Het leek me wel handig om eens een blogje te schrijven over welke behandelingen ik tot nu toe heb gehad. Het zijn er inmiddels behoorlijk wat, maar ik heb het nooit echt met jullie gedeeld. Vandaag is de dag van het delen dus wel aangebroken. ;-)
Weerbaarheidstraining
Toen ik klein was (eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe oud ik precies was) heb ik een weerbaarheidstraining gedaan. Dit was in de periode waarin ik heel erg veel loog en allerlei dingen verzon om maar iets te hebben om over te praten en omdat ik dacht dat ik er dan bij zou horen.
De mevrouw bij wie ik deze training volgde was vriendelijk. Ik was destijds helaas al goed genoeg in sociaal gewenste antwoorden geven, dus ik wist gaf netjes antwoord, zoals ik dacht dat van me verwacht werd. Dat het op die manier geen enkele zin had? Dat bedacht ik dan weer niet. Ik dacht alleen maar dat ik het hartstikke goed deed, haha…
Er zijn twee dingen die ik me nog heel goed kan herinneren van die training. Twee negatieve dingen, haha. Of nou ja, laten we beginnen met de eerste, die is niet échte negatief. We oefenden samen hoe ik een spreekbeurt voor de klas moest doen. Mijn stem was altijd te zacht, ik sprak te snel door de zenuwen en ik keek de klasgenoten niet goed aan. Oefenen dus. Ze leerde me een betere houding aan te nemen, harder te spreken en nog zo wat van die dingen. Ik was nog jong, maar de mevrouw begon er ineens over dat er een moment ging komen waarop de klasgenoten alleen nog maar naar mijn borsten zouden kijken in plaats van naar de door mij zo mooi in elkaar gezette powerpoint presentatie. Ze zei het niet zo direct, ze zei “er komt een moment dat ze alleen nog maar naar dit gebied gaan kijken en niet meer naar je presentatie”, waarbij ze een cirkelende beweging maakte rond haar borst. Het duurde even voordat ik begreep wat ze bedoelde, maar daarna vond ik het erg ongemakkelijk.
Ook weet ik nog heel erg goed dat ze een verslag schreef over de begeleiding en dat ik dat op haar computer even moest nalezen en checken of ik het overal mee eens was. Ik deed dat braaf, ze printte het uit en ik kreeg het in handen. Toen zag ik dat ze mijn achternaam verkeerd had gespeld. Ze had er een -s achter gezet. Dat hoorde niet. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en gaf dat aan. Haar reactie? “Had je dat niet eerder kunnen zeggen?” Eh, sorry? :’) Anyway, deze training heeft me, mede door mijn eigen “sociaal gewenste antwoorden” weinig gebracht…
GGZ Jeugd individuele gesprekken
Op verschillende momenten heb ik individuele gesprekken gehad bij de GGZ. Die begonnen ongeveer direct nadat de weerbaarheidstraining was afgelopen en zijn toen lange tijd, soms wel, soms niet, geweest. Dat klinkt een beetje vaag en is het ook. Ik kreeg een therapeute die me CGT gaf. Al snel bleek dat dat niet hielp. Toen werd de therapie stopgezet, het hielp immers niet…
Niet veel later kwam ik terug en werd er ingezet op mindfulness. Misschien zou dat helpen. Dit werd op zo’n zweverige manier gegeven dat ik er helemaal niets mee kon…
Eventjes leek het wat beter te gaan… Toch kwam ik rond mijn eindexamens opnieuw bij de eerste behandelaar terug. Weer CGT. Dit hielp wederom niet en omdat ik erg druk was met de eindexamens zijn we toen weer gestopt met therapie.
Na de eindexamens bleek dat het me niet lukte om naar een vervolgopleiding te gaan. Ik kwam opnieuw terecht bij de GGZ. Deze keer kreeg ik een andere therapeute.
Zij gaf ook een sociale vaardigheidstraining. Hier heb ik aan meegedaan. Iedereen vond het erg spannend en wist niet zo goed wat ze moesten. De psychologe had de training ook nog niet eerder gegeven, dus het was wennen, voor iedereen.
Ze was verder heel lief, maar heeft weer CGT ingezet zoals dat eerder was gedaan. Dit keer wel meer gericht op gedragstherapie, eigenlijk. Ik moest meer oefenen. Dat deed ik, maar de spanning zakte niet. Toen september opnieuw dichtbij kwam wilde ze met mij oefenen om naar de Haagse Hogeschool te gaan zodat ik naar school zou kunnen. Ik raakte in paniek en verstijfde. Op een gegeven moment kon ik wel heel goed trillen en heel hard nee schudden. De angst was weer te groot. De therapeute vond dit moeilijk. Omdat ik “niet mee wilde werken”. Ze verwees me door naar een centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie.
Centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie
Hier kon ik vrij snel terecht. De intake vond een paar weken na aanmelding plaats. Er werd direct actie ondernomen. Ik kon beginnen in een soort voorbereidende groep. Een voorbereiding op de deeltijd. Dit was 2 x 2 uur in de week. Twee ochtenden. Toen ik instroomde waren er nog maar 2 anderen jongeren. Dat was prettig, ik zat al “in de groep” en langzaamaan kwamen er meer mensen bij. In de voorbereidende groep kwamen dingen als het dag- en nachtritme, je weekendplanning, etc. aan bod. Deze groep bestond uit de jongeren die de deeltijd angst gingen doen en de jongeren die de deeltijd stemming gingen doen.
Ik kreeg ook direct gesprekken met mijn psycholoog van de deeltijd, om te bespreken hoe de voorbereidende groep ging en om me verder voor te bereiden op de deeltijd.
Deeltijd angst
Ik begon met een deeltijdbehandeling angst. Het “lesmateriaal” wat we gebruikten was het boekje “denken + doen = durven” (afgekort DDD). Dit boekje was vrij kinderachtig en voor mij eigenlijk niets nieuws. Het enige echt goede was denk ik dat ik in een groep zat. Of ik daar functioneerde is een tweede, maar ik was aanwezig. ;-) Soms gingen we ook met de hele groep naar een winkelstraat. Daar moesten we dan allerlei opdrachten uitvoeren.
Bij de deeltijd hoorde ook creatieve therapie en ik geloof anderhalf uur om te werken aan wat je in de cursus zelf had gedaan onder begeleiding van sociotherapeuten. Dit laatste hield meestal in dat je het huiswerk maakte dat je kreeg vanuit de groep. De creatieve therapie was weer in de groep. Dit werd door het grootste deel van de groep niet erg serieus genomen en dat maakte dat dit voor niemand echt iets heeft opgeleverd, helaas. Ik heb toen nog wel zelf extra, individuele creatieve therapie gehad, omdat ik dacht dat het me wel zou kunnen helpen.
Eigenlijk iedereen die de DDD deed ging ook naar de identiteitsversterkende meidengroep, behalve de enige jongen uit de DDD natuurlijk. In deze groep zaten de “meiden” van de DDD en van de Doepressie (kom ik later op terug). In deze groep ging het werkelijk over van alles. Van grenzen aangeven, tot vriendschappen, tot positieve dingen over jezelf en een ander noemen en ga zo maar door.
Mijn grappigste herinnering aan deze groep? De keer dat een van de meisjes zat te rommelen met de beamer die er hing toen de psychologe even weg was en opeens was het beeld op z’n kop. Spannend, hè? Vooral het stukje daarna. Waarin iedereen probeerde een pokerface op te zetten. De beamer was “zomaar” aangegaan en ook “zomaar” op z’n kop gegaan…
Open afdeling waar je 24/7 terecht kan
Er was waar ik in behandeling zat een soort afdeling waar je altijd welkom was als je om welke reden dan ook even een time-out nodig had. Deze was voor maximaal 24 uur. Je kunt het vergelijken met een Bed-Op-Recept, maar dan voor 24 uur ipv 48. Hier heb ik vooral gebruik van gemaakt wanneer ik tussen groepen veel tijd had of wanneer ik tussen groepen en een afspraak veel tijd had. Ook mocht ik altijd mailen of bellen als er iets was.
Doepressie
Na de DDD vonden ze dat ik nog een groep kon gaan doen. De Doepressie. “Doe”pressie, omdat je weer dingen moest gaan doen (en iets moest doen met je depressie). Dit keer waren er allemaal nieuwe jongeren. Dat was erg spannend. Waar ik bij de DDD nog de voorbereidende groep had gedaan was dat nu niet het geval, ik zat toen namelijk al in de andere deeltijd. Deeltijd angst, dit werd deeltijd stemming. De groep was groter en veel drukker dan ik was gewend. Dat was even wennen. Ook zijn er mensen halverwege gestopt en was de motivatie sowieso ver te zoeken. Een jongen en ik maakten braaf ons huiswerk, maar verder leek niemand er echt vertrouwen in te hebben dat deze therapie zou helpen.
De therapie bestond vooral weer uit het maken van G-schema’s, het uitzoeken wat voor jou plezierige activiteiten zijn en kijken naar je denkfouten en deze leren ombuigen.
Sociale vaardigheidstraining 2
Opnieuw een sociale vaardigheidstraining. Deze keer tegelijk met de Doepressie, individuele creatieve therapie en individuele gesprekken met mijn psycholoog (oh, en hier en daar een medicatie afspraak met de psychiater). Deze training werd alweer niet erg serieus genomen, haha… Ik wilde wel graag maar de spanning was weer te groot, dus ik heb wel alles meegedaan, maar door de hoge spanning en de sfeer in de groep was het lastig werken.
Individuele gesprekken
En toen waren de modules op… Dus ging ik over naar enkel individuele gesprekken. Ik heb ook nog heel even creatieve therapie individueel gedaan. Ik heb gevraagd om PMT (psychomotorische therapie). In eerste instantie vonden ze dit een goed idee. Later kregen we te horen dat dit te druk voor me zou worden en “wat wilde ik eigenlijk behalen met PMT?”. Ik gaf antwoord. Beslissing: ik mocht geen PMT doen.
Er werd een persoonlijkheidsonderzoek gestart en daaruit kwam dat ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis had. Een opname werd aangeraden. Dat kon op hetzelfde terrein. Al snel bleek dat dat nog wat stappen te ver was, dus ik kreeg eerst afspraken met een nieuwe psycholoog. Dat was een hele zoektocht, want iedereen vond dat ik de opname aan moest gaan en wilde eigenlijk niet individueel met me aan de slag. Uit eindelijk werd er toch iemand gevonden. Thijs, waar ik eerder ook over heb geblogd.
Terug naar de GGZ in Delft
En dan zijn we eigenlijk een beetje waar we nu zijn… De diagnose is veranderd naar autisme. Hiervoor heb ik natuurlijk een uitgebreid onderzoek gehad en ik heb gesprekken met een SPV’er. Inmiddels ben ik aangemeld bij de SARR (centrum voor autisme in Den Haag) en tot ik daar aan de slag kan zal ik psycho-educatie krijgen van iemand die in het autismeteam in Delft zat toen dat nog bestond. 11 november heb ik mijn eerste echte afspraak met haar. Ik ben benieuwd.
Zo, dat was een heel verhaal. Applaus en een diepe buiging als je alles hebt gelezen. Dit is volgens mij wat ik tot nu toe heb gedaan. Wellicht ben ik nog iets vergeten, maar voor zover ik het me kan herinneren is dit het tot nu toe. Nu ben ik natuurlijk ook bezig met de begeleidster die betaald wordt vanuit het PGB. Dat is een hele andere insteek dan die van de GGZ (die me tot nu toe helaas weinig heeft gebracht). Ik ben heel benieuwd en hoop dat ik snel wat vooruit zal gaan.
Heb je hier nog vragen over? Stel ze gerust.
Liefs
ps. Ik hoop dat dit stuk niet overkomt als “kijk eens wat ik allemaal al heb gedaan”, want zo bedoel ik het niet. :-)
Inderdaad best een lange lijst. Ik vind het heel jammer voor je dat je al zoveel therapieën en opnames en groepen hebt moeten doorlopen en nog steeds het gevoel hebt niet geholpen te zijn. Ik ben heel benieuwd naar wat jij denkt dat jou zou kunnen helpen, naar wat je gemist hebt tijdens al die behandelingen? Je gaf al aan dat je graag PMT had gewild, ben benieuwd wat je daar zo in aantrekt.
Destijds wilde ik het graag gericht op lichaamsbeeld, zodat ik op die manier kon werken aan mijn eetstoornis. Ik werd niet ‘aangenomen’ bij de eetstoorniskliniek. Bij het centrum konden ze/deden ze niets met de eetstoornis, want daar hadden ze te weinig kennis van. PMT had ik graag gewild om te zorgen dat ik tóch aan mijn eetstoornis kon werken.
Ik denk dat wat ik heb gemist vooral ligt bij het stuk dat de behandelingen simpelweg niet aansloot bij mijn gedachtegang. CGT deed niets, dat ‘hoorde’ niet, dus bleven ze doorgaan met deze therapievorm. Logisch, want bij de diagnose destijds had het ook kunnen werken. Nu weten we dat ik autisme heb. Gister had ik een gesprek met iemand die me nu bij de GGZ gaat overnemen en zij gaf eigenlijk direct aan dat ik eindeloos helpende gedachten kan bedenken, maar dat het heel goed kan dat dat gewoon niet werkt. Dat ze dat bij vrij veel cliënten met ASS ziet, wanneer de ‘standaard’ CGT wordt ’toegediend’… Dat was wel fijn om te horen… Dat het niet alleen aan mij lag. Dat het ook gewoon komt door een andere manier van denken etc.
Bedankt voor je antwoord op mijn vraag. Zelf heb ik vaak het gevoel dat er veel via bepaalde ‘protocollen’ wordt gewerkt of standaard dingen aangeleerd worden, die niet altijd aansluiten bij de persoon. Van diagnoses ben ik zelf niet zo’n voorstander, omdat ik daarbij ook weer het gevoel heb dat de persoon daar vaak tekort mee wordt gedaan en dat er onvoldoende wordt gekeken naar de unieke persoonlijkheid en achtergrond van die persoon. Alleszins, ik hoop dat je nu wel goed geholpen zal worden. Succes!
Heel erg naar dat je eigenlijk al zoveel behandelingen achter de rug hebt, maar dat er eigenlijk nog niks is wat je echt geholpen heeft. Ik hoop oprecht dat je nu wel heel snel de juiste behandeling gaat krijgen!
Ik heb nu een begeleidster die heel erg “op de persoon” werkt en niet vanuit allerlei standaard protocollen… Daar heb ik wel een goed gevoel bij. :-) Lief van je!
Bij jou heeft het dus ook zo ongeveer je hele leven geduurd voor je de ASS diagnose
kreeg.
Hallo Kim,
Ik kwam op jouw blog terecht nadat ik iets over mails van therapeuten had gegoogled. Ik ben verder gaan kijken en ben erg geïnspireerd door hoe je de dingen schrijft. Hier heb ik dan ook veel respect voor.
Volgens mij volg ik momenteel dezelfde deeltijdbehandeling als jij destijds hebt gevolgd. Ik heb het dan over Nautilus bij de Jutters. Ik zit nu in de voorbereidende groep (structuurgroep noemen ze dat nu). Jammer dat de behandeling niet het gehoopte resultaat had.
Als het klopt wat ik denk en jij dus de Nautilus hebt gedaan, heb je destijds ook systeemtherapie gevolgd?
Sorry voor al mijn vragen. Ik vind het alleen heel toevallig om tegen te komen.
Groetjes