Mijn moeder moest voor het onderzoek naar autisme een hele lange vragenlijst invullen. Hier moest zij ook de vraag beantwoorden of ik in mijn leven obsessies heb gehad en waarmee dan. Ben je benieuwd of ik wel of geen obsessies heb (gehad)? Lees dan snel verder.
Het is een vrij stereotype beeld dat mensen hebben wanneer zij aan mensen met autisme denken: mensen met autisme hebben een obsessie (en dan voornamelijk met bijv. treinen, computers, vliegtuigen…) en zijn in één bepaald ding vreselijk goed. Voor een deel van de mensen met autisme klopt dit, voor een misschien wel groter deel niet.
Maar goed, de obsessies. Ja, je kunt zeggen dat ik in mijn leven obsessies heb gekend en nog steeds ken. Dit is echter niet één obsessie. Mijn obsessies zijn door de jaren heen veranderd en veranderen nog steeds. Wat ik inmiddels wel kan zeggen is dat een groot deel van mijn obsessies terugkeren na verloop van tijd.
Voorbeelden van obsessies die ik heb gehad zijn het Kinderen voor Kinderen koor, tennis, turnen, Midori notebooks, legpuzzels maken, origami maken, Project Life en dan zijn er nog de obsessies met mensen die ik kan hebben. Dat laatste klinkt overigens enger dan het is. Ik stalk niemand. ;-) Zoals je wellicht kunt zien zijn mijn obsessies geen dingen als treinen of vliegtuigen. Ik kan je dus niks (oké, weinig) vertellen over deze onderwerpen. Over turnen kan ik je daarentegen wel van alles vertellen.
Als ik dit zo schrijf zie ik de reacties al komen: “maar Kim, je mag toch gewoon interesses hebben? Je mag toch ergens heel erg geïnteresseerd in zijn? Dat is gewoon normaal!”. En ja, in principe zijn interesses normaal. Na wat praten met mijn moeder lijken we er wel echt uit dat dit wel iets anders ligt dan simpelweg interesses. Ik kan mij hier echt volledig in verliezen. Ik ben er wanneer ik een bepaalde obsessie heb (laten we nu even turnen nemen als voorbeeld) van ’s ochtends vroeg tot het moment dat ik naar bed ga mee bezig. Ik ga later naar bed, omdat ik bezig ben en blijf met turnen. Het neemt mijn hele dag, mijn hele denken, mijn hele zijn in beslag.
Als ik niet op zou passen zou al mijn geld naar die obsessies gaan. Ik zou, als ik niet iemand naast mij had staan die weet dat ik me volledig in dingen kan verliezen, honderden producten kopen die bij de obsessie horen. “Gelukkig” heb ik iemand naast mij staan, mijn moeder, die dit wel in de gaten kan houden. Op het moment zelf ben ik daar niet blij mee, want ik MOET en zal alles kopen wat bij de obsessie hoort. Inmiddels heb ik geleerd dat mijn obsessies veranderen in de loop van de tijd. Zo is het de afgelopen tijd zo geweest dat ik van de obsessie met turnen, naar de obsessie met midori’s (uitleggen hoe dat precies werkt vind ik lastig, haha), naar een obsessie met puzzelen en zo verder…
Toen ik klein was waren mijn voornaamste obsessies turnen, tennis en het Kinderen voor Kinderen koor. Wij woonden niet in de regio waarin je in het koor van Kinderen voor Kinderen mocht, maar ik was er van overtuigd dat ik in dat koor MOEST. Het was mijn passie, mijn lust en mijn leven. Maar we woonden te ver weg… Heel logisch dan ook dat ik woedend was toen mijn ouders niet wilden verhuizen naar de regio waarin ik wel in het koor zou mogen. ;-) Ik kende inmiddels wel van de foto’s elk kind dat in het koor zat. Die kon je namelijk op de website bekijken. Ik kende alle liedjes, alle dansjes uit mijn hoofd. Overigens is dit ook niet heel erg, het was “oké”, ik verloor me er maar tot op zekere hoogte in, haha.
Later ging het over in tennis. Er was tennis op tv en ik zag dit. Daarna ben ik een tenniscursus gaan doen en vervolgens heb ik hele vakanties en elke dag na school staan tennissen tegen een muurtje hier in de buurt. Achteraf heb ik best veel medelijden met de mensen die daar woonden, aangezien die tot het moment dat ik naar bed moest “boing, boing, boing” hoorde van het balletje dat ik tegen de zijkant van hun huis sloeg.
Op de een of andere manier stopten mij obsessies vaak ook compleet onverwachts. Ineens was het over, klaar, genoeg. Ik wilde plots helemaal NIETS meer met hetgeen meer te maken hebben. Nooit meer. Dat maakt ook waarom het belangrijk is dat in de gaten wordt gehouden dat ik me er niet te veel in verlies. Anders zou het gat erna heel erg diep en donker zijn. Anders zou heel erg veel geld worden uitgegeven aan dingen waar ik later niet meer naar om kijk. Zonde!
Sommige obsessies, zoals turnen, keren regelmatig terug. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant vreemd. Maar goed… Het is goed om dit patroon te kennen, te weten dat dit zo gaat.
Overigens weet ik nog helemaal niets over de uitkomst van het autisme onderzoek. Wat ik weet is dat de psychiater heeft gezegd dat ik op veel vlakke duidelijke kenmerken van autisme vertoon, maar dat hij niet weet of dit “genoeg” is om een diagnose te kregen. We gaan het zien. Wanneer en van wie ik ga horen wat de uitkomst is weet ik niet. De psychiater gaat voor zijn opleiding naar een andere afdeling.
Heb jij obsessies gehad in je leven? Of een “lichtere” versie: hele sterke interesse in iets? Ik ben benieuwd! Ik kreeg op Instagram veel reacties van anderen die ook een obsessie hadden met het Kinderen voor Kinderen koor toen ik een filmpje plaatste van toen ik mee deed aan het Kinderen voor Kinderen songfestival. Grappig!
Liefs
Deze manier van ‘obsessies’ herken ik wel een beetje bij mijn man, hij heeft er ook meerdere – al zijn ze bij hem wel wat meer ‘standaard autistisch’ meestal, zo kan hij helemaal geobsedeerd zijn door een computerspel of Dungeons&Dragons. Als hij ergens mee bezig is, kan hij er helemaal in opgaan. Aan de ene kant is dat natuurlijk lastig, zeker als iets veel geld kan kosten, aan de andere kant kan het ook enorm mooi zijn om te zien hoe hij dan alles van iets weet, of positief uitpakken omdat hij zich bij een cursus helemaal op het leren van nieuwe dingen stort bijvoorbeeld. Het is in ieder geval iets wat bij hem (en jou) hoort, ahw een soort karaktertrek, en daarmee iets waar je iets positiefs van kunt maken :)
Ik kan ook volledig opgaan in dingen. Nu is haken één van mijn obsessies. Zelf heb ik autisme maar kan ook niet zeggen dat de obsessies die ik had heel speciaal waren. Ik heb ook weleens gehoord dat vrouwen met autisme sneller een ‘sociaal geaccepteerde’ obsessie hebben. Waar mannen dan snel opgaan in de treinen zullen vrouwen eerder opgaan in een sport of echte meisjesdingen.
Een vriend van me die autisme heeft is wel volledig into vliegtuigen, computers en treinen en ik ken nog een autistische jongen die gek op treinen is, dus het is toch wel iets wat kenmerkend is voor autisme inderdaad (hoewel ik daar geen stereotype van in mijn hoofd heb, het kent nog zoveel meer vormen). Wat Kleine Voetstapjes ook zegt, ik denk dat het bij meiden al snel veel socialer geaccepteerd is. Ik heb ook wel eens van die dagen of maximaal een week dat ik ergens de hele dag mee bezig ben maar dat is dan eigenlijk altijd tijdelijk, geen grote obsessie.
Het oorspronkelijk onderzoek naar autisme is bij jongens gedaan. De symptomen bij meisjes zijn anders, subtieler en ze weten het beter te compenseren. Daardoor wordt de diagnose bij meisjes nogal eens gemist. Ik ga zelf ook nog een persoonlijkheidsonderzoek krijgen en wil me aan de ene kant helemaal inlezen (obsessie?) en aan de andere kant wil ik het onderzoek niet beïnvloeden doordat ik dan de ‘juiste’ antwoorden ken. Lastig. Iedereen heeft trouwens wel ASS-kenmerken, dus dat zegt niet alles. Er is echt een grondig onderzoek nodig hebben hulpverleners mij verzekerd.
Je mag trouwens als ‘kritisch zorgconsument’ best vragen wanneer je meer hoort en een uitslag kunt verwachten. Soms moet je de informatie er een beetje uit trekken ;-)
Foutje. Het oorspronkelijk onderzoek naar ASPERGER (1944) is bij jongens gedaan.
Ik kan me dit best goed voorstellen: ik denk dat het vaak een natuurlijke interesse is die dan een beetje escaleert en dat is niet echt leuk zou ik zeggen.
Het positieve hiervan is dat je veel weet over verschillende onderwerpen! ;) Maar ik kan me voorstellen dat het ook wel heel veel invloed om je heeft als je hier zoveel mee bezig bent. Op de basisschool was ik zelf heel erg geïnteresseerd in het heelal. Ik wist echt ontzettend veel! Nu is die kennis allemaal weer weggezakt en weet ik echt niet meer hoe de manen van Jupiter heten.
Ik heb bij mijn weten geen obsessies in de strikte zin van het woord, maar met mijn angsten gaat het net zo. De ene periode heb ik elke dag angstaanvallen omdat ik denk dat ik ga flauwvallen, de andere periode draait het weer helemaal om een hartaanval krijgen. In de grond gaat het altijd om hetzelfde, het manifesteert zich gewoon altijd anders. Kwestie van de spanning er wat in te houden :)