Communiceren is een heel belangrijk iets. Dat weet jij, dat weet ik. De een is er wat handiger in dan de ander, maar goed, iedereen communiceert de hele dag door. Maar wat als je er, net als ik, niet zo goed in bent?
Het verbaast je vast niet als ik zeg dat ik geen ster ben ik communiceren. Sterker nog, ik ben er ronduit slecht in. ‘Maar Kim, je schrijft nu toch? Dat is toch ook een vorm van communicatie?’ hoor ik je denken. Klopt, ik ben heel blij dat deze vorm van communiceren ook bestaat, anders zou ik me helemaal geen raad weten.
Praten is namelijk iets wat ik niet goed kan. Misschien houd ik me te veel vast aan het feit dat ik het niet zou kunnen, maar ik doe echt m’n best, ik probeer het écht. Wanneer ik me goed voel en iets leuks doe gaat het nog redelijk. Delen is niet gemakkelijk, maar praten met mamma lukt. Wanneer ik me slecht voel en eigenlijk wil delen lukt het totaal niet. De woorden zijn er gewoon niet. Zinnen zijn al helemaal te veel gevraagd.
Ik zal een korte situatiebeschrijving geven. Misschien maakt dat alles iets duidelijker.
Neem een willekeurige dag in gedachte, maar onthoud: het is wel de dag voor een therapieafspraak. Ik voel me al de hele dag (lees: week) onrustig. Nadat ik vorige keer niet ben gegaan en de keer daarvoor ook niet moet ik nu wel. Als ik dat niet doe mag ik straks niet meer komen. Dat is op zich een fijne gedachte, maar of het zal helpen? Dat weet ik niet. Denk het niet. Maar goed, terug naar de dag voor therapie.
Het begint al ’s ochtends aan tafel. Ik wil graag beginnen over mijn spanning, maar weet niet hoe. Ik wil mijn moeder niet weer lastig vallen en ook geen ruzie maken. Omdat er geen woorden komen die ik kan gebruiken besluit ik m’n mond maar te houden. Niet heel fijn, want mijn lichaam neemt het heft in eigen hand en besluit voor mij dat zij de spanning wel even kan laten zien. Trillen, vreselijk beweeglijk en gekke ademhaling komen voorbij. Bedankt lichaam, dit helpt echt! Not. Ik weet dat mamma het ziet, maar ze zegt niks.
Ik weet dat mamma ziet dat er iets is, maar ze zegt niks en dat frustreert me. Ze weet toch dat ik wil praten maar zelf de woorden niet kan vinden? Kan ze me niet helpen? Of wil ze dat niet? Ik weet het niet. Ik weet dat ze misschien denkt dat ik juist banger ga worden als we erover praten. Maar dat is nu echt niet zo. Hoe maak ik dat duidelijk?
Ondertussen probeer ik de woorden te vinden die ik zoek. Het lukt niet. Na een heleboel uur piekeren en stressen breng ik uit ‘IK GA MORGEN ECHT NIET HOOR’. Ik lijk wel een klein kind. Mijn woorden maken mamma boos, verdrietig, wanhopig of nog iets anders. Ik krijg in elk geval niet de reactie waar ik op hoopte. Ik krijg boze woorden over zo niet langer thuis kunnen wonen, over dat ik therapie geen kans geef door niet te gaan. Dat was niet wat ik hoopte en verwachtte. Ik wilde graag spanning uiten, praten over morgen, een knuffel misschien. En nu hebben we ruzie. Alle spanning van vandaag komt eruit, door middel van boze woorden waar ik niks van meen.
De hele avond zwijgen we een beetje. Mamma denkt dat ik niet naar therapie wil en ik ben nog steeds gespannen voor de afspraak. Ik probeer het nog maar een keer. ‘Ik kan het gewoon echt niet, niemand begrijpt dat’ schreeuw ik. Handige zet Kim. Applausje. Meer boosheid vult de kamer. Of ik even de vaatwasser in wil ruimen. Oh ja, tuurlijk. Met veel herrie smijt ik alles de vaatwasser in. Het gaat niet eens echt bewust, maar ik wil zo graag dat het op wordt gemerkt dat ik hulp wil, geen ruzie. Ondertussen brand ik m’n handen aan de kraan die ik veel te heet zet. Overdreven reactie daarop van mij levert geen reactie op bij mamma. ‘Negatief gedrag moet je negeren’, ik weet het, maar ik weet niet hoe het anders moet en dus blijf ik het zo proberen.
Wanneer het tijd is om naar boven te gaan probeer ik het een laatste keer en als het weer mislukt loop ik naar de trap en gooi ik met alle wanhoop die in me zit mijn elleboog tegen de muur. Ik kan niet meer, het is mijn uiterste schreeuw om hulp. Deze wordt (logischerwijs) genegeerd. Ik stamp naar boven en ga op bed liggen. Ik kan niet meer. Hoe moet het nou verder.
Ik lig op bed en denk terug aan de dag. Waarom kon ik niet gewoon vragen om wat ik nodig had? Waarom lukte het niet om te praten? Ik weet het niet en daar word ik verdrietig van. Ik wil het echt, ik doe echt mijn best. Ik voel me net een klein baby’tje dat heeft geleerd te huilen wanneer het honger heeft maar verder nog niet kan duidelijk maken wat het wil. Het kan alleen nog huilen. Net als ik. Ik kan alleen schreeuwen, huilen of zelfdestructief gedrag laten zien, communiceren lukt niet.
En zo gaat het dus elke keer weer.
Hoe leer je te communiceren? Hoe leer ik te praten als er geen woorden zijn? Moet ik kaartjes maken met ‘hé ik voel me niet tof en wil praten maar dat lukt niet. Help.’? Ik ben verdorie 20…
Liefs
Heftig en confronterend om te lezen. Ik heb ook lang gedacht dat ik niet kon praten (en dat denk ik soms nog steeds). Inmiddels weet ik dat ik best kan praten, maar vaak niet goed weet wat ik moet/kan/wil zeggen. Als ik tussen de regels doorlees zie ik dat jij het verschil hiertussen begrijpt (toch?).
Soms helpt het om het gewoon te benoemen: “Er gaat van alles door mijn hoofd. Mijn hoofd slaat ervan op hol. Maar ik weet niet zo goed hoe ik uit kan drukken wat ik wil zeggen. Ik voel me… (bijv. gefrustreerd, bang, verdrietig).”
Benoem je emotie. Dat helpt de ander om jou beter te begrijpen. En het helpt jou omdat je uitspreekt wat je voelt.
Sorry, mijn reactie is heel advies-erig geworden. Met de beste bedoelingen trouwens! :)
Ik denk dat ik misschien weet dat ik wil praten, maar ik heb geen woorden. Ze vormen niet in mijn hoofd. Geen woorden of zinnen.
Het benoemen zou ik inderdaad wel kunnen doen, hoop ik. :-) Ik kan het in elk geval proberen, toch? Vaak heb ik het idee dat ik er op zo’n moment eigenlijk niks uit kan krijgen, maar toch, het is het proberen waard!
Weet ik, en ik vind het heel fijn dat je je tips hebt gedeeld. :-) Ik vroeg er om en wil ze HEEL graag weten, hihi.
Liefs
Ik kan het ook niet, niet over mn angsten in ieder geval. Bang dat mensen zich weer zorgen gaan maken over me, bang dat ik niet het gewenste antwoord zal krijgen.. Heb er helaas geen tips voor maar ik herken je geschetste situatie maar al te goed.
Knuffel!
als je iets moeilijk vindt om te zeggen of bang bent om te zeggen, dan is dat ook heel moeilijk om het goed en juist te doen. Dat heb ik ook. Ik kan (vind ik) goed communiceren maar ook dat heb ik echt moeten leren, en ja soms breng ik het ook verkeerd over. Vind ik even de juiste woorden of toon niet.
En misschien is het niet de juiste persoon tegen wie je het zegt. Misschien is een vriendin dan smsen beter…
Kun je communiceren leren? Ja, zeker!
Deel daarvan is ook evalueren, dus misschien een dag of 2 dagen later even tegen je moeder zeggen: sorry mama, dat kwam er toen wel heel bagger uit. En misschien kun je het er dan wel rustig over hebben….
Dankjewel voor je uitgebreide reactie. :-) Dat evalueren ga ik proberen!
Liefs
Communiceren kan je wel leren. Niet zoals je leert lezen of schrijven, maar meer zoals het ook mogelijk is om weer te leren eten tijdens het herstel van je eetstoornis. Het heeft allemaal te maken met angst en onzekerheid. Praten kan je tenslotte wel, maar je gevoelens uiten is heel erg moeilijk. Ik kan het ook niet. Vaak als ik een slechte dag heb zeg ik dat meteen zodra ik Peter zie: Ik heb een slechte dag. Of: het gaat niet lekker vandaag. Meer niet. Dan weet hij dat vast. Vaak ga ik dan in de loop van de dag een keer bij hem zitten of ik leg mijn hoofd op zijn schouder of been. Hij weet dan dat ik niet kan praten, maar dat ik wel zijn aandacht en geruststelling nodig heb. Soms lukt het me om te praten als ik zo bij hem zit of lig, maar meestal niet. Het bij hem zijn, een knuffel krijgen, helpt me om rustig te worden en de angsten en paniek wat los te laten. Misschien kan je moeder dat ook voor jou doen. XX
Ik probeer altijd al alle signalen af te geven, maar daar komt dan geen reactie op. Helaas juist niet wanneer ik ’s ochtends bijv. al aan geef gespannen te zijn. Misschien omdat ‘negeren’ altijd handig is? Ik weet het oprecht niet. Soms, als het echt niet gaat, kan praten het bij mij wel erger maken. Misschien met dat in het achterhoofd praat mijn moeder liever niet?
Ik vind het in elk geval super fijn dat jij in Peter iemand hebt gevonden die aanvoelt wat je nodig hebt op zulke momenten. :-)
Liefs
Herkenbare situatie. Het brengt ook veel spanningen met zich mee thuis. Ik weet dat het heel moeijlijk is, maar ik ben er mee gestopt om dit met mijn ouders, vooral mijn moeder te bespreken. Ze stond/staat te dicht bij mij. Ik dacht vaak voor haar, en zij weer voor mij en begrepen elkaar uiteindelijk helemaal verkeerd, waardoor we allebei diep gekwetst uit de strijd kwamen. Ook denk je volgens mij te veel na over wat je wil gaan zeggen, of je het wel moet zeggen, en hoe je het dan moet zeggen. Denk er niet teveel over na. Elk gevoel mag er zijn en is niet vreemd of raar. Ik denk dat jij heel goed kan communiceren. Op papier, met vreemden. Misschien beter om via brieven te praten met je moeder? Wij zijn dit toen wel gaan doen en werkte veel beter!
Dat is wel mooi, dat dat werkte. :-) Ik ga er over nadenken, bedankt!
Lieve Kim
Ik vind het heel moedig van je dat je dit allemaal zo hebt beschreven. Terwijl ik het lees vraag ik me de hele tijd af of je dit ook je moeder hebt laten lezen. Misschien komt dat omdat ik zelf moeder ben. Ik kan me zo voorstellen dat als het ‘praten’ moeilijk gaat lezen in alle rust beter werkt.
Nee, eigenlijk niet. Vind ik ook wel heel erg spannend om te laten doen, omdat er dingen in staan die zij ‘anders’ zou moeten doen. Maar ik ga er over nadenken of ik het kan laten lezen. :)
Liefs
Jeetje.. Wat heftig. Ik heb altijd kunnen praten. Ik denk dat het daarom bij mij nooit ‘zo ver’ heeft kunnen komen. Ik vertelde alles eerlijk aan mijn ouders, mijn toenmalige vriend en mijn therapeute. Twee jaar lang praten en uitleggen hebben mij wel geholpen. Ik kan me echter wel voorstellen hoe lastig dit voor jou is, en waarom. Ik snap ook dat jouw mamma zo reageert, ook al bedoelt ze het natuurlijk helemaal niet gemeen. Ze houdt van je en voelt zich meer dan machteloos. Haar lieve woorden komen op zo’n moment ook misschien niet zo ‘aan’ bij jou, omdat de angst en de hekel aan jezelf op dat moment sterker is? Ik vind het zo klote -sorry- voor je.. Maar, ik weet zeker dat je er komt. En schrijven kun je ECHT heel goed, en HEEL duidelijk. Probeer daar meer gebruik van te maken in zulke situaties! Misschien helpt dat en kan je mamma je dan ook beter begrijpen op zo’n moment! Liefs!
Wat kan dat je wel kunt praten. <3
Je hebt inderdaad wel gelijk dat haar woorden toch niet aankomen en daar raakt zij dan alleen maar weer gefrustreerd van.
Ik ga inderdaad proberen meer te schrijven, al vind ik dat wel lastig want "ik moet dit toch gewoon kunnen"?!
Liefs
Ik ben juist het tegenovergestelde ik deel juist heel makkelijk met mensen iets zodat ik het even aan een ander kan delen en daarna voel ik me altijd stukken beter. Vervelend dat jij zulke dingen niet kan delen maar het komt vast goed!
Dat lijkt me heel erg fijn om te kunnen! :) Misschien is alles delen niet altijd goed, maar veel delen en je daarna beter voelen klinkt fijn!
Liefs
Communicatie is zeker lastig. Vooral omdat nonverbale communicatie een enorme rol speelt en mannen dat vaak niet kunnen ‘lezen’. Je bent je er heel bewust van dus ik denk dat het met jou echt wel goed komt!
X
Wauw indrukwekkend om te lezen. Ik heb hetzelfde. Ik ben slecht in communiceren en weet niet goed hoe ik dingen moet brengen. Ik zit dan niet helemaal in dezelfde situatie maar ik ben blij dat ik nu een blog heb waarop ik toch mijzelf kan zijn voor mijn gevoel. Het blijft vervelend dat je het niet rechtstreeks kan uiten maar ik denk dat voor alles een passende oplossing is en voor mij is dat mijn blog.
Bij mij werkt mijn blog ook wel goed! Op te delen, in elk geval. Meestal kan ik er op het moment zelf niets mee, maar later wel en dat is heel fijn. :)
Fijn dat voor jou je blog zo goed werkt!
Liefs
Lieve Kim,
‘Je bent verdorie 20′, maar als zo’n kaartje je helpt, waarom niet? Met kleine(re) stapjes kom je er uiteindelijk ook.
Dat is waar. Bedankt voor je lieve reactie!
Hmm heftig Kim!! Ik herken het wel dat je soms geen woorden hebt. Soms dan voel ik zo veel en dan gaat alles zó snel door m’n hoofd dat ik niks kan vastpakken; geen enkel woord. Ik heb ook wel eens (gehad) dat dit zo erg werd dat ik echt niks meer kon zeggen. Praten werd door iets psychologisch, fysiek niet meer mogelijk.
Maar je kunt het écht leren. Het kan beter worden. Het is misschien lastig maar ik weet zeker dat ook jij het kunt:) Het gebeurt alleen niet vanzelf, deed het dat maar. Maar ja, ook weet niet, het voelt ook goed als je zelf toch ineens iets zegt en denkt “mah.. ik zéí gewoon iets!!”
Sterkte! Liefs, Fleur
Dankjewel! :-)
Liefs
Misschien het dan toch opschrijven en aan je moeder geven. Ook al ben je dan 20 waarom niet. Alle kleine stapjes helpen.
Of misschien je moeder deze blog post laten lezen?
Ik heb het met bepaalde situaties ook. Bijvoorbeeld op school als ik om hulp moet vragen bij iets. In mijn hoofd kan ik een heel verhaal vertellen en uit mn mond komt geen woord. Heel raar.
Vervelend zeg, dat het dan zo loopt. Ik ben er 100% van overtuigd dat je communiceren kunt leren. Op mijn ‘school’ lopen veel mensen rond die bepaald geen ster zijn in praten. (daarnaast is er een groep die juist onwijs goed gebekt is, rasverkopers, die op andere terreinen moeite hebben met communiceren). Er worden op school trainingen voor gegeven en die helpen. Een klasgenoot van mij deed de communicatietraining drie keer achter elkaar, dat heeft hem wel geholpen. Bij hem (en ik denk ook bij jou) was het voor een groot deel vooral de gedachte dat hij het niet kon. Ik vond het altijd heel fijn om met hem te kletsen (die verkopers vond ik soms behoorlijk vermoeiend haha). Als ik terugkijk op die periode heb ik met de verbaal minst vaardige personen misschien wel de fijnste tijd gehad. Dat zal vast deels komen doordat ik introvert ben. Mijn communicatieve vaardigheden zijn goed (ik heb die communicatietraining niet eens hoeven doen, dat vond mijn mentor niet nodig), ik ben alleen stil.
Zo ontzettend herkenbaar! Ik ben een echte binnenvetter, ik hou meestal alles voor mezelf. Het lukt me dan vaak gewoon echt niet om het te delen of er over te praten. Inmiddels heb ik daar veel over geleerd en ben ik er een stuk beter in geworden. Toch blijft het altijd een moeilijk punt en deze situatie blijft dan ook erg herkenbaar. Ik vind het ook fijn om dingen op te schrijven, en bij jou zie ik dat ook. Kijk naar je hele blog! Ontzettend knap hoeveel je deelt en hoe! Mag je ook trots op zijn ;)
Mijn tip om te “leren” communiceren: praat meer met anderen! Het hoeft helemaal niet over iets zinnigs te gaan; praat bijvoorbeeld over het weer, over iets leuks dat je wik gaan doen of over iets leuks wat je beleeft hebt. Oefening baart kunst. :) Want maak niet iets zwaars en moeilijks van praten, want het kan zo mooi zijn.
En nog iets: wees niet zo streng op jezelf. Ik snap dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar je leeft maar 1 keer dus zou het zo zonde zijn als je je hele leven spendeert aan het walgen van jezelf. Leer van jezelf te houden, want daar wordt alles beter van :) En als je het niet voor jezelf wil doen, doe het dan voor mij want dit soort artikelen lezen waarin je jezelf afkraakt is niet leuk.
Het is misschien geen troost, maar dit is ook gewoon wat bij je ‘problematiek’ hoort. Ik lees op het blog van Carlijn ook regelmatig hoe ze de woorden niet vindt om te zeggen wat ze wil zeggen. En dat is niet omdat jullie niet willen of onbekwaam zijn.
Ik had dat vroeger ook heel erg en nu soms ook. Wat ik wil zeggen komt er wel uit, maar helemaal verkeerd (gekke toon, vreemde non-verbale communicatie). Dat gebrek aan de know how van hoe over je gevoelens te spreken, ligt ook een deel aan de basis van de reden waarom je dus op therapie zit. Als je zo goed kon communiceren had je geen therapie nodig namelijk.
Geen jezelf een beetje tijd en ruimte. Je leert het heus wel. Maar voorlopig zal je ook moeten leren accepteren dat je bent wie je bent…
Zelfs als ik goed kon communiceren had ik nog therapie nodig, hihi. Communiceren op zich zou niet mijn angsten wegnemen. Maar ik snap, denk ik, wel wat je bedoelt. Je hebt inderdaad gelijk.
Het “accepteren” vind ik niet gemakkelijk, heel erg moeilijk zelfs… Maar ik weet dat er naast heel hard werken voor verandering weinig op zit.
Liefs
Als je partner niet reageert zoals je wilt dan kun je beter je gedrag veranderen, dan harder op dezelfde manier blijven communiceren. Wil je beter leren communiceren dan is het belangrijk dat je een beetje durft te experimenteren.
Hoi kim, allereerst super knap dat je er zo open over bent. Respect!! Mijn zoon kan ook niet goed communiceren. Het zit ook een beetje in het aard van het beestje en ligt soms ook aan de omgeving. Bij de 1 kan je meer opener zijn als bij de ander. Bij mijn zoon werkt schrijven heel erg goed net zoals bij jou doe daar je voordeel mee. Wees niet al te streng voor jezelf ieder mens is anders! Als je wel gewoon over andere dingen kan praten,maar niet over je gevoelens dan kan je net zoals je het nu gedaan hebt opschrijven en een ander laten lezen bijv je moeder. Dan heb je in ieder geval het kunnen uiten en dan is het aan de ander of hij/zij daar begrip voor heeft of niet. Misschien kan je het daarna wel bespreken dan heb je de 1e reactie al gehad. Het is moeilijk meis! En om constant maar te horen dat je maar moet gaan praten dat is ook niet leuk. Dat is nou juist het probleem! Doe waar jij je goed bij voelt en zodra jij er meer vertrouwen in hebt komt het vast wel goed!