Gister plaatste Marion een blog die veel indruk op mij heeft gemaakt. De blog heette “het is goed zo“. Door haar blog ben ik gaan nadenken… Wat wil ik nu echt?
Marion zette me aan het denken. Ze gaf in haar blog aan dat het op dit moment voor haar genoeg is. Even geen uitdagingen, even geen nieuwe mensen. Het is gewoon even goed zo. Ik vind het zo mooi dat ze voor zichzelf koos. Haar grenzen aangeeft. Kent.
Zoals ik al schreef zette haar blog me heel erg aan het denken. Vooral over de vraag: “wat wil ik nu eigenlijk?”. Of dit is wat Marion met haar blog wilde bereiken? Waarschijnlijk niet, maar het gebeurde toch.
Voor mij is op dit moment de grootste vraag: wat wil ik nu zélf en wat zijn dingen waarvan ik denk dat ik ze wil omdat ik denk dat ze van me verwacht worden? Een beetje een vreemde zin, nu ik hem zo teruglees. Er zijn een hoop dingen die van je verwacht worden. Misschien is het slechts een gevoel dat ik heb. Het gevoel dat anderen dingen van mij verwachten. Niet eens zozeer van mij, maar van iedereen. Eerst naar school gaan, een bijbaantje krijgen, dan studeren, uitgaan, vrienden maken, met vrienden afspreken, uit huis gaan, een vriend krijgen, studie afronden, werken, trouwen, eventueel kinderen krijgen en zo kan ik nog wel even door gaan. Allemaal dingen waarvan ik het gevoel heb dat ze van mij worden verwacht.
Dan heb ik het nog niet eens over het vechten tegen mijn angsten, de paniek. Misschien is dit wel het grootste punt. Dit is wat er op dit moment van mij wordt verwacht. “Herstel heb je in eigen hand” zegt men. Deels ben ik het daarmee eens. Deels niet. Het is aan jou of je je best doet. Die keuze is aan jou. Je bent volledig vrij in die keuze. Als je om welke reden dan ook niet je best wilt of kunt doen is dat ook prima. Ik ben ook van mening dat anderen eigenlijk niet kunnen oordelen over hoe goed iemand zijn best doet. Hoe hard iemand vecht. Dat weet niemand, alleen jij. De reden dat ik het niet eens ben met de uitspraak “herstel heb je in eigen hand”? Simpelweg dat het soms (nog) niet gaat, hoe hard iemand ook zijn of haar best doet.
Op dit moment weet ik het even niet. Ik ben moe en verdrietig. Ik vecht. Dat komt misschien niet over op mijn blog, op Twitter of op Instagram, maar ík ben van mening dat ik wél vecht. Hoe anderen daar over denken probeer ik langs me heen te laten gaan. In me opnemen wat ik kan gebruiken, de rest weer loslaten.
Ik wil de tijd nemen om na te denken over wat ík nu eigenlijk wil. Ik wil alle verwachtingen naast me neerleggen en kijken wat ik graag zou willen. Daarbij mijn eigen grenzen en (on)mogelijkheden in het oog houden. Mezelf niet voorbij lopen, maar wel blijven lopen. Langzaam. Snel. Het mag allemaal.
Eerst moet ik duidelijk krijgen wat ik graag zou willen. Wat ik op dit moment kan. Zonder oordeel…
Liefs
Ik vind het heel erg mooi dat mijn blog jou geïnspireerd heeft om hierover na te denken. “Herstel heb je in eigen hand.” Dat klinkt alsof wanneer je niet beter wordt dat je eigen schuld is. Beetje forse uitspraak. Belangrijkste is denk ik wat je onder herstel verstaat, want ik ben ervan overtuigd dat volledig herstel niet voor iedereen weggelegd is. Ik ben volledig hersteld van mijn eetstoornis (daar heb ik overigens 25 jaar over gedaan), maar ik weet zeker dat ik niet volledig zal/kan herstellen van mijn depressie en ook niet van mijn HS. Is dat dan mijn eigen schuld? Ook zijn er mensen die nooit volledig herstellen van hun eetstoornis. Doen ze dan hun best niet? Natuurlijk wel! Willen en kunnen. Het is iets waar ik al jaren mee vecht. Willen. Kunnen. Grenzen aangeven. Wanneer komt vermijding in het spel en wanneer zijn je angsten echt te groot dat je het niet kan? Het is voor jouzelf al niet te bepalen, laat staan voor een ander. Je doet het goed, Kim. Echt waar. Ik ben trots op je. Liefs.
Het komt wel over dat je vecht lieverd, alleen voelt dat misschien niet zo, omdat je zelf ook niet goed weet hoe het nu echt voelt en hoe je die gevoelens moet verwoorden? Je kunt niet verder gaan dan jouw kunnen en dat hoeft ook niet! Blijf bij jezelf, denk na over wat jij wilt en leidt een leven waar jij achterstaat. Je bent hartstikke goed op weg! Xoxo
Hoi Kim,
mooie vraag om over na te denken, en ook een belangrijk iets! Kiezen voor jezelf is zó belangrijk. Kleine dromen waarmaken en genieten van de kleine momentjes. Ik weet dat je dat kunt, kim.
Ik kan me voorstellen dat dit heel lastig is, maar ik denk ook dat het goed voelt als je het eenmaal een beetje weet :)
Heel erg goed dat je voor jezelf wil nagaan wat jij zelf graag wil. Iedereen heeft inderdaad verwachtingen of een oordeel klaar en daar wordt je toch door beïnvloed. Hopelijk kan je voor jezelf goed duidelijk krijgen wat jij nou echt wil en kan je van daaruit verder gaan bouwen.
Voor wat het waard is… Op mij komt het absoluut wel over alsof je je best doet!
Wat mooi dat Marion je aan het denken heeft gezet. Of… eigenlijk heb je dat zelf gedaan. Je heb een mooie leeftijd om uit te puzzelen wat je zelf wilt. Niet dat het makkelijk is hoor. Maar je kúnt op jouw leeftijd even stoppen met school en een jaartje langer thuiswonen. Je hébt nog geen gezin, baan of hypotheek. We voelen allemaal wel de maatschappelijke druk om de slagen, maar je bepaalt zelf in hoeverre je je daardoor laat leiden. Autonomie.
Mooi stukje, Kim!
Er wordt inderdaad een hele hoop als normaal gezien, daar heb ik soms ook last van, verwachten mensen dingen van me omdat ik een bepaalde leeftijd heb? Het fijne Is dat je niet hoeft te leven naar iemands verwachtingen, maar naar je eigen doelen. Het Is goed om tijd te nemen om te bedenken wat je wilt. Fijn dat de blog je heeft geïnspireerd, ik hoop dat je er niet wakker van ligt als je er nog geen antwoord op hebt. Dat komt wel!