Vorig jaar kreeg ik na verschillende vragenlijsten van meer dan 600 (!) vragen en testen waarbij ik verhalen moest schrijven te horen wat er nu ‘echt’ met me aan de hand was. Uit de onderzoeken was gekomen dat ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (deze wordt ook wel eens een vermijdende persoonlijkheidsstoornis genoemd) heb. Echt onverwacht was dit niet. Ze hadden al aangegeven dat ze die diagnose verwachtten. Na wat informatie over de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis te hebben gelezen op internet was ik het wel met ze eens, ik herkende me er in. Wat is een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis nu eigenlijk?
Een persoonlijkheidsstoornis is een stoornis die gekenmerkt wordt door een star patroon van gedachten, gevoelens en gedragingen. Deze gedachten, gevoelens en gedragingen wijken erg af van wat van mensen verwacht wordt. Je hebt een heleboel verschillende persoonlijkheidsstoornissen, waaronder de borderline persoonlijkheidsstoornis, de antisociale persoonlijkheidsstoornis, de afhankelijke persoonlijkheidsstoornis, de theatrale persoonlijkheidsstoornis en de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Persoonlijkheidsstoornissen worden in het DSM (Diagnostic and Statistical manual of Mental disorders) onderverdeeld in drie clusters: cluster A, B en C.
Cluster A persoonlijkheidsstoornissen worden gekenmerkt door vreemd en excentriek gedrag. Mensen met een cluster A persoonlijkheidsstoornis leven vaak geïsoleerd en hebben weinig contact met anderen. Cluster B persoonlijkheidsstoornissen worden gekenmerkt door hele heftige emoties en impulsiviteit. Cluster C persoonlijkheidsstoornissen worden vooral gekenmerkt door angst. De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis valt onder cluster C.
Vaak denken mensen direct aan de extremen, want die zijn er zeker bij persoonlijkheidsstoornissen veel. Mensen hebben een heel negatief beeld van bijvoorbeeld een borderline persoonlijkheidsstoornis terwijl dit echt niet altijd nodig is! Ik heb namelijk genoeg lieve contacten die deze diagnose hebben en het maakt ze niet minder lief/leuk/etc. Ze zijn nog steeds gewoon wie ze waren voor de diagnose! Het feit dat een de antisociale persoonlijkheidsstoornis relatief veel voorkomt binnen gevangenissen en forensische psychiatrie zorgt natuurlijk ook niet voor een positieve beeld van persoonlijkheidsstoornissen. Voor een deel van de mensen zal dit negatieve beeld wel degelijk waar zijn, maar van persoonlijkheidsstoornissen op zich hoef je absoluut geen negatief beeld te hebben, ik ben niet eng (dat vind ik jou wel!). Goed, terug naar de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis!
Als je een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (OPS) hebt ben je overgevoelig voor kritiek en afwijzing. Je voelt je altijd veel minder dan anderen. Situaties die persoonlijk kritiek of afwijzing met zich mee zouden kunnen brengen worden vermeden. Wanneer je OPS hebt vind je het moeilijk om met mensen om te gaan, tenzij je zeker weet dat de ander je aardig vindt, dat is helaas bijna nooit zo. Je moet je namelijk bedenken dat situaties waarin jij denkt ‘zeker te weten’ dat iemand je aardig vindt (bij vrienden bijvoorbeeld) iemand met OPS dit vaak niet zeker weet. Bij mij heeft dat ervoor gezorgd dat ik me alleen oké voel bij mijn moeder. Ik ben van mening dat ik mezelf in sociale situaties niet kan redden – dat ik niet genoeg sociale vaardigheden heb om me staande te houden. Bij mij is dit ook een beetje een selffulfilling prophecy geworden: ik word zo angstig omdat ik bang ben dat ik het niet kan dat de angst ervoor zorgt dat ik helemaal niet meer weet wat ik moet zeggen. Mensen met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis willen wel degelijk contact met anderen, maar durven dit simpelweg niet aan. Het is niet zo dat ze het contact ook niet willen.
Als je het zo leest is het waarschijnlijk voor veel mensen in meer of mindere mate herkenbaar. Zoals het hierboven staat lijkt het een soort combinatie onzekerheid en verlegenheid. Bij de OPS is het echter zo dat deze gevoelens en gedachten heel erg diep zitten. Het is een heel moeilijk te doorbreken patroon, omdat het ‘in de persoonlijkheid’ zit. Vaak is er veel therapie nodig om iemand met een OPS goed te kunnen helpen en het leven van iemand met OPS weer leefbaarder te maken. Het vermijden is niet zomaar te doorbreken, omdat mensen met OPS zo bang zijn dat ze bekritiseerd of afgewezen zullen worden dat ze de situaties altijd uit de weg gaan.
Waar een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis precies door wordt veroorzaakt is nog vrij onduidelijk. Het is (zoals bijna alle psychische ziektes) een combinatie van sociale, psychologische en genetische factoren. Emotionele verwaarlozing als kind en afwijzing door leeftijdsgenootjes worden wel gezien als grote risicofactoren voor het ontwikkelen van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
Het schijnt dat een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis goed te behandelen is. Wat duidelijk is, is dat het effect van de therapie voor een groot deel afhankelijk is van de band of klik tussen therapeut en client. Als de band tussen deze twee goed is kunnen zij samen werken aan het verwerken van opgekropte gevoelens en het opbouwen van vertrouwen in zichzelf en anderen.
Wat binnen de therapie lastig is, is dat de persoon met OPS ook bang is dat de therapeut hem of haar af zal wijzen of bekritiseren. De therapeut moet heel voorzichtig zijn met zijn of haar woorden om te voorkomen dat de client iets als afwijzing of kritiek zal zien. Als een client zich niet op zijn gemak voelt bij een therapeut is er heel weinig kans dat de therapie aan zal slaan.
Goed, dit is dus waar “ik last van heb”. Ik vind het heel lastig om goed onder woorden te brengen wat het precies inhoudt, maar ik hoop dat het iets duidelijker is geworden door dit blog. Als je nog vragen hebt mag je die natuurlijk altijd stellen!
Wat zijn jouw ideeën over de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis?
Liefs
(Bron: Diagnostic and Statistical manual of Mental disorders & mijn eigen ervaringen, haha… )
Knap dat je het zo goed weet te verwoorden. Het komt voor mij best bekend voor maar bij mij komt het door onzekerheid. Ik ga geen situaties uit de weg, maar ben zeker wel bang voor afwijzing
Dankjewel! :-)
Ik denk dat iedereen in zekere mate angstig is voor afwijzing. Dat is heel naar en misschien ook wel iets waar je aan zou moeten/kunnen werken, maar het hoeft niet ‘direct’ een stoornis te zijn. <3 Als je geen dingen vermijdt denk ik niet dat je deze stoornis hebt (gelukkig maar!)
Veel liefs!
Ik ben nog niet zo thuis in al deze materie, maar ik vind het heel interessant. Ik ben ook heel benieuwd welke diagnose ik zelf ga krijgen. Ik herken hier wel weer veel in, maar het lijkt ook allemaal zo op elkaar. Ik vertrouw echter ook niemand, alleen mijn zus. Zelfs bij mijn ouders vraag ik me af of ik wel goed genoeg ben. Ik ben trouwens ook heel bang voor kritiek of afwijzing van mijn therapeut. Ik snapte niet zo goed waarom, maar dit zou een verklaring kunnen zijn. Het is allemaal op gevoel, want met mijn hoofd weet ik ook wel dat mijn psycholoog me alleen maar wil helpen. Verwarrend allemaal.
Ik ben blij met dit artikel. Het geeft me weer wat overzicht in de chaos.
Ik merk dat jij ook erg op zoek bent naar een diagnose van ‘wat je nu hebt’. Zelf ben ik (bijna) psychologe en geloof ik niet zo in diagnoses. Oké, het kan soms duidelijkheid scheppen, maar anderzijds stigmatiseert het je ook heel erg en geeft het (mij althans) het gevoel dat je er niets meer aan kan doen want zo ben je nu eenmaal. En dat vind ik jammer. Ik geloof dat iedere persoon anders is en dat een diagnose opplakken echt niet helpend is, daardoor gaan mensen zich er volgens mij alleen maar meer naar gedragen omdat ze het gevoel krijgen dat ze nu wel zo moeten zijn, dat gebeurt automatisch. Terwijl ik veel meer ben voor de persoon in zijn geheel leren kennen en openstaan voor de sterkten van een persoon. Ook al zit een angst of iets anders diep in jou geworteld, ik geloof wel dat je er iets aan kan veranderen met de juiste hulp. Ik ben benieuwd hoe jij hierover denkt?
@Kim | Kimsbloglife
Ik wil nogmaals benadrukken dat persoonlijkheidsstoornissen wél te genezen zijn! Het is niet makkelijk, maar zeker niet onmogelijk! Ik vind het heel lastig om te lezen dat je zo ontzettend ’tegen’ diagnoses bent. Ik denk namelijk dat het wel degelijk helpend kan zijn om een diagnose te krijgen. Het kan zorgen voor herkenning, het is duidelijk voor de hulpverlening (ze weten waar iemand last van heeft en hoe dit behandelt kan worden, dat is vooral belangrijk wanneer iemand met een groot aantal mensen te maken krijgt) en het is ook “handig” wanneer je bijvoorbeeld op je studie moet aangeven waarom je bepaalde voorzieningen nodig hebt.
Natuurlijk is er een persoon, iemand is altijd zoveel meer dan een stoornis en het is heel belangrijk om dáár van uit te gaan. Ik denk dat dit bij een ambulante behandeling goed kan en ook realistisch is, maar wanneer je een klinische behandeling of een deeltijd behandeling volgt is dit anders. Hier krijg je te maken met een heleboel hulpverleners die simpelweg niet de tijd kunnen nemen om iedereen van binnen en van buiten te leren kennen. Daar is helaas de tijd niet meer voor.
Nogmaals: er is zeker iets aan te veranderen met de juiste hulp! Er zijn genoeg behandelmogelijkheden, maar het is wel belangrijk dat je op de goede stoornis wordt behandeld. Bij mij heeft cognitieve gedragstherapie helemaal niets geholpen, omdat dit niet aansloot bij hetgeen waar ik mee ‘struggle’.
Ik vind het heel fijn om te lezen dat je wel gelooft dat je er wat aan kan veranderen of dat het niet je hele leven hoeft te bepalen, dat vind ik uiteindelijk het allerbelangrijkste! Ook vind ik het heel fijn jouw mening hierover te lezen, want uiteindelijk is het het belangrijkste hoe jij je erbij voelt. Als jij je wel goed voelt bij je diagnose en je het gevoel hebt dat je hierdoor beter geholpen kan worden, dan ben ik blij voor jou :-) En zelf weet ik het ook niet hoor, ik denk dat het inderdaad misschien voor de ene helpend kan zijn en voor de andere niet, afhankelijk van hoe je ernaar kijkt. Bovendien kan ik me voorstellen dat het inderdaad fijn voelt om te weten ‘wat er met jou aan de hand is’ en dat je niet de enige bent die daarmee kampt. Wat betreft de betere zorg, daar geloof ik dan weer minder in. Ik geloof zelf ook minder in residentiële zorg, zeker in ziekenhuissettings. Gewoon omdat er vaak te weinig zorg op maat wordt aangeboden naar mijn mening. Mensen worden er als een nummer behandeld, zoals je zelf aangeeft, ze hebben geen tijd om iedereen van binnen en van buiten te leren kennen. Maar volgens mij is dat wat je het meest kan helpen, iemand die openstaat om jou wel van binnen en van buiten te leren kennen zodat je jezelf ook van binnen en van buiten kan leren kennen. Of althans, dat is het soort therapeut dat ik graag zou worden. Maar ik ben nog niet eens volledig afgestudeerd en ik heb heel weinig ervaring in de praktijk, dus wie weet verandert mijn visie wel nog :-) Of wie weet verandert de jouwe nog :-) Ik hoop alleszins dat ik je niet heb gekwetst of zo met mijn mening, je moet vooral doen waar jij je op dit moment goed bij voelt en je ziet wel wat het brengt.
Like this comment! Helemaal mee eens 😊😊😊
Ook bij mij is de diagnose OPS gesteld en voor mij was het een opluchting en er werd zoveel duidelijk. Voor mij was, is het heel belangrijk geweest dat het beestje een naam heeft. Herkenning is zo prettig als je constant worstelt met de vraag wat er met je aan de hand is. Dat een diagnose stigmatiserend werkt ligt toch meer aan de buitenstaanders, vind ik.
Elk mens is uniek en elk persoon heeft een andere beleving toch?
Ook ik heb niet alle kenmerken van OPS, maar wel bijna allemaal haha.
Ik vind het fijn om te lezen dat je het fijn vond om dit te lezen. Ik kan me goed voorstellen dat je graag wilt weten welke diagnose je zult krijgen! Spannend! Alles lijkt altijd zo op elkaar hè? Daarom is het maar goed dat we niet zelf hoeven te diagnostiseren en dat lekker aan de professionals kunnen overlaten. :-)
Ik herken helemaal wat je schrijft. Je bij niemand goed genoeg voelen etc… De afwijzing en kritiek van je therapeut…
Ik hoop dat je therapeut je wat duidelijkheid kan geven als je daar behoefte aan hebt. Het kan fijn zijn om te weten waar je gedachten en gedragingen vandaan komen.
Heel veel succes, meis!
Je hebt dit onzettend goed en duidelijk geschreven zeg, ik zou het zelf niet beter kunnen! Toch ben ik zelf heel terughoudend met diagnoses en vooral persoonlijkheidsstoornissen. Ik vind het zo’n vies woord, alsof je niet normaal bent maar gestoord en alsof er niets meer aan te doen is. Maar er is nog zoveel van jou naast het feit dat je bang bang bent voor afwijzing en kritiek, en er zijn vast ook uitzonderingssituaties waarin je dat niet bent of alleszins probeert om niet naar je angst te luisteren, zoals met je blog denk ik. Want je zo blootgeven oo het internet is ook heel angstaanjagend vind ik, maar je doet het toch maar! Bovendien is die angst niet zo abnormaal en heeft iedereen die wel in zich, de ene in grotere mate dan de andere. En hoewel het bij jou misschien heel erg diep zit, geloof ik wel dat je er vanaf kan geraken of dat je er alleszins kan voor kiezen om niet naar je angst te luisteren. En dat gaat natuurlijk niet in 1, 2, 3, daarvoor is inderdaad een goeie therapie nodig. Maar doordat ze je die diagnose geven krijg ik meteen het gevoel dat het je leven voor altijd zal beheersen, en dat vind ik jammer. Ik ben heel benieuwd hoe jij zelf eigenlijk tegen de diagnose aankijkt en of je het ook al eens anders had gezien?
Ik snap goed wat je zegt. Eerder heb je ook een soortgelijke reactie gegeven op een van mijn blogs, ik denk op de wat is een angststoornis? Ik heb daar toen op gereageerd en ben benieuwd of je dat nog hebt gelezen!
Voor een deel ben ik het met je eens, voor een deel ook niet, maar dat verrast je vast niet. :-) Ik ben het helemaal met je eens dat je terughoudend moet zijn met de diagnose persoonlijkheidsstoornis, welke dat ook. De diagnose persoonlijkheidsstoornis betekent overigens niet dat er niks meer aan te doen is en dat je er maar mee moet leren leven. Je kunt genezen van een persoonlijkheidsstoornis! Ik heb zelf deze diagnose gekregen nadat bleek dat alle “gewone” therapie niet werkte. Ze wilden weten waarom ik niet reageerde op de vormen van therapie die geprobeerd waren en deden een persoonlijkheidsonderzoek, intelligentieonderzoek en allerlei andere onderzoeken. Om uit te vinden welke therapie wél bij me zou werken, moesten ze eerst weten wat er precies aan de hand was. Kwam het voort uit bijv. autisme, uit een trauma, uit weet ik het wat. Voor persoonlijkheidsstoornissen zijn hele andere behandelingen dan voor bijvoorbeeld de sociale fobie of een gegeneraliseerde angststoornis. De behandeling wordt eigenlijk altijd eerst op “normaal” niveau aangeboden, het niveau dat in principe voor de meeste mensen werkt. Ze gaan niet direct over op de hele intensieve of zware behandeling, omdat dat simpelweg voor veel mensen niet nodig is. Na de onderzoeken bleek dat het nu wél nodig was, dus ik vind het fijn dat ze het hebben onderzocht. Nu krijg ik een hele andere behandeling die wel degelijk beter bij mij aansluit dan de behandeling die ik voorheen kreeg.
Je hebt zeker gelijk dat een groot deel van de mensen zich zal herkennen in deze diagnose. Niemand wil graag afgewezen worden, bijna niemand is echt heel dol op kritiek (ik weet dat mensen zeggen dat ze dat wél zijn, omdat ze het dan volgende keer beter kunnen doen, maar het feit dat iemand je zegt dat je iets fout doet op zich, dat vindt niemand heel plezierig denk ik). Er zit wel een groot verschil in de invloed die het heeft op iemands leven. Is iemand bijvoorbeeld ‘alleen’ heel zenuwachtig voor sollicitatie- en evaluatiegesprekken, of durft iemand bijv. niet te contant te betalen in een winkel uit angst “kritiek” te krijgen omdat hij/zij per ongeluk niet genoeg geld heeft gegeven? Dat eerste is “normaal”, dat tweede niet. Daarnaast merk ik (of misschien merkt mijn moeder het vooral ;-)) dat ik echt álles als kritiek en afwijzing oppak.
Zo ook deze reactie. Mijn eerste reactie was: ‘ze vindt dat ik me aanstel, ze vindt me stom, ze vindt dat ik geen ‘echte’ problemen heb, mijn artikel moet offline’. Dat was even heel erg sterk. Ik heb besloten niet te luisteren naar die gedachten, in elk geval mijn artikel niet offline te halen, omdat dat niet zal helpen. (Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat je reactie niet goed is! Ik vind het heel fijn dat je jouw gedachten over diagnoses met me wilt delen. Het zijn mijn gedachten die de reactie moeilijk maken, niet jouw woorden.)
Ik ben benieuwd wat je denkt over mijn reactie.
Veel liefs
Bedankt voor je uitgebreide antwoorden op mijn reacties, ondanks dat ik je er een slecht gevoel door heb gegeven. Dat was zeker niet mijn bedoeling, maar ik begrijp zeker dat het je slecht kan doen voelen, zou ik zelf ook hebben denk ik. Je vorige reactie heb ik denk ik inderdaad niet gelezen, omdat ik soms een melding krijg via WordPress als iemand op mijn reactie reageert, maar blijkbaar dus niet altijd… Jammer, zo gaan er waarschijnlijk veel reacties verloren! Ik ga ze straks meteen even teruglezen :-) Ik zal vanaf nu altijd het vakje ‘e-mail me als er nieuwe reacties zijn’ aanvinken ;-)
Wat je zegt over de verschillende behandelingen, ook daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ik weet dat er inderdaad verschillende behandelingen bestaan en zo ben ik ook voor het overgrote deel opgeleid, maar één vak (systeemtherapie) biedt hele andere inzichten waar ik me persoonlijk meer in kan vinden. Maar ik zeg het nog eens, ik weet het niet beter, dat is gewoon hoe ik erover denk en ik wil het graag delen om jou en anderen te laten kennismaken met andere ideeën erover, aangezien deze visie nog in de minderheid is. Maar ik ben van plan er binnenkort een artikel over te schrijven op mijn blog als je benieuwd bent :-) Eigenlijk gaat het er vooral over om onbevooroordeeld naar het verhaal van de mensen te luisteren, er voor hen te zijn, hen van binnen en van buiten te leren kennen. De therapeutische relatie speelt hierbij ook een grote rol. Doordat je als therapeut de cliënt laat vertellen (waar ze in het dagelijks leven vaak de tijd niet voor krijgen, want dan worden ze vaak onderbroken en beoordeeld) kan de cliënt zelf ook alles op een rijtje zetten en krijgt die meer inzicht in zichzelf. Als therapeut ga je helpen door de dingen te verbreden, open te trekken, zodat er nieuwe inzichten ontstaan. Klinkt misschien allemaal wat vaag, maar het is zo moeilijk uit te leggen. Pas op, ik geloof ook wel in andere behandelingen hoor. Ik moet zelf nog beginnen in de praktijk dus ga met de jaren wel zien wat mij ligt en waar ik in geloof. Het enige waar ik het moeilijk mee heb is met de manier waarop mensen behandeld worden op psychiatrische afdelingen in ziekenhuizen. Zo onpersoonlijk, een psycholoog/psychiater waar één keer per week een uurtje mee gesproken wordt, en na een aantal weken of maanden mag je gaan. Als je niet meedoet met het programma kan je gaan. Maar goed, ik ben er zelf nog nooit geweest dus eigenlijk zou ik niet mogen oordelen!
Alleszins, het belangrijkste is dat jij je geholpen voelt, en misschien moet ik nu stoppen met mijn vervelende reacties, want ik wil je helemaal niet in de war brengen en je zeker en vast geen slecht gevoel laten geven! Ik vind je artikel heel goed geschreven en vind het echt heel mooi dat je er zoveel kennis over hebt en het allemaal zo goed kan uitleggen. Ik vind helemaal niet dat je je aanstelt en dat je problemen niet echt zijn. Ik ben gewoon bang dat je misschien niet op een goede manier geholpen wordt en niet weet wat er anders nog mogelijk is, en daarom voel ik per se die drang om je dit even te zeggen. Maar ik heb eigenlijk geen idee van waar dat idee komt hoor, want als jij het gevoel hebt dat je wel goed geholpen wordt is er helemaal geen probleem! Laat me dus maar even moeilijk doen en probeer je het niet te veel aan te trekken! Was misschien ook niet zo slim van mij om hier zo op door te gaan, want nu maak je je misschien nog meer zorgen. Het is dus niet zo abnormaal dat je heel onzeker gaat voelen door mijn reacties. Ik zou echt exact hetzelfde hebben, ik ben ook heel bang voor afwijzing en kritiek. En inderdaad, iedereen waarschijnlijk wel, en de ene meer dan de andere. Ik misschien al wat meer dan de gemiddelde mens en jij misschien nog veel meer. Maar ik vind het heel mooi dat je ondanks je grote angst in het begin er toch voor hebt kunnen kiezen om er niet naar te luisteren en je artikel toch te laten staan. Ik denk dat je daarmee al een hele grote stap in de goede richting bent ;-)
Hoi Kim!
Helaas is een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis niet alleen het bang zijn voor kritiek. Ik weet dat het niet leuk is voor iedereen om kritiek te horen. Maar voor iemand met OPS voelt het soms als een persoonlijke aanval. Zo voelt het namelijk voor mij. Als ik op school een verslag inlever en dat moet bespreken voelt dat voor mij op dat moment dat ik enorm moet vluchten en raak ik zo in paniek dat de docent niets meer met me aankan als het ware. Ik liet zelfs mijn opdrachtgevers heel erg schrikken met mijn reactie. Gelukkig weten mijn docenten ervan, en zorgen ze als ik me echt heel erg paniekerig voel hoe ze me gerust kunnen stellen. Het was eerst zo erg dat ik niet meer naar school durfde! Ik heb ook last van mijn OPS als ik iets wil delen wat ik leuk vind en de ander niet. Dan voel ik me gewoon minder als person want het is niet leuk genoeg want de ander heeft “kritiek” op wat ik leuk vind.
Ik hoop dat het wat heeft opgehelderd :)
Groetjes
Mooi omschreven Alice, bedankt! :-) Hoe beter het voor anderen duidelijk is hoe fijner! Fijn dat je me kon helpen!
Ik heb zelf ook een persoonlijkheidsstoornis en ben toch wel blij met de diagnose.
Het heeft namelijk als voordeel dat ik makkelijker de juiste therapie bij mij vind door naar mijn diagnose te kijken.
Ook is er wel degelijk een verschil tussen wat iedereen heeft en een persoonlijkheidsstoornis, Het beïnvloed het leven zo dat het je dagelijks leven in de weg staat. zo werk ik ook niet en ga ik ook niet naar school. De belemmering en de gevolgen zijn heftiger. waarmee ik niet zeg dat het erger is. Ieder ervaart het anders.
Je hebt gelijk, Rowie! Je omschrijft het voordeel van het hebben van een diagnose mooi! :-)
Ik denk ook zeker dat er een enorm verschil zit tussen een persoonlijkheidsstoornis en “dat wat iedereen heeft”. Ik bedoel meer dat iedereen er vast wel iets uit herkent, bijvoorbeeld de angst voor kritiek – dat is iets wat veel mensen zullen kennen. Wat natuurlijk niet maakt dat iedereen direct deze stoornis heeft!
Liefs, Kim
Interessant om te lezen, goed uitgelegd.
Vind het altijd wel lastig om dingen over psychische stoornissen te lezen, omdat je vaak jezelf er in herkend. Er bestaan zoveel soorten die ook veel overlap met elkaar hebben, en iedereen kan zich wel eens ergens in herkennen, wat is dan nog ‘normaal’? Of wanneer heb je dan geen stoornis… Wanneer is het daadwerkelijk ondraaglijk dat het je dagelijkse leven in de weg staat… Ik vind dat maar lastig altijd. Maar ik wens jou wel veel geluk toe en ik hoop dat je er vrede mee hebt met jouw stoornis en dat het je gaat lukken om er op een juiste en fijne manier mee om te gaan!
Ps. Mooie lay-out! Volgens mij hebben wij hetzelfde thema ;)
Klopt, ik snap goed wat je zegt qua “herkennen”. Ik denk dat het bij de OPS helemaal zo is dat er veel herkenning in te vinden is. Er is namelijk niemand (denk ik?) die afwijzing en kritiek leuk vindt. Die zegt “ah ik ga solliciteren op mijn droombaan en ik hoop dat ze me afwijzen!”. Ik denk dat het gevaar vooral zit in te veel zelf diagnostiseren. Ik zou vooral zeggen: laat het diagnostiseren over aan degenen die ervoor geleerd hebben. Zij kunnen goed inschatten of het normaal is, of dat het een stoornis is, of dat het je hele leven beïnvloedt.
Ps. Dankjewel. :-)
Ik vind het een heel duidelijk stukje! Ik herken er zeker wel een aantal punten in.
Dankjewel!
Liefs
Hoi Kim,
Dit is echt 100% mij. Ik heb ook de diagnose OPS, maar ik kan zeker zeggen dat het minder kan worden! Ik ervaar dit zelf namelijk. Ik heb het geluk dat ik een schat van een psychologe heb die me ook echt ondersteunt. In het begin had ik er wel moeite mee maar dat komt ook door mijn sociale fobie. Maar de therapie slat bij mij aan en daar ben ik echt blij om! ik ben een stuk minder bang voor school, nu nog kijken of ik niet meer zo bang ben voor feedback! Ik heb ook echt het geluk dat school me ontzettend ondersteund, en dat iedereen rekening met me houdt :)
Liefs,
Alice
Ontzettend mooi en motiverend om te horen! Wauw, dankjewel voor de glimlach die je op m’n gezicht hebt getoverd. :-) Wat fijn om een ‘succesverhaal’ te horen!
Je bent super goed bezig! Ga zo door!
Veel liefs, Kim
Weer het één en ander geleerd. :) Ik herken er wel veel in! Al pas ik vast niet helemaal binnen het plaatje. Zolang contacten oppervlakkig zijn vind ik het prima (behalve dat ik vaak niet weet waar ik over moet praten). Komen mensen dichterbij dan wordt het eng. Ik heb nog nooit een relatie gehad en de vriendinnen die ik heb zullen niet snel van mijn zijde wijken, maar veel contact heb ik niet met ze. Heel weinig zelfs en we spreken zelden af.
Ik hoop dat jij een goede klik hebt met je behandelaar, dat lijkt me inderdaad essentieel!
Naar voor je dat je er veel in herkent, dat moet niet fijn zijn! :-( Ik hoop voor je dat je het op een gegeven moment aandurft om te kijken waar die angst vandaan komt. Waarom mogen mensen niet dichtbij komen? Wat kan er gebeuren als je ze wel toelaat? En je vriendinnen, waarom zie je ze zo weinig? Is dat puur tijdgebrek of zit er ook een stuk angst in?
Veel liefs, Kim
Waar die angst vandaan komt weet ik niet en ik hou me daar nu ook niet mee bezig. Dat komt wel, eerst zijn er een aantal andere dingen die mijn aandacht vragen.
Van mijn kant is het zeker geen tijdgebrek, ik heb alle tijd van de wereld. ;) Mijn vriendinnen hebben wel een leven, dus voor hun is het anders. Mijn beste vriendin heeft lange tijd ver weg gewoond (eerst een tijdje in het buitenland, later aan de andere kant van Nederland), Ik ben er nog niet aan gewend dat het nu veel makkelijker is om af te spreken (en het is al bijna een jaar zo!). Een andere goede vriendin woonde wel redelijk in de buurt, maar studeert nu in België, dus dat is wel lastig.
Kijk goed wat je tijd nodig heeft, ik weet dat je het niet makkelijk hebt. Heel veel succes!
Ah, wat jammer dat je beste vriendin nu ver weg woont en een andere vriendin in België studeert! Het is dat het voor hen zo leuk is dat ze fijne dingen opbouwen, maar anders… :-)
Ik reageer even in het algemeen hoor, want ik heb je artikel en bijhorende reacties gelezen.
Ik begrijp niet goed wat er mis is met diagnoses. Er is niets mis met diagnoses, wel met de manier waarop men ermee omgaat. Je moet psychische stoornissen als ziektes bekijken: zolang je niet weet wat de oorzaak van de ziekte is, kan je geen aangepaste behandeling geven. Daarom is een diagnose hard nodig. Het probleem situeert zich volgens mij veeleer bij hoe mensen ermee omgaan: het wordt een etiket, iets waar je niet vanaf geraakt.
Een stoornis is trouwens niet te genezen, daarom is het een stoornis. Het is wel mogelijk om het leven leefbaar te maken en de persoon op een betrekkelijk normaal niveau te laten functioneren. Ik betwijfel echter of we dat mogen benoemen als ‘genezen’.
Ik vind je artikel heel goed hoor, Kim! Wat ik merk is dat jij heel veel achtergrondinformatie gaat opzoeken. Ik ken maar weinig patiënten die de DSM kennen en daar dingen in gaan opzoeken. Dat vind ik sterk van je. Laat je echter niet vastpinnen op diagnoses. Jij bent je diagnose niet! Ik hoop vooral dat ze je een weg naar een leven met voldoening en een fijner gevoel kunnen brengen. Dat de mensen die je proberen helpen eindelijk een manier vinden om je te helpen.
Ik ben het met je eens! :-) Wat ik me wel afvraag: je schrijft dat een stoornis niet te genezen is, maar volgens mij is dit echt niet altijd zo. Neem een eetstoornis, depressieve stoornis, specifieke angststoornis. Kan iemand allemaal overheen komen. Op de site van de Viersprong (gespecialiseerd in persoonlijkheidsstoornissen) staat ook dat je kunt genezen van een persoonlijkheidsstoornis! :-)
Ik laat me absoluut niet vastpinnen op diagnoses, bedankt. :-)
Thanks voor je reactie! :-)
Veel liefs!
Ik had gedacht dat ik deze diagnose ook zou krijgen, omdat ik wel degelijk voornamelijk emoties vermijd. En conflicten trouwens, maar dat gaat ook over de emoties die het bij mij oproept. Achteraf snap ik wel waarom niet, maar ik herken er dus wel een hoop in. Ik ben blij dat je benadrukt dat het te behandelen is, maar vooral ook dat een diagnose je niet opeens een ander persoon maakt. Je blijft gewoon wie je was, een diagnose heb je maar ben je niet.
Helemaal waar! :-)
Veel liefs!
Weer een mooi artikeltje! Zelf ben ik alleen maar thuis in mijn eigen fobie (volgens mij heb ik bijna alles wat daarover te vinden is, gelezen), dus vind het extra interessant wanneer andere ‘stoornissen’ omschreven worden.
Zelf zie je het misschien niet zo, maar ik vind dat je heel goed bezig bent! Ondanks alle ‘problemen’ sta je voor iedereen klaar. Je mag er echt wezen hoor!
En je lay-out is prachtig geworden!
Hele lieve reactie, dankjewel. <3
Veel liefs!
Heey! Heel fijn dat je hierover schrijft want ik merk dat het onderwerp nog steeds erg taboe is. Zelf heb ik social anxiety disorder. Uit de omschrijving die jij geeft van de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis lijkt dit eigenlijk helemaal hetzelfde. Is dat ook zo? X
Hoi! :-)
Fijn dat je het prettig vindt om erover te lezen. Een sociale angststoornis en de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis lijken inderdaad erg overeen te komen. Ik heb het even voor je nagekeken en er zijn wel verschillende dingen te noemen die de twee verschillend maken. Zo hebben mensen met een sociale fobie minder ernstige klachten, zijn ze sociaal vaardiger en minder sociaal geremd.
Volgens mij zijn dit de voornaamste verschillen die duidelijk aan te wijzen zijn. :-) Het hele “meer” en “minder” is natuurlijk wel heel lastig te bepalen. Daarom is het belangrijk dat een therapeut een diagnose stelt!
Veel liefs, Kim
Dankjewel voor het antwoord! In het verleden ben ik vaag eens gediagnosticeerd geweest met sociale fobie maar de arts in kwestie wist niet veel over dergelijke ziektes. Op internet is ook super veel te vinden dus ben ik zelf maar op onderzoek gegaan. Jouw artikel heeft me tot nieuwe inzichten gebracht, Dankje.
Je hebt er alvast een nieuwe volger bij. X
Succes met alles! :-)
En heel erg bedankt!
Liefs, Kim
Wat goed dat je hierover schrijft en er zo open over bent!
Dankjewel!
Liefs
Duidelijk artikel hoor! Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er niet zoveel bij kon voorstellen over wat het kon inhouden. Van jou weet ik inmiddels dus wel dat je veel bang bent voor wat anderen vinden enzo,maar ik wist niet dat dat allemaal zo diep ging. Goede uitleg :)
Dankjewel! :-)
Oh ik lees nu dit! Haha zat ik toch goed ;-)
Ah ik vind het echt zo verschrikkelijk dit te hebben.. zo veel dingen die zo normaal zijn voor andere mensen die zo moeilijk zijn voor mij. Dat je je soms echt een debiel voelt gewoon.
Maar goed, heel herkenbaar dus dit.. en ook nog wat nieuwe inzichten!
Bedankt :-)
<3 <3!
Wat ontzettend fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Alles valt op zijn plek. Bedankt voor je blog, ik ga je volgen!
Hoi Kim,
Ik zie dat het alweer een tijdje geleden is dat iemand op deze post heeft gereageerd, maar ik ben (wanhopig!) op zoek naar mijn diagnose en ik heb sterke vermoedens dat dit is wat er met mij aan de hand is. Ik ben nu 39 en voel me al slecht sinds mijn 24e. Ik vermijd conflicten en verlies daardoor mezelf, voel me leeg en nep omdat ik mijn mening niet durf/kan geven. Mijn hele leven heb ik “om mijn angsten heen gebouwd”, zo ben ik verhuisd naar een saaie (maar veilige!) wijk, terwijl ik altijd in de binnenstad woonde. Ik hield ontzettend van de binnenstad, maar mijn angsten werden onhoudbaar. Ook heb ik geen werk meer en ben ik altijd alleen. Ik durf echt bijna niets meer, en begin nu aardig wanhopig te worden.
Ik ben erg benieuwd waar jij therapie hebt gevolgd?
Groetjes F
Hoi F,
Dat klinkt echt heel erg naar. Wat ik me direct afvraag bij het lezen van je reactie: heb je op dit moment therapie? Ik denk dat het belangrijk is om op zoek te gaan naar iemand die je hierbij kan helpen. Je leven inrichten naar je angst is niet fijn. Welke therapie voor jou zal helpen kan ik ook niet zo zeggen. Voor veel mensen werkt cognitieve gedragstherapie of schematherapie. Heel veel succes!
Groetjes, Kim
Hoi Kim,
Superlief dat je toch nog reageert. Op dit moment heb ik geen therapie maar ik ben wel naar de huisarts geweest. Ik hoop eigenlijk dat ik bij de Viersprong terecht kan, daar heb ik veel goede dingen over gehoord. Vandaar dat ik me afvroeg of jij daar ook behandeling hebt gehad en of het je geholpen heeft.
Liefs F
Beste, ik ben blij dat ik dit artikel heb ontdekt. Zelf is er op mij nooit een label ‘ontwijkende persoonlijkheidsstoornis’ op mij geplakt, maar het beïnvloed mijn leven zoals de manier die jij beschrijft. Ik ben 2 jaar ouder als jij en ben net mijn eerste en nieuwe baan gevonden. Hier slaan alle mogelijke kenmerken toe. Ook heb ik extreem last van faalangst en functioneren mijn hersenen niet naar behoren, al weet ik niet of jij dit ook ooit heb moeten ervaren, en ik moet net heel veel dingen op korte tijd leren.
Ook heb ik moeite om mijn hobby, namelijke salsa dansen, te behouden, omdat dat eigenlijk een sociale aangelegenheid is….waar ik niet echt bijhoor. Al deze kenmerken vreten al (bijna letterlijk) een heel leven aan mij en moet ik bijna altijd een toneeltje spelen. Hopelijk vind jij ook manieren om met je stoornis om te gaan. Ik heb geen officiële diagnose, maar herken zéér erg de kenmerken die jij hier omschrijft.
Dank je wel Kim voor de zo fijn en goed verwoorden woorden. Het schept veel duidelijkheid voor mezelf. Ik ben mijn leven lang al op zoek naar “wat ik toch mankeer” heb diverse therapieën gehad, maar die hebben geholpen voor korte duur. Ben altijd weer in het zelfde gevoel van onzekerheid en afgewezen te zijn door het leven terecht gekomen. Gelukkig is er nu het internet en de vele mogelijkheden om zelf op zoek te gaan naar een oplossing en duidelijkheid. Het hele Cluster C verhaal dat ik nu veel gelezen heb spreekt me erg aan en de herkenning is groot. Eindelijk heb ik een doel gevonden waar ik aan kan gaan werken en zijn het niet alleen maar de verhalen die ik heb, maar een duidelijk omschreven aandoening. Eind deze maand gaat mijn therapeut me vertellen wat hij als behandelplan heeft bedacht. Ik ga hem zeker vertellen dat ik me wil richten op deze persoonlijkheid stoornis.
Nogmaals hartelijk dank voor je inzicht en mooie woorden. Vind het bijzonder dapper van je dat je dit gedaan hebt.
Vriendelijke groeten en veel geluk gewenst. Rob
Wat goed om te horen! Heel erg veel succes met de behandeling.
Het kan heel lang duren voordat je er zelf achter komt wat er aan de hand is. Bij mij werd de diagnose gesteld toen ik op mijn 42ste met een totale burn-out bij een psycholoog terecht kwam, nu 6 jaar geleden. Een leven lang sociaal isolement, alleen maar werken, alleen thuis en geen vakanties moest wel spaak lopen.
Het bewustwordingsproces dat volgde was confronterend en pijnlijk. Dus dáárom weinig vrienden, dus dáárom geen verjaardagen, dus dáárom alleen thuis met oud en nieuw, dus dáárom geen relatie, dus dáárom geen kinderen. Je realiseren wat er allemaal aan je voorbij is gegaan. Ik herinner me nog goed hoe een oude verre kennis mij vol trots een foto stuurde van zijn inmiddels volwassen dochter met pasgeboren kleinkind. Ik heb liggen janken als een kleuter, het was vreselijk.
Met zakelijke contacten (collega’s en klanten) heb ik mij overigens altijd wel redelijk kunnen redden, misschien omdat je dan je eigen persoon buiten beschouwing kunt laten.
In eerste instantie had ik nog de hoop dat het allemaal nog zou kunnen veranderen. Dat bleek slechts in beperkte mate het geval. De therapie liep al gauw stuk, die ging meer over de belangen van de aanbiedende organisatie dan over mijn belangen. De vraag “waarom” is nooit beantwoord. Deze “stoornis” gaat niet voorbij, maar je kunt er tot op zekere hoogte mee leren leven. Dat moet je dan wel helemaal zelf doen. Het is een strijd die ik waarschijnlijk de rest van mijn leven zal moeten voeren.
Nu, op mijn 48ste, zorg ik wel voor ontspanning buiten de deur, ga met vakantie en dergelijke, maar de spreekwoordelijke vrienden waarmee je alles kunt delen blijven uit. De sociale contacten blijven oppervlakkig en tijdelijk. Het aangaan van een relatie met een vrouw lijkt vooralsnog een mission inpossible, hoewel ik nu wel actief pogingen daartoe onderneem. Het omgaan met de daaruit volgende teleurstellingen is een strijd op zich, en het begint er toch naar uit te zien dat mijn kinderwens niet meer vervuld gaat worden.
Maatschappelijk gezien is er helaas nog weinig aandacht voor deze problematiek en voor wat het met iemands leven kan doen. Ik wil mijn lotgenoten veel sterkte toewensen met het leren omgaan met deze problematiek. Het is belangrijk te weten dat je niet de enige bent!
Groet,
Jan
Ik wil jou ook veel sterkte wensen. Bedankt voor je uitgebreide, eerlijke bericht. Heftig best wel allemaal…
Groetjes, Kim
Dank je voor je reactie. Wanneer alles zo wordt samengebracht in één verhaaltje lijkt het misschien dramatischer dan het is. Gelukkig valt er genoeg te lachen en te genieten in het leven, maar feit is wel dat de OPS een zwaar stempel op mijn bestaan heeft gedrukt.
Jij bent nog jong, je bent er op tijd bij als het ware, dus ik heb goede hoop dat het jou allemaal veel beter zal vergaan :)
Groet,
Jan
Natuurlijk is er ook veel te lachen en genieten, maar het is toch ook best heftig!
Inmiddels is mijn diagnose wel veranderd en heb ik dus de “stempel” OPS nite meer.
Groetjes,
Kim
hallo Kim, Ik las je verhaal met veel interesse want ik heb sinds kort dit stempel ook en na opluchting maakt zich nu een gevoel van wanhoop van me meester. Je schrijft dat de diagnose is veranderd… dat kan blijkbaar ook. Wat is het nu als ik vragen mag? Ik zit zelf enorm met een lading obsessive gedachten over relaties, 1 in het bijzonder en vraag me af hoe ik daar vanaf kom. ik heb sinds mei de diagnose en heb 1 x per week gesprekken die wel verhelderen maar me eigenlijk nog wanhopiger maken… Te lezen dat de diagnose ook nog kan veranderen verwart me nog meer.
Herkenbaar…. ik ben nu 61 en kom er nu pas in volle omvang achter…. dank voor je verhaal
Beste,
Ik ben een 31 jarige man uit het zuiden des lands. Ben in 2009 gediagnosticeerd met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, maar wist eigenlijk jaren daarvoor al dat ik dit had. Ben redelijk introvert en houd mensen veelal op een afstandje. Verder heb ik op mijn job al eens een promotie geweigerd omdat ik op die positie veel zou moeten samen werken met collega’s en andere afdelingen. Dat zou teveel stress met zich meebrengen, na zo’n dag zou mijn interne batterij compleet uitgeput zijn.
In mei 2016 heb ik na jaren alleen te zijn geweest, een super lieve jonge vrouw leren kennen. Na enkele dates werden we verliefd op elkaar en al snel ging het stukken beter met me. Ik voelde me een compleet ander mens, mijn leven leek een stuk minder zwaar en ik voelde me alsof ik de hele wereld aan kon. Stiekem droomde ik al over een mooie toekomst met haar. We hadden veel gemeenschappelijke interesses en waren een half jaar lang bijna onafscheidelijk…
Totdat ik eind 2016 opeens uit het niets een berichtje kreeg waarin ze mij vertelde dat het over was. Die bewuste dag is mijn wereld ingestort. Ik probeer mezelf uit alle macht te focussen op mijn hobby’s en mijn job, maar het lukt me gewoon niet om positief te blijven denken. Ik weet niet hoe lang ik dit nog kan volhouden…
Groetjes,
“And the days were black as night”
Een aangrijpend verhaal, ben net voor het eerst op deze site. Iets dergelijks is me ook overkomen, niet in een vaste relatie maar met iemand waar ik me erg aan gehecht had. Een grotere klap kun je niet krijgen met OPS. Vooral omdat ik mezelf verwijt dat ik het door mijn kleverigheid en onzekerheid zelf heb veroorzaakt. Het gaat over, andere dingen doen, doelen stellen, helpt allemaal. Het is tijdelijk maar daarmee niet minder pijnlijk.
Een lotgenoot
Klote voor je man. Beetje nep dat er niet op je gereageerd wordt.. Iedereen zit Maar te keuvelen over ops blablabla. Kom jij langs, pats boem, geen enkele reactie. Simpelweg omdat iedereen altijd in zn eigen straatje lult. Ik wil wel zeggen mooie blog dit, mooie vormgeving, en interessante reacties. Maar jouw verhaaltje verdiend ook wel een reactie dus doe ik t maar hmm?? Ik herken mezelf overigens in de sociale fobie variant ( die diagnose heb ik ooit ook eens vaagjes opgelegd gekregen ) Hoop daar binnenkort weer meer uitsluitsel over te kunnen krijgen. Uit de verhalen hier boven kan ik uitmaken dat ops waarschijnlijk net een brug te ver is voor mij. Ik wil me vertrouwd kunnen voelen bij iemand, wordt die ruimte gegeven, dan kom ik volledig los. Ik heb dit dan ook bij veel mensen, mensen die bijv. vaak op bezoek komen, en die hebben echt niks in de gaten. Van feestjes, sociale dingetjes, met mensen die ik niet of nauwelijks ken, of die ik weinig spreek, wordt ik zeer huiverig. En inderdaad: jezelf al weken, dagen vantevoren opwinden, erg irritant.
Ik ben wel wat sterker geworden op dit vlak, grotendeels op eigen kracht, en je kan jezelf hier zeker in trainen. Ben ook zeker van plan dat door te trekken. Of een mens er ooit helemaal vanaf komt weet ik niet, en dat hoeft misschien ook helemaal niet, maar deze stoornis tot een zeer dragelijk vlak brengen moet zeker mogelijk zijn.
Om op jouw verhaal terug te komen: mijn relatie van 18 maanden is nu ook net uit. Heb er ook veel moeite mee, liefdesverdriet etc. Mensen zoals wij lijken zich veel sterker te voelen binnen een liefdesrelatie c.q. je krijgt er zelfvertrouwen door. We zijn, althans ik, maar ik denk dat het voor veel mensen met dit soort aandoeningen geldt zeer ( over ) gevoelig. Je voelde je geweldig in een relatie, voelde je gesterkt, een toename van zelfvertrouwen. Is het ineens uit: een keldering van zelfvertrouwen, weer teruggeworpen op jezelf, en dus ook weer een toename van je angststoornis. Ik hou nog steeds van mn ex, het is / was een liefde die je niet zomaar vindt, en misschien komen we ooit wel weer bij elkaar. Ik weet het niet.. Mijn ex was iig een hele moeilijke, lastige tante, en misschien is het wel beter zo. Beter zo, omdat ook ik moet werken aan mezelf, en nu heb ik daar meer de ruimte voor. Misschien is het voor mensen als ons juist goed om je ( soms ) te omringen met harde mensen, daar kun je van leren, het is een soort training, en het kan je huid ietwat steviger maken. Ik heb dit de laatste drie jaar namelijk ondervonden in mn werk ( werken met daklozen en verslaafden ) maar ook in de omgeving met mn lieve, leuke, gekke, soms genadeloze ex. En hoewel drie hele turbulente jaren, en soms tot radeloosheid drijvend, toch ook van geleerd, ben er niet slechter door geworden, en tevens een stukje harder, waar ik eigenlijk wel blij mee ben. Ik hoop dat je liefdesverdriet al wat minder is geworden, en misschien dat je open kunt staan voor een nieuwe liefde, je vaart er immers goed bij.
Ik ga voorlopig aan mezelf blijven werken, heb dingen te doen, en mocht mn ex echt volledig uit het zicht verdwijnen dan ga ik op den duur denkik op een dating site voor mensen met een psychiatrisch rugzakje, om te zien of ik daarin misschien liefde kan vinden. Wie weet! Want een meid met een bepaalde kwetsbaarheid vind ik persoonlijk heel aandoenlijk, kan zelfs heel schattig zijn. Mn ex had t ook, Maar ze erkende deze helaas niet van zichzelf.. Had een heel groot bord voor dr kop, en narcistische trekken. Helaas..
Een vrouw mag van mij een bepaalde stoornis hebben, I don’t care, heb ik zelf ook. Zolang er maar een bepaald zelfinzicht is! Ontbreekt dat volledig? Kan je op relationeel gebied net zo goed inpakken.
Anyway, succes en succes in de liefde
Groet,
Mooi om te zien dat er na het verstrijken van enkele maanden toch iemand is die de moeite neemt om te reageren op mijn berichtje.
In jouw reactie lees ik een aantal dingen die zeer herkenbaar zijn voor me. Het gevoel dat je krijgt bij bepaalde sociale aangelegenheden, en ja, tevens het hebben van een partner die ook zo haar eigen moeilijkheden kent. ;)
Ongeveer een week nadat ik het bericht hier achterliet, ben ik wederom steeds vaker buiten mijn comfortzone gaan treden. Vaker afspreken buiten de deur met vrienden etc. Ook op mijn werk gaat het stukken beter, heb mijn interne opleiding weer opgepakt en ga later dit jaar alsnog promotie maken als het goed is. (niet de leidinggevende functie die me de vorige keer werd aangeboden, dat ervaar ik nog als een brug te ver op dit moment, haha)
Weer enkele weken later gebeurde er iets wat ik absoluut niet verwachtte: de vrouw die ik maar niet kon vergeten zocht opnieuw contact met me. We hebben uren gesproken over hetgeen dat er gebeurd is, en enkele afspraakjes later besloten dat we het nogmaals gaan proberen…
We zijn een stuk meer open geworden naar elkaar, kleine irritaties en meningsverschillen worden niet langer onder het tapijt geveegd, maar besproken zoals het hoort.
Wat de toekomst brengen zal kan ik niet voorspellen, maar ik heb er vooralsnog een goed gevoel bij.
Take care of yourself!
Excuses dat ik niet eerder op je reactie heb gereageerd! Ik heb hem destijds niet opgemerkt helaas. Sorry! Je zat toen in een dal, denk ik te lezen uit je reactie.
Ik vind het ontzettend mooi om te lezen dat het nu beter met je gaat. Dat je weer meer uit je comfort zone bent gestapt. Natuurlijk zijn er grenzen, maar je “zoekt de grenzen wel op” en je bent hard aan het werk.
Ook mooi dat jij en je vriendin met elkaar hebben gesproken en dat het nu zoveel beter gaat. Het opnieuw proberen is heel dapper en heel mooi te lezen dat jullie nu zo veel opener naar elkaar zijn. Dat lijkt me inderdaad een belangrijk iets, maar niet iets makkelijks. Knap dat je dat nu doet! Goed bezig! :-)
Hou vol!
Mooi omschreven. Ik heb de diagnose ook. Ik ben vorig jaar zomer opgenomen in kliniek, maar ben nu weer lekker thuis. Ik vecht er wel elke dag tegen; volg therapie, slik AD en probeer mijn werk zo vorm te geven dat ik het kan blijven doen. Ik snapte na het krijgen van de diagnose eindelijk wat er in godsnaam mis met me was. Fijn om er dan eindelijk wat aan te kunnen doen. En goed om te weten dat ik niet alleen ben.
Goed dat je nu weer een beetje aan de slag bent. Al heb je in de opname waarschijnlijk ook heel hard gewerkt! Top! :-) Heel veel succes.
Dankje, dankje, dankje!!
Sta op het punt on te beginnen aan een klinische behandeling voor m’n ontwijkende persoonlijkheidsstoornis met heel veel onzekerheid, en deze tekst heeft mij heel veel duidelijkheid gegeven.
Fijn!
Heel veel sterkte en succes tijdens je behandeling!
Liefs
Ik heb al op een paar antwoorden gereageerd maar hier is een algemene reactie. Ik ben erg blij met al deze verhalen. Ik ben 61 en ben er nu pas helemaal achter (sinds bijna een jaar in therapie). Het is voor mij uiterste verwarrend want mijn depressies en obsessieve gedachten zijn erger dan ze waren lijkt het wel.
Wat me opvalt is dat ik blijkbaar een mechanisme heb ontwikkeld om door de angst heen te gaan. De angst herken ik nu pas goed maar ik merk dat ik in staat ben om zeg maar door mijn angst heen te gaan en dan toch dingen te doen die ik moeilijk vind. (Bruiloften, recepties, dat soort dingen met name, waar veel mensen zijn en vluchtige contacten).
Een andere ding waar ik mee bezig ben is dat ik moet accepteren dat ik dit heb. Diep in mij zit iets dat zich daar totaal tegen verzet. Ik wil zo graag net als anderen zijn. Maar zal het denk ik nooit worden. Het is gewoon zo.
Ik hoop dat de therapie nog dingen kan verzachten maar op het ogenblik lijkt het wat uitzichtloos…
Dank voor jullie aandacht en evt commentaar.
Een lotgenoot