Half januari kondigde ik aan mee te doen met de #100DaysProud van Each Scar Has A Story. Vandaag staat de eerste update op de planning. Kijk je mee naar waar ik de afgelopen 25 dagen “proud” op ben geweest?
Januari
14 januari: Niet mee geweest naar de winkel. Ik heb voor mijn rust gekozen.
15 januari: Met de hond gewandeld zonder in paniek te raken. Mezelf goed afgeleid.
16 januari: Naar Brussel geweest voor de verjaardag van mijn nichtje. Mijn broer woont met zijn vriendin en kinderen in Brussel. Dit was voor mij erg spannend, omdat het ver van huis was, er zouden meer mensen komen, ik wist niet wat ik zou moeten doen als ik in paniek raakte, etc. Toch gedaan. Het ging best oké.
17 januari: Mezelf ertoe gezet om iets te gaan doen, terwijl ik eigenlijk helemaal nergens zin in had. Achteraf viel het best mee.
18 januari: Genoten van het wandelen in het park en de tijd genomen om foto’s te nemen van mooie dingen die ik zag.
19 januari: Dat ik ondanks dat ik in paniek was toch met mijn moeder ben meegegaan met het avondrondje met de hond.
20 januari: 13 minuten alleen gefietst.
21 januari: Naar mijn oudtante geweest om mijn haar te laten knippen. Daarnaast heb ik wat “gekletst” terwijl mijn moeder’s haar werd geknipt.
22 januari: Apotheek gemaild of ik het vertrouwde merk van de oxazepam mocht ontvangen, omdat een ander merk mij teveel stress gaf. ’s Middags ze ook zelf opgehaald.
23 januari: Naar de stad geweest.
24 januari: Met bijna geen paniek gewandeld.
25 januari: Veel geoefend: brood gehaald, alleen met de hond gelopen, weekboodschappen gedaan, alleen gefietst, gedoucht en niet mee geweest met de avondronde.
26 januari: Door paniek heen gevochten.
27 januari: Naar Vrienden van Amstel Live geweest.
28 januari: Best veel geuit tijdens therapie, ondanks het feit dat hier niet echt op in werd gegaan.
29 januari: Alleen met de hond naar buiten geweest voordat ik oxazepam had gehad.
30 januari: De hele tijd bij het verlate kerstdiner met de familie geweest. Ook heb ik het toetje bereid.
31 januari: 20 minuten met de hond gefietst.
Februari
1 februari: Met de hond ’s ochtends alleen een grotere ronde gelopen. ’s Avonds voor de avondwandeling voelde ik me erg slecht (door/in paniek), maar ik ben toch weer mee gegaan.
2 februari: Eerste afspraak met de mevrouw van het Intensive Home Treatment Team, bij ons thuis, terwijl ik haar nog niet kende.
3 februari: Naar pappa’s graf toe geweest.
4 februari: 45 minuten met mijn opa de hond uitgelaten.
5 februari: Bij de SPV’er opnieuw geprobeerd duidelijk te maken hoe dingen voor mij waren.
6 februari: De stad door gelopen tijdens een paniekaanval. Geen “steun” gezocht door even te gaan zitten of mamma’s arm vast te houden.
7 februari: Toch veel geoefend ondanks dat ik opstond met het gevoel net zo goed te kunnen opgeven.
Wat mij zelf erg opvalt is dat er een hoop punten rondom paniek zijn. Op zich niet heel erg gek, aangezien paniek op dit moment een heel groot deel van mijn leven in beslag neemt. Niet heel gek dat ik vaak trots ben wanneer de paniek onder controle is gebleven. De dagen dat ik noteerde dat ik op een bepaalde moment geen paniek had, betekenen vaak dat ik op andere momenten die dag wel paniek had. Het is dan extra fijn dat het niet elk moment van de dag zo was. :-)
De komende periode wil ik ook meer gaan focussen op andere punten. Niet alleen maar paniek. Natuurlijk is niet in paniek raken iets om trots op te zijn. Het is fijn en mooi meegenomen, maar er is meer, denk ik. Dat is niet makkelijk, omdat het zo’n groot deel van mijn leven inneemt. Ik ga er toch mijn best voor doen. Ik neem veel stappen, ik oefen veel. Nu wachten we op wat resultaat. :-) Oh nee, sorry, daar “wacht” ik niet op, want daar mag je niet op wachten (hihi, sorry), ik zorg ervoor dat er verandering komt(???). Anyway, dit wordt een beetje vaag. Wat ik bedoel te zeggen is dat ik hoop dat al het oefenen dat ik doe voor verbetering zal gaan zorgen.
Waar ben jij de afgelopen periode trots op geweest?
Liefs
Wat me opvalt is hoeveel “gewone” dingen jou moeite kosten. Petje af dat je de uitdaging tóch aangaat. Als ik dan lees: Naar Vrienden van Amstel Live geweest, vraag ik me af hoe je dát in vredesnaam lukt. Dat moet dan toch mega-eng en stressvol zijn???
Verder: keep up the good work!
Dat was het ook, haha. Eigenlijk te veel en te moeilijk, maar dat is achteraf. Nu wel iets om ’trots’ op terug te kijken, haha. Dankjewel!
Mooi lijstje! Waar ik vorige week trots op was was dat ik een keer niet veel te veel lasagne at maar het netjes bij een portie hield. Geen overvol gevoel, geen spijt achteraf, heerlijk.
Wat een mooi lijstje! Goed om iedere dag een ’trots’ puntje in kaart te brengen, zo zie je dat de moeite niet voor niets is en dat je echt wel stappen maakt! Zo is er iedere dag een beetje verandering en als je over een poos terugkijkt, is er veel veranderd! (Dat is denk ik wat je hierboven ook bedoelt, haha;)) Good luck!
Supergod van je, keep it up!
Op deze punten mag je zeker onwijs trots zijn! Je geeft zelf al aan dat veel punten te maken hebben met paniek, maar zoals je zelf ook al zei, die beheersen momenteel nu eenmaal een groot deel van je leven. Ik ben benieuwd naar de punten die in het vervolg zullen komen! Heel veel succes ermee enne, ik ben trots op je! ;) Xoxo
Mooi lijstje Kim, mag je met recht trots op zijn. Op naar de volgende update.
X.
Mijn psycholoog zei altijd dat ik niet trots moet zijn op het resultaat, maar op mijn effort. Dus als ik een tentamen niet haal, maar wél mijn best heb gedaan, dan mag ik alsnog erg trots zijn.
En kijk hoe goed jij je best doet Kim! Ik ben hartstikke trots op je :)