Gastblog: leven met een gegeneraliseerde angststoornis

Angst. Wat is dat precies? Als je het op zoekt in het woordenboek staat er: ‘Gevoel van beklemming, vrees, onveiligheid, of onzekerheid.’ Angst betekend voor iedereen natuurlijk iets anders. Zo is mijn zusje bang voor clowns, mama voor ‘echte dikke spinnen’ zoals ze ze zelf noemt en mijn beste vriendin om zich in groepen te voegen en buitengesloten te worden. En waar ben ik dan precies bang voor? Nou.. Ik ben bang.. Voor alles.

Ik heb een gegeneraliseerde-angststoornis. Angststoornissen heb je in verschillende soorten en maten; specifieke fobie, sociale-angststoornis, paniekstoornis, agorafobie, gegeneraliseerde-angststoornis en selectief mutisme. Wat alle andere angststoornissen betekenen ga ik niet uitleggen, want daar word niemand vrolijk van. Ik kan alleen vertellen wat een gegeneraliseerde-angststoornis is en wat het precies met je doet.

Als je een gegeneraliseerde angststoornis hebt, net zoals ik, ben je overmatig bang en bezorgd over dagelijkse dingen. Je piekert over dingen die zouden kunnen gebeuren, zonder dat daar echt een goede en aanwijsbare reden voor is. Je zorgen kunnen gaan over bijvoorbeeld geld, familie, gezondheid, werk of dat er iets gebeurd met jezelf of met je familie.

Hoe is het bij mij zover gekomen?
Een aanwijsbare reden is er niet echt bij mij. Als ik terug denk aan wanneer ik voor het eerst bang was, is het waarschijnlijk begonnen toen ik 13 was. Rond die tijd overleed mijn opa, waarmee ik een speciale band had. Ik wilde toen niet huilen, omdat ik me groot wilde houden tegenover de rest van de mensen. Ik dacht altijd: ‘Mijn verdriet komt later wel, eerst andere mensen helpen.’ Ongeveer 2 jaar daarna kreeg ik problemen met mijn hart. Mijn hart deed het even niet meer goed en ik moest naar het ziekenhuis. Er is verder nooit een aanwijsbare reden gevonden voor het probleem en na een tijdje leefde ik gewoon weer zoals ik daarvoor deed, maar wel altijd met het hartprobleem in mijn achterhoofd. Eigenlijk ging het in die periode goed met me. Ik ging naar school, deed mijn ding en klaagde nooit. Op een dag ging ik naar school toe met de bus. In de bus zag ik voor me een meisje flauwvallen, wat ik heel erg eng vond. Ik ben daarna gewoon naar school gegaan en er eigenlijk niet meer veel mee bezig was, dacht ik..

Ongeveer 3 jaar geleden merkte ik dat ik nog veel bezig was met vooral de dood van mijn opa, en ook nog wel die avond met mijn hart. Stiekem ook nog met dat voorval in de bus, maar dat heb ik tegen niet veel mensen gezegd. Door mama ben ik toen naar ‘Het Levensatelier’ gestuurd. Dit is een plek in Asten waar mensen je kunnen helpen als je, zoals je dat netjes zegt, met jezelf in de knoop zit. Ik ben daar ongeveer een jaar heengegaan, ik dacht dat alles toen wel goed zat. Ingrid, die me daar hielp had wel eens aan me gevraagd of ze me ooit getest hadden op ADHD. Dit was niet zo, en ik heb er verder ook niet meer over nagedacht. Tot ongeveer een halfjaar later. Ik merkte dat ik steeds drukker werd. In mijn doen en laten, maar ook in mijn hoofd. Ik ben hiermee naar de dokter gegaan en die stuurde me door naar de GGZ in Helmond, voor een onderzoek naar eventuele ADHD.

Na verschillende tests voor ADHD en nog wat andere dingen, bleek dat ik geen ADHD had. Maar.. Er moest een andere reden zijn voor mijn drukke gedoe. Ik heb toen een vragenlijst ingevuld bij de GGZ en daar kwam uit: Een gegeneraliseerde angststoornis.

En toen?
Toen deze ‘diagnose’ gesteld was, zijn ze bij de GGZ begonnen met zoeken naar een manier om me te helpen. Sinds vorig jaar oktober heb ik therapie bij Chantal, mijn GGZ-psycholoog. Bij het begin van deze therapie was ik bang voor veel, heel veel. Ik ging bijna niet meer naar school, handballen ging moeilijk, werken ging bijna niet en zelfs naar de winkel was een bijna onmogelijke taak. Het liefst was ik thuis. Ik vond dus zelf ook dat het tijd was voor verandering, in de vorm van therapie. Over deze therapie zei ik eerst niet veel, omdat ik me ervoor schaamde. Na een tijdje heb ik het verteld tegen bijvoorbeeld mijn teamgenoten.

Aan het begin van deze therapie werd aan me gevraagd waar ik allemaal bang voor was;

1. Dat er iets met mama zou gebeuren.
2. Dat er iets met mij zou gebeuren.
3. Dat mensen me niet aardig vonden.
4. Bang om mensen te verliezen die me dierbaar zijn.
5. Bang om flauw te vallen.
6. Ik ben liever thuis dan ergens anders.

Volgende vraag: Hoe kon ik dit samen met Chantal oplossen. Eerlijk? Ik wist het niet en ik zag het eigenlijk ook helemaal niet zitten. Al die verplichte dingen en praten over mezelf. Ik moest er niet aan denken.

We hebben toen besloten om maar gewoon te beginnen en te kijken waar we kwamen. Elke week ging ik naar Chantal om te praten over de afgelopen week en over mijn angsten. Na een tijdje begonnen we aan EMDR. Dit is een speciale vorm van therapie, met lichtjes. In je hoofd hou je het beeld van het moment dat je bang werd en je kijkt naar de lichtjes. Doordat je afgeleid wordt door de lichtjes, kan je meer helder naar je angst kijken.

In die tijd heeft Chantal ook contact opgenomen met school en na veel gezeur kreeg ik daar een aangepast rooster, omdat naar school gaan van 10 tot 4 geen optie voor me was. Niet omdat ik lui was, maar meer omdat het in mijn hoofd gewoon niet werkte. Achteraf begreep ik dat school me eerste niet geloofde toen ik zei dat ik naar de GGZ ging, omdat ze dachten dat het een smoesje was. Gelukkig geloofde ze het wel toen de GGZ contact opnam en kwamen er aanpassingen in mijn rooster. Ook stopte ik met mijn bijbaan omdat dat niet ging.

Van oktober tot ongeveer februari ben ik elke week naar de GGZ gegaan. 1 uur of anderhalf uur, altijd op donderdagochtend. Sinds februari ga ik nog maar 1 keer in de 2 weken omdat het nu redelijk goed gaat. Een paar weken geleden vroeg Chantal aan me hoeveel angsten er nog over waren. Ik zei toen het volgende:

‘Bang dat er iets met mama gebeurd ben ik niet meer. Mama kan ook van de trap af vallen als ik thuis ben. Bang dat er iets met mij gebeurd eigenlijk ook niet echt meer omdat ik me daar wel druk over kan maken, maar dat maakt het er niet leuker op. Bang dat mensen me niet aardig vinden? Ook niet meer! Er zijn ook genoeg mensen die ik totaal niet mag dus daar kan ik me niet meer druk om maken! Bang om mensen te verliezen die me dierbaar zijn valt nu ook wel mee. Ook daar kan ik me wel druk over maken, maar dat maakt het er niet leuker op.’

Eigenlijk besefte ik me toen dat er nog maar 2 angsten over waren. Nog maar 2! Op dit moment zijn dat nog steeds die 2, nummer 5 en 6. Ik ben nu hard aan het werk om ook deze 2 angsten minder te maken. Helemaal weg gaan ze waarschijnlijk niet snel..

Hoe gaat het nu en de reden van dit blog.
Ik durf wel te zeggen dat het op dit moment best redelijk met me gaat. School zit er bijna op, stage is bijna klaar en ook bij de GGZ merk ik dat ik stappen maak. Sinds april heb ik zelfs weer een bijbaantje! Ook het huis uit gaan gaat steeds beter, hoewel dit nog steeds moeilijk voor me is.

Dit verhaal is de reden van dit blog. Ik vind het moeilijk om over mijn angststoornis te praten, ook tegen mijn familie en mijn vrienden. Op deze manier schrijf ik het van me af. Mensen die het willen lezen die lezen het en mensen die het niks kan schelen klikken lekker weg. Ik doe het op mijn eigen manier en die is goed.. Voor mij..

Liefs,
Michelle

~ Don’t forget to smile today, it makes the world more beautiful.