Lieve pappa,
Vandaag ben je jarig. Gefeliciteerd. Zullen we een stukje taart eten? Met aardbeien en slagroom? Daar houd je toch zo van? Dat vind je zo lekker! Daarna vind ik het helemaal niet erg als je keihard muziek draait, omdat jij vindt dat het dan het allerbest klinkt. Ik zal zelfs niet met mijn ogen rollen als je weer een gek meedanst. Als het koud is loop ik alleen met de hond. We kunnen doen waar jij zin in hebt…
Maar zo is het niet. Het is alweer de derde keer dat we jouw verjaardag moeten “vieren” zonder dat jij bij ons bent. Wat valt er dan eigenlijk te vieren? Ik wil de tijd vieren die ik met je heb gehad, pappa. Maar het voelt leeg. Het voelt alsof er niets te vieren is. Zo zonder jou hier, bij ons, bij mij.
De afgelopen periode heb ik erg veel moeite gehad met het beschrijven van mijn gevoel rondom “jou”. Rondom het overlijden, rondom je ziekte, rondom de herinneringen aan vroeger… Alles. Ik heb er moeite mee. Ik weet niet wat ik ermee moet. Ik voel me schuldig. Schuldig dat ik je niet heb kunnen redden. Ik had zelf 112 moeten bellen toen jij zei dat mamma het nog even uit moest stellen. Volgens hulpverleners had dat jouw leven waarschijnlijk niet gered, maar wat als dat het wel had gedaan? Ik voel me zo verdrietig en schuldig dat ik niet altijd lief ben geweest. Dat we best vaak ruzie hadden. Dat vind ik zo naar. En nu ben je er niet meer. Nu kunnen we het niet meer anders doen. Nu heb ik spijt achteraf, waar ik niks mee kan.
De avond voordat je overleed schreeuwde je het uit van de pijn… Je schreeuwde dat we alvast een kist moesten gaan bestellen, omdat je dood zou gaan van de pijn. Ik zie het zo voor me. Hoe je daar lag. Hoe ik je wilde helpen, maar niets voor je kon doen. Ik zie je liggen op de brancard wanneer de ambulancebroeders je het huis uit rijden. Op naar het ziekenhuis. Ik zie je voor me op de spoedeisende hulp. Jouw kracht. Jouw doorzettingsvermogen. De kans dat je de operatie zou overleven was nihil. Maar de andere optie was opgeven. Nog een aantal dagen hebben om van iedereen afscheid te nemen. Je hebt gezegd dat je altijd zou strijden, en dat heb je ook gedaan. Tot op het laatste moment. Ik zie je voor me… vlak voordat je naar de OK ging… Je vroeg me jouw horloge te dragen als je overleed. Ik lachte door mijn tranen heen. “Maar je gaat het overleven, pappa, echt”. Jij bleef volhouden en ik ging akkoord.
Ik heb spijt van de laatste woorden die ik tegen je heb gezegd voordat je naar de OK ging. Ik heb gezegd “tot later”. Ik had “tot straks” moeten zeggen, pappa. Later klinkt alsof ik je al had opgegeven en dat was niet zo. In tegenstelling tot alle artsen heb ik (tegen beter weten in) altijd gelooft dat jij door die operatie heen zou komen. Waarom zei ik dan tot later? En niet tot straks? Zulke kleine, ogenschijnlijk onbelangrijke dingen… Voor mij zijn ze groot.
Ik herinner me het telefoontje niet meer. De weg naar het ziekenhuis? Geen idee. Wie er allemaal waren in het ziekenhuis? Ik weet het niet. Ergens vaag weg herinner ik mij een gesprek met de chirurg van de OK en de chirurg in opleiding die erbij was bij de operatie. Ik weet nog hoe ze zei dat ze “zoiets nog nooit had gezien”. Daarna is er een groot zwart gat. Ik weet het niet meer. Dat doet me pijn. Maar dan komt het beeld van jou in het bed op de IC. Je zag er niet goed uit. Vreselijk. Allemaal slangen, een buis in je keel om te helpen met ademhalen. Je zag er zo slecht uit. Ik hielp hoop. Weer tegen beter weten in. Je hartslag daalde, je haalde minder adem en je bloeddruk daalde. Ik had niet het besef dat dit het einde ging betekenen.
De laatste paar uur waren zo moeilijk voor je. Je schopte met je benen. Je leek je te willen uiten. Je kwam een soort van bij. Tenminste… Dat wil zeggen: de verpleegkundige zei dat wij er waren, jij kneep in onze handen. Je schopte meer met je benen. Je leek pijn te hebben en leek dingen duidelijk te willen maken. Je leek dingen te willen zeggen, maar dat kon niet door die rot slang in je keel. Wat had je willen zeggen?
Toen kwam het moment dat de verpleegkundige ons vroeg of wij wilden dat ze zouden kijken of ze je konden laten bijkomen. Deze vraag… Je zou zeggen: natuurlijk wil je dat! Maar wat dat zou betekenen is dat ze jou zouden gaan vertellen dat de operatie niet was geslaagd. Dat je dood zou gaan. Mamma gaf aan dat zij dit niet wilde. Gelukkig. Dat was toch ook niet goed geweest, pappa?
Deze blog zou een feestje moeten zijn. Een feestje, omdat het jouw verjaardag is. Het is een verhaal geworden over allerlei dingen die ik moeilijk vind nu. Waar ik spijt van heb. Ik krijg jou er niet mee terug. Was het maar zo. Ik zou alles doen om jou terug te krijgen. Zo werkt het niet. Helaas.
Lieve pappa, vandaag denk ik extra veel aan jou. Vandaag doe ik dingen die jij fijn zou vinden.
Ik mis je.
Oh dit is zo mooi geschreven. Heb zelfs tranen in mijn ogen.. Heel erg veel sterkte vandaag!
Lieve Kim, je schrijft ook bij mij de tranen in mijn ogen… Wat verdrietig en wat moeilijk voor je. En hoe hoezeer ik begrijp dat je je druk maakt om wat je precies zei, wat je deed en wat je je kunt herinneren… maar ik denk dat je het hoe dan ook goed gedaan hebt: je hield en houdt nog steeds van hem, dat is overduidelijk. En dat is denk ik het mooiste wat dochters voor hun vader kunnen doen… veel sterkte.
Oh lieverd wat heb je dit mooi geschreven. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik niet het hele verhaal heb gelezen. Ik durf het niet, omdat ik bang ben dat ik me daardoor verdrietig zal voelen. Maar eigenlijk is dat niet eerlijk, want ik kan ‘gewoon’ stoppen met lezen, maar jij wordt elke dag wakker en gaat elke dag weer slapen met het gemis en verdriet. Ik vind het zo sterk van je dat je dan toch zo je best doet op erbovenop te krabbelen. Ik weet zeker dat je papa ontzettend trots op je is. En dat je je totaal niet schuldig hoeft te voelen wat het niet bellen van 112 betreft. Op sommige dingen in het leven heeft niemand invloed ): Ik hoop echt dat je vandaag niet alleen op een verdrietige, maar ook fijne en trotse manier terug kan denken aan je papa. Heel veel liefs en knuffels!
Wat heb je dit mooi opgeschreven. Ik wens je heel veel sterkte!
Sterkte vandaag, maar ik hoop ook zeker dat de goede herinneringen vandaag naast je zullen staan.
Dapper en mooi geschreven.
♡
Wooow! Wat mooi maar vooral heftig geschreven! Ik wil je heeeel veel sterkte wensen vandaag en ik hoop dat je de dag een beetje door komt.
L
Potverdorie meid, je laat de tranen over mijn wangen rollen. Wat mooi geschreven over zo’n heftige gebeurtenis. Ik zou willen dat je die pijn niet hoeft te ervaren, dat je gelukkig kan zijn. Dat het afscheid van je vader niet zo zwaar was gevallen. Dat je niks dan goede herinneringen samen zou hebben. Probeer toch maar een lekker stuk taart te eten op zijn verjaardag, dat zou hij ook willen! Ik weet zeker dat hij vandaag toch een beetje bij jullie is. Take care <3
Tranen in mijn ogen, lieve Kim. Dat je dit hebt mee moeten maken…. Ik heb er geen woorden voor. Heel veel liefs. X
Jeetje Kim, supermooi opgeschreven.
Ik heb me in begin ook schuldig gevoeld omdat het laatste gesprek met hem een telefoongesprek was waarin ik redelijk boos heb opgehangen.
Maar later besefte ik me dat dit maar een nietige gebeurtenis in in alllll die jaren dat ie van me gehouden heeft. En dat is t belangrijkste, in t grote geheel: dat jullie van elkaar houden/ gehouden hebben. Dus voel je alsjeblieft niet schuldig, al is dat makkelijk gezegd.
Sterkte vandaag 😘
Je hebt het mooi geschreven, maar wat een verhaal en wat rot dat jullie dit zo mee hebben moeten maken. Sterkte op deze dag!
Heel veel sterkte vandaag.. <3
Heel veel sterkte vandaag <3
-x-
Ontzettend heftig maar ook ontzettend mooi. Zoveel respect voor jou!
Ontzettend mooi verwoord, ik ben er helemaal stil van. Dit soort dagen zijn erg moeilijk en ik hoop dat je vandaag ook denkt aan de mooie en fijne herinneringen die je aan je vader hebt. Die zijn zo belangrijk. Heel veel sterkte. X
Heel erg heftig om te lezen meis, je hebt het mooi verwoord. Lieve Kim, onthoud alsjeblieft dat je geen spijt moet hebben. Heel veel sterkte met alle gevoelens, niet alleen vandaag, maar ook die andere momenten. Knuffel.
Heel veel sterkte vandaag! Xxx
Wat een enorm mooie brief, Kim, heel knap dat je dat zo kunt schrijven. Ik meen het.
Sterkte met je verlies, vandaag, maar ook op de momenten die je nog tegen gaat komen.
Heel mooi geschreven. Hele veel sterkte en een dikke knuffel X
Veel sterkte!
Wauw, wat heb je dit prachtig geschreven. Ik kan me voorstellen dat je van sommige dingen spijt hebt, maar je bent wel jezelf geweest bij jouw vader. Is dat niet veel meer waard? Het lijkt me vreselijk om je vader zo te zien lijden. Ik vind het heel bijzonder hoe open je erover schrijft. En ondanks dat hij zijn verjaardag niet meer met jullie kan vieren, wil ik je toch feliciteren met jouw papa. Ik steek vanavond een kaarsje voor jullie aan.
Rillingen over mijn lichaam. Wat heb je dit ontzettend mooi geschreven, erg dapper dat je dit met iedereen wil delen! Ik heb er eigenlijk niet meer woorden voor, ik wens je ontzettend veel sterkte. <3
Wat een heftig verhaal. Wat ontzettend knap van je dat je hier zo mooi en open over kan schrijven. Ik weet verder even niet wat ik moet zeggen, ik heb tranen in mijn ogen.
Slik.. ook hier tranen in mijn ogen.
Wat mooi geschreven kim
Hoop dat je dag ook mooie fijne momentjes heeft gekend. Ondanks deze misschien niet gemakkelijk is geweest.
Dikke knuffel lieverd!
Oh zo mooi!
Mooi en heftig Kim! Enorm bijzonder hoe je dit artikel hebt verwoord. Wens je heel veel sterkte en ondanks dat je vader niet meer fysiek bij je is evengoed de felicitaties! Zo denk je altijd aan degene en laat je ook weten aan degene die er niet meer zijn dat je ze nooit zal vergeten. Nogmaals sterke!
Kippenvel! Wat mooi geschreven.