Zoals ik al eerder op mijn blog schreef komt er nu iemand van het Intensive Home Treatment team bij mij thuis om mij te helpen. Ze is nu drie keer geweest. Vandaag een stukje over hoe dat tot nu toe voor mij is.
Het begon allemaal met vrij veel weerstand (en weerzin) van mijn kant. Ik zag het niet zitten. De extra spanning die het meebrengt om een vreemde, een hulpverlener, in mijn veilige plekje (huis) toe te laten is enorm en ik wist niet of dat te doen was. Hoe het er uit zou zien als het niet meer te doen was? Dat weet ik niet. Maar goed, de SPV’er zette door en meldde mij aan voor deze vorm van begeleiding. IHT schijnt een soort tussenoplossing te zijn. Intensiever dan poliklinisch, maar geen opname. Zoiets beschreef de IHT’er.
Nou goed, vorige week kwam ze voor het eerst. Ik dacht dat we al direct zouden gaan oefenen, maar dit bleek niet het geval. Dat was even schakelen. Maar goed, ze stelde wat vragen en vertrok niet lang nadat ze aan was gekomen weer. “Volgende keer” zouden we gaan oefenen. Wat we dan precies zouden gaan doen, hoe lang, waar, etc. was voor mij niet duidelijk. Dat zorgde voor extra spanning.
De afspraak stond ook op een ochtend. ’s Ochtends werkt mijn moeder en ik zou dus alleen thuis zijn wanneer de IHT’er kwam. Het is al heel vaak voorgekomen dat er iemand van mijn behandelteam voor de deur stond… Zodra diegene aanbelde dook ik onder de tafel of rende ik de trap op en sloot mezelf op in de badkamer. Goed, dat heb ik deze keer niet gedaan. Ik heb opengedaan. Joehoe.
We zijn samen een stukje met de hond gaan wandelen. Ik was ontzettend gespannen, maar we hebben gewandeld. Hoe lang weet ik niet, maar we hebben even gewandeld. Ik had geen idee waar ik het over moest hebben dus ik ben de hele weg stil geweest, behalve wanneer zij mij een vraag stelde, dan beantwoordde ik die wel. Toen waren we weer thuis…
Toen gaf IHT’er aan dat ze bij mij geen spanning zag. Dat we volgende keer zouden gaan fietsen, omdat het wandelen te goed ging. Ik voelde me behoorlijk onbegrepen. Ik gaf aan dat ik wel degelijk veel (heel veel) spanning voelde, maar de reactie die ik kreeg vond ik lastig. “Ik heb veel mensen met angst gezien, maar bij jou zie ik het niet… Je moet je ook afvragen: wat is angst?”. Alsof mijn angst geen angst is. Omdat het niet zichtbaar is (voor haar)? Moet ik dan meer stereotype angstgedrag gaan vertonen?
Gister kwam ze weer. Gister was een hele drukke dag. Ik had eerst om 9.00 een afspraak voor het onderzoek naar autisme. Om 11.40 kon ik bij de cardioloog terecht voor de uitslag van de echo van mijn hart. Alles was helemaal goed. Wat een enorme opluchting! Om 15.00 kwam de IHT’er. We zouden samen gaan fietsen, omdat wandelen dus te makkelijk voor me was (?).
Vooraf was ik heel erg gespannen. Tijdens het fietsen was ik erg gespannen. Vooraf had ze gezegd dat ik moest aangeven wanneer ik weer naar huis wilde. Ik moest ook de weg wijzen, want zij kende mijn wijk niet. Dat is al erg eng voor me. “Leiden”, want hoe weet je nu wat een ander wil? Op een gegeven moment gaf ik aan dat ik graag naar huis wilde. “Wat gebeurt er als we nu nog verder fietsen?” “Niks?”. Ik moest nog wat verder fietsen.
Thuis bespraken we hoe het was gegaan. Ik gaf opnieuw aan veel spanning te hebben voor en tijdens het fietsen. Ze kwam met het GE-WEL-DIGE (ahum) idee om een G-schema in te vullen. Nou, dat deed ik braaf hoor. ;-) “Met deze gedachte op de fiets stappen is niet helpend, toch? Zijn we het daar over eens?” “Ja”. De “enge” gedachte uitdagen, helpende gedachten verzinnen. Ik kreeg complimenten over mijn goed bedachte helpende gedachten. Waarvoor dank. Ik kan heel prima helpende gedachten bedenken. Ik kan er een boek vol mee schrijven. Ik geloof ze ook heus wel. Neem bijvoorbeeld het fietsen. Ik weet dat ik vaak heb gefietst zonder in paniek te raken. Ik was niet alleen. Ik was niet ver van huis. Ik raak niet altijd in paniek (vaker niet dan wel). En zo kunnen we nog wel even door gaan. Dat zijn allemaal feiten, dingen die ik geloof, want ik kan er niet omheen. Zo is het nu eenmaal. Maakt dat dat mijn angst minder wordt? Nope. Van de IHT’er moet ik mezelf nu meer gaan uitdagen om te zien dat naar buiten gaan niet gevaarlijk is. Ik weet best dat naar buiten gaan op zich niet gevaarlijk is (afgezien van het algemene risico natuurlijk, maar dat is overal). Neemt dat mijn angst weg? Nop. Ik vermijd nu lang niet zo veel als eerder, omdat ik wil laten zien hoe het bij mij werkt. Nu maar hopen dat ze het gaan zien. Dat ze me gaan geloven…
Voor nu hou ik me maar vast aan wat ik wel doe. Ik hou me vast aan het onderzoek dat nu loopt (al is dat simpelweg een dsm-criteria lijstje afgaan en verder niks). Ik probeer met krampachtig vast te houden aan de hoop die ik heb. De hoop op een betere toekomst. Met de hulpverlening die steeds niet naar mij wil luisteren (niet ècht luistert in elk geval… Ze luisteren, om vervolgens hun standaard praatje weer te houden… Dat ken ik al, sorry) wordt dat echter wel lastig. Soms heb ik geen idee meer of er ooit iemand zal zijn die mij zal kunnen helpen. Misschien doe ik niet genoeg mijn best… Misschien ben ik gewoon zwak. Misschien kan ik nooit iets. Misschien…
Zou jij hulp thuis prettig vinden? Hoe zou jij het vinden om met iemand te moeten gaan oefenen?
Liefs
Hou vol! Ik weet dat het nu onvoorstelbaar lijkt, maar je kunt deze angsten kwijtraken. Mijn leven lang heb ik hiermee geworsteld en maar doorgezet. Nu, 51, en 2 jaar verder ben ik het bijna kwijt. Heb psychotherapie gedaan met een combi van werken met je lijf.
Wat vervelend dat je je zo onbegrepen voelt. Ik denk dat je ook gewoon een beetje geluk moet hebben met de juiste persoon. Hulpverlening verschilt zo per persoon…
Ik hoop echt, Kim, dat het je iets gaat brengen. Dat ze jou misschien een beetje beter gaat begrijpen en dat het stapje voor stapje wat beter gaat.
Mijn gedacht, misschien heb je er wat aan. Zijn er ervaringsdeskundige te vinden? Iemand die begrijpt hoe je je nu voelt. Maar die ook weet hoe het beter kan worden.
Het lijkt me vreselijk om je zo onbegrepen te voelen. Er zijn natuurlijk veel soorten angst, elke angst manifesteert zich weer op een andere manier, dat maakt het nog moeilijker om aan te kunnen pakken. Het is een goed begin van je geweest om de hulpverlener in elk geval binnen te laten, dat is toch al weer een overwinning op jezelf? Stapje voor stapje kom je er wel :)
Wat vervelend dat je je zo onbegrepen voelt. Maar je hebt toch alweer een puntje overwonnen je hebt haar binnen gelaten.
Ik hoop echt dat het je toch nog iets gaat brengen ook al zijn het maar de kleine stapjes als haar binnen laten want hoe klein ze ook klinken voor jou zijn dit even goed “grotere” dingen waar je angst voor hebt.
Lijkt me heel lastig om je zo onbegrepen te voelen. Hopelijk gaat het beter en heb je er nog wat aan!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je onbegrepen voelt. Ik denk dat ik dat gevoel ook zou hebben en ook ik ren liever naar boven en sluit mezelf dan op in mijn eigen kamer als de deur bel gaat, het is dan ook onwijs knap van je dat je de deur gewoon open hebt gedaan! Daarbij is het ook nog eens onwijs goed dat je die tweede keer ook weer open hebt gedaan en de derde keer gaat dat ook vast lukken!
Hopelijk gaat zij zien dat jij wel heel veel spanning met je meedraagt en, als ze het niet ziet, dat ze dan in ieder geval aanneemt van jou dat die spanning er wel degelijk is. Veel succes ermee, Xoxo
Fijn dat de uitslag van de echo goed was! Ik vind het wel echt heel erg vervelend dat je je zo onbegrepen voelt. Toch hoop ik dat dit je uiteindelijk een stukje verder helpt.
Lieve lieve Kim,
Aaaaaaarggggh, wat frustrerend (understatement) dat je gevoel niet erkend wordt!!
Echt waar, ik merk dat ik gewoon boos op de IHT’er word. Ben echt geneigd de volgende keer even tussen jouw voordeur en haar te gaan staan om eens even uit te leggen hoe het zit:P
(Wees gerust, doe ik niet….zowiezo al omdat ik nooit optijd zal zijn aangezien ik verdwaal in de wijk:P)
Maar hallo, jij hebt die angsten, waar je het aller aller liefste van af wilt, waar je alles voor wilt doen wat je kan (en ook doet zover ik uit je blogs kan lezen) en dan gaat zo’n vrouwtje even vertellen dat je geen angst hebt….En dat je gewoon even je verstand moet omschakelen met een tadaaa G-schema…
Echt ik zou je heel graag willen helpen! En ik gun het je ook dat je iemand/iets vind waardoor je het vertrouwen krijgt dat het de goede kant op zal gaan!!
Sterkte ermee!!
Oh en natuurlijk super super stoer dat je ‘gewoon’ de deur open hebt gedaan en met haar ging wandelen enz:)
Allereerst: wat fijn dat alles goed was bij de cardioloog! En wat goed van je dat je toch de deur open doet. Maar wat naar om te horen dat je je niet begrepen voelt. Vreemd dat als je aangeeft heel gespannen te zijn, zij toch nog verder gaat. Ik hoop dat zij jou wat meer gaat begrijpen!
Niet fijn dat je je zo voelt bij haar. Misschien is een tactiek voor de paar eerste keren? Kijken hoe je op dingen reageert? Ik hoop snel dat je je beter gaat voelen :-). X
Ik zei het al op Instagram, dat je je door een ander niets moet laten wijsmaken over hoe jij je voelt. Blijkbaar is die vrouw (en andere therapeuten?) toch in staat om je te doen twijfelen aan je kunnen, je inzet, je…
Zelf heb ik ook lang gedacht dat ik die ene was waar geen oplossing voor was, en ik heb me ook doodgeërgerd aan sommige standaardpraatjes, het is echt zo rotvervelend!
Maar voor wat het waard is: achteraf bekeken waren het net al die stukjes samen die me uiteindelijk geholpen hebben. Niet één therapie of één soort dagboek, gewoon het geheel van alle kleine deeltjes die op een dag gewoon in elkaar klikten.
Ik blijf geloven dat voor jou wanneer de tijd rijp is (ook al voelt hij nu al overrijp) ook de stukjes van de puzzel op zijn plaats vallen, zelfs wanneer jij het niet meer gelooft! Hang in there, trooper, ik blijf in jou geloven!! xxx
Ze klinkt niet heel begripvol. Ik hoop dat je toch nog wat aan haar hulp gaat krijgen. LIefsx
Ik vind het heel apart hoe die IHT’er zich opstelt tegenover jou, zo weinig begrip, inleving en ontkenning.. erg raar =/
knap van je dat je je toch nog inzet tijdens de afspraken met haar!
Ik hoop heel erg voor je dat je een hulpverlener tegen zal komen waarbij je wel gehoord voelt! Van wat ik nu lees in deze blogpost zet je je juist wel heel erg goed in, daar heb ik echt bewondering voor! :)
Ik krijg ook hulp thuis en mijn partner (we wonen samen) ook. Vaak vind ik het niet fijn dat ze ‘in mijn domein’ komen, vooral als ze daar even de baas gaan spelen, of komen i.v.m. een conflict (we hebben dan ergens over geklaagd en dan gaan ze dreigen om ons uit huis te zetten enzo. We huren het huis van hun). Maar ze mogen niet in onze slaapkamer komen, dat scheelt. Het grootste gedeelte van de tijd dat mijn partner en ik thuis zijn, zijn we op onze slaapkamer. Behalve de begeleiding heb ik een behandelstop (behalve dan dat ik blijf werken aan alles met mijn partner).
Maar goed, de zorg is tot nu toe erg slecht. Ze komen veel minder vaak dan nodig en als ze er zijn alleen maar de standaard crap inderdaad. Gelukkig begrijpt mijn partner me heel goed en eigenlijk helpt hij mij met alles en gaat het beter dankzij hem. Ik blijf hopen dat ik meer zelf ga kunnen en meer met officiële begeleiding, zodat ik hem wat kan ontlasten. In ieder geval bespreken we altijd onze gesprekken met begeleiding nog na, om foute gedachten van hen (omdat ze ons niet begrijpen) eruit te kunnen halen, zodat het ons minder beïnvloed.
Ik wens je veel succes met jou verdere begeleiding/behandeling route. We moeten gewoon blijven proberen helaas. Een keer komen we iemand tegen die meer kan dan alleen uit het boekje. Veel succes deze week/morgen met de uitslag. Het was goed om te lezen dat je al voorbereid bent en zeker niet zomaar akkoord gaat zijn.
Ik heb een paar blogjes gelezen en wat me opvalt is dat je bijna continu de “de schuld/ontevredenheid” bij iemand anders neerlegt. Die doet zus niet goed, die handelt niet volgens de juiste manier.
Wat zicht samenvat “ik word niet gehoord, ze doen niets”.
De hulpverlening probeert jou te helpen/ondersteunen maar zij hebben geen magische stok om jou beter te maken. Denk dat het goed is om dat te beseffen.