In een eerder artikel schreef ik wat een eetstoornis is. Ik heb daar geprobeerd te benadrukken dat dit voor iedereen anders kan zijn. Daarom wil ik vandaag graag met jullie delen wat mijn eetstoornis inhoudt en in heeft gehouden.
Mijn eetstoornis is begonnen in de tweede klas van de middelbare school. Dat was in 2008/2009. In dat jaar ben ik begonnen met rommelen met eten. Ik vond mezelf nooit ‘knap’, ‘mooi’, of iets in die richting, maar dik heb ik mezelf tot dat moment niet gevonden. Dat was ik ook niet, want ik heb altijd licht ondergewicht of een heel minimaal gezond gewicht gehad door mijn snelle spijsvertering.
Vanaf de tweede klas veranderde dit. Ineens vond ik mezelf wél veel te dik. Daar wilde ik iets aan veranderen. Het begon allemaal vrij onschuldig. Ik at altijd vrij veel snoepjes, koekjes etc. maar stopte hier langzaam mee. Ik viel overigens nauwelijks af, dus mijn omgeving merkte dit niet. Op school gooide ik mijn brood weg, maar wanneer ik thuis kwam had ik zo’n honger dat ik tussendoortjes pakte. Mijn lichaam schreeuwde om voedsel, omdat ik naast school nog veel andere dingen deed zoals sport. Daarnaast zette ik mijn lichaam in de spaarstand, omdat het veel te weinig eten kreeg. Alles wat het binnen kreeg hield het vast.
Dit ging lang zo door. Af en toe was ik een tijd lang “sterk” in mijn ogen en lukte het een hele tijd om ook na school weinig te eten. Gedurende deze perioden waren er wel regelmatig mensen die opmerkten dat ik wel heel dun werd, en wel heel weinig at, maar hier werd nooit echt iets mee gedaan. Tegen de tijd dat mensen zich écht zorgen begonnen te maken at ik weer wat en ondernamen ze geen stappen (zoals naar de huisarts gaan). Ik was wel in behandeling bij de GGZ voor mijn angststoornis en mijn ouders hadden ook oudergesprekken daar. Zij hebben een keer aangegeven dat ze dachten dat er wellicht meer speelde rondom eten en ze wilden graag dat dit zou worden onderzocht, maar dit is nooit gebeurd. Tot op de dag van vandaag neem ik dat de hulpverlening best wel kwalijk. Ik heb zelf eens in een onderzoek aangegeven dat ik problemen met eten had, maar hier hebben ze niks mee gedaan. Ik denk dat wanneer iemand op een van deze momenten door had gevraagd en zijn of haar zorgen zou uitspreken, ik wellicht zou hebben toegegeven dat ik graag hulp wilde, maar dit gebeurde niet. Natuurlijk ligt de verantwoordelijkheid ten alle tijden bij mij, maar de eetstoornis was op dat moment te sterk en ik mocht geen hulp vragen. “Je bent te dik voor hulp”, “er is helemaal niets aan de hand, ik kan zo weer normaal eten”, “je bent zwak als je hulp vraagt”, waren gedachten die door mijn hoofd spookte. Daarnaast had ik nu eindelijk iets gevonden waar ik goed in was. Altijd had ik mezelf gezien als een niksnut, iemand die niks kon. Om me heen zag ik allemaal getalenteerde mensen: de een haalde hele goede cijfers, de ander kon heel goed sporten… En ik? Ik kon niks. Die gedachte ging niet weg, maar ik voelde wel een gevoel van trots wanneer het getal op de weegschaal lager werd. Ik kon dus tóch iets.
Eigenlijk pas twee jaar geleden (2013) is mijn eetstoornis door de buitenwereld opgemerkt. Ik verloor ineens weer veel gewicht. Normaal gesproken werd dit nooit echt gezien, omdat ik nergens gewogen werd. Ik woog thuis wel, maar verder wist niemand hoeveel ik woog. Ik kwam voor medicatie bij de psychiater en daar moest ik wegen. Dit was voor mij een enorme trigger. Als zij mijn gewicht moest weten moest het lager. Zij mocht dat walgelijk hoge getal niet zien. Om de vier weken kwam ik bij haar en elke keer daalde mijn gewicht gestaag. Ik voelde me trots en blij, maar de psychiater was niet zo blij. Toen mijn gewicht op ernstig ondergewicht kwam heeft ze aan de bel getrokken. Ik werd verwezen naar Centrum Eetstoornissen Ursula in Leidschendam.
Hier kreeg ik intakegesprekken en lichamelijke controles. Mijn gewicht was inmiddels echter weer uit de gevarenzone dus ik kreeg de diagnose Eetstoornis Niet Anders Omschreven (NAO). De behandelaren vonden dat mijn angst teveel op de voorgrond stond voor behandeling. Ik zou mijn eetstoornis wel loslaten wanneer ik minder angstig was voor wat mensen over mij dachten. Het voelde als ‘falen’: zie je wel, ik was echt te dik voor een eetstoornis. Zelfs dít kon ik niet.
Mijn angstbehandeling verliep niet soepel en ik kreeg weer een terugval in mijn eetstoornis. Opnieuw werd ik naar de Ursula verwezen en deze keer wilden ze me wel een behandeling aanbieden. De MeerGezinsDagBehandeling. In een groep met allemaal andere jongeren en ouders. Dat was voor mij een enorme stap te ver. Ik durfde het niet aan. Mijn sociale angst was te sterk en ik weigerde. Opnieuw vonden ze mijn angst te sterk. Ze hadden misschien wel gelijk, maar ik wilde heel erg graag aan mijn eetstoornis werken. Ik hoopte dat ze me individuele behandeling konden en wilden bieden maar dat was geen optie.
Mijn zieke gedachten gingen gewoon door, en gaan nog steeds door. Ik vind mezelf niets waard en denk dat ik niets kan. Ik zie geen positieve punten aan mezelf, zowel qua uiterlijk als innerlijk. Ik voel me nog steeds heel erg vies wanneer ik in mijn ogen te veel heb gegeten (inmiddels weet ik wel ergens dat dit niet ‘echt’ te veel is, slechts in mijn hoofd). Ik geloof nog steeds dat ik na het eten van een ijsje in een uur plotseling heel veel kans zijn aangekomen waardoor mijn kleding niet meer past. Ik denk dat iedereen op straat kijkt naar hoe dik ik ben, terwijl ik realistisch best snap dat dat niet kan omdat ik net een gezond gewicht heb. Ik durf niet goed te eten in het openbaar (zeker niet alleen) omdat ik ervan overtuigd ben dat iedereen dan vindt dat ik niet mag eten omdat ik daar te dik voor ben… en ga zo maar door. Er zitten nog genoeg rare kronkels in mijn hoofd. Ik weet namelijk heel goed dat veel dingen die ik denk niet waar zijn, maar het voelt zo anders.
Laatst heb ik me aangemeld voor behandeling bij Human Concern, een organisatie die eetstoornissen en vooral de ‘mens achter de eetstoornis’ behandelt. Ik hoop dat ze mij hier kunnen en willen helpen met de gedachten en gevoelens die nog spelen. Ik moet nog even een verwijsbrief regelen en dan wachten op een intake datum.
Heb je nog vragen over deze post?
Liefs
Jeetje wat heftig zeg! Ja misschien ligt de verantwoordelijkheid wel bij jezelf, maar dat neemt niet weg dat het inmiddels duidelijk is dat mensen met een eetstoornis echt niet zomaar hulp vragen. Stiekem zou je dat wel willen, maar je ‘mag’ het inderdaad niet. Ik heb dat de hulpverlening ook altijd kwalijk genomen dat als ik zei dat het echt niet goed ging er niks mee gedaan werd. Had jou, mij en een hele hoop anderen vast een hoop leed bespaard. Knap hoe je hier nu over schrijft! Trots op jou!
Dankjewel, wat een lieve reactie! :-)
Wat een heftig verhaal dit. Ik wil je er heel erg veel succes mee wensen
Dankjewel! Liefs
Wat dapper zeg, dat je dit zo vertelt. Ik herken het niet om hulp mogen vragen. Bij mij is het ook een stukje ontkenning; ‘ik heb die hulp niet nodig’. En vooral de hulp niet nodig wíllen hebben. Me zwak voelen als ik het wel nodig heb. Ik zit zelf ook aan Human Concern te denken. Ben benieuwd hoe het bij jou nu verder loopt! Wel echt heel knap dat je je nu weer zelf hebt aangemeld voor hulp. Succes!
Ergens weet je volgens mij heel goed dat het alleen niet lukt, maar de stap naar hulp is eng, want zoals je schrijft wil je het natuurlijk eigenlijk gewoon zélf kunnen. In die zin zijn we net kleine kindjes: ‘zelluf doen!’
Wat houdt je tegen om hulp te zoeken bij bijvoorbeeld human concern? Je bent niet zwak als je hulp zoekt, dat is juist heel sterk! Sterk dat je zelf verantwoordelijkheid neemt voor iets waarvan je weet dat het te groot is om alleen te doen.
Liefa
Het is niet dat ik de stap niet wil nemen om hulp te vragen, ik ben namelijk al een hele tijd in behandeling bij dezelfde instantie (met twee pauzes waarin ik opgenomen ben geweest). Maar ik heb nu dus mijn twijfels of deze instantie wel bij me past/goed voor me is en ben daarom rond aan het kijken. Ik hoor goede verhalen over Human Concern en las hier ook weer een positieve reactie. Het nadeel is dat de dichtstbijzijnde vestiging niet echt om de hoek is voor mij… Daarnaast is er natuurlijk een wachttijd en ik kan eigenlijk niet zo lang zonder hulp zitten nu de stoornis sterk aanwezig is (aanmelden bij Human Concern betekent eerst weggaan bij de huidige behandelaar).
Fijn om alle reacties te zien op je bericht. Je wordt gesteund!
Nu snap ik het beter, sorry voor mijn onhandige reactie van eerder! Ik hoop dat je een manier vindt om de hulp te krijgen die het beste bij jou past!
Wat ontzettend dapper dat je dit zo vertelt. Ik herken sommige dingen heel erg. Ik heb gelukkig nooit ondergewicht gehad, maar het kwam er wel in de buurt. Ik was op tijd bij de GGZ en zij hebben mij geholpen. Bij mij was het ook echt ontevredenheid over mezelf en over wie ik was, maar vooral over hoe ik eruit zag. Ik kan me dus helemaal voorstellen hoe je je voelt, ookal is dat echt oprecht nergens voor nodig. Maar, daar heb je niks aan.. Ik hoop dat de nieuwe plannen die je hebt bij Human Concern je gaan helpen. Dat verdien je <3 Veel liefs, Stella.
Wat lief en leuk dat je hebt gereageerd. Ik lees jouw blog heel graag!
Bedankt voor je lieve woorden en de woorden van herinning.
Liefs!
Tranen in mijn ogen bij het lezen van dit stukje. Dit gun je echt niemand, en jou al helemaal niet. Ik hoop echt dat ze je bij Human Concern verder kunnen helpen; je verdient zoveel beter!
Dankjewel meis! Veel te lief!
Heel knap dat je de stap hebt gezet om er weer aan te gaan werken! Ik hoop heel erg dat het je lukt, dat gun ik je van harte!
Dankjewel! <3
Wat een ongelofelijk verhaal en hoe dapper van je dat je dit vertelt! Het vreselijkste in heel dit verhaal vind ik hoe je eerst hulp ontzegd wordt door de nonchalance van de hulpverleners en daarna zelfs als je er zelf om vraagt. Over eetstoornissen is nog steeds veel te weinig bekend. Anorexia en bolemie zijn heus niet de enige stoornissen en teveel mensen vallen onder NAO…
Ik heb zelf ooit de val van een eetstoornis kunnen ontwijken – er was een problematiek met eten maar nooit een werkelijke stoornis – omdat mijn dokter op tijd heeft ingegrepen en hulp heeft geboden. Ik besef dus als geen ander hoe de juiste hulpverlening zo ongelofelijk belangrijk en cruciaal kan zijn! Hoeveel verantwoordelijkheid je ook draagt voor je eigen herstel; ik leg veel meer verantwoordelijkheid bij alle hulpverleners die je hulp geweigerd hebben. Dat is gewoon schandalig!
Het doet me best goed om dit te lezen, gek genoeg. Het feit dat jij wat “schuld” van mijn schouders af wilt halen en bij de hulpverlening neerlegt zorgt ervoor dat ik me iets minder schuldig naar mezelf toe voel.
Zeker als je zelf weet hoe het óók kan gaan qua hulp bij de huisarts bijvoorbeeld, heb je wel gelijk dat er iemand had moeten zijn die in elk geval een beetje interesse en hulp had kunnen bieden. Het is zonde dat dat niet is gebeurd.
Belachelijk toch, dat je niet wordt geholpen, zelfs als je aangeeft dat je hulp nodig hebt. Een vriendin van me had ook een eetstoornis + anders psychische klachten. Bij haar wilden ze juist eerst haar eetstoornis onder controle hebben, voordat ze verder gingen met andere therapieën. Ik hoop héél erg dat ze bij Human Concern wat voor je kunnen betekenen!
Dat hoor je vaak omdat je niet zo goed aan onderliggende dingen kunt werken wanneer je eetstoornis niet onder controle is. Zolang je je eetstoornis nog inzet om bijvoorbeeld je gevoelens te verzwakken heeft het weinig zin om therapie voor die gevoelens te geven, omdat je die dan niet voelt omdat je ze onderdrukt met het (niet) eten. Ik hoop dat ze inmiddels goede hulp heeft gekregen!
Dankjewel!
Wat een heftig verhaal zeg! En wat stom dat ze de signalen niet oppikten en je niet hielpen! Ik vind het wel heel erg knap van je dat je dit zo deelt en nu probeert stappen te zetten om deze eetstoornis te overwinnen!
Lief dat je de moeite hebt genomen te lezen en reageren! Heel erg bedankt!
Ontzettend veel herkenning. Het enige wat eigenlijk verschilt in ons verhaal is dat ik mezelf al vanaf de lagere school te dik vond en ik was ook aan de dikke kant omdat ik groeihormonen moest slikken voor mijn lengte. Verder herken ik echt alles. Ik ging naar de huisarts en mijn problemen met eten werden weggewimpeld. Hetzelfde geval bij de diëtiste waar ik kwam. Dit was echter allemaal in de jaren ’90 en toen was er nog amper hulp op het gebied van eetstoornissen. Je moest maar gewoon eten wat de pot schafte en je ouders moesten maar wat strenger zijn.
Die verantwoordelijkheid om hulp te vragen kan je niet bij jezelf neerleggen. Dat klinkt heel raar, maar het is de verantwoordelijkheid van de hulpverlening om de signalen op te pakken. Wel is het zo dat veel hulpverlening gericht is op het behandelen van één stoornis. Angst én eetstoornis is een ingewikkelde en veel instanties gaan dat niet aan. Maar nogmaals, je kan niet van iemand met een eetstoornis verwachten dat diegene zelf hulp vraagt. Echt niet. Ik ben er ook bijna van overtuigd dat ook al hadden ze doorgevraagd je het niet had toegegeven. De eetstoornis zou heel hard zijn gaan schreeuwen denk ik.
Hoe dan ook, ik ben blij te lezen dat je je bij HC aangemeld hebt. Ik weet niet of je het weet, maar ik ben vrijwilliger op hun forum. Het is een hele fijne organisatie. Een stichting die dus wel naar zowel jouw eetstoornis als de achterliggende problematiek kijken. Daarbij zijn alle therapeuten ervaringsdeskundigen. Ze weten hoe het is om een eetstoornis te hebben. Ze weten wat jij voelt, wat je meemaakt en dat is absoluut het allergrootste pluspunt van Human Concern. Ik hoop dat je er snel terecht kan, meis. Goed dat je dit artikel hebt geschreven. Echt heel goed.
Ik ben helemaal een beetje stil van je mooie, waardevolle reactie. Het lijkt me heel lastig dat er ‘in jouw tijd’ (hihi) nog weinig informatie en hulp was. Lijkt me heel erg frustrerend en pijnlijk voor je.
Qua hulp heb je gelijk dat er eigenlijk altijd gefocust wordt op een stoornis. Zelf heb ik altijd aangegeven te denken veel uit een eetstoornis behandeling te kunnen halen omdat ik hoop dat daarmee mijn lichaamsbeeld beter zou kunnen worden. Op die manier zou ik ook minder angstiger worden. Maar ze gaan het inderdaad niet aan, helaas.
Het grootste deel van de tijd zou ik trouwens inderdaad hebben ontkend dat er problemen waren, puur omdat de eetstoornis zo lekker hard kan schreeuwen. Toch wilde ik echt graag hulp, al ‘vroeg’. In de tweede klas krijg je een GGZ onderzoek. Hier heb ik eerlijk ingevuld problemen rondom eten/gewicht te ervaren, maar in plaats van een brief met een afspraak ontving ik een lege envelop omdat ze de brieven waren vergeten. Zijn ze nooit meer mee gekomen. Zonde…
Wat ontzettend mooi dat je vrijwilliger bent op hun forum! De manier van werken spreekt me heel erg aan. Ook alles rondom de ervaringsdeskundigheid, inderdaad. Al ben ik nog wel wat angstig dat zij bijv. wel extreem ondergewicht heeft gehad en dat ik dan voor mijn gevoel een strijd moet aan gaan.
Bedankt voor je lange, lieve en waardevolle reactie!
Oké, dat is echt heel spijtig. Ook slecht van de hulpverlening, zo’n duidelijke hulpvraag niet herkennen en/of niet op ingaan.
Die strijd hoef je niet aan te gaan, maar dat kan ik niet uit je hoofd praten. Ik weet hoe dat werkt, ik ken het gevoel wel. Je zult je therapeute eerst moeten ontmoeten en je zult zien dat er een dusdanig vertrouwen ontstaat dat er heel snel het besef is dat er geen strijd is tussen jou en je therapeut. Maar dat zul je moeten ervaren en voor nu… neem het maar van me aan. Je bent in ieder geval heel goed op weg, meis. XXX
Het feit dat jij dat zegt geeft me al heel veel hoop en vertrouwen. Nu is alles wat ik kan doen het van jou aannemen en dat ga ik dan ook proberen. :-) Dankjewel!
Een heftig verhaal, maar superdapper dat je het gedeeld. Dat je dit durft zegt al heel veel over waar je nu staat een de stappen die je hebt gezet. Dat je je bent aangemeld bij Human Concern is weer het volgende stapje. Hou vol, je bent een voorbeeld voor veel anderen!
Wat een mooie reactie, dankjewel. <3 Ik hoop dat de stap naar HC een goede stap is!
Wat heftig! En wat superknap dat je hier zo over durft te schrijven!
Stay strong! <3
Dankjewel :-) Ik doe m’n best!
Dat klinkt als een behoorlijke roller coster in je leven. Goed dat je hulp zoekt Kim. Ik hoop dat je snel terecht kunt. Blijf goed bij jezelf en wat jij denkt nodig te hebben en blijf dit ook aangeven bij de hulpverlening. Jij bent de enige die precies weet hoe het voelt, waar je mee worstelt en wat je nodig hebt. Take care.
Bedankt :-) Ik doe mijn best.
Wat goed dat je wel hulp zoekt. Je kunt wel zeggen dat je zelf verantwoordelijk bent, maar het is niet voor niets een ziekte. Je verhaal is helaas ook herkenbaar. Wat ik heb ervaren is dat toen ik eenmaal om hulp vroeg ik eerst ruim 6 weken moest wachten voor ik überhaupt op een intakegesprek mocht komen. De betreffende man maakte opmerkingen waar ik me heel ongemakkelijk bij voelde dus toen hield ik het eigenlijk al voor gezien. Ik werd uiteindelijk ingedeeld in groepstherapie, maar daar was een wachtlijst voor.. (bovendien zag ik het groepsgebeuren niet zitten.. doodeng). Uiteindelijk ben ik daar dus ook nooit aan de slag gegaan. Pas jaren later heb ik het uiteindelijk opgepakt. Eerlijk is eerlijk, mijn gewicht is nu juist te hoog, maar ik zit beter in mijn vel dan jaren geleden :)
Ik hoop dat je gaat knokken om eruit te komen. Het leven is echt de moeite waard om voor te vechten. Dikke knuffel voor jou en go for it!
Wat naar te lezen dat jij een zelfde soort negatieve ervaring hebt! Komt nog veel te veel voor dat het allemaal eigenlijk niet goed verloopt en zo veel goede hulp wordt misgelopen helaas.
Knap dat je jaren later nog wel de strijd bent aangegaan en het toch nog weer hebt opgepakt. Deze keer hopelijk op ‘jouw manier’? Niet op de manier die zij jou wilde opleggen?
Weet je, dat jij goed in je vel zit is zo veel belangrijker dan wat dan ook! Natuurlijk is gezondheid belangrijk, dat ontken ik niet, maar je kunt nog zo gezond zijn en je heel heel slecht over jezelf voelen. Dan ben je ook niet gelukkig. Ik hoop dat je door je goed te voelen in je vel, je ook gelukkiger bent gaan voelen. :-)
Veel liefs (en natuurlijk heel erg bedankt voor je lange reactie!)!
Ik heb het inderdaad meer op mijn eigen manier gedaan en met heel veel steun van mijn lieve vriend. Hij is echt een topper en heeft me overal doorheen gesleept :)
Jeetje wat heftig zeg…
Ik vind het wel echt super stoer dat je dit met ons deelt zeg! Daar moet je veel lef voor hebben.
Liefs
*bloost* Dankjewel! :-)
Liefs
Tja, het lijkt wel of bij niemand de hulpverlening goed is… Maargoed.
Echt dapper dat je dit stuk hebt gepost! En onwijs goed dat je hulp hebt gezocht. Hopelijk gaat het je helpen.
Jammer hè?!
Ik hoop het ook. Dankjewel!
Zo erg dat je niet meteen werd geholpen, terwijl je het al wel had aangegeven!
Heel knap dat je je verhaal wilt delen. Hopelijk kun je wel geholpen worden bij Human Concern en word je steeds sterker!
Dankjewel! :-) Ik hoop ook dat ze me kunnen helpen.
Jeetje wat slecht dat ze het telkens weer hebben afgeschoven op je angst zeg. Heel goed van je dat je de stap hebt durven zetten om zelf hulp te zoeken! :) You can do it!
Dankjewel!
Knap dat je zo open durft te zijn! Ik hoop zó dat er goede hulp voor je komt!
Lief van je, dankjewel!
Heel dapper van je, hoe je dit hebt beschreven.
Kon je maar zien dat je net als ieder ander persoon echt recht hebt om er te mogen zijn, en dat daar geen bepaald gewicht aan hangt bij wijze van spreken.
Je mag trots zijn op jezelf!
Dankjewel lieve jij!
Bijzonder om te lezen! Er zijn wel een aantal dingen die ik herken, maar ik denk niet dat ik een eetstoornis heb. ik vind mezelf namelijk niet dik en ik hoef ook niet dunner te worden omdat ik mezelf lelijk vind. De enige reden waarom ik soms wil afvallen is om mezelf kapot te maken. Maar dat heeft verder niks met eten te maken, eerder met zelfbeschadiging.
Ik hoop dat je hier aan kunt werken, want wat de reden ook is, het is niet goed. <3
Wauw hier ook weer heel veel herkenning :/ ook steeds minder eten en nooit hulp krijgen omdat je ‘gewicht niet laag genoeg is’ (ik snap níet hoe dit ooit hebben kunnen zeggen!).
Ik heb nu eindelijk gesprekken met een diëtiste (om te kijken wat ‘normaal’ is, en dat je dus niet aankomt van 1 ijsje, zulke dingen), en mijn band met eten en m’n lichaamsbeeld is heel veel gezonder geworden sinds ik veganistisch eet.
Ik hoop dat ze je bij Human Concern snel kunnen helpen! Dat ze eindelijk ingaan op het eten en niet op de angst.. want jij voelt zelf echt het beste aan wat je nodig hebt.
Succes!
Wat een hoop herkenning, meis! :( <3
Ik ben heel blij om te lezen dat jij nu bij een diëtiste loopt! Ik heb ook wel een aantal afspraken met een diëtiste gehad, maar wilde zelf toen nog niet echt, dus heb ik vrij weinig aan gehad! Ontzettend fijn dat het veganistisch eten voor jou zo'n positieve invloed op het eten heeft gehad!
Dankjewel! :-)
Veel liefs!