Hallo lieve lezers van Kim’s blog,
Mijn naam is Loes, en momenteel ben ik 21 jaar oud. Ik studeer aan de pabo, en heb al enkele ervaringen van rouw gehad in mijn stageklassen, maar vooral ook het stukje: hoe ga ik ermee om?
Op mijn 15e is mijn vader na een ontzettend kort ziektebed overleden en op mijn 19e is mijn moeder heel plotseling ook overleden. En dan ben je alleen. Niemand snapt hoe jij je voelt, en niemand kan je helpen. Nachten lag ik te piekeren met de gedachte van ‘ik ben de enige’, en dagenlang googlede ik naar ‘lotgenoten’. Tevergeefs, want mensen die ik vond waren wel wees, maar ook een jaar of 20 ouder dan ik. En hoe erg het ook is voor deze mensen, wanneer je 19 bent is weeskind zijn heel anders!
Overigens werd ik, samen met mijn broertje goed opgevangen door onze oom en tante, en wonen we nu in een huis vol liefde en warmte.
Anyway. Ik begon vorig jaar opnieuw aan mijn studie en vertelde al vrij snel mijn verhaal. Ik ben namelijk van mening dat rouw en verdriet besproken moet worden. Helaas denken veel mensen daar nog anders over: rouw is taboe. Op de pabo werd ik getipt door een klasgenoot op de jongerengroep: ‘Mijn masker af.‘ Bij deze groep zitten jongeren tussen de 15 en 30 jaar, die allemaal op eigen wijze met verlies te maken hebben gehad. Samen geven wij lezingen en gastlessen aan nabestaanden + omgeving én scholen, om rouw bespreekbaar te maken. Buiten dat ik het belangrijk vind om de taboe te doorbreken, is het contact met lotgenoten ook heel fijn. Het is fijn om over je verdriet en gevoel te kunnen praten zonder dat mensen meteen denken: pff, heb je haar weer.
De naam betekent overigens dat wij ons masker afzetten. Het vrolijke, altijd lachende masker ruilen wij in voor de realiteit: verdriet dat er mag zijn als het er is. Want als je voor de buitenwereld alleen maar vrolijk bent, nooit eens een keertje huilt of verdriet hebt; dan draag je een masker. Iedereen heeft namelijk zijn of haar verdriet, ongeacht de reden hiervoor.
Zelf ben ik heel blij dat ik anderen nu kan helpen. Ik vind het heel fijn dat ik jongeren & omgeving nu kan bieden wat ik zelf zo erg gemist heb 2 jaar geleden. Want eerlijk is eerlijk: ik had ontzettende behoefte aan die ene begripvolle persoon die écht begreep waar je het over hebt.
Aan mensen die te maken hebben of krijgen met rouw in de omgeving wil ik nog iets meegeven. Laat mensen verdriet hebben. Laat mensen rouwen en vraag hoe het gaat, ook al weet je dat het slecht gaat. Geef het gevoel dat verdriet, gemis en pijn er mag zijn. En accepteer het wanneer mensen anders reageren dan je gewend bent, of een hele tijd niks laten horen.
Dat is rouw. Zoveel meer dan een aantal fasen uit een boekje. Rouw is een proces en iedereen doorloopt dit op zijn of haar eigen manier. Het is niet gek als dit jaren duurt, geef mensen de tijd.
Dankjewel.
Heel erg bedankt voor je mooie en duidelijke blog, Loes. :-) Fijn dat je dit wilde delen. Ik denk dat veel mensen iets kunnen hebben aan je ervaringen en advies.
Liefs
Dankjewel Kim dat ik mijn woordje mocht doen!
Het is met rouwen inderdaad vaak zo dat je daar volgens anderen wel binnen een maandje klaar mee moet zijn. Helaas kost het alleen maar heel veel tijd. Mooi dat je hier ook in de klas aandacht aan besteed.
Ja, het is al snel “is het nu nóg niet over? Het is al een jaar geleden!”…
Hoi Loes,
Ik heb je blog gelezen. Gaaf dat je dit doet. Rouwen is inderdaad niet aan tijd gevonden, en heeft geen begin en einde.
Zelf ben ik nu bezig met de studie rouw- en veeliesbegeleiding, en heb ik net met een subgroepje een ‘rouwkahoot’ genaakt voor jongeren/schoolkinderen in de onderbouw om rouw bespreekbaar te maken op school. Gelukkig zijn er meerdere organisaties, denk aan ‘jonge helden’, en ‘achter de regenboog’ die daar ook materiaal voor hebben.
Alle goeds met je missie!
Inge van Os – vanosinge2@gmail.com
Heel veel succes met je studie. Mooi dat je hier ook mee bezig bent!
Wat verschrikkelijk voor je Loes. Geen woorden voor.
Die mensen die denken dat je maar tijdelijk mag
rouwen begrijp ik niet.
Ik kan zelf moeilijk dingen verwerken.
Heel knap dat je anderen nu helpt met het verwerken van hun verdriet.