Wachten… In de wereld van de gezondheidszorg lijkt het of je niet anders doet dan dat…
Het begint meer en meer frustrerend te worden. Ik zit nu 4 jaar thuis. Daarin ben ik geen uitzondering. Er zijn genoeg anderen die net zo lang of langer thuis zitten. Kinderen, die nog leerplichtig zijn maar niet naar school kunnen. Iedereen wacht. Wacht op de juiste hulp. Om weer op weg te komen, omdat men het zelf niet kan. Omdat de dingen die ze zelf proberen niet werken en ook internet even geen oplossingen meer biedt.
Bij de GGZ heb ik maximaal eens per maand een gesprek. Of vaker me zou helpen? Tja, wellicht, maar ze willen het niet. Het helpt niet, ze weten niet wat ze met me moeten, dus eens per maand is genoeg. We wachten op de juiste hulp. De hulp wacht op de juiste hulp.
Afgelopen dinsdag had ik een afspraak met mijn SPV’er. Daar zou iemand van het voormalig autismeteam bij aanwezig zijn. Zij zou “het” (mij) overnemen. Ze was er niet bij. Dat was enorm schakelen voor mij, want vooraf was mij verteld dat ze er wel bij zou zijn. Er wordt aan voorbij gegaan. Heel snel. Alsof het niks is. Alsof dat soort dingen voor mij helemaal niet moeilijk zijn. Het hele gesprek gaat anders dan ik me had voorgesteld.
De SPV’er deelde me mee dat er 13 september een afspraak stond met haar en de vrouw van het voormalig autismeteam. Dan kan ik niet, dan wordt mijn tweede verstandskies getrokken. “Oh”. Nieuwe afspraak maken. Dat wordt weer een heel gedoe. Weer langer wachten.
De SPV’er wist ook niet dat ik ooit aan zelfbeschadiging deed. Op zich best bijzonder want ik weet dat er in de brief van mijn oude behandelaar stond dat dit wel in de gaten gehouden moest worden. Maar ze wist het niet. Verrassing!
De psychiater van de GGZ had me gezegd dat we zouden gaan kijken naar wat bij mij zorgt voor paniek. Wat ervoor zorgt dat mijn emmer zo snel overloopt. Heel leuk bedacht, maar sinds die afspraak heb ik haar niet meer gezien en we hebben ook geen nieuwe afspraak staan.
Voor mij is de enige manier om me echt goed te kunnen uiten mailen. Dat mag/kan niet. Geen tijd om de mails te lezen. Of nee, dat zeg ik verkeerd… Psychiater gaf aan “dat ze dan helemaal tijd in haar agenda moest inplannen om mijn mails te lezen en daar had ze het te druk voor”. Oké, niet meer mailen dus.
Mijn moeder mag ook niet meer mailen. Alles gaat nu via een of ander digitaal platform. Ook leuk en aardig, maar daar heeft mijn moeder geen account en mijn moeder kan nu dus op geen enkele manier meer contact opnemen met mijn hulpverleners. Ze probeert te bellen, maar men is altijd in gesprek.
Inmiddels sta ik 3 maanden op de wachtlijst van het SARR. Het centrum voor autisme. We hebben geen idee waar ik sta op de wachtlijst. Nog geen brief met een datum voor een intake. Geen idee of ze me daar überhaupt kunnen gaan helpen. De afgelopen jaren heb ik te vaak gehoord dat men niet weer wat ze met me moeten. Ik vind het moeilijk er vertrouwen in te hebben dat ze me bij het SARR wel “aannemen”. Ik ben bang en verwacht dat ik zonder hulp weer weggestuurd zal worden. Lekker pessimistisch, maar dat sluipt er vanzelf in als je telkens wordt “afgewezen”, hoe hard je ook je best doet rationeel te zijn, logisch na te denken en in te zien dat dit een nieuwe kans is…
Ook bij de gemeente schiet het niet op. Omdat bellen mij niet lukt belt mijn moeder regelmatig met de gemeente. Of er al een afspraak is voor het keukentafelgesprek. “Nee, is er nog niet. We bellen u snel voor een afspraak”. Niet dus. Dat maakt ook dat andere hulp nog niet van de grond kan komen. Ook zij hebben overigens geen contact meer met mij opgenomen na mijn laatste mail.
Ik doe echt mijn best om overal achteraan te gaan. De hulpverlening heeft het druk, dat begrijp ik. Toch word ik hier wel behoorlijk moedeloos van. Eindeloos wachten. Altijd maar wachten. Wanneer zal er passende hulp komen? Bestaat er wel passende hulp? Steeds meer (wanhopige) vragen komen voorbij.
Ondertussen gaan mijn paniekaanvallen door. Mijn stemming wordt er niet beter op. Mijn stemmingswisselingen worden erger. Ik ben angstig. Angstig en moe… En ik doe mijn best waar ik kan… Maar op dit moment moet ik vooral wachten. Wachten tot iemand wél weet wat ze met me moeten.
Liefs
Ja heel herkenbaar helaas…….wachten en nog eens wachten, sterkte. Xxx
Knuffel! Jij ook sterkte.. x
Ik word hier echt boos van, op de hulpverlening uiteraard. Ik heb hier al eerder gereageerd, ik ben Belg, dus het zal hier wel een beetje anders zijn, maar het klopt niet.
Ik ben zelf na veel zoeken terecht gekomen in een CGG (centrum geestelijke gezondheidszorg), in een vrij kleine gemeente, en ik heb 2 (TWEE!!) psychologen gekregen, eentje voor mij en eentje voor mij en mijn zoon. Het heeft, dat mag ik nu wel zeggen, me het leven gered. En vooral: oneindig veel beter gemaakt. Ik heb het zelf kunnen betalen, omdat zo’n sessie 11 euro per keer kost. Een psycholoog buiten zo’n centrum kost 50 euro. Maar nu, vier jaar later, probeer ik mezelf zoveel waard te vinden dat ik ook voor 50 euro per gesprek die hulp waard ben. (En ik heb het financieel nooit breed, dus ik zeg dat niet zomaar).
Ik ken jou niet, maar zie wel dat jij kan schrijven. Alleen al op die basis ben jij meer dan je problemen, en zou jij meer perspectief moeten krijgen dan dit.
Ik ben helaas ook veel rothulp tegengekomen. Als ik mensen iets aanraad, als ze dat willen, natuurlijk, dan is het: probeer daar weg te blijven – probeer uit te zoeken of er echt geen alternatieven zijn, private hulp, een andere stad, iemand die het goed meent met je en ziet dat jij meer nodig hebt dan dit, en ook meer dan: ‘we weten het ook niet’. Nu, ik snap echt dat dat heel veel makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik zou je gewoon zoveel beter dan dit gunnen.
Sterkte en liefs.
Bedankt voor je reactie. Wat goed te horen dat je uit eindelijk voor jou de juiste hulp hebt kunnen vinden! Binnenkort hoop ik een coach te kunnen krijgen die mij wat persoonlijker gaat begeleiden dan ze bij van die grote instanties doen. Hoe dit zal gaan uitpakken weten we echter nog niet. Het “lastige” is dat ik niet snel een klik met iemand had. Private hulp zou heel goed kunnen helpen, maar dan moet je wel weten waar je terecht kunt/wilt. Wie je kan helpen. Dat is hier meestal niet zo erg duidelijk.
Dankjewel.
Herkenbaar .. ik wou dat ik ook maar iets voor je kon doen om de onzekerheid en onduidelijkheid weg te nemen. Sterkte en hoop echt dat SARR wat voor je kan doen.. ♡♡
Dankjewel. <3
Zo frustrerend hè :(. Ik ervaar het nu allemaal van de andere kant.. mensen willen helpen, mensen die graag frequent gezien willen worden, ruimte willen overhouden om mensen wel te laten mailen, maar dan weer niet weten wanneer ik die mails moet beantwoorden en soms ook te lang wachten voordat ik iemand weer kan zien. Ik weet alleen niet zo goed waar de ‘bron’ van het probleem zit. Wel is het echt naar voor jou (en anderen) dat alles zo lang duurt.
Kan ik me heel goed voorstellen, dat ook die kan heel erg frustrerend is… De “bron” zullen de bezuinigingen zijn, denk ik?
Jeetje wat een gedoe zeg. Schandalig.
:-(
Wat ontzettend belachelijk en herkenbaar :( de enige hulp die ze hier geven is de dikbetaalde auticoach. Gelukkig is zij het geld waard want we draaien er elk dubbeltke voor om. Sterkte meisje <3
Super fijn dat je haar wel hebt. Hoe ben je bij haar terecht gekomen als ik vragen mag?
Het is echt verschrikkelijk en volgens mij voor een deel ook echt onnodig die lange wachtlijsten. Ik ben alleen bang dat daar niet snel verandering in komt. Persoonlijk heb ik hier geen ervaring mee, maar ik zie vanuit mijn werk wel hoe lang mensen moeten wachten op psychische hulp. Zelfs als de huisarts het een situatie vindt die zo snel mogelijk beoordeeld moet worden, duurt het weken. De enige manier om meteen hulp voor iemand te kunnen regelen is via de crisisdienst, maar dan moet de situatie wel heel erg heftig zijn, anders nemen zij het ook niet aan. Echt frustrerend.
Precies… En als je dan bij de crisisdienst bent geweest gebeurt er nog niks/weinig. Ook dan wordt vaak niet direct behandeling oid in gang gezet, want dan zit iemand in een crisis en dan kun je “er niks mee”. Zucht…
Wat vervelend voor je dat het op deze manier verloopt. Ik heb zelf ook heel veel moeten vechten om de juiste hulpverlening voor elkaar te krijgen. Ken je de site van zelfhulpverbindt? Daar staat heel veel informatie verzameld over waar je hulp kan vinden. Misschien heb je er iets aan.
Ik zal eens kijken. Die kende ik nog niet. Heel erg bedankt!
Ik ken het Kim. Je leert in de ggz heel goed om om te gaan met teleurstellingen, geduld hebben, afwachten, opkomen voor jezelf en er alleen voor staan. Ik word er verdrietig van om te lezen. Houd hoop meid! Je doet het super goed. Maar ik weet dat het zwaar is. ” if you are tired of everything, learn to rest, not to quit.”
Dat is een mooie quote.. Bedankt! <3
En je hebt gelijk... Als we even omdenken en zo leer je dus eigenlijk een hele hoop van het geen hulp krijgen van de GGZ ;-)