Afgelopen maandag ging ik een hele grote uitdaging aan… Ik ging kijken bij een turnvereniging in mijn woonplaats. Ik wilde al zo lang súper graag turnen, maar ik durfde niet. Lukte het nu toch?
Kort maar krachtig: JA!
Ik zal jullie even meenemen door de dag en de avond. De training duurt twee uur en is ’s avonds. Overdag had ik een hoop spanning. Zou ik het wel durven? Hoe groot zou de groep zijn? Wat zouden ze van me denken? Wat zouden ze van me denken als ik daar alleen maar zou gaan zitten kijken naar wat zij deden? Etc. etc. Je kent het wel. Heel veel “wat als…” en dat soort gedachten.
Toen het eenmaal tijd was om thuis te vertrekken had ik plots niet meer zoveel spanning. Vanaf dit moment neem ik jullie mee door de emoties die ik voelde die avond en (een stukje van) de volgende dag.
PANIEK
Toen we bij de gymzaal aankwamen en ik alle toestellen zag staan was ik even totaal onder de indruk. Als klein meisje heb ik geturnd. Toen hadden we nog een gewone kast waar je overheen moest springen en geen echte pegasus. Ook hadden we zo’n lange mat, die totaal geen vering had. Nu hebben ze een tumbling baan, zo’n opblaasbare baan en naast normale kleine ook grote trampolines. Er is dus redelijk wat veranderd.
Op het moment dat wij aankwamen was er net een groep klaar en renden de meisjes/vrouwen van “mijn groep” de zaal binnen. Een hoop kabaal. De meesten zagen elkaar weer voor het eerst sinds de zomerstop. Iedereen was enthousiast en kletste volop. Ze renden allemaal naar een bepaalde plek toe en gingen daar zitten tot de training (daar) begon. Ik stond nog in de deuropening met mijn moeder. Mijn moeder vroeg of ze even naar de andere trainster, Joke*, toe moest lopen om ons voor te stellen. Ik schoot compleet in de paniek en blokkeerde volledig. Op een gegeven moment zag Joke ons en kwam ze naar ons toe. Dat was voor mij fijner. De paniek ebde een beetje weg. De spanning zat echter nog enorm hoog. Hoe moet ik dit allemaal overzien?!
De meiden (eigenlijk vind ik het woord “meiden” stom, maar goed, ik gebruik het vandaag toch maar ;-)) begonnen met een spel als warming up en deden daarna nog wat rek- en strekoefeningen. Deze heb ik van de bank bekeken.
SPANNING
Op een gegeven moment vroeg Joke of ik mee wilde gaan draaien met de groep. Er waren zo’n 25 meiden, de jongste een jaar of 12 en de oudste iets van 40. Ze stelde een volgens haar heel lief meisje aan mij voor en ik zou met haar meelopen. Tot mijn eigen grote verbazing lukte het om achter haar aan te lopen. We gingen van toestel naar toestel. We begonnen op balk, toen naar pegasus, toen naar brug, toen naar trampoline, toen naar vloer. De groepjes bestonden ongeveer uit 4/5/6 meiden.
BLIJDSCHAP
Ik was op een gegeven moment blij dat ik mee was gaan doen. Af en toe vroeg iemand me iets. “Hoe heet je?” “Ben je nieuw?” “Heb je al eerder geturnd?”. Allemaal gesloten, duidelijke vragen. Wacht, nee, “hoe heet je?” is geen gesloten vraag, maar er is wel een duidelijk antwoord op. Ik voelde me blij. Ik deed mee!
ONGEMAKKELIJKHEID
Ik droeg een tshirt met korte mouwen. Veel meisjes, vooral die uit mijn groepje, staarden naar mijn armen. Logisch, maar het was echt te warm voor lange broek én lange mouwen. En zoals mamma zei: “er komt toch ooit een moment dat ze het zien, dan kan het maar net zo goed gewoon de eerste keer zijn”. Daar zat ook wel wat in. Ik voelde me af en toe vreselijk ongemakkelijk, wanneer iemand staarde. Het lastige is wanneer mensen niets vragen, alleen maar kijken. Niemand heeft iets gevraagd. Dat is prima. Toch was na blijdschap het gevoel van ongemakkelijkheid even groot.
ONZEKER
Er waren twee trainsters voor de hele groep. Je snapt dus dat er niet bij elk onderdeel iemand staat. Een groot deel van de meisjes ging veel zitten. Dat is prima. Even met hun telefoon. Mag allemaal. Af en toe roept een trainer even of ze nog wat gaan doen, maar als ze blijven zitten laten ze ze. Echter kreeg ik regelmatig geen/weinig aanwijzingen. Dit maakte mij heel onzeker. De onduidelijkheid vond ik heel erg moeilijk. Ik heb duidelijkere instructies nodig. Dat durfde ik nog niet aan te geven, helaas. Daardoor stond ik af en toe maar wat te niksen, simpelweg omdat ik niet wist wat ik moest/kon doen. Ik wil niet zomaar zelf gaan experimenteren om vervolgens mijn nek te breken omdat ik het verkeerd doe.
TELEURSTELLING
Mede door die onzekerheid ontstond er op een gegeven moment een enorm gevoel van teleurstelling. Ik wilde zo graag zo veel leren. Ik had het gevoel hierin de enige te zijn (dat was vast niet zo, maar zo voelde het. Volledig subjectief). Ik wilde meer leren. Mijn alles of niets mentaliteit was niet te doorbreken. Ik was zo vreselijk teleurgesteld dat ik thuis moest huilen. Dat gebeurt niet snel. Ik wilde meer, meer, meer! Het was niet genoeg. Ik wilde meer leren. Heel veel. Ik heb in mijn hoofd allemaal doelen, maar durf deze niet uit te spreken richting de trainers. Ik ben bang dat ze me te geambieerd vinden. Zo van “ja, eh, maar je denkt toch niet dat je dat gaat kunnen hè?”. Ik durf het niet uit te spreken. Één wens heb ik wel uit durven spreken. Joke stond bij ons bij brug. Borstomwaards en achterwaardse buikdraai kan ik al, voorwaards nog niet. Dat wilde ik wel leren. Dat was een stap, om dat te zeggen. Ik merk dat ik het naar haar ook heel moeilijk vind om de termen te noemen. Bang dat ze me een betweter vinden of iets dergelijks… Terwijl ik zo alle termen zou kunnen noemen, als ze me het zouden vragen en ik het zou durven zeggen. :P (Ik heb me nu ook maar verdiept in de Nederlandse termen. Voorheen kende ik alleen de Engelse termen, van alle YouTube filmpjes, haha)
De teleurstelling was echt heel erg groot helaas. Super jammer. Ik wist niet wat ik met mijn gekke gevoel aan moest. Mijn moeder was trots dat ik had meegedaan. Ik was aan het huilen door de teleurstelling (ik huil nooit van verdriet – alleen van frustratie, teleurstelling etc.)
Rust
Deze even in kleine letters. Nu? Nu is er rust. Ik ben nog steeds wat teleurgesteld, geloof ik, maar ik realiseer me ook dat ik mag vragen om hulp als ik dat nodig heb. Ik wil graag leren – als iemand anders komt om gezellig te kletsen is dat ook prima. Ze kunnen niet de hele tijd bij mij staan, ook dat weet ik, maar ze kunnen me wel helpen. Dat zag ik bij anderen ook gebeuren. Dat gebeurde bij mij bij balk, brug en pegasus ook. Ik moet alleen nog durven vragen. Vragen is bij mij echt heel belangrijk. Als ik het gevoel heb verder te kunnen moet ik durven vragen om een volgende stap.
Nu is er rust. Rust. Ik laat het even bezinken. Ik ga volgende week weer. Ik ga weer kijken hoe het is. Ik ga mijn best doen. Ik ga leren. Ik mag vragen stellen…
Liefs
*De namen in deze blog zijn gefingeerd
Wow wat vind ik dit stoer van je zeg! Je mag trots zijn op jezelf!
Lief! Dat probeer ik ook te zijn, maar het is wel lastig. :P
Hopelijk gaat het gevoel van teleurstelling dat er toch nog een beetje zit plaatsmaken voor trots, want wat mag jij ontzettend trots op jezelf zijn dat je dit hebt gedaan!!
Lief! <3 Dankjewel.
Heel knap van je dat je ondanks de teleurstelling het volgende week toch weer een kans geeft!
Dat zeker! Ondanks mijn teleurstelling kijk ik wel weer uit naar maandag!
Raar eigenlijk dat ze met hun telefoon in de gymzaal mogen zitten. Dar zou ik niet willen hebben als trainer.
Ik vind dat je het goed oppakt na de eerste teleurstelling. Hou vol en je gaat daar zoveel leren naast alleen turnen! Het zit er in Kim, want je hebt het vroeger ook gedaan. Niet teveel nadenken over wat ze van je zouden kunnen denken. Wat iemand denkt weet je toch nooit precies.
Nee, ze hebben het ook liever niet… Ze zeggen er wat van, maar ja, als ze willen betalen om twee uur lang in de zaal met hun telefoon te zitten (dat is overigens overdreven hoor, ze doen wel wat, maar kletsen ook)… Moeten ze zelf weten, dan laten de trainsters het gewoon.
Dankjewel! Ik merk dat ik het heel fijn vind dat er qua contact helemaal geen “dwang” achter zit. Er is iemand die niet praat, er zijn mensen die honderduit praten. Dat is allemaal prima. Alles is prima. Dat is fijn… Dat maakt dat ik meer op mijn eigen tempo durf te doen wat ik kan – ook in sociaal contact.
Heel stoer van je dat je zoiets durft! Nieuwe dingen uitproberen is altijd een beetje eng maar achteraf ben ik altijd blij dat ik het gedurfd heb :)
Precies :-)
Wat knap dat je gegaan bent! Dat wil ik je sowieso gezegd hebben.
De teleurstelling herken ik van mezelf. Niks vervelender dan tegen je zelf aanlopen, omdat je wel iets wilt maar het niet zelf voor elkaar krijgt om t uit te spreken. Eerst frustratie en dan teleurstelling (bij mij dan).
Toch dapper dat je volgende week weer gaat. Kleine stapjes.. uiteindelijk zijn t niet voor niets trainingen. Het hoeft niet allemaal in een keer.
♡
Dankjewel. <3
Ja, dat is het eigenlijk precies! Op de een of andere manier komen de woorden niet snel genoeg. Ik zit dan "vast" op de een of andere manier. Het zit in mijn hoofd, maar het eruit krijgen, het uitspreken lukt (nog) niet. Een uur, een halve dag, of een week later wellicht wel, maar de woorden komen niet snel genoeg en soms voelt dat heel stom.
Precies. De onderlinge wedstrijden zijn pas begin volgend jaar. :-) En het is geen verplichting om daaraan mee te doen, dus dat zien we dan allemaal wel weer!
Ik heb zoveel bewondering voor je! Zo gaaf dat je gewoon het bent gaan doen. Dat is echt iets waar je heel trots op mag zijn. Die teleurstelling is voor nu nog heel vervelend, maar waarschijnlijk voel je je al een stuk beter na een paar weken.
Lief! <3 Ik blijf volhouden...
je mag heel trots zijn! ik heb veel respect voor je zeg..
Lief! Dankjewel.
Wat een prachtige nieuwe uitdaging. Ondanks het vervelende gevoel en de teleurstelling.
Zeker.. :)
Lieve Kim, een paar weken geleden zei je nog dat turnen niet mogelijk was omdat privé te duur was en in een groep gewoon niet kon. En nu heb je 2 uur meegedaan met een groep van 25 mensen! Je bent niet in een hoekje in de kleedkamer gaan zitten, je hebt gepraat, bewogen en zelfs om hulp gevraagd!
Ik begrijp het gevoel van teleurstelling omdat je meer wilt, maar probeer alsjeblieft ook te onthouden dat dit een grote stap is! Een stap waar je trots op mag zijn!