Het is een hele tijd geleden dat ik over mijn eetstoornis schreef. Ik wist niet zo goed wat ik erover kon of wilde schrijven. Toch is het iets wat op dit moment veel invloed op mijn stemming heeft, zowel positief als negatief.
Geen eetstoornis meer
Toen ik de overdracht las van mijn vorige psychiater naar mijn huidige psychiater kwam ik er achter dat “eetstoornis NAO” niet langer op mijn lijstje met diagnoses staat. Dat vond ik gek, bijzonder en best een beetje moeilijk. Het is voor mij ingevuld. Niemand heeft het afgelopen jaar aan mij gevraagd hoe het nu eigenlijk gaat met het eten, de gedachten rondom het eten en hoe ik naar mijzelf en mijn lichaam kijk. Wanneer is besloten dat ik geen eetstoornis meer heb weet ik niet. Door wie dat is besloten weet ik ook niet. Bijzonder vond ik het in elk geval wel. Een beetje lastig ook, want nu was ik helemaal “nep”. In mijn ogen is mijn eetstoornis altijd “nep” geweest. NAO, wat is dat nou? Dan kun je eigenlijk gewoon niet goed genoeg afvallen, sporten, etc. Ik nam en neem mijzelf hierin niet erg serieus. Het is pas “echt” als je de diagnose anorexia hebt. Dit vind ik overigens niet bij anderen. Puur bij mezelf, lekker dubbel dus…
Genieten van eten
De afgelopen maanden spelen, zoals jullie waarschijnlijk weten, paniekaanvallen een heel erg grote rol in mijn leven. Dag in, dag uit. Gemiddeld drie paniekaanvallen per dag. Soms meer, heel soms minder. Dat is naar, maar op zich zijn de paniekaanvallen zelf niet waar ik het allermeest van baal. Ze zijn vreselijk eng en naar… En ze zorgen ervoor dat ik geen energie/puf meer heb voor dingen die ik graag zou doen. Ik moet van mezelf (en van de hulpverlening) erg veel oefenen. Dat doe ik ook, denk ik. Dat in combinatie met de paniekaanvallen maakt dat ik niet kan genieten. Dat alles zwaar is. Dat ik op zie tegen elke dag. Ik worstel me door de dag heen, wordt heel erg moe en vervolgens ga ik naar bed. Ik kan nergens van genieten. Bijna nergens.
Het enige waar ik van kan genieten is eten. De smaak van bepaalde (vaak ongezonde) voedingsmiddelen. Groente en fruit zijn ook lekker hoor, don’t get me wrong, maar toch zijn het bij het stukje “genieten” vaak de minder gezonde dingen. Bijvoorbeeld snoepjes, chocola… Het is het enige waar ik van kan genieten èn waar ik ook nog energie voor heb.
Schaamte
Nu ik alleen kan genieten van eten schaam ik me enorm. Het maakt een hoop eetstoornis-gedachten los. Ik ben bang door te slaan in het eten. Ik ben bang overgewicht te krijgen, omdat ik nu nergens van kan genieten behalve van eten. Dit doe ik dan ook veelvuldig. Ik eet de hele dag door snoepjes, chocolaatjes en andere dingen naast de hoofdmaaltijden. “Handig” dingetje is dat ik nooit vol zal zitten. Dat gevoel ken ik niet. Tot het moment dat ik misselijk ben. Dat voel ik dan weer wel.
Doorslaan zou zwak zijn. Niet eten is in mijn ogen nog steeds sterk. Stom hè? Ik kom aan. Dat vind ik moeilijk. Aankomen is naar. Aankomen zorgt ervoor dat mijn lichaam anders voelt. Aankomen zorgt ervoor dat mijn kleding anders om mijn lichaam valt. Dat vind ik heel erg moeilijk. Ik heb veel moeite met kleding, vooral met broeken. Zeker nu ik aan kom. Aankomen op zich was niet erg: ik heb nu net een gezond gewicht. Toch ben ik bang door te slaan en overgewicht te krijgen. Mijn setpoint ligt rond het gezonde gewicht. Ik heb altijd rond de grens van ondergewicht-gezond gewicht gezeten.
Genieten van eten is niet erg. Helemaal niet! Dat is juist goed/fijn. Maar wat ik niet fijn vind is de manier waarop het nu gaat. En toch vind ik het heel erg moeilijk om te stoppen. Moeilijker dan ik zou willen. Ik zou “met mate” willen kunnen genieten. Gewoon, af en toe. Niet zo veel snoep en chocola als nu. Mijn angst voor ziektes speelt daarbij ook een rol. Het is niet gezond om erg veel snoep te eten. Ik heb altijd al een grote angst gehad voor dichtslibbende aderen. Beetje gekke angst denk ik, maar aangezien ik al mijn hele leven veel snoep eet misschien ook weer niet. Ik kwam nooit aan van snoepen. Als klein meisje was ik heel slank. Ik kon eten wat ik wilde, maar kwam niet aan. Vandaar dat ik naast de gewone, gezonde dingen ook snoep en chocola altijd veel heb kunnen eten/gegeten.
Ik dwaal een beetje af…
Wat ik wil is weer kunnen genieten van meer dan alleen eten (maar ook blijven genieten van eten). Ik wil me niet hoeven schamen. Ik wil energie hebben om andere dingen te doen dan oefenen en eten.
Hoe denk jij hier over? Wat is jouw favoriete “ongezonde” eten? Snap je waarom ik mij schaam voor mijn eetpatroon nu?
Liefs
Heeeeel herkenbaar.
Vroeger, op de middelbare school (dus nog niet zo heel erg vroeger), kon ik ook echt alles eten wat ik wilde zonder aan te komen. Dat kan ik nu ik niet meer in de pubertijd zit niet meer. En sinds ik niet meer puber is mijn lichaam ook veranderd. En nu ben ik dus ook super veel bezig met mijn eetpatroon. Eet ik niet te veel? Word ik niet dik? Die vragen spoken de hele dag door mijn hoofd, erg vermoeiend aangezien ik een gezond gewicht heb. En net wat je zegt, niet/weinig eten is nog altijd sterk.
Ik probeer gewoon een vast patroon aan te houden, dan heb ik iets om me aan vast te houden.
Maar ik kan me dus zeker voorstellen dat het lastig is voor je en de schaamte ken ik ook!
Mijn favoriete ongezonde eten? Chocolade, kaas en sausjes… (Bijvoorbeeld macaroni met heel veel saus en kaas… nomnomnom…)
Naar dat het zo herkenbaar is! Gek wat voor spelletjes je hoofd met je kan spelen soms…
Ik snap je heel goed eigenlijk… Erg vervelend. Wel fijn dat het genieten er überhaupt is, probeer dat trots voor te voelen. Het loslaten van je eetstoornis en het verwerken is een fase na jet erkennen ervan en het herstellen. Dus nog een obstakel, maar dat kan je aan echt waar! Schaam je vooral niet, en denk zeker niet dat je eetstoornis te min of niet écht genoeg was/is. Ook al voel je het niet zo, weet het in ieder geval wel! Hopelijk voel je je wat beter ;) Eenn, ik geniet ook meer va ongezonde dingen dan gezonde, ik pleit dan ook voor iets lekkers elke dag, niet alleen het weekend e.d., dat is onzin. Ik geniet het meest van chips en chocolade! :)
Bedankt voor je woorden. :-) Je hebt wel gelijk. Het is een stukje waar ik ook doorheen zal moeten.
Ergens vind ik het wel mooi dat je kan genieten van eten? Zoals je weet moet ik aankomen en doe daar flink mijn best voor. Extra eten/snoepen bovenop mijn schema (wat goed zou zijn) lukt me niet en eigenlijk mis ik dat wel. Genieten van eten is er voor mij niet meer bij. Het is iets wat moet. Ik snap de schaamte denk ik wel. Niet letterlijk van deze situatie, maar ik heb het idee dat het te maken heeft met (zelf)controle? Je hoeft jezelf geen streng regime op te leggen (moet je horen wie het zegt :D). Je bent goed zoals je bent. Dat ben je altijd geweest en zal altijd zo zijn. Ik hoop dat je vooral meer manieren zal vinden om te genieten. De nadruk wat minder op eten, maar wel daarvan blijven genieten. Ook van snoepjes en chocolade. :)
Ik snap dat het genieten moeilijk is als het moet. Toen ik echt nog moest aankomen kon ik ook totaal niet genieten. Dit kwam niet alleen door de eetstoornis gedachten, maar ook door het moeten. Het idee van controle kwijtraken vind ik vreselijk eng, dus daar heb je zeker gelijk in. Dankjewel! En veel succes!
Toen ik mijn eetstoornis los had gelaten (of nog aan het loslaten was, dat proces duur heel erg lang en was inderdaad op het laatst helemaal niet meer zichtbaar voor anderen) had ik hetzelfde. Ik kon alleen nog maar genieten van eten en vooral van het eten wat ik voorheen niet ”mocht”. Het leek wel even een inhaalslag en ik heb er ook heel veel moeite mee gehad. Schaamte. Schuldgevoel. Angst. Ik ging mezelf ook belonen met eten (dat is nog niet lang geleden) en ik was vreselijk bang dat ik daarmee weer terug in de eetstoornis kwam, maar dan bijvoorbeeld met eetbuien. Dat is gelukkig allemaal niet gebeurt. Langzaam aan vind ik nu mijn balans weer terug. Hou er rekening mee dat je heel erg lang een extreem afwijkend eetpatroon en eetgedrag hebt vertoont. Neem je tijd. Ik ben nog steeds aan het zoeken en ik noem mijzelf toch al behoorlijk lang hersteld. XXX
Dankjewel. Deze woorden zijn me heel veel waard. Waarschijnlijk omdat ik weet dat jij oprecht en eerlijk bent. Omdat jij hetzelfde proces hebt meegemaakt… Bedankt, Marion. <3
Ik heb een eetprobleem gehad, ook niets ernstigs dus. Overigens wel iets waar ik voor gecontroleerd werd en toen het een tijdje goed ging, dan krijg je te horen dat je ‘beter’ bent. Maar ook aan mij heeft nooit iemand gevraagd of ik me dan eigenlijk wel ‘beter’ voelde, ik voelde me veel ‘beter’ voor het moment dat ze concludeerden dat ik ‘beter’ was. Iets wat ik nog steeds heel moeilijk vind, wat ik bij jou dus ook goed begrijp allemaal. Je hoeft je niet te schamen, echt niet. Iedereen heeft dit weleens, er is echt niets vreemds aan. Zelf eet ik al een hele tijd geen chocolade, iets wat een beetje dubbel voor mij is. Wel kan ik zelf onwijs genieten van Kaki (ook al is het gezond) en speculaas. Ik eet meer dan een ‘normaal’ pak speculaas per week, alleen. Haha, voor de rest ben ik heel gezond bezig ;) Xoxo
Jeetje, wat naar zeg :(. Maar wat super knap van je dat je er zo’n eerlijke blogpost over durft te schrijven. Ik vind het ook echt niet iets waar je je voor hoeft te schamen. Iedereen heeft weleens zo’n vreetbui, zelf heb ik er ook weleens last van. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat het erg vervelend is. Wie weet is dit een hele goede eerste stap naar afbouwen, door er zo bewust bij stil te staan en erover te schrijven.
Ik ken een meisje die een eetstoornis had toen we op de middelbare school zaten. Ik ben haar enkele keren gaan bezoeken toen ze in behandeling was, maar mocht haar nooit lang zien. Toen begreep ‘k nog niet goed wat zo’n stoornis inhield, maar nu weet ‘k dat wel.
Ikzelf ben niet gezegend met een slank lichaam, maar kon vroeger ook alles eten wat ‘k wou zonder dat er iets bij kwam. Hoe ouder ‘k word hoe groter het getal op de weegschaal. Niet dat ‘k er mij over schaam, maar ‘k wou dat ‘k meer kracht had om er iets aan te doen..
You’re the one with the brains here. I’m wachnitg for your posts.
Sowieso denk ik niet dat je je ervoor moet schamen meis. Het is alleen maar heel erg vervelend dat je nu wel geniet van eten, maar niet op een manier waar je je prettig bii voelt.
I love reading these articles because they’re short but intvemafior.
Zelf heb ik geen eetstoornis gehad maar ik herken wat je zegt wel in de verhalen van mensen in mijn omgeving die dealen of dealden met een eetstoornis. Ik kan je vertellen dat het niet nodig is om je er voor te schamen maar daar heb je waarschijnlijk niet veel aan… Blijf er vooral over praten, je komt er echt wel!