Mensen die voor het eerst naar een psycholoog gaan vragen zich vaak af: wat vraagt een psycholoog nu eigenlijk?
Dat is een hele logische vraag, maar helaas niet heel gemakkelijk te beantwoorden. Het zal compleet van de situatie en de persoon afhangen. Toch zijn er wel een aantal standaard dingen. Tenminste, dat is mijn ervaring. Wellicht hebben andere mensen een andere ervaring.
Een veel gemaakte opmerking wanneer het over psychologen gaat is “hoe voel je je daarbij?”. Deels klopt dit wel, denk ik. Psychologen vragen wel eens hoe iemand zich bij een bepaalde gebeurtenis voelen. Dit zullen ze eigenlijk vrijwel altijd proberen te achterhalen, is mijn ervaring. Logisch ook, want je bent er niet voor niks natuurlijk. Waarschijnlijk roepen bepaalde gebeurtenissen bepaalde gevoelens bij je op. De vraag “hoe voel je je daarbij?” heb ik ook meerdere keren gekregen. Zelf word ik er heel kriebelig van, haha. Gelukkig zijn er 1000 varianten op deze vraag. De een voelt een stuk minder gemaakt dan de ander.
“Hoe gaat het met je?” is ook een veel gestelde vraag. Wanneer opgemerkt wordt dat deze vraag lastig gevonden wordt kan het zijn dat hij wordt veranderd naar “hoe is het de afgelopen week gegaan?”. Dit is wat kleiner en tastbaarder dan “hoe gaat het met je?”. Voor een psycholoog is het (volgens mij) vaak belangrijk te weten waar je staat wanneer je een gesprek in gaat. Het kan een hoop van je reacties of opmerkingen verklaren, denk ik. Wanneer je al boos of geïrriteerd binnenkomt en dit wordt niet opgemerkt/aangegeven is de kans vrij groot dat je nog bozer zult worden tijdens het gesprek (tenzij puur het spuien bij de psycholoog je helpt natuurlijk). Mocht je heel blij binnenkomen, dan geef je waarschijnlijk ook andere antwoorden dan wanneer je heel somber bent. Belangrijk om te weten dus.
“Waar wil je het vandaag over hebben?”. Vaak zijn er in de week (of twee weken, of meer) dat je de psycholoog niet hebt gezien dingen gebeurd die het bespreken waard zijn. Was er bijvoorbeeld een moeilijke situatie? Of juist iets heel fijns? Is er iets anders wat je graag eens zou willen bespreken? Als een psycholoog je de vraag stelt wat je wilt bespreken kun je hopelijk aangeven wat voor jou belangrijk is. Zo praat je niet eindeloos over dingen die er eigenlijk weinig toe doen.
Natuurlijk zijn er ook nog een hoop relativerende vragen, zoals “weet je dat zeker?”, “heb je daar bewijs voor?”, “hoe groot is die kans?”, “gebeurt dit echt altijd?”. Naast alle vragen die ik tot nu toe heb behandeld zijn er natuurlijk nog 10000 andere vragen die een psycholoog kan stellen. De vragen die aan iemand met een eetstoornis worden gesteld zullen anders zijn dan de vragen die worden gesteld aan iemand met een depressie en weer anders dan de vragen die worden gesteld aan iemand met bijvoorbeeld een posttraumatische stressstoornis. Naast de vragen die ik heb behandeld zijn er ook nog een hoop meer op de persoon gerichte vragen. Die kan ik natuurlijk moeilijk behandelen in dit blogje.
Mocht je nu paniekerig worden en denken maar ik weet de antwoorden op deze vragen helemaal niet! Dat is oké, je hoeft het niet te weten. Je mag het ook samen met de psycholoog proberen uit te vinden. Dat is oké, echt. Als je alles al wist zat je daar niet. :-)
Ik hoop dat ik wat duidelijkheid heb kunnen creëren voor degenen die worstelen met de vraag “wat vraagt een psycholoog?”. Mocht je nog vragen hebben dan kun je altijd mailen. Ik kan niet al je vragen beantwoorden, maar ik kan wel mijn ervaring delen.
Heb jij nog een vraag die jouw psycholoog vaak stelt? Zou je hem willen delen?
Liefs
Intressant artikel en leuk om te lezen :) Ik ben ook vaak naar de psycholoog geweest, eerlijk gezegd weet ik niet meer wat de vragen waren. Jeetje, gewoon vergeten. Meestal begonnen we met hoe het ging, en daarna kwam het op gang. Meestal kwamen de emoties en er werd gevraagd wat ik erbij dacht, voelde en wat ik veranderd wilde zien. Vaak kwamen er ook eyeopeners!
Dat klopt. :)
De manier van vragen vind ik interessant want ze willen natuurlijk ergens naar toe werken en jou hierover laten denken. Zelf ben ik nog nooit bij een psycholoog geweest maar ik vind dit wel een heel interessant onderwerp.
Ik denk dat het daardoor ook per geval heel erg zal verschillen. De een heeft meer aan confronteren bijv. en de ander meer aan een ‘lief’ iemand die heel erg steunt.
‘Wat vind je er zelf van’ vind ik ook zo’n klassieker.
Het legt ook erg aan de benadering van de psycholoog. Is het er eentje die ‘Rogeriaans’ is dan zal hij vooral spiegelen. Maar je kunt er ook eentje treffen die wat directiever is.
Die is tegen mij niet zo heel vaak gezegd. Waarschijnlijk wel varianten erop, haha. Het ligt zeker heel erg aan de benadering en de manier van werken van de psycholoog.
Oja de relativerende vragen zijn bij mij heel vaak aanwezig. Ik denk omdat het bij angst gewoon zo belangrijk is om te weten of de angst wel terecht is. Waarom die aanwezig is en dat het een manier is om jezelf rustiger te maken als je weet dat er eigenlijk niets aan de hand is. Mijn psycholoog vraagt altijd aan het eind van het gesprek ‘en wat neem je mee?’ en daarmee bedoelt ze wat voor goeds ik uit het gesprek bijvoorbeeld heb gehaald. De ene keer zeg ik ‘dat ik hier weer ben gekomen, ook al durfde ik niet’ en de andere keer dat ik trots ben dat ik iets moeilijks heb gedaan. Zo sluit je het gesprek altijd positief af :)
Mooie vraag aan het eind. We hadden in de groep altijd “goed of nieuw” of zo. Dan moest je ook benoemen wat er die week goed/nieuw was. En nieuw stond meestal gelijk aan goed (want je hebt iets gedaan/geprobeerd, al klopt het natuurlijk niet altijd helemaal).
Ik kreeg te horen dat ik zelf alles zo goed wist en ze eigenlijk niet wisten wat ze me moesten zeggen. Het is geen vraag maar alsnog, wel vaak gehoord.
Ook zeiden ze vaak dat ik beren op de weg zag en de laatste keer dat ik dat hoorde was dat antwoord op mijn vraag ‘Wat als ik nu een NTI opleiding begin en ik hem toch niet af kan maken?’ Die kans was namelijk 90% en het geld had ik er niet voor. Ze overtuigde me het dus toch te doen want als ik zo zou denken zou ik niks meer kunnen doen (is ergens wel zo maar je moet ook zelf in kunnen zien waar grote risico’s zitten en die sloeg ze even over want tja, niet haar probleem) , en ik heb nergens zoveel spijt van gehad. Het bleek veel te zwaar wat ik eigenlijk wel wist, maar ja, ik loop niet voor niets bij een psycholoog, ze zal misschien wel gelijk hebben dus ik doe het toch maar.
Ik heb heel m’n leven bij psychologen gelopen om verschillende redenen. Ik ben er geen een keer mee geholpen en heb alleen maar domme fouten gemaakt omdat ik hun advies (gewoon doen, niet zoveel nadenken) in plaats van mijn gevoel ging volgen omdat ik het gevoel kreeg dat het niet meer klopte en dat ook de reden was dat ik naar een psycholoog ging op dat moment.
De enige keer dat ik het fijn vond was toen ik samen met mijn vader ging omdat onze relatie echt heel erg slecht was, maar het effect van de gesprekken die we hadden was ook voorbij toen we er niet meer heen gingen, zonde eigenlijk, maar dat was zijn keuze en ik kan hem niet dwingen ermee verder te gaan als hij dat niet wilt natuurlijk.
Jammer zeg, dat je zulke negatieve ervaringen heb! :-( Ik hoop dat je ooit iemand mag treffen die wél kan helpen. Die goed past bij jou en jouw vragen. Die meer luistert naar wat jij wilt, in plaats van het mooie praatje te houden “gewoon doen”. Daar kun je niet zoveel mee.
Ik vond het in het begin erg eng om naar de psycholoog te gaan. Ik had er altijd een beeld van dat de psycholoog nooit wat zou zeggen. Daar zou ik echt mega onzeker van worden haha. De vrouw die ik had was echt super lief. Het begon doordat ik moest vertellen over wat ik had meegemaakt en waardoor ik zelf dacht dat de depressie kwam. Ze schreef een aantal dingen op in een schriften en kwam zo die week later steeds weer terug op dingen die ik het in het begin had gezegd. Het relativeren was bij mij ook een groot punt en daar heeft ze me ook heel goed mee geholpen. Hoe is het deze week gegaan is inderdaad een vraag die vaak terug komt.
Haha, oei, ja ik kan me voorstellen dat dat een eng idee is. Zo van “goed, begin maar” en dat je dan zelf een heel verhaal op moest gaan hangen? Dat is geen fijn idee, hihi.
Fijn dat je zo’n goed bij jou passend persoon had gevonden. :-)
Hoe voel je je daarbij wordt mij heel vaak gevraagd ja :P In allerlei varianten. Ik spreek namelijk heel vaak mijn gedachtes uit en hij wil mij dan terug proberen te brengen naar mijn gevoel. Heel irritant alleen als je er niks bij voelt
Haha, herkenbaar… ‘Hoe voelde dat dan?’ ‘Eh weet ik niet?’ Niet als uitvlucht maar omdat ik het oprecht niet weet, haha.
Wat goed geschreven. Ik denk dat veel mensen hier iets aan hebben. Hoe-vragen zijn ook heel open en vaak niet zo makkelijk te beantwoorden.
Dankjewel, ik hoop dat iemand er iets aan zal hebben!
Hahaha nu weet ik welke vragen ik kan stellen :)
(Ik begin meestal met ‘hoe gaat het’ of ‘hoe is het afgelopen week gegaan’ inderdaad). En gevoel probeer ik ook wel vaak na te vragen, dus je geeft een goed beeld van de werkelijkheid.
Haha, bedankt! :-)
Ik ben nog nooit bij een psycholoog geweest, maar ik vind het wel heel interessant om te weten hoe zij het precies aanpakken en mensen helpen. Het mag dan hun werk zijn, dan lijkt het me alsnog best lastig! Ik heb wel een tijdje de vage droom gehad om psychologe te worden, maar ik twijfel toch of ik de hele dag zulke gesprekken zou willen voeren. Aan de ene kant help je veel mensen, maar aan de andere kant kom je ook veel mensen tegen die je zoveel ‘meer’ gunt en het toch niet kan geven.
Dat is ook lastig. Het lijkt me inderdaad, wat je schrijft, heel moeilijk om te zien hoe mensen strugglen maar ze niet te kunnen helpen..
Geen antwoorden hebben bij de psych is logisch en acceptabel, het is alleen niet handig. Ik heb wel eens hulp gehad van iemand op school (gedragsdeskundige bij de re-integratie) die knettergek werd van mijn “weet ik niet”. Ze had zoiets van: Je bent zo slim, maar elke keer als ik naar je gevoel vraag weet je het niet?! Ik kon er wel om lachen, zij niet. Ze wilde me heel graag helpen en ik weet niet zeker of ik wel geholpen wilde worden op dat vlak. Laten we het lekker praktisch en oppervlakkig houden. :p Tja, daar zijn die mensen geen psycholoog/hulpverlener voor geworden. :p Jammer wel.
Snap ik heel goed. Mijn psychologen vinden het ook altijd heel irritant/vervelend. Tenminste, ze hebben al regelmatig gezegd “deze hele sessie geen ‘weet ik niet’ meer!” maar ja, het gaat helaas niet zo makkelijk, haha. Ik denk dat het niet weten op zich niet erg is, ik hoor van mensen ook dat ze samen met hun psych dan toch tot een antwoord komen, maar soms is het wel heel onhandig en vervelend. Als je er ook samen niet uit komt, bijvoorbeeld.
Ik vind het altijd we interessant deze stukjes te lezen, aangezien ik zelf helemaal geen ervaringen hiermee heb.
Fijn om te horen! Dankjewel. :)
Toen ik de titel van je blog las kwam direct de vraag: hoe gaat het met je in mij op. Haha ik merk dat de meeste hulpverleners hier vaak mee beginnen :)
Is ook wel een handige vraag, inderdaad, haha. :-)
Wat mooi dat je dat hebt kunnen samenvatten in een blog. Want er worden natuurlijk best veel vragen gesteld.. etc. Toch zijn veel van de vragen die je opschrijft inderdaad best basic-vragen die vaak terugkomen. Mooie blog! En mooi ook dat je dat hebt kunnen verduidelijken.
Dankjewel! :-)
Ik ben nooit bij een psycholoog geweest, dus buiten de ‘klassiekers’ heb ik er geen verstand van. Vind het wel altijd interessant om zulke dingen te lezen, leer je weer wat van. Hopelijk hebben mensen iets aan je duidelijke uitleg! :)
Interessant om te lezen. Zelf ben ik in mijn revalidatietraject één keer bij een psycholoog geweest en kreeg ik een vragenlijst waaruit bleek dat ik geen psycholoog nodig had. Maatschappelijk werk kreeg ik wel standaard, maar dat vond ik nogal irritant.
Ik vind het altijd knap hoe je over dit soort dingen schrijft (heb even geen blogs gelezen en ben nu bezig alles in te halen, dus verwacht een hoop reacties van mij haha!) en het geeft mij echt een interessant beeld van hoe het precies werkt. Die uitspraken over ”is het echt altijd zo” herken ik wel van mijn studiebegeleiders en van mensen die mij goed kennen en het is ook iets wat ik leer als docent, als manier van omgaan met heel onzekere leerlingen.