Pfoe, wat is het lang geleden dat ik hier heb geschreven! Hoog tijd voor een update over hoe het nu gaat (in therapie). :-)
Zoals ik eerder heb verteld is mijn eigen psychologe met zwangerschapsverlof. Ik heb nu een vervanger. Zij geeft aan dat ze een opname eigenlijk als enige optie ziet. Het was een behoorlijke klap om dit te horen. Ik had hoop dat zij me zou kunnen helpen. De opname zou voor mij aan de andere kant van het land zijn. Zo’n 2 uur reizen. Dat is heel wat, als je enige “vertrouwde” persoon dan 2 uur bij je vandaan zit.
Als ik het goed begrijp zou het ook gaan om een langdurig traject. Ongeveer 2 jaar. Dit is iets waar ik nog geen “ja” tegen heb durven zeggen. Ook de andere behandeling/het andere traject (op dezelfde plek) vind ik erg moeilijk om mee in te stemmen. Het moet om beter te worden, om vooruitgang te boeken… Maar oh, wat is het eng… De wachtlijst is ongeveer 1 jaar nu… Dus als ik eenmaal “ja” heb gezegd duurt het ook nog wel even voor er iets zal gebeuren. Van verschillende kanten heb ik dan ook gehoord dat ik me maar vast op de wachtlijst moet laten zetten, dan kan ik altijd nog afhaken als ik toch niet wil/kan/durf, of als het toch niet nodig blijkt.
Ondertussen zit ik thuis natuurlijk niet stil. Ik ga een training met een hond volgen. Iets heel anders dan wat ik tot nu toe heb gedaan, maar het lijkt me erg prettig. Niet tegenover elkaar zitten, maar iets doen. Leren van wat de hond je laat zien. Ik kijk erg uit naar dit traject en hoop en verwacht dat dit me veel zou kunnen brengen.
Ook zal ik starten met een nieuwe coach. Over een paar weken hebben we een kennismakingsgesprek met de regiomanager. Deze zal dan de meest passende coach voor mij kiezen. Met deze coach zal ik ook aan de slag gaan. Wat we precies gaan doen, waar we precies aan gaan/kunnen werken is voor mij nog erg lastig in te schatten en te bedenken, maar ik sta er wel voor open.
Alles voor verbetering.
Momenteel heb ik vrij veel last van lichamelijke klachten. Die hinderen me behoorlijk in mijn doen en laten. Ik heb inmiddels bloed laten prikken en daar was alles gewoon goed. Opluchting, maar ook ergens “jammer” dat er niet iets simpels is wat zo op te lossen is. Er wordt gedacht dat mijn klachten door spanning komen. Dit vind ik heel erg lastig, want het voelt zo echt allemaal. Wanneer het door spanning komt zou het voor mijn gevoel anders voelen, maar ja, ik weet ook dat je geest veel invloed heeft op je lichaam. Ergens ben ik ook bang dat we te makkelijk denken met “het is maar spanning” en dat we iets over het hoofd zien. Dat zou ik niet willen. Toch raak ik niet in paniek van mijn klachten, dat is fijn. Hopelijk nemen de klachten snel wat af.
Dit was eigenlijk even de update voor nu! Ik houd jullie op de hoogte!
Veel liefs
Wat lastig dat je zo op een kruispunt zit in e behandeling en je vervangende psych niet echt iets voor je kan doen. Zag je dat al aankomen of was het overwacht?
Wat goed en bijzonder dat je die training met een hond aangaat!
Jammer van de lichamelijke klachten en dat er niet iets simples is wat zo op te lossen is. Ik snap dat “spanning” een beetje als een dooddoener voelt maar ook spanningsklachten zijn echt.
Dat is heftig meid, veel om over na te denken. Het traject met de hond lijkt me trouwens wel heel bijzonder.
Ik snap de angst die je voelt. Je problemen uit handen geven lijkt me best eng! Dapper van je dat je het met ons deelt, daar krijg ik ook weer nieuwe inzichten van. En wat fijn zeg, hondentherapie, klinkt erg zen! Ik wens je heel veel sterkte en succes. Hopelijk voel je snel weer wat gelukkiger, dan zullen je spanningsklachten ook afnemen. Knuf!