Ik moet iets bekennen… Ik heb gelogen. “Geeft niets, iedereen liegt wel eens!” Ja, klopt, maar zoveel als ik heb gelogen? Is het dan nog oké? Nee, dat vind ik niet. Het is tijd om alles op te biechten.
Het gaat echter niet over ‘nu’. Op mijn blog heb ik niet gelogen. Tegen jullie heb ik niet gelogen. Alles wat ik schrijf is “de waarheid”, in elk geval de waarheid zoals ik die beleef. Tegenwoordig lieg ik niet meer, gelukkig. Ik heb mijn lesje wel geleerd.
Toen ik een klein meisje was heb ik heel erg veel gelogen. In groep 1, 2 en 3 ging het allemaal nog “goed” – dat wil zeggen dat ik niet loog (niet meer dan gewone 4/5/6 jarige kindjes doen). Toen ik naar groep 4 ging veranderde dit, helaas. Het liegen begon…
In groep 4, 5 en begin groep 6 loog ik vooral veel tegen mijn vriendinnetjes. Ik had een klein groepje vriendinnetjes, maar altijd één beste vriendin. Op een gegeven moment had ik geen heel goed vriendinnetje meer in mijn eigen klas, zoals ik dat eerder had gehad. We noemen dat beste vriendinnetje voor het gemak even Anne. Anne en ik waren al jaren (ja, echt :-)) beste vriendinnetjes. Rond groep 4/5 ging zij zich wat meer bij de populaire kindjes uit de klas voegen. Of er echt onderscheid te maken was in die tijd weet ik niet, maar in mijn hoofd bestond het onderscheid tussen “populair” en “niet populair” al heel duidelijk. Wat gek is, is dat nu terug denk aan die tijd en me realiseer dat ik eigenlijk iedereen in de “populair” categorie zet, behalve mezelf. Ik zag mezelf als minderwaardig en durfde niet met de populaire kinderen om te gaan. Zij waren beter dan ik en wilde mij er niet bij hebben. Als klein meisje had ik hier natuurlijk allemaal bewijzen voor. In mijn hoofd waren dat ook wel echt redenen waaruit bleek dat ze mij niet moesten en ik minder was dan de andere kinderen, maar ik denk nu dat het allemaal best meeviel. De andere kinderen waren helemaal niet zo onaardig tegen me, ik vatte gewoon alles op als kritiek en als een grote afwijzing voor mij als persoon.
Toen Anne zich meer bij de populaire groep voegde voelde ik me vaak alleen. Ik had in de wijk ook weinig vriendinnetjes, simpelweg omdat er weinig kinderen van mijn leeftijd in de buurt woonden. Wel was er een meisje wiens ouders een restaurant vlak bij mijn huis hadden. Zij was meestal vanaf drie uur ’s middags rond aan het hangen in de wijk. Met haar speelde ik regelmatig buiten. Toevallig zat ze ook bij mij op school! Ze zat een klas lager dan ik. Ook de vriendinnetjes die ik maakte op de sportclub waren jonger dan ik: zij zaten twee klassen lager, maar wel op dezelfde school. In de pauzes speelde ik met hen, waardoor ik verder van mijn klasgenootjes af kwam te staan.
Bij het maken van deze nieuwe vriendinnetjes kwam ook het liegen om de hoek kijken. Ik verzon van álles. Ik vertelde ze dat ik een heleboel neefjes en nichtjes had, verzon al hun namen en leeftijden, verzon uitjes die ik met hen had gemaakt… Ik denk dat ik zelf erg opkeek tegen mensen die zo’n ‘leuk’ leven hadden. Mijn eigen leven vond ik niet interessant genoeg, maar ik wilde wel heel graag leuk geworden gevonden. Toen het leek te werken ging ik hier natuurlijk mee verder: ik verzon dat ik in allerlei musicals speelde en elke avond op moest treden. Wat was ik cool zeg! Of mijn vriendinnetjes me geloofden weet ik tot op de dag van vandaag niet. Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen. Hoe dan ook, ik was er van overtuigd dat deze leugens maakte dat ik leuk gevonden werd.
In mijn eigen klas was ik nog steeds “niet populair”, dus ook hier dacht ik mijn trucje in te moeten zetten. Als het bij de andere meisjes werkte, dan moet het in de klas toch ook werken??? Ik begon steeds vaker te verzinnen dat ik last had van mijn enkels/knieën/polsen/etc. Ik had (denk ik) gezien dat mensen met bijvoorbeeld een gebroken been meer aandacht, liefde en zorg kregen. Regelmatig zat ik bij de SEH omdat ik deed alsof ik heel veel pijn had. Regelmatig liep ik met krukken omdat ik écht niet kon lopen. Als ik nu terugkijk op deze periode vind ik het oprecht best heftig dat ik probeerde mijn botten te breken door tegen muren te slaan… Ik vind het verdrietig dat ik dat nodig dacht te hebben.
Eind groep zes en in groep zeven liep dit helemaal uit de hand. Ik begon te doen alsof ik niet meer kon lezen, schrijven en rekenen. Ik kon plotseling niet meer goed “zien”, ik had het plekje het dichts bij het bord en nóg deed ik alsof ik geen idee had wat er op het bord geschreven stond. Alle letters draaide ik om (ik dacht dat ik zo een dyslexie verklaring zou krijgen), met lezen ging ik van AVI 9 terug naar AVI 3… De juffen op school stonden voor een raadsel en ze lieten me allerlei testen doen, die ik natuurlijk vrij bewust allemaal verpestte. Ik kreeg verschillende oogtesten en onderzoeken. Uit de CITO toets die je in groep 7 maakt kwam dat ik naar LeerWeg Ondersteunend Onderwijs (LWOO) zou moeten.
Ondanks de ‘extra’ aandacht die ik kreeg hielp het me niet. Ik had verwacht dat ik meer steun, liefde en aandacht zou krijgen, maar ik kreeg alleen maar strenge woorden van mensen die niet geloofden dat er iets mis was. Dat zagen ze ook goed, ik denk dat iedereen dat kon zien, maar ik was op dat moment niet in staat om anders om te gaan met die behoefte aan aandacht en zorg. Ik begon te merken dat er allemaal enge conclusies uit de onderzoeken kwamen, ze dachten in mijn ogen dat ik “gek” was, dat wilde ik niet!
Op een avond vertelde ik huilend aan mijn moeder dat ik best kon lezen en schrijven, maar dat ik gepest werd. Nog een leugen! Zo ontzettend stom, maar dit was een “makkelijkere” leugen: ik hoefde er weinig voor te doen. Ik pakte nog steeds alles op als kritiek en afwijzing, dus het was ook echt zo dat ik dacht dat iedereen tegen mij was. Ik ben echter nooit gepest zoals sommige anderen. Inmiddels ging ik naar groep acht en deed ik een weerbaarheidstraining. (Het enige wat ik hier nog van weet is dat de therapeut “had je dat niet eerder kunnen zeggen?” zei toen ik naar bij het evaluatiegesprek wees op een spelfout in mijn naam die ze had gemaakt in het eindverslag. Ik dacht dat ze heel kwaad op me was.) In groep acht is het liegen langzaam maar zeker naar de achtergrond verdwenen, gelukkig! Uit eindelijk ben ik er denk ik zo goed als mee gestopt toen ik merkte dat het niet opleverde wat ik hoopte dat het zou opleveren.
Vanaf de brugklas is het eigenlijk helemaal over. Ik heb mijn lesje geleerd en weet dat van liegen alleen maar meer problemen komen: je moet constant op je hoede zijn want er kan zomaar een leugen uitkomen, je moet onthouden wat je tegen wie zegt, en nog zo veel meer! Zo zonde van de tijd… Ik heb geleerd dat alle nadelen van het liegen niet sterker zijn dan de mogelijke voordelen (deze “voordelen”, zoals aandacht, zorg, liefde en steun, worden ook helemaal niet geboden zoals ik dacht).
Helaas merk ik wel dat dit liegen iets is wat in mij zit. Ik denk niet dat dit ooit over zal gaan. Ik lieg nu niet meer. Het zijn echter de gedachten die er nog steeds zijn. Pas hoorde ik dat iemand gips kreeg, omdat ze een overbelaste pols had – en dus geen breuk. Direct begonnen mijn hersens te ratelen: hoe zou ik het ook zo kunnen laten kijken dat ik dit heb? Hoe kan ik er ook voor zorgen dat ik gips krijg? Gelukkig weet ik nu dat ik er niet naar moet handelen. Mochten jullie me nu eens met gips zien, dan is er “echt” iets, dan heb ik niks gelogen.
Ik hoop er ooit nog eens achter te komen waar het liegen nu precies vandaan komt. Ik vind het eng om ernaar te kijken, ik vind het héél eng om erover te schrijven, en tóch doe ik het. Omdat ook dit een deel is van wie ik ben (geweest). Omdat ik me er niet voor wil schamen. Ik had het toen kennelijk nodig.
Hoe denk jij hierover?
Liefs
Dapper dat je dit schrijft. Ik denk dat veel kinderen wel liegen om zich beter voor te doen en om te hopen leuk in de groep te liggen. Maar bij jou was het wel erg heftig, zielig zeg. Ik vind het dan ook zo stom van de volwassenen dat die niks doorhebben. Gelukkig ben je er redelijk vanaf gekomen, al is het misschien voor jouzelf nog wel vervelend dat het zo in je hoofd afspeelt.
Liefs
Dat is helemaal waar, tot op zekere hoogte doet iedereen dit wel denk ik. :-) Het is inderdaad jammer dat niemand het écht heeft opgemerkt en er nooit iets mee is gedaan.
Veel liefs!
Knap dat je dit durft te schrijven! Mijn complimenten! Liefs, Klaske
Lief, dankjewel!
Dappere blog dit – en ook (deels) herkenbaar voor mij.
Zelf vind ik liegen ook altijd lekker makkelijk – en doe ik het zelfs ook wel onbewust.
Dingen opleuken en dramatischer maken dan ze zijn komt ontzettend natuurlijk. Ik geef stiekem gewoon altijd mijn liefde voor schrijven maar gewoon de schuld – want ik zie overal een verhaal in. En dan maak ik dat er ook gewoon van.
Goed dat je er wel bewust mee bezig bent – dat betekent in ieder geval dat je er (weinig) kwade bedoelingen mee zult hebben. Mooie blog dit!
Dankjewel! :-)
Misschien is de liefde voor schrijven en “drama”/”verhaal” daarin ook wel de oorzaak, dat klinkt op zich best logisch, haha.
Liefs!
Jeetje. Wat stoer dat je dit schrijft. Dat moet best een grote stap zijn voor je, want het is best wel ‘een ding’. Ik deed dit vroeger overigens ook. Weliswaar in iets mindere mate, maar ik verzon een keer dat ik een operatie had gehad aan mijn voet en dat ik daarom een litteken had -dat was helemaal niet zo, het was gewoon een lijntje/rimpel in mijn huid-. Ook als we met scouting een renspel moesten doen en ik schaamde me omdat ik de sloomste was, dan deed ik alsof ik erge pijn had aan mijn voet. En op de middelbare school heb ik ook vaak aan iedereen verteld dat ik mezelf te dik vond, omdat ik hoopte dat anderen mij dan ervan zouden kunnen overtuigen dat het niet zo was. Onzin, natuurlijk. Pas toen het eten en sporten echt een rol begon te spelen, zei ik er niks meer over. Ik hoop dat je jezelf niet ‘straft’ hiervoor. Liegen doet iedereen, echt waar. En er is een reden waarom je dit begint te doen. En ik vind het zo rot voor je dat die redenen er bij jou zo duidelijk waren ): Van je klasgenootjes en aandacht en liefde waar je simpelweg op deze manier om vroeg en zo graag wilde krijgen. Ik hoop dat je nu alleen maar hele lieve vriendinnetjes hebt waar je compleet jezelf bij kan zijn en bij wie je helemaal niet hoeft te liegen. Je bent het in ieder geval meer dan waard! Dikke knuffel!
Super lieve reactie <3 Dankjewel!
Wat moedig om dit verhaal online te zetten, ik kan me voorstellen dat het erg kwetsbaar moet voelen. Zo erg dat niemand leek door te hebben dat er echt wel iets achter je gedrag toen zat, dat je eigenlijk hulp en liefde nodig had. Goed om bij stil te staan.
x Sofie
Dankjewel. Lief!
Wat goed dat je dit erop durft te zetten! En ergens is het natuurlijk logisch dat ook jij de aandacht wilde, maar het ging natuurlijk wel ver. Het heeft je echter wel wat meegegeven waar je nu en de rest van je leven veel aan zult hebben, namelijk niet meer liegen. Fijn dat dat nu niet meer hoeft!
(sorry als mijn reactie vaker komt, slecht internet)
Dat is zo, ik heb er zeker wel iets van ‘geleerd’ in die zin! :-)
Wat knap dat je dit durft te schrijven, dat zal een grote stap voor je geweest zijn om op het ‘publiceer-knopje’ te klikken… De intensiteit en de hoeveelheid van het liegen kan natuurlijk wel heel veel invloed hebben op je leven (uiteindelijk zou je verstrikt kunnen raken in een web met leugens) en het kan natuurlijk hele negatieve gevolgen hebben wanneer mensen je uiteindelijk niet meer geloven.
Maar goed, ik denk dat iedereen een reden heeft voor de dingen die hij/zij doet en dat wij daar – als buitenstaanders – heel moeilijk over kunnen oordelen (en dat is misschien ook helemaal niet onze taak). Ik vind het echt onwijs knap dat je hierover durft te schrijven, er zijn vast veel mensen die iets hebben aan jouw openheid en eerlijkheid!
Bedankt voor je reactie! :-)
Wat knap dat je dit schrijft. Ik denk dat het liegen in zekere mate heel natuurlijk is op die leeftijd, net als het gevoel om nergens bij te horen. Zo te lezen heeft het vooral een grote impact op je zelfbeeld gehad, maar je bent echt niet minder leuk, of een minder lief kind geweest, omdat je dit vroeger deed.
:-) Bedankt!
Huh, zijn jij en ik dezelfde persoon? Ik herken het bijna woord voor woord. Ik heb ook jaren lang gelogen. Het begon op dezelfde leeftijd als bij jou, ik ben er alleen langer mee doorgegaan. Ik was er goed in, ik denk niet dat er ooit iemand aan mijn leugens twijfelde. Maar ik werd het zat. Het levert niks op en ik kreeg het gevoel dat ik op een bepaald familielid leek die verschrikkelijke dingen heeft gedaan (alles in stand gehouden door leugens). Zo wilde ik niet zijn. Echt liegen, als in dingen verzinnen, doe ik niet meer. Een enkele keer manipuleer ik de waarheid een beetje, of houd ik doelbewust informatie achter. Ik kan mezelf dan wel voor mn kop slaan.
Ik dacht altijd dat ik hier alleen in was. Ik vind het dapper dat je hierover hebt geschreven! En ik ben dankbaar dat ik het heb mogen lezen.
Ik ben heel blij dat te nu weet dat je niet alleen bent en dat je dit met mij hebt gedeeld waardoor ik weet dat ik ook niet alleen ben. Dankjewel!
Veel liefs <3
Superknap dat je dit deelt. En het was blijkbaar nodig. Je was ergens naar op zoek. Gevoelige informatie delen om over je schaamte heen te stappen is iets waar ik nog wat van kan leren.
Langzaamaan komt het wel, meis. Veel succes!
Wat sterk geschreven. Ik heb dit niet zozeer met liegen, maar wel met overdrijven. Als iemand me vraagt naar een bepaalde gebeurtenis gooi ik er allemaal overdreven onzin in om het spannender of leuker te laten lijken, ik doe het gewoon vanzelf uit excitement? Ik ben er wel mee bezig.
Dat kan ook! Wel heel knap dat je ermee bezig bent. Dat is niet makkelijk. :(
Superknap dat je dit deelt! Ik hoop niet dat je jezelf teveel veroordeelt hierover, want weet je… je was een kind. Je wist niet beter, of in ieder geval was dit de enige manier waarop je met onzekerheid, er niet bij horen en niet goed genoeg zijn wist om te gaan. Inmiddels weet je beter dus doe je beter, maar toen was je een kind.
Daar heb je gelijk in. Ik hoop het nooit meer op zo’n extreme manier in de hoeven zetten.
Dapper dat je je verhaal deelt zeg! Ook al is het zo lang geleden, het is best heftig. Daarnaast vind ik het bizar dat je als zo’n jong meisje dit soort leugens kon bedenken en dat niemand je tegen hield. Gelukkig ben je er overheen gegroeid en zie je in dat het geen nut heeft. Lesje geleerd, laten we maar zeggen. Enne.. je was ook maar een kind (zoals ik hier boven lees) Gelukkig weet je nu beter <3
Dankjewel :-) Best een bizar idee dat ik al die dingen bedacht hè?
Wat een dapper artikel! Knap dat je het druft te delen. Dat je liegen als kind zo kon volhouden. En je was een kindje, jong, nu weet je het gelukkig beter :-).
Ja, gelukkig :-) Dankjewel!
Verdorie, wat komt dit me bekend voor. Het is net mijn eigen verhaal, al ben ik niet beginnen liegen omdat er iemand me links liet liggen, maar omdat ik meer aandacht nodig had tout court. In de lagere school heb ik ook wat afgelogen, tot brandwonden in mijn gezicht toe waar ik de leerkracht de schuld voor gaf. Maar ik vertelde twee verhalen: eentje voor mijn ouders en eentje voor mijn leerkracht natuurlijk. En toen ik mijn wond met make-up bij gewerkt had, omdat ze begon te vervagen kwam het uiteindelijk allemaal uit.
Wat een gekke dingen hebben we gedaan als kind zeg… Maar ik zie dit eigenlijk als tekenen aan de wand en niet zozeer als ‘gek’…
Heftig om te lezen dat jij ook zoiets heftigs deed om aandacht te vragen. Mag ik vragen of jij nu (terugkijkend) weet dat je toen ook echt te weinig aandacht kreeg, of was dit iets dat jij als kind vond om wat voor reden dan ook?
Veel liefs
Wauw dit is zo apart om te lezen, niet om jou hoor maar meer omdat ik me zo erg herken in het verhaal. Bij mij is het liegen juist later begonnen maar wel op de basisschool en ik ben er wel gewoon nu van af maar inderdaad zoals jij zegt, het is wel iets wat in je blijft en nooit meer weg zal gaan want zo nu en dan heb je van die gedachtes die met het liegen te maken hebben. Het is echt fijn om te weten dat ik niet de enige ben! Het is echt heel knap dat je hier zo open over hebt geschreven, mijn complimenten! -x-
Dankjewel! ‘Fijn’ dat het herkenbaar was en je je nu minder alleen voelt. :-) Liefs
Super mooi geschreven! Kim, ik kan alleen maar medelijden met je hebben dat je het zo moeilijk heb gehad/hebt waardoor je moest liegen. Knuffels!
Je bent lief! Bedankt voor het voor-lezen van dit blog :-)
Woow wat een dapper artikel! Misschien dat het komt door een behoefte aan uitdaging? Ik heb namelijk een hele tijd op de basisschool spulletjes gestolen van anderen bij ons op school. Ik begreep toen ook niet waarom dat was, maar achteraf merk ik dat dat kwam omdat ik niet wist hoe ik met mezelf om kon gaan, en dat ik dus het ‘stelen’ koos als afleiding en om mezelf bezig te houden. Misschien dat dat bij jou ook zo was, maar dan met het ‘verzinnen’ van kwaaltjes? Die neiging heb ik namelijk ook heel vaak gehad..
In ieder geval is het een heel interessant onderwerp ;)
Liefs, Sofie ♥
Bedankt voor al je lieve reacties! Ik zal er eens goed over nadenken!
Liefs
That’s 2 clever by half and 2×2 clever 4 me. Thnkas!
Wat knap dat je dit deelt!! Ik herken het zelf dan niet, maar vond het heel mooi om te lezen hoe eerlijk je durft te zijn over het liegen. Ik heb echt respect voor je en ik heb het vertrouwen in je dat je niet weer zo gaat liegen. Je bent jezelf nu heel erg bewust van wat de gevolgen kunnen zijn. Je bent leuk zoals je bent!!
Dankjewel, Lianne!
para instalar se encuentran diversos juegos como Angry Birds y otros mensajeros como por ejemplo Viber, un clon de WhatsApp que agrega la función de VoIP para realizar llamadas
Ah! toi aussi tu as eu droit au rugby ce week-end. Steve pleure toutes les larmes de son corps… Un temps de mars, entre averses et quelques rayons de soleil tout de même. Très réconfortante cette assiette comme j’aime.BisesHélène
Neat idea for a book signing. I think you were wise to have yes/no questions – open-ended on something like "what's the most revolting thing you've ever eaten?" could have been just a little bit too much info…