Nog niet zo lang geleden zag ik het boek “Verborgen Vrienden” op verschillende media voorbij komen. Een boek met foto’s en verhalen van knuffels en hun eigenaren. Allemaal volwassenen met hun knuffels zijn geportretteerd in het boek. De berichten rondom dit boek kwamen voor mij op een heel goed moment. Ik moet zelf namelijk ook “opbiechten” dat ik nog steeds een knuffel heb. Ja, ik ben 19 jaar en heb nog steeds een knuffel.
Ik weet heel goed dat het vanaf een bepaalde leeftijd niet meer als “normaal” wordt gezien om met een knuffel te slapen. En zéker niet om die knuffel overdag ook soms te pakken. Ik voelde me heel stom dat ik dat wel doe. Onzeker, stom en raar. En dat voelde altijd heel terecht. Ik dacht dat ik de enige van mijn leeftijd was, maar toen zag ik de artikels over het boek “Verborgen Vrienden”.
Wat fijn was dat! Eindelijk ‘herkenning’. Het is niet erg om een knuffel te hebben, ook niet als je al ‘wat ouder’ bent. Dat was de boodschap van het boek. Het verhaal achter de knuffels. De knuffels en de eigenaren van de knuffels.
Mijn knuffel is een Paddington beertje, met een gele hoed en blauwe jas. Ik kreeg hem van kennissen vlak na mijn geboorte. Hij is nu dus al bijna twintig jaar bij me! Al heel lang sleep ik hem overal mee naartoe. Ten minste, “overal”… Alleen ’s avonds, als ik ergens blijf slapen. Ik neem hem niet meer mee naar andere afspraken. Dan zou hij er nog heel veel meer versleten uitzien dan hij nu al doet. Nog niet zo lang geleden heb ik mijn trouwe knuffelbeer laten repareren. Dat was stiekem heel eng! Wat als hij niet meer “de oude” was?
In de krant zag ik een advertentie van iemand die knuffels repareerde en het sprak me heel erg aan. Het heette het Knuffelhotel. In de advertentie stond beschreven wat er allemaal gedaan kon worden en op de website vond ik ook nog allerlei foto’s. Het is misschien een beetje overdreven allemaal, maar het is precies wat ik zocht. Degene die mijn knuffel krijgt moet er heel zorgvuldig mee omgaan. Dat deed deze mevrouw gelukkig en ik ben heel blij met het resultaat. Paddy is weer een stuk steviger en ik ben niet meer bang dat hij uit elkaar zal vallen. De service is sowieso heel goed, want je hebt altijd twee weken ‘garantie’ – als er iets niet goed is past ze het voor je aan. Ik koos voor de dagservice, waardoor ik mijn lieve beer niet één nachtje heb hoeven missen. Echt een aanrader voor mensen die hun knuffel willen laten repareren.
Ik moet er echt niet aan denken dat ik mijn knuffelbeer kwijt zou zijn. Dat klinkt misschien heel overdreven, maar ik meen het echt. Ik zou niet weten wat ik zonder zou moeten. Het is voor mij zo’n enorm stuk veiligheid, vertrouwdheid en rust. Het is vaak het enige dat ervoor kan zorgen dat ik ergens minder zenuwachtig voor ben, en het enige dat ervoor kan zorgen dat ik ’s avonds wat rustig word. Zonder zou ik nachten wakker liggen en heel vaak veel verdrietiger zijn dan nu. Ik ben blij met mijn knuffel, blij met de “steun” die ik ervan ontvang.
Ik ben heel benieuwd of er meer mensen zijn met knuffels. Waar nemen jullie ze allemaal mee naar toe? Of blijven ze lekker thuis op bed? Ik ben heel benieuwd!
Heb jij een knuffel?
Liefs
Ik heb geen knuffel, nou ja, in de auto liggen er een paar maar die tellen op deze manier niet mee. Ik snap het wel, toch fijn zo’n steun?
Het is zeker fijn, die steun. :-)
Op dit moment staat op mijn nachtkastje ook nog steeds een knuffel die ik al zo lang ik me kan herinneren bij me heb. Hij mag niet weg.
Tot begin mijn twintigerjaren lag hij altijd bij mij in bed, nam ik hem in mijn armen en praatte ik er tegen. Dat hielp mij om de dingen waar ik het moeilijk mee had een plaats te geven. Nu heb ik mijn man daarvoor, maar ik kan me heel goed inbeelden wat een troost een knuffel kan bieden. Mijn konijn heeft nog geen reparatie nodig gehad, maar kan me inbeelden dat je daar een goed plaatsje voor wilt vinden!
Leuk om te lezen dat jij ook lang een knuffel hebt gehad en dat die je zo’n steun heeft gegeven! :-) Misschien nóg wel fijner om te lezen dat je man nu die plaats kan vullen, dat is heel erg mooi!
Liefs
Mooi geschreven en wat een lieve knuffels <3. Ik heb ook nog 2 beertjes, helemaal versleten. Een roze en een gele en ik slaap er niet meer mee, maar ik wil ze ook voor geen goud kwijt(raken)!
:-) Heel fijn om te lezen! Kan me voorstellen dat je ze niet wilt kwijtraken.
Veel liefs!
Ik heb nooit echt een knuffel gehad. Maar ik had mijn duim… nu nog steeds trouwens. Telt dat ook?
Dat telt zeker ook.. Ik denk dat het vrijwel dezelfde “functie” heeft?
Liefs!
Wauw, dit kon ik geschreven hebben haha! Ik heb een schildpadknuffel sinds mijn geboorte waar ik nog steeds mee slaap! Ik wrijf z’n pootjes tussen mijn duim en wijsvinger en dat geeft me een rustig gevoel waardoor ik makkelijk in slaap val. Zonder kan ik moeilijker slapen, ik neem hem dus ook al mijn hele leven overal mee als ik ergens blijf slapen. Nu nog steeds, als ik bij m’n vriend ga slapen of op weekend ga met vriendinnen! Soms vind ik het ook stom en wil ik mezelf afleren ermee te slapen, maar dan denk ik: waarom eigenlijk? Ik zou me ook schuldig voelen als ik haar plots zou ‘afdanken’, ik behandel mijn schildpad echt een beetje als iemand die leeft. Klinkt heel raar en stom, maar zo is het echt. Ik zorg altijd dat ze goed ligt (bv niet ondersteboven of met haar pootjes onder haar lichaam) en als iemand ze vastneemt moet die heel voorzichtig zijn. Ik had ze jarenlang niet gewassen omdat ze heel erg uit elkaar hangt (ze heeft maar 2 pootjes meer) en ik bang was dat ze in de was uit elkaar zou vallen. Onlangs heb ik haar eerst met de hand gewassen maar dat hielp niet echt en nadien stonk ze van zo traag te drogen… Dan heb ik haar toch maar aan mijn mama en de wasmachine toevertrouwd, gelukkig is ze er goed en heel proper uitgekomen! Ik heb er trouwens ook al eens iets over geschreven op m’n blog en heb ondertussen al verschillende vragen gekregen om hem te verkopen voor een toneelstuk of onderzoek, maar no way! Ook al kreeg ik er flink wat geld voor!
Heel leuk om te lezen dat jij een soortgelijke ervaring hebt! :-) Wat je schrijft over het “precies goed liggen”, dat is enorm herkenbaar! Ik ben heel erg voorzichtig met hem altijd. Behalve op de momenten dat hij “vliegles” krijgt en ik hem de trap op gooi. Waarom ik dat dan weer wel al sinds ik een heel klein meisje doe weet ik niet, haha.
Ik zou ‘m ook voor geen goud verkopen! Goed dat je nee hebt gezegd! :-)
Ik heb tot ongeveer mn 14/15 jaar met een knuffel geslapen en toen heb ik het afgeleerd.. Maar inmiddels heb ik het weer opnieuw aangeleerd :P Als ik niet met mn vriend ben vind ik het toch wel fijn om mijn beer als gezelschap te hebben in bed!
Grappig om te lezen dat je het hebt afgeleerd en toen weer opnieuw aangeleerd. :-)
Fijne dag!
Liefs
Mijn dochter is 34 en heeft nog steeds een knuffel!!! Alleen ik mag hem “opereren” oftewel repareren. Toen ze klein was speelde zij de zuster en ik de dokter als zijn neus er bv weer eens af was.
Hij is ook te teer geworden om mee te nemen, maar thuis is hij altijd bij haar!!!
Lief. :-) Fijn om te lezen dat ook iemand van 34 nog gewoon een knuffel heeft!
Liefs!
Ik slaap nog met een knuffel als mijn vriend er niet is. Als.Ik samen met mijn vriend slaap heb ik ollie (is een olifant) niet meer zo nodig. Maar als ik alleen slaap is het fijn om wat vast te hebben.
Veel liefs,
Alice
Trouwens mijn moeder van bijna 50 slaapt soms nog met een knuffel. Dus zo erg is het niet om met een knuffel te slapen
:-)
ik ben 30, en jep Beer ligt nog elke nacht naast me. Inmiddels mist zijn neus, en zijn de gaten zo groot dat ze niet meer gerepareerd kunnen worden. Als ik ergens ga slapen neem ik hem niet meer mee. Ik kan best zonder slapen, maar ik vind het fijn dat hij thuis is. Meestal ligt hij onder of naast mijn kussen. En mijn vriend. Ach die vindt t prima (leuk nou ook weer niet) en slaapt lekker aan de andere kant naast me :)
Ik praat al heeeel lang niet meer met beer. maar gewoon het idee is zo fijn. Het gevoel van zijn vel aan mijn hand maakt me heerlijk relaxt. Ik kreeg hem van mijn opa, die inmiddels al weer 4 jaar geleden overleden is, toen ik 3 uur oud was :)
Mooi dat je de beer nog steeds hebt en je vriend het oké vindt!
Liefs!
Op mijn 30e heb ik nog steeds een paar dierbare knuffels van vroeger. Ze hebben een ereplekje in de kast ;-) want echt knuffelbaar zijn ze ondertussen niet meer: op de een of andere manier zijn ze geproduceerd met een soort garen dat enorm prikt als het slijt, blijkbaar kon dat een 30 jaar geleden. Maar weg gaan ze nooit, want ze horen bij mij! Mijn ex vond het trouwens maar raar dat ik mijn knuffels nog op mijn slaapkamer had liggen haha.
Ik heb wel een paar nieuwere knuffels om te knuffelen tegenwoordig. Nou ja, een paar … samen hebben mijn man en ik ons bed vol liggen geloof ik. Het slaapt gewoon prettiger. Oh en de grotere collectie begon toen ik twee jaar terug een Tigger voor mijn man kocht, omdat hij niet zo fijn in zijn vel zat, en Tigger gaat nog steeds zelfs regelmatig mee op stap … Meestal wel in de tas, maar bij een overprikkeld moment is het fijn om een knuffel bij te hebben ;-)
Helemaal waar! Een knuffel kan enorm veel rust geven! :-)
Liegs
Ook ik heb nog altijd een knuffel die ik elke nacht stevig tegen me aandruk. Het is gewoon fijn om een maatje te hebben dat er altijd is en nooit terugpraat of iets. Het is er gewoon. Ik snap je he-le-maal. Niks om je voor te schamen, vind ik. Liefs!
Fijn om te horen dat ook jij nog een knuffel hebt. Ik voelde me altijd “alleen” hierin, maar na deze post een stuk minder! :-)
Liefs!
Ik heb geen knuffel en als kind heb ik eigenlijk nooit echt iets met knuffels gehad. Maar gek genoeg kan ik me er wel iets bij voorstellen. Ik hou er heel erg van om met een dekentje op de bank te zitten. Het is niet alleen lekker warm, maar ook knus en geborgen en geruststellend.
Grappig dat je later die behoefte meer kreeg dan toen je klein was! Fijn dat je dekentje voor jou geborgenheid en geruststelling biedt!
Liefs!
Als kind heb ik door allergieën geen knuffels gehad. Knuffels betekenen stofvangers en daar kon ik absoluut niet tegen. Ik had wel knuffels, maar die zaten in een een plasticzak en later verdwenen ze helemaal. Sinds een aantal jaar heb ik wel een knuffel. Mijn oppaskindje, a.k.a. nepbroertje, vond het maar gek dat ik geen knuffels had. Toen ik daar bleef logeren heeft hij met heel veel zorg een knuffel uit zijn stapel gezocht, sindsdien lig ik samen met Bumba in bed. Toen ik alweer bijna twee jaar geleden in mijn eentje naar familie in Canada ging heb ik hem ook meegenomen, hij heeft twee weken in mijn handtas gezeten. Ik neem hem ook weleens mee in mijn tas als ik naar mijn psycholoog moet en dan raak ik hem heel even aan voor ik naar binnen ga. Sinds het echt niet goed met me gaat lig ik met Bumba in mijn armen geklemd in bed en word ik hysterisch wakker als ik hem niet meteen kan vinden. Oeps, ik ben mijn kindertijd aan het inhalen geloof ik :)
Ach, als het je steun biedt is dat geen probleem toch? :) Onwijs lief van je oppaskindje zeg!
Ja echt super schattig! Is al een jaar of 2-3 geleden en hij weet het ook nog steeds. Was toen een jaar of 4 <3
ik heb geen knuffels en heb ze ook nooit gehad. Een knuffelhotel vind ik bijzonder, mooi dat het er is want je kunt een knuffel ook niet zomaar vervangen lijkt mij.
Daar heb je helemaal gelijk in!
Liefs
Ja ik heb nog steeds knuffels op mn bed liggen. Maakt me weinig uit. En als ik lang op vakantie ga, gaat er nog steeds 1 mee ;)
:-)!
Nou, beter nog: Ik kan je vertellen dat ik helemaal geen knuffelkindje was. Ik had wel één knuffel, maar daar heb ik nooit meegeslapen en zat gewoon naast mijn bed. Maar hij/zij/het was nooit speciaal voor mij geweest. Nu zal ik één van de weinige zijn die nooit echt een knuffel nodig had, maar wel super leuk dat je je knuffel nog hebt. Ik kan mij ook wel voorstellen dat het lastig is om weg te doen, want het heeft ook wel bepaalde herinneringen.
Leuk dat je reageert! Je bent tot nu toe inderdaad een van de weinigen die nooit behoefte aan een knuffel heeft gehad :) Leuk om ook die ‘ervaring’ erbij te hebben!
Liefs!
Ik heb nog een paar knuffels op mijn boekenkast in mijn kamer liggen. Eigenlijk had ik nooit een hele goede band met één knuffel. Ik had altijd een stuk of 50/100 knuffels. En die lagen dan allemaal in mijn bed. Ik had liever zelf een slechte nachtrust, dan dat mijn knuffels een slechte nachtrust hadden, haha!
Waar ik als kind trouwens niet zonder kon, was een doekje. Dat werd door sommigen als raar gezien. Ik had een knuffeldoekje!
Haha awh! :-)
Denk dat een knuffeldoekje een beetje hetzelfde is als een knuffel, alleen minder “gangbaar”. Bij mij gaat het bijv. vooral om het gevoel van het stukje stof van mijn knuffel, en zo zal dat bij een doekje misschien ook zijn? Of de geur, of…
Liefs!
Ik ben 19 jaar oud en heb ook knuffels! Het is gewoon zo enorm gezellig in bed, haha. De knuffel waar ik elke nacht mee slaap, is de knuffel kinderknuffel van mijn vriend.
Leuk om te lezen. :-)
Liefs!
Ik heb geen knuffel meer maar heb er wel een aantal gehad, en zeker nog bewaard.
Echt iets om nooit kwijt te raken. :)
Ik ben 41, mama van 4 kids en slaap zelf nog met knuffels. Bij ons zijn de knuffels ook erg belangrijk!!!
Zowel die van de kids als de mijne.
Manlief vindt het prima!
Heerlijk dat veilige gevoel!!!
Ik word in mei 30 en slaap nog elke dag met mijn aap die ik al vanaf mijn geboorte heb. Helemaal versleten en niet tests te herkennen als aap. Zonder kan ik echt niet slapen. Soms heb ik hem zelfs stiekem bij me als ik op de bank zit. Hij geeft me rust. Gelukkig vind mijn vriend het prima. Wel een beetje gek maar geen probleem voor hem. We willen kinderen over twee jaar. Ik vraag me af verstop je de knuffel voor je kind? Ik schaam me namelijk wel en mijn kind zou er vast open over zijn tegen anderen en vragen waarom ik een knuffel heb. Ben benieuwd wat jullie vinden.
Liefs puck
Hoi Puck,
ik houd heel erg veel van mijn knuffels dus ik begrijp het heel goed, ik ben inmiddels 40 en een man maar heb 2 knuffels die ik heel fijn vind.
Ik heb een aap die ik heb gekregen toen ik 2 was en dat is een soort van levensmaatje maar daar knuffel ik niet mee want die is te oud (moet ik nodig zeggen haha) maar die is altijd in bed, naast het kussen zit hij, ik heb ook een ijsbeer, die heb ik gekocht een paar jaar geleden, die is zo lief, die is van beasttown, hele toffe knuffels zijn dat, mijn ijsbeer heeft een blauw oog omdat hij blijkbaar een robbertje gevochten heeft.. ik heb nog steeds geen naam voor mijn ijsbeer..
Mijn aap heet altijd al Sam.. en is zo mooi gemaakt.. als kind ging Sam overal mee naar toe, als volwassene heeft Sam geen nacht buiten mijn bed geweest, zelfs met relaties was Sam altijd daar en is er nooit een probleem geweest.
Ijsbeer is vaak beneden ook op de bank en vrienden nemen er, of wel, of niet notie van.
Ik hoor er nooit iets negatiefs over iig..
Ik vind het jammer dat veel mensen niet meer kind zijn en dat er zoveel barrières zijn tussen mensen..
Dat het hele volwassen worden een muur heeft neergezet, knuffelen is al snel naar seksualiteit neigende voor volwassenen en dus is dat er maar niet, ik kan niet genoeg knuffelen, heb ook echt wel tekort gehad vroeger mijn partner vindt het wel okay dat ik eigenlijk nog steeds een kind ben..
De maatschappij en het leven an sich is wel complex kan ik vertellen als groot kind maar goed..
Liefs aan allen en aan jullie lieve knuffels!!
Groetjes, Simon
Ik was op internet aan het zoeken naar ‘knuffel repareren’ en na de site van het knuffelhotel kwam ik op jouw blog haha! Ik ben nog wel benieuwd naar een foto van na de reparatie, want ik zit er ook over te denken mijn lieve knuffel daarheen te brengen!
ik bem 49 en ik heb heel veel knuffels waar ik omstebeurt mee slaap. en ik praat ook tegen ze. en ja… ze moeten goed liggen. als ik opsta leg ik ze goed neer. deken erover. ik koop nog steeds nieuwe… nouja ik red ze uit de winkel omdat ze daar op zo’n harde plank zitten bijvoorbeeld. ik dacht dat ik gek was maar gelukkig zijn er meer mensen die dit doen. ik had samen met mijn dochter bedacht dat alle knuffels snachts leven em dan gaan ze spelen in knuffelland, maar nu ze bijna 14 is ben ik de enige die daar nog in gelooft. ik doe mijn knuffels nooit weg.
Ik heb een grote pinguïn knuffel die ik als kind heb gekregen van mijn vader.
Ik was 5 jaar oud toen pinguïn Mootje in mijn leven kwam en inmiddels ben ik 27 en is ze nog altijd bij mij.
Ze slaapt bij mij in bed en gaat in de ochtend mee naar beneden.
In de avond kijken we lekker samen op de bank tv.
Ze is kort geleden opgeknapt, wat ik wel heel spannend vond maar de vrouw die dat gedaan heeft heeft dat wel heel goed en prachtig gedaan, echt met zorg en aandacht.
Ik heb ook nog een T-shirt genaamd Zwartie en een nachtpon genaamd Mamanachtponie due van mijn moeder zijn geweest enwaar ik echt mee slaap en ook echt niet zonder kan slapen.
Van Zwartie is niet veel meer over en ik denken zelfs over een half jaar niks meer.
Alle restjes die van Zwartie afvallen worden in een potje bewaard en worden als er geen Zwartie meer over is en alleen nog de restjes bij mijn moeder begraven in een mooi houten kistje op de begraafplaats.
ik vind het leuk dat je dit verhaal vertelt,ik lijk namelijk op jou simon !k hoop dat je dit leest heb ook een paar knuffels waaronder een grote hond van beasttown ,die ik in berlijn heb gekocht. vind het prettig om ze om me heen te hebben gr marjanna 35 jaar
Ik ben een man van 51 en heb een hele knuffelverzameling, samen met mijn ex-vrouw. We hebben geen kinderen, maar het scheiden van onze meer dan 70 knuffels was pijnlijk. Af en toe zijn er nog knuffels van mijn vrouw die bij mij komen “logeren” en ongekeerd.
We sliepen er niet alleen mee, we speelden er ook hele rollenspellen mee. Zo is een een tuinier-knuffeltje, een spiritueel knuffeltje, een kok-knuffeltje,… Na onze scheiding doen we het minder, maar af en toe komt mijn vrouw nog om samen met de knuffels te spelen, want dat kan ze niet in haar nieuwe relatie.
Overigens ga ik ook naar bijeenkomsten van andere volwassenen met knuffels, weliswaar in Duitsland. Zoek eens op Facebook naar “Lolli Deutscher”, en je ontdekt een gepassioneerd koppel met 300 knuffels (en geen kinderen) ;-)