Laten we vrolijk beginnen: iedereen gaat dood, ooit. Men zegt het vaak ‘de enige zekerheid die je hebt in het leven is dat je doodgaat’. Crue maar waar.
Lange tijd heb ik geworsteld met best heftige (achter gezien, denk ik?) zelfmoordgedachten. Het leven was mij niks waard en elke keer dat ik in de auto stapte hoopte ik dat we toch alsjeblieft van een cliff mochten vallen. Mamma zou er wel gewoon zonder schrammetjes vanaf komen, hoor. Ik zelf alleen niet. Ik wilde af zijn van al het ‘gedoe’, ook wel: het leven. Want het leven was (en is) voor mij vaak een groot gedoe.
En toch ben ik nooit echt ‘uitvoerend suicidaal’ geweest. Ik weet dat daar een naam voor is maar daar kom ik even niet op. Nooit heb ik serieuze pogingen ondernomen. Nu hoor ik natuurlijk te zeggen dat ik daar nu oh zo gelukkig mee ben, maar dat gaat nog wat stapjes (stappen) te ver.
Als je mij nu zou vragen ‘wil je nú dood?’ dan zou mijn antwoord nee zijn. Ik ben namelijk al zolang ik me kan herinneren ook erg bang voor de dood. Het is groots, eng, onbekend, onomkeerbaar, onvoorspelbaar. Suicidaal en bang voor de dood. Vreemde combinatie. Of eigenlijk helemaal niet.
Ik ben nogal een controlefreak en als het gaat om doodgaan lijk je die controle niet te hebben. Dat vind ik een vreselijk eng idee. Ik wil er zelf sturing in hebben. Niet nu, niet morgen, maar wellicht wel over tientallen jaren. Ik hoef niet meer nú dood, soms wil ik gewoon even niet leven. Dat is een heel belangrijk verschil.
Hoe denk jij over dood gaan? Sta jij erin op een manier van ‘mijn tijd komt en dat zie ik dan wel’ of ben je net als ik erg bang om dood te gaan? Ben jij bang voor de dood en suïcidaal? Hoe is dat voor jou?
Liefs
Ik zal eerlijk zijn; ik ben zeg maar ‘uitvoerend’ suïcidaal geweest. Maar als ik achteraf er terug naar kijk: het bracht me alleen nog maar méér ellende op. Maar zoals jij zei: de controle heb je niet, je weet niet wat erna komt, wat er met je gebeurd en of er een ’tweede leven’ bestaat (in mijn geval). Hoe dan ook, suïcidaal, maar toch bang voor de dood zijn is echt geen vreemde combinatie. Suïcidale mensen willen eigenlijk niet ‘dood dood’. Ze willen ‘weg’. M.a.w. je kan toch bang zijn voor de dood als je weg wilt, toch?
Daarnaast wou ik toch nog even zeggen dat ik het best wel jammer vind, dat je dit ervoer. Niemand hoort zo’n gedachten te hebben, maar het bestaat nu eenmaal. Ik ben ook trots op je, dat je nooit echt stappen hebt ondergaan. Want anders miste de wereld één goede persoon meer. Ik hoop dat je geen zelfmoordgedachten meer hebt (heb je ze nog?) en ooit ga ‘genieten’ van het leven. Zoals ik al zei: je mag altijd met me praten. (;
Heftig hoor..
Haha, je bent lief. <3
Nee, ik ben niet bang voor de dood. Ik ben eerder bang voor het leven. De dood is ofwel een hele lange droomloze slaap (niet verkeerd dacht ik zo) of het is een f*cking big surprise. Ik hoop op het laatste. :-D Ik ben gekomen tot het moment dat ik onderaan een flat stond. Niet met de intentie naar boven te gaan, maar wel om te kijken aan welke kant ik het beste neer kon komen. Dat was de druppel. Ik ben naar huis gefietst en heb het mijn man verteld. Een dag later zat ik bij de HA en nog twee dagen later bij de psycholoog. Ik wilde niet dood, maar ik kon het leven niet meer aan op deze manier. Ik denk dat dat het voor velen ook is. Want waarom zou je dood willen als je het hier naar je zin hebt? De shit is dat wij dat nu even niet hebben en ik hou de nadruk op dat even. Ik vertik het om te denken dat dit voor altijd zo is. Hoop doet leven en dat is echt zo. Ik hoop voor jou ook.
Bang voor het leven is wel heel herkenbaar, ja..
Ik vind het knap dat je er naar kunt kijken op een manier van “dit is voor even, dit kan niet voor altijd zo zijn”. :-)
Ik heb altijd het ‘idee’ gehad dat dood zijn een soort van verplicht stil liggen is, haha. Gek hè? Alsof je niet mag bewegen, niet mag praten, maar wel gewoon denkt. Dat is wat mij heel erg heeft beangstigd altijd.
Dat is een soort van levend begraven worden wat jij beschrijft. Daar is iedereen bang voor! Maar gelukkig gebeurt dat tegenwoordig niet meer. Misschien moet je eens wat lezen van Anita Moorjani. Het is een heel bijzonder verhaal over een bijna-doodervaring. Mijn zus heeft hier heel erg veel aan gehad. Zij was ook bang voor de dood. Of het allemaal waar is of dat ze het deels gedroomd heeft doet er eigenlijk niet toe. Het is namelijk wel heel geruststellend hoe zij erover praat en schrijft. Kijk maar, misschien vind je het wel helemaal niets. Kan ook! ;-) X
Haha ja.. Wat overigens wel heel bijzonder is.. Ik heb ooit een soort ‘sessie’ gehad met een vrouw die bij mij blokkade’s uit vorige levens etc. zou opheffen? (Alles is te proberen hè, hihi) Zij beschreef dat ik in een vorig leven levend begraven was. Gek hè? Zonder dat ik iets over mijn angst had verteld.
Ik ga er eens naar kijken! :-) Dankjewel!
Ik ben niet bang voor de dood. Nooit geweest ook. Dood is dood, merk ik toch niks meer van. Al moet ik zeggen dat die gedachte me ook een aantal keer heel erg naar het randje heeft gebracht. Ik ben nooit uitvoerend suïcidaal geweest, maar ik kan niet echt zeggen of ik daar blij mee ben of niet. Als ik dood was, was ik dood en zou ik toch niet merken wat ik allemaal achterlaat.
Dat “ik kan niet echt zeggen of ik daar blij mee ben of niet” is wel heel herkenbaar. Mij beangstigt het vooral erg dat je dus niet wéét wat er na de dood is. Je denkt ‘niks’, maar uit eindelijk weet je niks zeker, haha..
Ik ben niet actief bang voor de dood. Ik bedoel dus dat ik er niet mee bezig ben. Als je geen behoefte meer hebt aan al dat ‘gedoe’ is de dood natuurlijk een hele effectieve methode. Maar echt dood willen is weer iets heel anders.
Bedoel je trouwens actief en passief suïcidaal?
Denk het ja!
Ik ben bang voor de dood, heel bang zelfs. Het idee dat ik er ooit niet meer ben en niet weet hoe dat is qua geestelijke staat, beangstigend me. Tegelijkertijd stelt het me in slechte periodes gerust dat als het helemaal niet meer zal gaan, de dood altijd nog een optie is. Of klinkt dat gek?
Nee, klinkt helemaal niet gek! Ik denk dat best veel mensen die gedachte zullen herkennen.
Ik ga hier over twee weken heel veel over schrijven op mijn blog. Ik vind het knap dat je er zo open over bent, want suïcidale gedachtes zijn nog meer taboe in de maatschappij dan psychische klachten in het algemeen, althans voor mijn gevoel. Ik heb ook nooit actieve suïcidale pogingen ondernomen, maar wel vaak genoeg met verlangen gekeken naar een hoge flat of zelfs een stukje geschreven van mijn afscheidsbrief. Maar ergens zag ik dan toch weer een stukje hoop. Hoe / wie / wat enzo deel ik over twee weken op mijn blog. Fijn in ieder geval dat je het nooit hebt gedaan, al is dan maar heel egoïstisch voor mijzelf omdat ik je blog dan heel erg zou missen.
Ben erg benieuwd naar je blog.
Haha, lief!
Ik ben ook redelijk bang voor de dood. Vooral bang om op een vreselijke manier te sterven. Ik ben ook suïcidaal geweest (niet meer gelukkig) en toen kon ik alleen maar denken over de minst erge manier om te sterven. Die was er eigenlijk niet, waardoor ik nooit serieus heb overwogen om iets te doen.
Ah, dat klinkt best logisch eigenlijk.. Fijn dat je nooit serieus hebt overwogen om iets te doen. :)
Bang voor de dood zijn is volgens mij wel iets heel erg normaals en ik denk dat je alleen ‘uitvoerend suïcidaal’ zou zijn als die angst voor de dood niet opweegt tegen ‘het gedoe’ van het leven (en als je helemaal klaar zou zijn met het leven, maar ik ben blij dat dat nu niet het geval is). Ik ben niet echt bang voor de dood, ook omdat het als het goed is ‘nog zo lang duurt’, en omdat ik geloof dat ik bij God terechtkom en er niet iets verschrikkelijks gebeurt nadat ik dood ben (maar eigenlijk heb ik dan alsnog géén idee hoe het werkt na de dood, dus dat blijft spannend haha). Right now wil ik echt helemaal niet dood, maar ik heb wel zoiets van: als ik morgen opeens onder een auto kom, dan zal dat wel de bedoeling zijn geweest, dan heb ik gewoon een mooi leven gehad en als ik dood ben denk ik waarschijnlijk niet meer na over wat ik nog allemaal had willen doen hier op aarde. Ik zou het dan alleen verschrikkelijk vinden voor de mensen die ik achterlaat. En met een ziekte als kanker ofzo zou ik veel minder vrede hebben denk ik, omdat je dan echt zo’n proces hebt van doodgaan…. That sucks.
Ik vind dat je het heel mooi beschrijft! Heel herkenbaar.
Vind het ook heel mooi dat je gelooft dat je bij God zult komen na de dood. Dan zul je later ‘gaan’ met dat idee, en als het niet zo is, merk je het toch niet. Lijkt mij wel een geruststellend idee.
Wat goed om dit onderwerp te bespreken op je blog. Nee ik ben niet bang voor de dood, het hoort bij het leven en als het mijn tijd is dan is het dat. Heftig dat je die gedachten hebt maar fijn om te lezen dat je ze niet wil uitvoeren.
Ik vind ’t zo tof hoeveel mensen er ook niet bang zijn voor de dood. Ik wist nooit dat dat kon, haha. :-)
Ik ben niet bang voor de dood. Ik leef nu en probeer nu het gelukkigst te zijn. Mijn tijd komt vanzelf. Daar ben ik van overtuigd. Het komt wanneer het komt, er is al lang beschreven wanneer ik sterf. Daar kan ik zelf niets in doen.
Dat vind ik een heel bijzondere manier van kijken naar de dood! Tof dat je er zo over denkt.
Een belangrijk onderwerp waar niet iedereen over durft te praten, terwijl er zoveel mensen mee worstelen. Allemaal heel eenzaam en alleen. Zelf ben ik niet bang voor de dood, maar wel voor de manier waarop. Je zult maar ernstig ziek zijn of Alzheimer krijgen. Dat lijkt me verschrikkelijk!
In het verleden zat ik zelf ook een tijd niet goed in mijn vel en wat jij schrijft dat herken ik heel goed, namelijk: ik wilde niet dood, maar soms wilde ik er gewoon even niet meer zijn en niet hoeven dealen met het leven. Dat is wel een verschil denk ik met echt niet meer wilde. Ik had de hoop dat morgen beter zou zijn dan vandaag en dat was ook zo!
Wat mooi dat je altijd bent blijven hopen. Dat helpt echt (Marion schrijft het ook al in een eerdere reactie en daar kan ik me alleen maar bij aansluiten).
Vroeger ben ik suicidiaal geweest. Ik wil daar verder niet al teveel over kwijt op internet (maar als je erover wil praten dan mag je me wel mailen). Ik vond de dood toen eigenlijk wel eng. Een tijdlang heb ik gezegd: “Ik wil niet dood, ik wil er gewoon niet *zijn*”.
Ik ben heel bang voor de dood, maar dan vooral om mensen te verliezen. Voor mezelf is dit meer waar: “I’m not scared of dying, I just don’t want to”.
Als het maar snel voorbij is, vind ik het voor mezelf niet eng. De eventuele lijdensweg naar de dood beangstigd me eigenlijk alleen maar. Voor de rest maak ik me er echt niet druk om. Mijn leven is nu, op dit moment. Nu mag mooi zijn. Nu ga ik niet verpesten met gedachten aan ‘wat als’.
Maar soms doe ik dat dus wel mbt de dood van geliefden, ik kan me daar heel druk om maken. Probeer het niet te doen.
Naast de angst die er bestaat vind ik het toch ook mooi hoe je zegt ‘leven is nu’. En dat is ook zo. :)
Suïcidaliteit is een onderwerp wat mij heel dicht aan huis ligt, aangezien mijn man ongeveer 1,5 jaar geleden uit het leven gestapt is. Hij had mij nooit verteld dat hij met die gedachten kampte, maar heeft er uiteindelijk zelf voor gekozen om er niet mee door te gaan en heeft er toen op een behoorlijk geweldadige manier een eind aan gemaakt. Heel erg heftig. Als gevolg daarvan, heb ik in de tijd dat ik hier therapie voor ontvangen heb, zelf ook een tijd met licht suïcidale gedachten rondgelopen die een beetje vergelijkbaar zijn met wat jij hierboven beschrijft. Ik had ook heel sterk het gevoel “Tja, voor mij hoeft het zó niet meer”, en als gevolg daarvan kwamen gedachten als “Als ik nu de controle over het stuur zou verliezen en tegen die boom aan zou knallen ben ik er ook vanaf”.
Ik kan natuurlijk alleen voor mijzelf spreken, maar mijn gevoel zegt me dat het verschil tussen een praktiserend iemand, iemand die het écht probeert, en iemand die erover nadenkt misschien vooral is (of kan zijn)is dat er ergens, wellicht, onbewust vooral heel erg het gevoel heerst dat we -op deze manier- niet meer willen, niet dat we, zoals mijn man, daadwerkelijk echt helemaal 100% klaar zijn met álle aspecten van het leven. Tel daar bij op dat de dood een heel groot eng onbekend iets is.. Ik ben er ook doodsbang voor en hoop het moment dat het hier afgelopen is nog héél lang op zich gaat laten wachten. ;)
Dat is heel erg heftig..
Ik denk dat je inderdaad voor een groot deel wel gelijk hebt over het wel of niet praktiserend suïcidaal zijn. Als de angst iets is wat kan zorgen dat ik me ervan weerhoud.. is het goed, denk ik. Haha. :)
Ik ben ook wel bang voor de dood, vind het ook best lastig om er over te praten. Mijn vriend staat hier heel anders in en is helemaal niet bang voor de dood, wat nog wel eens interessante gesprekken oplevert. Ik denk altijd maar dat er na de dood iets nieuws ligt te wachten!
Dat kan ik me inderdaad wel voorstellen, dat dat nogal eens interessante gesprekken kan opleveren. Als dat geloof je iets positiefs oplevert is het een fijn geloof, toch? :)
Dit is zo herkenbaar. Ik heb mijn suicidale gedachten, maar ik ben juist bang voor de dood.
Knuffel. <3
Na je al een tijdje gespot te hebben op mijn instagram heb ik eindelijk de tijd gevonden om je blog te bezoeken. En meteen zo’n heftig artikel (en dat is niet negatief). Wat goed dat je daar zo open over durft te schrijven. Eerlijk gezegd denk ik daar eigenlijk nooit over na.. Alleen als ik op vakantie ga, of wanneer iemand die mij dierbaar is vertrekt. Dan ben ik soms wel bang dat er ”iets ” kan gebeuren. Voor de rest leef ik mijn leven en zie ik wel wat er van gaat komen!
Dankjewel!
Fijn dat je zo kunt leven, dat lijkt me erg mooi. :-)
Je weet dat ik uitvoerend ben. Maar ik ben ook control freak. Tot grote hoogte heb je echt wel controle maar ik ga er niet te diep op in omdat ik niet jou die kant op wil hebben.
Je bent jong en in therapie land gaat het met jou goed komen.
Ik hoop dat het voor jou snel allemaal wat dragelijker mag worden. Sterkte!
Ik heb eigenlijk heel lang geloofd dat ik niet suicidaal was, puur omdat ik ook bang was van de dood! Ik dacht heel veel aan de dood, maar tegelijkertijd wilde of durfde ik het nooit. Nu pas bedenk ik me dat het inderdaad allebei kan.
Bizar
Super goede blog, Liefs, Sofie ♥
Geen angst voor de dood zelf, wel voor de manier waarop. Ondertussen hou ik van het leven maar toen het leven voor mij ook een strijd was, is het de schrik voor pijn en fysiek lijden dat mij tegen heeft gehouden. Ik heb ook wel eens gewenst dat er gewoon een ongeluk gebeurde en ik ervan af zou zijn, maar heb er ook nooit actief iets mee gedaan. Daar we ik dan toch weer te laf voor…
Na jarenlange depressies en veel perioden waarin ik erg suïcidaal was ben ik juist helemaal niet bang voor de dood. Het is bij mij ook niet dat ik nu dood zou willen maar mocht er iets gebeuren dan zou ik dat helemaal niet erg vinden. Het lijkt me zo heerlijk rustig. Want ja, ook als het goed met mij gaat is het leven gewoon heel moeilijk, veel ‘gedoe’ zoals jij zegt. Ik moet mezelf continu in de gaten houden om te zorgen dat ik niet weer (erger) depressief wordt. Op tijd opstaan, mensen zien, naar buiten gaan, sporten, goed eten. En dat is soms heel moeilijk, zeker op slechte dagen. En daar kan ik dan weer heel verdrietig over zijn. En de enige manier om daar helemaal vanaf te komen (denk ik dan) is om dood te gaan. Het lijkt me alleen zo erg voor mijn familie.
Heftig hoor. Ik ben absoluut niet bang voor de dood zelf, als het mijn tijd is dan merk ik het vanzelf. Waar ik wel soort van bang voor ben is het sterven, ik hoop dat ik rustig in mijn slaap of gewoon op slag ineens mag gaan, een langzaam en pijnlijk stervensproces of stikken bijvoorbeeld lijkt me echt vreselijk. Maar daar ben ik verder eigenlijk helemaal niet mee bezig.
Allereerst wat een mooie site! Had hem nog niet eerder gezien. Verder over dit onderwerp, jeetje wat herkenbaar. Ik denk veel na over suïcide, maar ik ben zo bang voor de dood. Want wat is dat? Wat voel je dan? Het is zo onvoorspelbaar en als ik ergens niet tegen kan..
Wat als je niet bang bent voor de dood….. ik heb al leen lange tijd alles geregeld nooit met de intentie om er zelf een eind aan te maken maar omdat ik al jong moeder ben geworden.
Nu mijn zoon puber is en er voor gekozen heeft om mij als slechte moeder te beschouwen ben ik meer gaan drinken …. zelfs nadat hij zichzelf als 2 x in coma heeft gezopen. Dat gaf mij het idee als ik mezelf in coma drink en dus niks meer voel.. ik heb altijd gezegd dat ik niet gereanimeerd wil worden … en als ik in coma raak gewoon de stekker er uit moet omdat het risico een kasplantje te worden ik niet wil. Ik heb nooit een poging gedaan maar denk er steeds vaker aan. Ik heb zelfs een voorraad drank en gekocht gewoon alles wat ik lekker vind. Ik ben nu en al 16 jaar alleen geen partner maar wel een zoon die bij me ouders is gaan wonen ik heb met een psyg gepraat maar heeft niet geholpen. Ik ben het eind zoek iemand nog tips want ik ben serieus op zoek naar de ideale dood zonder iemand schuld te geven. Ik heb al een paar keer boven op een flat gestaan, voor de trein willen springen, of van een viaduct. Ik ben bang voor hoe ze me gaan vinden ik wil niemand een rot gevoel geven. Wat moet ik doen 😐
Hier kan ik je helaas niet bij helpen. Het is erg heftig. Ik raad je toch aan om opnieuw hulp te zoeken. Misschien chatten met 113online een keer overdag, dan hebben ze meer tijd voor je. Je kunt daar ook een soort online therapie/“cursus” doen volgens mij.
Heel veel sterkte. Ik hoop dat je op een dag kunt zeggen dat jouw leven de moeite waard is en dat je blij bent dat je leeft. Voor nu veel sterkte en een dikke knuffel.
The dikke knuffel terug… hoop nog lang hoop te krijgen ik zou kijken bij 113online
Ik hoop dat ik de moeite waard ben
Thx voor je reactie
Je bent de moeite waard. Echt. Je mag er zijn.
Er is hoop, ook voor jou. Hopelijk krijg je dat vertrouwen.