren. Eenmaal in de auto onderweg naar huis barstte ik in huilen uit. Natuurlijk is het super leuk voor haar. Dat vind ik echt. Het duurt nog een tijdje voor ze met verlof gaat, maar met onze vakanties er af en mogelijk weken waarin haar agenda vol zit gaat het toch vrij snel.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk omdat ik zal moeten werken met een vervanger. Iemand die ik niet ken. Ook hebben we nog steeds geen goede band kunnen opbouwen. Zoals ik al eerder heb gezegd, dit duurt bij mij gewoon echt heel erg lang, hoe hard ik ook mijn best doe. Ik ben bang dat we tegen de tijd dat ze met verlof gaat een redelijke band hebben opgebouwd. Wanneer ze voor langere tijd weg gaat zal een heel stuk van die band weer wegvallen. Deze moet opnieuw worden opgebouwd. Dat ken ik. Dat heb ik vaak meegemaakt, met bijvoorbeeld vakanties van therapeuten. Het duurt dan een tijd voordat ik weer op het “oude niveau” ben, qua band… Van verschillende mensen kreeg ik de reactie dat ik er maar aan gewend moest raken. Ja, dat is natuurlijk zo. Het gebeurt… Maar ik vind het moeilijk. Ik hoop dat dat er mag zijn.
Tijdens een eerdere therapiesessie maakte mijn therapeute de opmerking dat we er “met een half uurtje therapie in de week niet gaan komen”. Deze opmerking heeft meer impact gehad dan ik dacht. Ik zoek naar mogelijkheden, naar opties om begeleiding uit te breiden. Om meer dan dat half uurtje per week te hebben. Praten “werkt” niet, lijkt tot nu toe. Eigenlijk zijn we dus op zoek naar iets anders. Hoe dat eruit moet zien weet ik niet precies. Creatieve therapie (waarbij ik wel behoorlijk wat sturing krijg, omdat ik dat wel nodig heb), muziektherapie (geen idee..?), iets met dieren..? Wat zijn de opties? Wat werkt voor mij? Wat werkt niet? Dat laatste lijken we gelukkig redelijk in beeld te hebben. Binnenkort hebben we een afspraak met de SPV’er van de GGZ die veel weet van alle mogelijkheden. Hopelijk kan hij ons verder helpen, want zelf komen we er niet uit. Er is zó veel. Hij is bekend met het aanbod, dus dat is fijn.
In therapie is het ook erg lastig dat er door mijn mails steeds meer bekend wordt over wie ik ben, wat ik heb meegemaakt, wat ik heb gedaan qua therapie en hoe het met mij gaat. Hierdoor weet mijn therapeute vaak niet goed wat we moeten doen. Ze weet niet goed waar de focus nu precies op moet liggen. Dat maakt me ergens wat huiverig om te mailen. Wat als er weer iets bijkomt? Wat als ik het allemaal nog lastiger maak? Ze vindt het nu al erg complex en lastig allemaal… Toch zal ik mijn best doen om uitgebreid te blijven mailen, omdat dit voor nu de manier is om elkaar (of eigenlijk zij mij…) beter te leren kennen.
Goed: we sluiten natuurlijk af met fijne momentjes, want daarvan zijn er gelukkig weer steeds iets meer…
Onderzoeken wat de mogelijkheden zijn om een hobby op te pakken ♥ Mijn neefje nog even zien voor de vakantie ♥ Het feit dat neefje steeds meer begint te praten: “lekker ijsje!” “eten!” “auto!” “koekah!” (wat dat laatste betekent…? Niemand weet het). Je kunt hem nu ook vragen “waar is de auto?” en dan gaat hij hem opzoeken. Leuk, die sprongen in de ontwikkeling ♥ De zwanenkindjes weer zien. Wat zijn ze al groot ineens ♥ Weer een blogje schrijven ♥ Mijn tijd op de 5km hardlopen verbeteren in training ♥ Dromen en wensen hebben ♥ Dat het weer wat beter gaat ♥ Lieve mensen op Instagram (voel je vooral aangesproken!) ♥ Dingen cancelen en hierdoor even wat meer “ruimte” hebben ♥ Me daar rustiger door voelen ♥ Fijne muziek ♥
Hoe gaat het met jou? Wat is jouw allergrootste, of belangrijkste lichtpuntje van de laatste tijd?
Liefs
Lastig hè, dat gevoel dat je geen grip hebt op die donkere dagen. Sterkte met alles! Ik dacht qua therapieën, heb je al aan PMT gedacht? Ik heb ook al veel geprobeerd en dat hielp me wel. Heel andere aanpak dan alleen praten :)
Dat je weer kan schrijven is volgens mij een goed teken. Elk klein stapje is weer eentje extra. Je hoofd lijkt behoorlijk vol te zitten, maar je vindt wel nog heel wat lichtpuntjes, knap!
Welke therapie werkt, dat is een heel persoonlijke zoektocht, maar ik hoop dat je vindt wat bij je past.
Wat goed dat je weer kunt schrijven. Dat is een super mooi begin. En ik kan uit eigen ervaring vertellen dat EMDR super zwaar is, maar bij mij werkte het wel heel erg goed. Ik zag er ontzettend tegenop om te beginnen met deze vorm van therapie, maar met twee sessies kon ik weer bijna normaal autorijden, op de fiets en had ik niet meer elke nacht nachtmerries. Bovendien werd ik langzaam minder schrikachtig. Als je meer wilt lezen over EMDR en hoe ik het heb ervaren, zodat je een weloverwogen keuze kunt maken zou je even mijn website kunnen bezoeken. Hier staan een paar artikelen over mijn ervaring met EMDR. Veel succes, je komt er echt wel!!
Fijn te lezen dat het wel beter gaat en wat een fijne geluksmomentjes. Kan me voorstellen dat het lastig gaat zijn een vervangster..