Mijn “problemen” (ik vind het nogal raar om dit zo te benoemen) zorgen er vrij regelmatig voor dat ik iets niet kan doen. Angst houdt me heel vaak tegen. De angst is dan zó groot dat ik iets niet doe en het ontwijk. Wanneer ik heel bang ben, zul je me heel vaak horen zeggen “dat kan ik niet”. Om mezelf te beschermen, en om de angst niet aan te hoeven gaan. De angst is dan zó groot dat ik het niet aan durf te gaan.
Die momenten zijn er helaas veel meer dan de momenten dat ik iets wel aandurf. Dat ik iets ‘gewoon’ durf te doen. Toch zijn er ook momenten waarop ik wél een angst aanga: ik ga niet alles uit de weg. Ik vecht echt wel tegen mijn angst, ook al lijkt dat misschien niet altijd zo.
Wat bij veel mensen vragen oproept is het onderscheid tussen dingen die ik wél durf aan te gaan en die ik niet durf aan te gaan. “Waarom kun je dat dan wel?” vragen mensen regelmatig. Voor mij voelt dit vaak als een enorm onbegrip, maar eigenlijk zijn de vragen niet zo gek. Waar zit het verschil in? Waarom durf ik wel met mijn moeder ergens te gaan eten, maar niet met een vriendin af te spreken? Waarom durf ik wel zelf met het ov te reizen, maar niet zelf een kwartiertje te fietsen?
Vaak genoeg weet ik het zelf ook niet. Bij therapie kwamen we er op een gegeven moment op uit dat ik alles waarvan ik vooraf dacht dat ik het niet zou durven ik het uit eindelijk wel deed en andersom. Dus daar kwamen we ook niet echt verder mee. Het was ook lang niet altijd waar. Ik hoop er ooit achter te komen wat maakt dat ik iets wel of niet durf. Als ik dat weet kan ik namelijk makkelijker zorgen dat ik andere dingen ook durf: ik moet “gewoon” hetgeen dat maakt dat ik iets durf toepassen op de dingen die ik niet durf. Ten minste, dat hoop ik.
Best regelmatig is er iemand boos op mij geweest. In mijn ogen onterecht, maar ik snap wel waarom het voor anderen allemaal vrij vreemd lijkt. Zo ga ik wel eens met mijn moeder een midweekje weg, in juni ga ik met mijn moeder naar Taylor Swift, en zo zijn er nog een behoorlijk aantal voorbeelden te bedenken. Ik snap goed dat het lijkt alsof ik alleen maar dingen die ik graag wil doe. De rest laat ik achterwege. Maar zo is het niet, ik zou namelijk ook heel graag met mijn vriendinnen afspreken, een studie doen, sporten… Toch vragen mensen zich soms af waarom ik bijvoorbeeld niet durf af te spreken met vriendinnen, maar wel naar Taylor Swift durf. Wil ik eigenlijk wel afspreken? JA!
Dingen zijn voor mij makkelijker als ik het samen met mijn moeder kan doen. Zij is voor mij ‘veilig’. Ik vertrouw haar. Met haar durf ik soms wél in een menigte te zijn, wat ik alleen (of met iemand anders) niet durf. Dat maakt bijvoorbeeld Taylor Swift ook zo anders dan afspreken met vriendinnen. Bij Taylor Swift ben ik met mijn moeder én kan ik opgaan in de menigte. Ik voel me minder bekeken, omdat er zoveel mensen zijn. Wanneer ik afspreek met een vriendin is het contact 1 op 1, dus dan ben ik veel angstiger voor de mening van de ander. Daarnaast moet ik dan ook praten, en dat is nou net iets waar ik niet bepaald goed in ben. Bij Taylor Swift hoef ik hooguit mee te zingen. ;-)
Maar zelfs als ik iets met mijn moeder ga doen, en in een menigte zal zijn, betekent dat niet dat het ook zal lukken en dat ik het zal aandurven. Het ligt compleet aan mijn angstigheid, stemming, spanning en nog veel meer op dat moment. Het is bij mij eigenlijk nooit zeker of iets wel of niet gaat lukken, tot op het allerlaatste moment. Daar baal ik van. En zo ook de mensen om mijn heen. Het is heel erg lastig niets af te kunnen spreken. Of nou ja, dat moet ik eigenlijk anders zeggen. Ik kan wel dingen afspreken, ik weet alleen nooit of ik ze kan nakomen. Dat is voor de andere partij van de afspraak natuurlijk heel erg vervelend.
Ik hoop dat door dit blog wat duidelijker is geworden dat of ik iets wel of niet durf volledig afhangt van 10000 factoren. Ik doe het niet “voor mijn lol”, of echt “bewust”. Ik doe mijn best om dingen aan te gaan, ik doe wat ik kan. Soms blokkeer ik gewoon volledig, dat doe ik echt niet expres.
Wat maakt bij jou of je iets wel of niet durft?
Liefs
Ik herken dit zo enorm. Ik ga zonder problemen met mijn zwager naar het voetbal. Bomvol stadion. Lekker anoniem opgaan in de menigte, maar wel iemand bij me hebben die ik 100% vertrouw. Komt er echter een vriendin hier op bezoek dan slaat de paniek al snel toe. Ik weet het niet. Het heeft denk ik iets met oordelen en verwachtingen te maken. Bij mij dan. Angst om te falen. Kwetsbaar te moeten zijn. Schaamte. Ik weet het niet. Het is vreselijk ingewikkeld. In het begin was ik alleen maar bezig met wat anderen wel niet moesten denken. Nu hou ik het bij mezelf. Ik weet dat ik doe wat ik kan. Dat is misschien niet altijd even tof,want ik moet vaak iets weer afzeggen (tegenwoordig spreek ik alles af onder voorbehoud), maar het is niet anders. Uiteindelijk is het voor mij het vervelendste. Die ander gaat wel weer verder met zijn leven.
Dit is té herkenbaar gewoon. Ik snap precies wat je bedoelt! Heel erg goed beschreven! Liefs, Klaske
Erg herkenbaar Kim! Ik heb zelf jaren gekampt met PTSS waardoor ik ontzettend veel angsten ontwikkelde. Het begon met een paniekaanval in een winkel. Vanaf dat moment had ik een slechte associatie met een winkel en dat heeft zich zo ontwikkeld dat ik niet meer naar school durfde, terwijl deze nog geen km van mijn huis was. Je wordt zo beperkt. Je wilt toch houvast en ik snap heel goed dat dit voor jou je moeder is. Zij kent je door en door en weet ne begrijpt ook je angst. Aan haar zul je dit niet uit hoeven leggen. Maar je vriendinnen… tja. Daarbij komen veel meer invullingen kijken natuurlijk! Goed dat je dit deelt!
Het is inderdaad moeilijk om te weten waarom je iets wil/niet durft. Ik denk dat het soms te maken heeft met een klik in je hoofd. Een stom voorbeeld: vorige week wilde ik in de zwemvijver springen maar ik durfde niet omdat ik bang was dat het koud ging zijn en ik misschien zou uitglijden. Ik stond een half uur te treuzelen en op het punt om te springen en ik deed het niet. Uiteindelijk heb ik gezegd: oké, als ik echt wil springen moet ik de klik maken. Het zal koud zijn en heel misschien zal ik uitglijden, maar zo erg zal het niet zijn, ik neem het risico. En uiteindelijk ben ik gesprongen en er was no way back. Ik weet dat het niet altijd zo eenvoudig is, maar uiteindelijk is het proberen niet naar alle monsters in je hoofd die je bang maken (‘het gaat koud zijn’, ‘je gaat het niet kunnen’, ‘anderen gaan je stom vinden’,…) te luisteren, want vaak hebben zij ongelijk, en toch te doen want jij op dat moment echt wil. En soms kies je er misschien voor om er wel naar te luisteren en niet te springen, en dan is dat ook oké, want dan heb je ervoor gekozen. Klinkt natuurlijk makkelijk, maar dat is het niet. Maar dat is het principe van Acceptance and commitment therapy :-)
ik denk dat we allemaal onze angsten hebben en daarom iets niet durven. Iets vertrouwd zoals een moeder of vriendin naast je kan dan helpen.
Hmm lastig dat je niet alleen de angst hebt, maar dan ook nog dat andere mensen er conclusies uit gaan trekken..
Ik snap het aan de ene kant ook wel, het is ook lastig te begrijpen voor mensen die het helemaal niet kennen. Maar toch is het naar, en maakt het het nog wat lastiger.
Goed dat je er nu zo over geschreven hebt!
Liefs, Fleur
Ik hoop zo dat je fijne vriendinnen hebt (of krijgt) die jou accepteren zoals je bent! Het lijkt me dat die stap om wel iets te gaan doen dan ook wat kleiner kan worden? Ik heb zelf ook heel veel last gehad van onbegrip van andere mensen. ‘Niet de hele dag naar school, maar wel op een podium dansen?!’ Ook niet gek natuurlijk, maar wel een verschrikkelijk gevoel.
Angst is vaak irrationeel en daarom ook zo moeilijk uit te leggen en verbanden te zien. Ik heb zelf last van paniekaanvallen en ik kan ook nog niet verklaren waarom ik ze op het ene moment wel krijg en op een ander vergelijkbaar moment niet. Het is gewoon afhankelijk van veel factoren. En dat maakt het voor anderen inderdaad lastig om te begrijpen. Zolang ze maar snappen dat het echt is en je het inderdaad niet voor je lol doet
Dit wilde ik ook zeggen ongeveer. De kern van angsten is gewoon dat het vaak niet rationeel is en ook lastig te voorspellen. De ene keer ben ik relaxt, en gaat het juist ‘mis’, de andere keren maar ik me al dagen druk om iets en verloopt alles eigenlijk prima. En dat is nou eenmaal lastig te begrijpen, voor mezelf dus laat staan voor anderen.
Heel herkenbaar! Soms is het verschil zo lastig uit te leggen. Ik kan ook de ene dag ineens alles aan, terwijl ik de volgende dag angstig in mn nest lig. En waardoor? Tsja inderdaad, 10.000 verschillende factoren.
Wat mij vooral maakt of breekt, Is hoe ik me voel (buikpijn? Misselijk? Duizelig?) of ik me ergens veilig voel, de mensen met wie ik ben, de tijdsduur van de ‘activiteit’, het vervoermiddel en of ik na mijn idee snel weg kan ergens. Tsja.. Lastig haha.
Meer dan je best kun je niet doen en er zullen altijd mensen zijn die het niet begrijpen of niet willen begrijpen. Jij doet het prima! Doen waar jij je goed bij voelt, dat doet een ander immers ook altijd.
Knap dat je hierover durft te schrijven. Ik vind het trouwens helemaal niet raar klinken. Ik begrijp het wel. Ik vind het logisch dat je met je moeder meer durft te doen. En dat is oké. Ik ben juist blij dat je met haar wel wat meer dingen durft. Dat is goed voor je, zo doe je tenminste nog iets wat je ook leuk vind. Want het is helemaal niet fijn om zo in angst te leven.
Je bent dapper. Petje af. :)
Ik weet niet zo goed wat ik hier op moet zeggen, behalve dat het me onwijs vervelend voor je lijkt.
Vind het wel heel dapper dat je er zo open en eerlijk over durft te schrijven!
Onbegrip… Daar kan ik ook boeken over vol schrijven.
Ik vind het trouwens ook wel heel erg lastig om mij in te leven in mensen met aandoeningen waarvan ik niet weet hoe het voelt. Ik kan me bijvoorbeeld echt niks voorstellen bij angst. Maar stel dat ik een vriendin had met angst dan zou ik gewoon accepteren dat het voor haar is zoals het is. Haar erop vertrouwen dat er een goede reden is waarom zij niet kan afspreken. Volgens mij is dat het belangrijkste, acceptatie en vertrouwen. Ik hoop dat jij ook lieve mensen om je heen hebt of zal krijgen die jou misschien niet helemaal begrijpen, maar je accepteren en vertrouwen.
Dat je meer niet dan wel durft, is voor mij wel herkenbaar. Het heeft inderdaad met van alles te maken en ik ga dat simpelweg niet aan iedereen lopen uitleggen. Ik ben dan ook altijd heel duidelijk in dat ik wel wil, maar dat het te eng is. Al zou ik het wel aandurven, dan gaat het in ieder geval niet leuk worden omdat ik het zo eng vind. Hopelijk kun je binnenkort wel een keertje met iemand afspreken en over een tijd studeren! xx
Ik begrijp het wel. Zelf voel ik me ook veel meer op mijn gemak bij mijn ouders of vriend dan bij mij vriendinnen. Wanneer ik me niet lekker voel en ik naar huis wil, voel ik me minder schuldig als dat met mijn ouders is, dan dat ik vriendinnen daar mee ‘lastig val’.
Geniet van de momenten dat je bepaalde dingen wél durft! Die momenten zullen steeds vaker voorkomen :)
Heel herkenbaar. Ik heb geen angststoornis, maar angsten spelen wel een grote rol tijdens periodes van depressie. En ik snap er geen bal van. Wat ik dan wel of niet aandurf. Wat ik bij mezelf heb gemerkt is dat ik daar over ga piekeren en dan lukt het zeker niet. Ik snap dat je zoekt naar de reden voor je angst, maar soms maakt het denk ik meer kapot dan dat het oplevert.
Ik weet niet zo goed wat ik hierop moet zeggen. Zelf heb ik geen ervaring ermee, maar ik prijs het feit dat je hier zo open over schrijft!
Angsten zijn nou eenmaal onvoorspelbaar en totaal afhankelijk van het moment. Als ik iets de ene dag wel aan durf, betekent het niet dat ik het de volgende dag weer kan. Het is lastig, maar zelf als persoon weet je niet beter en raak je er toch een soort van aan gewend. Voor mensen om je heen is het vaak lastiger dan voor jezelf denk ik
Je verhaal is heel erg herkenbaar Kim,
ik ben pas sinds 8 jaar zover dat ik dingen ging ondernemen die ik eerder ontweek.
Ook vwb het praten ;) Een gesprek voeren met iemand aan tafel is soms lastiger dan wanneer ik in beweging ben, ik ben me op die momenten heel bewust van het feit dat ik bekeken wordt en voelt dat als een beoordeling. Ik stap de auto in en rij 2500 kilometer in mijn eentje(dat deed ik 10 jaar geleden ook niet hoor;) maar een groepje mensen daarbij aansluiten dan heb ik klotsende oksels. Wel is het zo dat wanneer ik dit nu wil doe ik het wel maar ik hoef me niet altijd overal bij aan te sluiten.
Inmiddels ben ik 38 en ik hoop voor jou dat je eerder zover bent dat je je angsten niet meer weg wilt duwen, ze zullen er zijn maar op den duur zullen ze zich minder laten horen wanneer jij ze durft aan te kijken en of zelfs durft te omarmen. Hoe meer ervaring je krijgt in het doen des te meer momenten dat je zult hebben om te vergelijken. Het is makkelijk om vast te houden aan dat wat bekend is maar het brengt je meer wanneer je dingen doet die je graag wilt maar die je uitstelt of zelfs helemaal niet doet doordat de angst te groot was. Beter iets doen wat je graag wilt met angst dan altijd blijven denken aan het waarom je het niet hebt gedurfd.
Mijn angsten komen altijd ergens vandaan maar het zijn de herinneringen die je krijgt aangedragen door je gedachten die de angst gaan veroorzaken is mijn ervaring. Ik heb wel veranderingen aangebracht in mijn leven, plekken, mensen of dingen die niet meer bij me paste maar die ik eerder deed omdat het zo vertrouwd was en bekend maar eigenlijk niet mijn ding waren. Door te blijven zitten in zo’n cirkel heb ik mezelf dingen ontnomen en niet alleen mezelf. Ik heb nog steeds ook momenten waarbij ik mezelf afvraag waarom ik op bepaalde momenten meer last heb ergens van dan op andere momenten maar dat is meer betrappen op want het loslaten van het willen weten waarom gaf al meer ruimte.
Onbegrip van mensen om je heen ken ik ook, mensen zien maar een klein deel en oordelen snel maar zolang het blijft bij een oordeel mag dat, iedereen mag zijn mening hebben maar je bent niemand verantwoording schuldig over waarom je op een bepaald moment iets wel of niet kunt of wilt.
Doe dingen waar je goed bij voelt en prijs jezelf dan ook elke keer wanneer je iets hebt gedaan, hoe klein het misschien ook lijkt. Als je iets echt wilt dan is de eerste stap doen en als de stap te groot is verdeel de stap in kleine stapjes. Bijv naar Taylor swift met je moeder en een vriendin is ook een optie en misschien een meer prettiger tussenstap.
hallo, ik heb deze een hele tijd geleden opgeslagen omdat ik het zo herkenbaar vond,
ik ben voor mijn probleem 4 maanden in opname geweest omdat ik niet langer zo wou leven wat ik heb geleerd is dat je de spanning kan leren verdragen. dat je ermee kan omgaan en het niet alleen meer daarom hoeft te draaien. hoop dat jij dat ook kunt! heel veel succes ermee
Dankjewel voor je reactie. :-) Wat fijn dat je hebt geleerd beter met je spanning om te gaan. Heel erg mooi om te horen.