Alweer bijna een week geleden had ik een gesprek met mijn nieuwe psychiater, de SPV’er, de familievertrouwenspersoon en mijn moeder over de gang van zaken binnen mijn behandeling. Vandaag een kleine update over dit gesprek, over de behandeling en het onderzoek dat nog loopt.
Er zijn in de afgelopen weken (/maanden?) een aantal dingen voorgevallen die op z’n minst een beetje gek waren. Mijn moeder had al een aantal keer met de familievertrouwenspersoon gesproken en samen waren zij erop uit gekomen dat het belangrijk was om het gesprek met de hulpverleners aan te gaan.
Het gesprek draaide eigenlijk een beetje uit op niks. Mijn moeder had een behoorlijk aantal punten opgeschreven die wij graag wilden bespreken. Of nou ja, “wij”, eigenlijk meer “zij”, omdat het mij in erg spannende situaties nog altijd niet lukt om te praten. Daar baalde ik tijdens het gesprek behoorlijk van. Ik merkte dat iedereen aan mij trok om mij te laten praten, maar ik zat volledig vast. Ik knikte ja en schudde nee, heel af en toe kon ik “ja” of “nee” uitbrengen, maar verder kwam ik niet, helaas.
Dat is voor de hulpverleners frustrerend, want ze willen alles eigenlijk van mij horen. Soms lijkt het helaas of ze niet begrijpen hoe lastig het voor mij kan zijn. Daarbij wil ik geen slachtofferrol aannemen (wat ik misschien wel doe?), maar ik vind dat echt heel erg moeilijk. Het is op zo’n moment alsof het fysieke vermogen om te praten mij is afgenomen. Wanneer mensen almaar door blijven vragen, alleen maar open vragen stellen, mij verplichten hen aan te kijken… Daar wordt het niet beter door. Waar het wel beter door wordt weet ik eigenlijk niet. Dat maakt het 0ok wel lastig. Ik heb ook geen antwoorden, terwijl het lijkt alsof ze dit wel verwachten na de afgelopen jaren therapie.
Maar goed, ik dwaal af. Terug naar het gesprek. Mijn moeder had vooraf al een aantal van de punten naar mijn nieuwe psychiater gemaild zodat ze wist waar we het over wilden hebben. Vrijwel meteen bij de start van het gesprek gaf de psychiater aan dat alles wat wij wilden bespreken randvoorwaarden waren en geen inhoud van de behandeling. Mijn moeder moest aangeven wat nu eigenlijk het belangrijkste was. Dit was een vreemde vraag. Nog steeds ben ik van mening dat bepaalde dingen die gezegd zijn toch echt over de inhoud gaan. Daarbij belemmeren de randvoorwaarden op dit moment kennelijk de inhoud en dat zou moeten betekenen dat het besproken wordt.
De psychiater gaf aan dat ze het idee had dat wij alles aangrepen om ontevreden te zijn omdat wij ons machteloos en wanhopig voelden. Het werd als verwijt gebracht: wij waren wanhopig en dus gaven we de GGZ de schuld en dat is niet hoe het hoort. Terwijl de familievertrouwenspersoon het echt met mijn moeder eens leek te zijn dat sommige dingen gewoon niet goed waren gelopen.
Vervolgens begon de psychiater een verhaal over het feit dat ze het gevoel van machteloosheid en hopeloosheid met ons deelden. Dat ze ook niet goed wisten wat mij kan helpen.
Daar kwamen we eigenlijk weer bij de punten die we hadden opgeschreven. Één daarvan wat dat zij bij de overgang van de vorige instelling naar deze GGZ helemaal niet wisten waarom ik precies werd doorverwezen. Het lijkt er op dat ze niet zorgvuldig hebben gekeken of ze iets voor mij konden betekenen. Dat is jammer, want nu lijkt het er op dat zij eigenlijk niks voor mij kunnen doen. Als ze direct goed hadden gekeken naar wat ik tot nu toe aan behandeling heb gehad en naar de reden waarom ik ben doorverwezen hadden ze misschien direct kunnen zeggen dat zij niet de plaats voor mij waren om verder aan mijzelf te werken. Dat zou een hoop tijd hebben gescheeld.
Op dit moment is er voor mij grote onduidelijkheid rondom ontzettend veel punten binnen de behandeling. Ik stel vragen via de mail wanneer dit mij in het echt niet lukt. Ik probeer voor mezelf antwoorden te krijgen op mijn vragen, maar de antwoorden komen niet.
De psychiater die het onderzoek naar autisme bij mij heeft afgenomen is naar een andere afdeling. Hij zal het onderzoek nog wel afmaken. Eind april krijgen we daar waarschijnlijk de uitslag van. Eerlijk gezegd begin ik zelf steeds meer te twijfelen. Is het überhaupt wel nuttig geweest om dit onderzoek te doen? Moet ik me niet gewoon wat minder aanstellen? Wat beter mijn best doen? Het feit dat alle behandelingen niet lukken komen vast niet door een onvermogen vanuit mijn kant, maar vanuit een tekort aan inzet, doorzettingsvermogen en kracht. Wat als ik alles en iedereen bedrieg zonder hier zelf weet van te hebben? Het wachten maakt me onzeker, angstig en verdrietig.
Eind april/begin mei hoop ik ook meer te weten over het vervolg van de behandeling. voor nu gaan we door met de eHealth behandeling, denk ik. Ik probeer door te blijven gaan met oefenen. Ik probeer mijn hopeloze, vermoeide en depressieve gedachten aan de kant te zetten. Opstaan wanneer dat hoort… Alle tools die ik eerder heb gekregen om mijzelf op de been te houden probeer ik in te zetten, maar ik moet eerlijk toegeven dat het me even erg zwaar valt.
“I can take so much, until I’ve had enough”
Liefs
Heftig om te lezen dit, maar onwijs goed van je dat je dit zo weet te verwoorden. Heb je er weleens over na gedacht dit aan je psychiater te laten lezen? Daar ben ik wel benieuwd naar eigenlijk. Weet je, dat het je niet lukt om te praten, vind ik eigenlijk ook iets wat bij de hulpverleners ligt… Zal wel aan mij liggen misschien? Succes ermee in ieder geval, kop op kanjer! Xoxo
Ik heb delen hiervan gedeeld met mijn psychiater. Niet alles, daar voel ik me niet prettig bij.
Dankjewel! X
Ik heb hier al eens gereageerd, maar ik voel me nog altijd boos worden als ik lees hoe superieur die psychiaters bij jullie zich opstellen. Alsof jullie vervelende, ondankbare mensen zijn ipv patiënt/cliënt met rechten. Wie de indeling ‘ik ben gezond’ vs ‘met jou klopt iets niet’ en dus ‘weet ik alles beter’ zo strikt maakt, wantrouw ik echt (ik spreek over de psychiater, voor de duidelijkheid).
Ik heb nog steeds geen idee hoe de dingen werken in NL: maar… ben je ooit al op een fijne psycholoog gestoten? Is er ook een privé-lijn? Zou dat, praktisch en financieel, een verbetering kunnen betekenen?
Een paar jaar geleden, toen ik zelf aan mijn therapie begon, kon ik ook geen open vragen beantwoorden. Oké, geen probleem, zonder het nog maar te zeggen, ging mijn psycholoog over naar gesloten vragen, die het gesprek veel beter afbakenden. Pas maanden later begon ze er zelf over.
Idem met aankijken. Ze maakte er nooit een probleem over. Deed ik het, des te beter, dan merkte ze wel eens op dat ik me kennelijk beter in mijn vel voelde, vandaag. Deed ik het niet, dan zei ze er niets van.
Mijn psycholoog zei me ook nooit wat ik moest doen, of dat ik het van de goede kant moest zien. Ze stelde vragen, waardoor ik me erg gerespecteerd voelde. ‘Je zegt dat dit of dat niet lukt. Kun je ook een voorbeeld geven van een periode waarin dat anders was? Niet? Oké, dan anders – kan je me vertellen hoe jij je het voorstelt in de toekomst?’ Dat soort dingen.
Ik ben nooit op een fijne psycholoog gestoten. Dat ligt meer aan mij dan aan hen. Ik kan niet goed praten en dat is een probleem. Op dit moment weet ik niet hoe ik aan een “privé-lijn” zou moeten komen. Het lastige is dat ik niet zo gemakkelijk op zoek kan gaan naar nieuwe psycholoog, omdat ik nooit zal weten of iets werkt en helemaal zonder zitten is ook niet echt een goed idee voor nu.
Jouw psycholoog klinkt heel erg fijn. Mooi dat ze zo ontzettend meedacht en gewoon bleef proberen.
Knap dat je er toch nog over geschreven hebt. Hele mooie reacties ook hierboven. Je weet een beetje hoe ik in elkaar zit, en mijn vingers jeuken om als een soort mediator op te treden tussen de partijen. Jullie zitten gewoon vast nu. Ik weet ook niet of je bij zo’n moderne zorgfabriek zit waar alles volgens vaste protocollen moet? Je mag best wat flexibiliteit en maatwerk verwachten, dus dat ze dit artikel lezen en je helpen met het praten zoals Kleine Atlas zegt. Je hebt zo goed uitgelegd nu, dat het eeuwig zonde zou zijn om daar niets mee te doen. En als er geen zicht is op herstel van het vertrouwen, dan moet je echt een andere club zoeken. En accepteren dat die jou weer moeten leren kennen. Helaas.
Ik krijg trouwens eind mei ook zo’n psychodiagnostisch onderzoek. 4×3 uur meen ik. Ik heb daar zelf om gevraagd omdat ik duidelijkheid wil over mijn Aspergervermoedens. Ik wil me niet langer afvragen of ik me iets in mijn hoofd haal. En het is ook een goede basis om te kiezen voor een behandelrichting.
Het is tijd voor verandering, Kim.
“Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg”.
Haha, de fvp zou als een soort “mediator” een “onafhankelijk persoon” moeten handelen hier, denk ik. Ik heb dingen uit dit stuk ook naar hen gemaild, dus dat weten ze.
Veel succes met het onderzoek!
Jeetje wat een heftige update Kim. Ik vind het heel interessant om te lezen maar voel ook direct je machteloosheid. Lijkt me ook zo vervelend als je in dergelijke situaties gewoon niet kunt praten, terwijl je het hier op je blog allemaal zo mooi verwoordt! En ik denk dat je juist heel sterk bent en je je helemaal niet aanstelt. Ik bedoel, je hebt niet vrijwillig die problemen die je hebt, ook al willen sommige mensen je soms die indruk geven. Heel veel succes en houd ons op de hoogte! Liefs.
Dankjewel. :-)
Wat naar dat het steeds zo lastig gaat Kim, heel veel sterkte!
Dankjewel, Vivian!
Hoi,
Als eerst wil ik even zeggen: wat een interessante blog heb je! Heb ‘em meteen bij favorieten gezet. Heftige post is dit. Ik hoop echt dat je een fijne psycholoog treft, want dit is niet leuk. Vervelend dat als je een keer dichtklapt of gewoonweg geen behoefte hebt om te spreken er direct een psychiatrisch onderzoek wordt gestart naar autisme.
Ik heb zelf een tijd gewerkt in de GGZ als psycholoog in opleiding. Heb het zelf als een vervelende periode ervaren. Te veel labels werden geplakt op patiënten en er werden te snel zware medicijnen gegeven. Ik heb daarom gekozen voor een carrièreswitch. Tegenwoordig sta ik voor de klas.
Knap dat je hierover geschreven hebt. Wel wil ik dit nog even opmerken: je bent géén aansteller, je bent absoluut een doorzetter en het ontbreekt jou niet aan kracht. Dat je niet het resultaat hebt kunnen bereiken wat je wil bereiken, zegt echt helemaal niks over jouw doorzettingsvermogen. Het feit dat je dit al zo’n tijd doet, erover schrijft, ermee bezig bent, probeert, alle foto’s die ik voorbij zie komen terwijl je eigenlijk in een hoekje wil kruipen: dát getuigt van jouw doorzettingsvermogen en kracht.
Je bent een topper en er zullen betere tijden aanbreken.
Jammer dat er zulke nare opmerkingen gemaakt zijn door de psycholoog. Als dit niet werkt, dan zoek je weer verder. Ik snap dat het op een gegeven moment hopeloos kan voelen, maar er zijn nog andere mogelijkheden & psychologen over. Ik weet dat het kan voelen alsof het aan jou ligt, maar dit komt heel veel voor onder mensen die net even wat kleurrijker zijn dan anderen. :) Mezelf inclusief. Ik herken de struggles met het nooit goed kunnen vinden met de psycholoog.
Sterkte!
“Het werd als verwijt gebracht: wij waren wanhopig en dus gaven we de GGZ de schuld en dat is niet hoe het hoort.”
Wat heftig, je hele artikel vond ik heftig, maar vooral het denigrerende en superieure dat ze daarmee uitstralen.