Waarschuwing: in deze blog ben ik eerlijk. Eerlijker dan je misschien leuk vindt.
Ha, dat klinkt alsof ik normaal nooit eerlijk ben, hè? Dat is niet waar hoor, ik ben eigenlijk altijd wel eerlijk. Ik vertel gewoon niet altijd alles. Lijkt me niet meer dan normaal toch? Misschien had de waarschuwing meer iets moeten zijn in de trend van “waarschuwing: hier volgt een verhaaltje met wat negativiteit”. Of zo. Ik stel het beginnen aan deze blog uit, door onzin te typen. Ik heb al 100 x twitter opnieuw geopend. Instagram gecheckt. Je kent het wel. Ik wil niet beginnen. Ik wil niet beginnen, want ik weet niet waar het dan stopt.
Goed. Daar gaan we dan.
Ongeveer een week geleden tweette ik dat ik stappen had gezet om iets aan een studie-gerelateerd iets te gaan doen. Lekker vaag, maar dat deed ik heel bewust. Ik heb het wel met een aantal mensen gedeeld, maar ik heb het niet open gegooid op bijvoorbeeld Twitter of Instagram. Dat ga ik ook nu niet doen, sorry.
Mijn reden is dat dit extra druk achter alles zal zetten. Het zal mij meer spanning opleveren als iedereen precies weet hoe en wat, dus ik houd het voor mezelf (en deel het met wat anderen… haha). Ik ben ingeschreven en de spullen hiervoor zijn in huis. Ik kan beginnen!
Tja. Daar houdt het een beetje op. Ik heb sindsdien ongeveer de hele dag door paniek. Als er even geen echte paniek is, is er in elk geval erg veel spanning. Dat doet niet veel goeds voor de sfeer hier in huis, helaas. Logisch. Ik moet nu beslissingen maken. Ik moet namelijk gaan starten, of ik moet me afmelden. Mijn coach moet wat dingen voor me proberen te regelen, of ze hoeft dat niet te doen. Ik kan niet eindeloos blijven twijfelen. Dan wordt de beslissing eigenlijk voor mij genomen of laat ik iemand heel veel werk voor niets doen.
Zelf heb ik het idee dat ik eigenlijk wel weet wat ik wil. Mijn eerste plannen waren niet realistisch, denk ik nu. Niet zozeer vanuit angst, maar volgens mij is het reëel. Ik heb me verkeken op de tijd en de energie die dingen me zullen kosten. Daar ben ik goed in. Tijd inschatten die ergens voor nodig is is niet mijn sterkste punt. Als ik ergens in Delft moet zijn en ik ga op de fiets ga ik altijd een half uur van te voren weg. Als het echt aan de andere kant van Delft is ga ik drie kwartier van tevoren weg. Anders áltijd een half uur. Ergens snap ik wel dat iets wat maar 10 minuten fietsen is volgens Google Maps geen half uur nodig heeft, maar in mijn hoofd blijft alles een half uur fietsen. Niet uit te leggen, denk ik. Op de middelbare school heb ik met plannen nooit problemen gehad. Ik trok overal gewoon zó veel tijd voor uit dat het altijd wel goed kwam.
De plannen rondom mijn studie moeten worden aangepast. Daar baal ik van. Heel erg. Ik wil heel erg veel kunnen. Veel meer dan ik (nu) kan. Ik heb er ongelofelijk veel spanning door. Ik voel me vreselijk rot.
Waarom? Omdat ik weer geld heb verspild. Omdat ik weer heb gefaald. Omdat het weer niet gaat zoals ik wil en had gehoopt, hoe graag ik ook wil.
Dat klinkt heel erg negatief. Ik voel me ook vrij negatief, kan ik je zeggen. Ik probeer met alles wat ik in me heb op social media positief te zijn. Ik probeer positief te denken. Ik probeer mijn gedachtegang te veranderen van negatief naar positief. Dat lijkt me op zich iets positiefs. ;-) Maar deze blog is dus eventjes “eerlijk”. Even zeggen hoe het nu echt voelt op dit moment.
Ik ben teleurgesteld. In mezelf. De afgelopen tijd zijn er best veel dingen die ik heb geprobeerd. Sommige heb ik gedeeld, andere niet. Waarom niet? Simpelweg omdat telkens wanneer ik aan iets nieuws begin; ik moet afhaken omdat het te veel is, te zwaar is, te druk is, of iets anders. Geen smoesjes. Ik probeer het echt en ik hoop dat jullie dat geloven. Ik weet dat wat jullie ervan vinden mij eigenlijk helemaal niets uit zou moeten maken, maar ik ben ook niet van steen, dus het doet wel degelijk iets met me.
Het geloof dat ik iets kan neemt af. Telkens als ik ergens aan begin, moet ik stoppen. Verschillende redenen, maar toch. Dat doet pijn. Dat geeft mijn zelfvertrouwen geen boost. Het boort mijn zelfvertrouwen verder de grond in, als dat mogelijk is.
Ik voel me heel erg schuldig over al het geld dat ik “weggooi”. Het is niet eens mijn eigen geld. Mijn moeder’s geld. Alle boeken voor studies die ik toch niet kon doen. Uitjes die toch niet door konden gaan. Bij elkaar opgeteld is dat heel erg veel geld dat ik heb verspild. Mijn moeder zegt dat ze ook niet wil dat we niets meer proberen, omdat dan sowieso niets lukt. Ik weet het niet meer. Ik wil niet meer zoveel geld “weggooien”. Het is zo zonde…
Daarnaast heb ik er moeite mee dat ik het mijn moeder zo moeilijk maak. Ze wil zo veel voor me doen, maar ik kan haar niets teruggeven. Ik ga niet vooruit zoals de bedoeling is. Ik blijf hangen, soms ga ik (even?) achteruit… Het is niet wat zij wil. Ik wil het goed doen. Ik wil haar teruggeven wat ze mij geeft, maar dat lukt me niet en dat maakt me verdrietig.
Nou ja, dat was wel weer genoeg… Het moest er even uit. Ik wilde dit toch even delen…
Liefs,
Kim
Ik snap wel dat je je zo voelt dat mag ook best. Ik vind dat je super goed probeerd om positief te zijn maar je kunt niet van de een op de andere dag alles anders doen, dat heeft tijd nodig en die heb je ;). Het gaat langzamer dan je zou willen maar je gaat echt wel vooruit. Een stap terug is niet erg maar blijf doorzetten! Je kan het wel.
-virtual hug-
(Kan je oude lesboeken etc niet verkopen via bol? Dat levert weer geld op voor je mams)
Ik denk dat het voor jou ook belangrijk is om jezelf af te vragen voor wie je het doet. Voor mijzelf of voor mijn lieve mama? Verder is het ook enorm moeilijk om iets te kiezen. Ken je Mark Manson? Interessante schrijver die hier ook over schrijft..https://markmanson.net/do-something Wie weet heb je er wat aan. Succes! Grt Willem Meester
Zo herkenbaar.. te veel willen, maar weer falen. En jezelf op de kop geven.
Wees lief voor jezelf ook als je niet positief kunt zijn. En weet vooral er zijn zoveel mensen zoals jij maar jij durft het te zeggen, te schrijven.
Respekt.
Ik vind het helemaal niet gek, zelfs herkenbaar eigenlijk.
Je hebt geen geld weggegooid, want je hebt er ook van geleerd. Waar de knelpunten zitten en hoe die misschien de volgende keer te ontwijken zijn.
Zelfde met uitjes, het is niet zomaar weggegooid, je hebt soms bij een uitje een bepaalde trigger waarom het niet gaat en daar kun je ook weer van leren. Helemaal voorspelbaar is het natuurlijk nooit, maar met mini stukjes informatie van de vorige keren kom je steeds ook een mini stukje verder.
Ik vind het juist goed om dingen te blijven plannen! Als je dat niet doet is dat ook niet beter voor je gezondheid (en leuke dingen doen is natuurlijk gewoon fijn, extra fijn dat het lukt!))
Ps: ik heb ook twee onafgemaakte thuisstudies in de kast liggen. Ook niet goedkoop… Steeds goede hoop dat ik het nu wel kan, maar het gaat gewoon niet. Niks aan te doen.
Betekent niet dat het verboden is om je er rot over te voelen natuurlijk. Het is gewoon super naar en dat je er niets aan kan doen maakt dat alleen nog maar erger.
Je doet zo je best, en dan nog lukt het niet, dat is zo zuur…
Ik heb mn pleegouders en mn vader ook veel geld gekost, om de zelfde reden. Maar er zijn ook pogingen geweest die wel goed gingen.. je kunt niet alles vooruit zien. Geld is maar geld. Jou ‘proberen’ is veel meer waard.
Over je studie kan ik me heel goed voorstellen dat je baalt en dat t een enorme deuk in je zelfvertrouwen is. Vind het echt vervelend voor je.. kan je alleen maar zeggen, stapje voor stapje en kijk wat er nodig is om dit soort dingen aan te gaan op een prettige manier. Je kunt de tijd niet terugdraaien.
Doe rustig aan en wees niet te hard voor jezelf ❤
Het is herkenbaar wat je schrijft, het falen, je schuldig voelen.
wel willen maar niet kunnen.
Misschien wel weten dat je veel kunt, weten dat je zeker niet dom bent maar dat het gewoon niet lukt.
ik hoop dat je goede, liefdevolle en verstandige coaches om je heen hebt die je laten zien dat je er zeker toe doet omdat je goed bent zoals je bent.
Herkenbaar wat je schrijft en hoe je je voelt. Dapper van je om deze eerlijke blog te delen..
Stapje je stapje kom je er al, ook al is het nu (nog) niet in zoverre als je zelf graag zou willen..
Blijf geloven in jezelf en wees lief voor jezelf.
Rot om te lezen meis. Even een dikke knuffel voor jou!
Misschien is eerst therapie en wat meer te weten komen over ASS
en wat voor effect dit op jou heeft en heeft gehad verstandig.
Geef de hoop en het vertrouwen in jezelf niet op.
Je hebt veel doorzettingsvermogen, dat kun je bijvoorbeeld al zien aan hoe
snel je de spagaat hebt geleerd en hoe goed je daarvoor hebt getraind.
Het is niet nodig om altijd positief te zijn.
Ik snap de gedachtengang erachter heel goed, maar af en toe
je echte gevoelens toelaten is ook gezond.
Veel succes met alles xx
Je kunt niet altijd positief blijven, hoe graag je soms ook wilt. Ik vind het knap dat je dit durft te delen! Misschien helpt het om te bedenken dat er meer goed is aan je dan slecht. Misschien lukt het niet met je studie, maar je hebt een super gave blog en dat kan ook niet iedereen zeggen. Veel liefs
he goed dat je het deelt, dat zegd ook weer wat toch…. en ik herken het wel want had dat vroeger ook alleen heb alles door gedrukt en door gezet en is toch gelukt.
blijf positief meis!
Ik vind het superknap dat je hier zo eerlijk over schrijft. En ik begrijp je: ook ik heb het wel eens, het zoveel willen, zoveel willen doen en kunnen… en dan is het soms gewoon heel erg rot als dat anders blijkt te werken.