Er zijn een heleboel manieren waarop je met gedachten en gevoelens om kunt gaan. Je kunt er tegen vechten, je kunt ze accepteren en er het beste van maken, je kunt ze volledig mijden.. Er zijn een heleboel opties.
Afgelopen woensdag plaatste ik een blogje over hoe het nu met mij gaat. Een van de reacties die ik kreeg was dat het leek alsof ik heel erg tegen mijn gevoelens en gedachten aan het vechten was. Alsof ik wanneer ik mij slecht voelde vond dat dat niet mocht en er tegenin ging. Het advies (dat klinkt zo groot en negatief, het wat een hele lieve en ook nuttige reactie, dus zo bedoel ik het totaal niet) was om mijn gedachten en gevoelens wat meer te accepteren. Ze er te laten zijn. Gedachten er laten zijn is niet persé hetzelfde als meegaan in.
De dag voordat ik dit blogje plaatste updatete ik op een eetstoornisforum waar ik actief ben. Wat ik daar aangaf was dat ik het moeilijk vind om te vechten tegen mijn gedachten omdat mijn gevoel nooit meegaat. Wat ik daarmee bedoel is dat ik eindeloos helpende gedachten kan bedenken en dat heb ik ook wel gedaan, maar mijn gevoel verandert niet zoals de bedoeling is. Volgens mij zijn dit de belangrijkste dingen binnen cognitieve gedragstherapie: je kunt je gevoel beïnvloeden met je gedachten. Dit heeft voor mij helaas nooit heel erg gewerkt. Nu gaf ik dit aan daar, en ik kreeg de reactie dat het leek alsof ik niet wilde vechten tegen mijn gedachten en gevoelens om zo te veranderen.
Het is grappig hoe ik in nog geen 48 uur twee verschillende adviezen krijg. Twee compleet tegenovergestelde adviezen. De een raadt me aan om mijn gedachten en gevoelens te accepteren en het er te laten zijn, de ander vertelt me dat ik meer moet vechten en minder moet accepteren. Het heeft me wel eventjes bezig gehouden. Want hoe kan het nu? Dat ik twee zo verschillende adviezen krijg op bijna dezelfde update?
Als eerste is het natuurlijk belangrijk om te bedenken dat allebei de methoden van aanpakken iets kunnen opleveren. Het vechten tegen gedachten (en ze daarmee proberen te veranderen) hoort in mijn ogen bij CGT, waar ik eerder al over schreef. Dat doet er verder vrij weinig toe natuurlijk, maar ik plaats graag dingen in hokjes (ja, echt) om het allemaal wat overzichtelijker te maken voor mezelf. Bij CGT ga je aan de slag met de gedachten die je hebt. Je daagt ze uit en probeert je manier van denken over dingen te veranderen om zo je gevoel te veranderen. Het geijkte voorbeeld: het is nacht en je hoort beneden een hard geluid. Je schrikt en denkt dat het een inbreker is. Het gevoel dat je daarvan krijgt is ‘bang’/’angst’. Nu heb je dezelfde situatie, maar je denkt dat het de kat van de buren is, want die loopt ’s avonds altijd buiten en ook vaak in jouw tuin. Daar hoort een ander gevoel bij. Geen angst, hooguit wat irritatie omdat die irritante kat je alwéér wakker maakt, haha. Dit voorbeeld is mij al honderd keer gegeven, dus ik dacht; ik deel ‘m ook even met jullie.
Bij Mindfulness wordt voor zover ik weet meer gebruik gemaakt van het accepteren van je gedachten en gevoelens. Ze zijn er en ze gaan weer voorbij. Ooit las ik eens een opdracht waarbij je gevoelens moest zien als een soort van wolken, die weer voorbij drijven. Ze komen aan, ze worden even heel heftig en drijven dan weer voorbij. Klinkt wat zweverig (ha-ha) misschien, maar ik denk dat het idee wel duidelijk is.
Het is volledig van persoonlijke voorkeur afhankelijk wat het best zal helpen. Op dit moment weet ik niet zo goed wat mij zou helpen. Ik doe een beetje van allebei, geloof ik, en daarmee doe ik dus eigenlijk niets volledig, waardoor het niet helpt. Het zou handig zijn als ik koos. De methode van vechten heb ik eerder geprobeerd, maar dat geldt ook voor accepteren. Ik vind het zelf erg moeilijk om de grens te vinden tussen meer accepteren en opgeven, alles gewoon maar laten. Dat laatste helpt niet, waar accepteren wel kan helpen. Op dit moment zijn we in therapie niet heel erg met een van deze dingen bezig, geloof ik (ik ben er eerlijk gezegd nooit heel erg bij wanneer ik therapie heb, door de spanning). Op eigen houtje nu dingen gaan veranderen vind ik lastig en eng, vooral omdat ik misschien binnenkort over ga naar andere hulpverleners. Als zij weer een andere visie hebben zou ik dan weer alles moeten omgooien.. Ik twijfel nog erg!
Wat lijkt jou de beste methode? Denk je dat er een ‘beste’ is? Wat lijkt jou het prettigst/meest helpend?
Liefs
Lastig! Ik heb eigenlijk een beetje hetzelfde probleem!
Maar misschien kan je het nog op een andere manier zien: Bij CGT moet je óók eerst je gevoelens en je gedachten accepteren voor je er op een rustige manier naar kan kijken hoe je ze de volgende manier kan sturen. Je moet ze eerst accepteren om er van een afstandje naar te kunnen kijken en te begrijpen dat ze er zijn, maar dat ze niet bepalen. Want als je ze zomaar de andere kant op probeert te dwingen loop je vast.
Dus mindfulness kijken naar je gedachten en gevoelens, om er vervolgens op de CGT manier iets mee te doen.
Liefs, Sofie ♥
Dat is inderdaad wel waar. Succes!
😃 heel moeilijk jah, want je wilt het goed doen. Maar zoals ik eerder zei dat weer je pas als je het probeert. Maar dit is iets wat je met een hulpverlener bespreekt, deze kan je erdoorheen loodsen. Wat voor de een werkt, is een hel voor de ander. Maar stel… Stel dat jij ertussen zit? Dus dat beiden niet werken voor jou, maar gecombineerd wel? Heb een gedachte, denk ok en ga verder. Beiden zijn erg zwart wit, misschien ben jij grijs? Ik ken je niet en sinds kort pas weer mijzelf (klinkt zwaar en dat is het ook) mede door de oefeningen die ik moet doen. Ze dwingen mij namelijk uit de situatie en te kijken met andere ogen. Uit een hel komen is hard werk, dat staat vast, ongeacht de methode. Ik zei toen namelijk: ik wil weer zsm terug naar mijn leven. En daar hebben ze naar geluisterd. Hihi.
Wat je ook kies, niks is permenant. Je mag van gedachten veranderen en daar open over zijn. Want je leert onderweg. 😉
Dat is ook zeker zo. De keuze nu is niet perse een keuze voor altijd. Deels is het nu wel dat ik er niet op zit te wachten om over twee maanden alles aan te moeten passen omdat de nieuwe hulp anders werkt, haha. Maar wellicht is dat uitstelgedrag, dat weet ik niet.
Klassieke CGT werkt absoluut niet bij iedereen en als je er al zo lang mee bezig bent zonder dat het helpend is, is het inderdaad de vraag of er niet iets anders nodig is. De twee verschillende adviezen zijn allebei lief bedoeld natuurlijk, maar ik zou het er toch echt met je psycholoog over hebben.
Uit eindelijk zijn zij er inderdaad het meest bij betrokken. Vind het zelf altijd wel interessant wanneer ik advies krijg (van ervaringsdeskundigen). Uitproberen en erover nadenken kan volgens mij nooit kwaad.
CGT lijkt me wel een hele goede manier om dingen wat meer structureel te veranderen voor je, om je denkpatronen aan te pakken!
Ik denk ook zeker dat het voor heel veel mensen goed kan helpen!
CGT is mooi en fijn :) Maar bij problematiek die dieper zit – meer bij je hoort; meer in persoonlijkheid – is iets als schematherapie vaak effectiever. Had ik al ooit gezegd dat ik ’t knap vind dat je zo open hierover schrijft?
Dankjewel!
Die reactie kreeg ik inderdaad van iemand anders ook. Heb zelf nog geen ervaring met schematherapie.
Ik herken me heel erg in dit artikel, ook al zijn mijn gedachtes anders dan die bij jou. De ene psycholoog zegt dat ik moet vechten tegen de gedachtes en de paniek, de ander zegt dat ik het mezelf moet laten overkomen om te zien dat ik het aankan. Uh.. Wees duidelijk? En ondanks dat ik denk dat qua het paniek stuk voor mij het beter is om het maar te laten gebeuren, blijf ik vechten met de gedachte : ik wil niet dat dit weer gebeurd. Wat natuurlijk weer averechts blijkt te zijn blablabla ;)
Kan jou daarin alleen het advies geven : probeer beide een periode uit en kijk waar je je het beste bij voelt. Dan kom je er vast uit :)
Ja, precies, haha. “Je moet er niet aan denken!!!” Eh, ja, hoe dan?! Dan denk je er toch juist aan, haha.
Bedankt voor je advies. :-)
Ik herken jouw verhaal zo. Ik heb ook al meerdere keren therapie gehad waarin de nadruk lag om mijn gedachten over dingen te veranderen, om zo ook mijn gevoel te veranderen. Ik dacht altijd dat het aan mij lag dat dat bij mij niet werkt, maar ik ben dus niet de enige! Het voelt voor mij altijd een beetje alsof ik mezelf dan voor de gek aan het houden ben. Ik raak in paniek maar ik blijf tegen mezelf zeggen ‘er is niks aan de hand’ en toch blijft dat paniekerige gevoel. Dat vind ik nou zo naar.
Aan de andere kant, accepteren is ook lastig. Hoe kun je nou denken ‘achja, ik heb nou eenmaal even paniek/angst, dat gaat zo wel weer over’? Je wil niet dat dat gevoel er is! Hoe moet je dat dan maar accepteren?
Ergens vind ik het fijn om te lezen dat jij dit ook zo ervaart, maar ergens ook niet omdat ik weet hoe ellendig dat voelt. Ik beloof, mocht ik ooit de magische oplossing hiervoor vinden, dan zal ik het je laten weten :)
Veel liefs,
Leonie
Heel apart waar jij mee zit heb ik ook mee gezeten. Wat mij juist geholpen heeft is juist om neutrale gedachten te denken (niet allemaal tegelijk natuurlijk) , als het je even teveel wordt of je het even niet weet. Bijv. “Ik ben de schepper van mijn eigen wereld”, of “zoals ik denk dat de wereld eruit ziet zo ziet de wereld er uit”, of als ik in een groep zit en het gesprek de verkeerde kant op gaat (of als mijn gedachten weer over gaan op piekeren) “nee nee nee ik doe er niet aan mee, nee nee nee ik doe er niet aan mee, etc”. Of “leven bij de dag elke dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen” Of even tot 10 tellen of soms 20. Later volgt dan wel weer een normale gedachte en gevoel.
Ik weet niet of jij er wat aan hebt maar mij heeft het wel geholpen.
Eigenlijk heb ik er nooit zo over nagedacht dat je moet ‘kiezen’ tussen methodes, maar ik denk dat het in de praktijk wel zo werkt inderdaad. Misschien juist wel een goede om met je psych te bespreken, want die heeft ervoor gestudeerd (en dit is best een concrete vraag) en op eigen houtje wat kiezen lijkt me inderdaad lastig.
Is het ook. Ik verwacht dat hij ook zal zeggen dat ik moet kijken wat het fijnst werkt voor mij – maar dat ik wel een tijd lang cgt heb geprobeerd zonder echt effect dus dat ik misschien eens een andere methode kan proberen, haha. Met hem heb ik ook eigenlijk nooit cgt-achtige dingen gedaan, maar juist wat minder concreet.
Misschien werkt het voor iedereen wel anders. Geen idee. Ik zelf dacht dat ik al heel goed bezig was met het verwerken van bepaalde emoties door de gevoelens er te laten zijn, maar dat bleek helemaal niet het geval. Daar kwamen we met therapie dan weer achter. Ik heb echt geen idee….
Knuffel. <3 Was het maar allemaal makkelijk aan te wijzen.. Doe nu dit, dit, en dan dit en dan is alles weer goed. Helaas, pindakaas...
Sorry als ik voor verwarring heb gezorgd, dat was niet de bedoeling. Beide manieren zijn slechts strategieën, je hoeft geen definitieve keuze te maken. Lijkt me goed als je het ter sprake kan brengen bij de psycholoog, misschien heeft hij/zij dan wel handreikingen voor je.
Je psycholoog kan je daar het beste advies over vragen denk ik.
Zelf heb ik gemerkt dat juist acceptatie mij de rust en ruimte geeft om te veranderen. Niet omdat t moet, maar als ik dat wil.
Maar dat werkt natuurlijk voor iedereen anders. Daarom geeft iedereen ook advies uit zn eigen ervaring. Ik hoop dat open zijn naar je psycholoog helpt, zodat je samen kunt zoeken.
Ik durf echt niet te zeggen wat voor jou het beste werkt. Bij mijzelf merk ik dat accepteren het beste werkt. Accepteren dat de situatie niet is zoals ik wil dat die is (het regent i.p.v. dat de zon schijnt) en daar wat mee doen (paraplu opsteken). Sommige dingen, zoals regen, kun je niet veranderen hooguit erop inspelen. Bijvoorbeeld dansen in de storm ;)
Ik denk niet dat er iets het beste is. Ik denk dat dat bij iedereen verschillend is. Je weet nooit wat voor jou het beste werkt. Ik probeer bij mijzelf vooral de gedachtes te accepteren. Ik loop al zo lang in therapie, ik vecht al zo lang tegen mijn gedachtes. Misschien moet ik eens accepteren dat ze er zijn? En zo er voor zorgen dat ik er op een gezonde manier mee om ga.
Ik weet het, een beetje laat, maar ik wilde hier toch nog even op reageren en was er nog niet aan toe te komen om er even echt rustig voor te gaan zitten.
Ik denk dat vechten sowieso niet goed is overigens. Daarnaast hangt het denk ik heel erg af van de gevoelens die je hebt hoe je er het beste mee om kan gaan. Stel je maakt iets heftigs mee, dan is het vanzelfsprekend dat je je daar rot door voelt en zijn dat gevoelens die je juist wel moet toe laten. Ik denk echter dat als je op gegeven moment blijft piekeren over bepaalde dingen, dat het goed is om dan eens na te gaan of je gedachten en gevoelens wel realistisch zijn. Dat betekent niet dat je er dan tegen moet vechten, maar meer dat je ze gaat analyseren. Vaak zijn dat soort gedachten namelijk totaal niet realistisch en dan kan je ze ombuigen naar gedachten die wel realistisch zijn (Ik heb hier ooit een blogje over geschreven, de link mag je weer verwijderen hoor, is niet om te spammen: https://zosimpelisdangeluk.wordpress.com/2014/01/10/stop-met-piekeren/) Ook met bijvoorbeeld angst is het zo dat die vaak niet realistisch is en dat je het dan juist het beste kan aangaan om er zelf mee geconfronteerd te worden dat de angst niet realistisch is. Net als dat ze bij programma’s als ‘Levenslang met dwang’ ook de deelnemers juist confronteren met hun dwang.
Wat ik nu zeg is overigens wel heel erg vanuit de hulpverlener gezien hoor. Ik snap natuurlijk dat het niet zo makkelijk is als dat ik het nu zeg, maar ik wilde het toch even kwijt, misschien heb je er wel iets aan. En zo niet gewoon weer vergeten wat ik gezegd heb. :)