De afgelopen tijd heb ik de eerste twee delen van mijn intake gehad. Vandaag even een korte update over hoe het ging.
Intake 1
Intake 1 was met een SPV’er. In dit gesprek werd vooral uitgelegd wat zij daar allemaal kunnen bieden. Dat zijn onder andere individuele gesprekken, sociale vaardigheids/communicatietraining, cognitieve gedragstherapie, mindfulness en een jongerengroep. Al deze groepen (met uitzondering van de jongerengroep, neem ik aan) kunnen ook individueel worden gegeven.
Naar aanleiding van dit gesprek had ik nog 100 vragen, die we uit eindelijk per mail naar de SPV’er hebben gestuurd. Eergisteren heeft hij met mijn moeder gebeld en nu heb ik antwoord op mijn vragen. Het waren vrij simpele dingen die nog niet aan bod waren gekomen zoals “hoe lang duren de groepen (zowel in tijd als in sessies)” en “hoe groot zijn de groepen”. Een van mijn vragen was ook of mijn medicatie in elk geval voorlopig mag blijven zoals hij is en daarnaast vroeg ik me nog af of de groepen individueel doen even zinvol is als het in een groep doen. Het antwoord op beide vragen was “ja”. Natuurlijk met wat opmerkingen erbij, maar in principe was het antwoord “ja”.
Intake 2
Vanochtend had ik het tweede deel van mijn intake. Met de psychiater. Deze afspraak zou – volgens de spv’er – een half uurtje duren, maar dat werd natuurlijk langer. ;-) Toen de psychiater (een mevrouw) ons kwam ophalen uit de wachtkamer zei ze “we zijn met z’n tweeën, dan weet u dat vast”. “Vast?” dacht ik… Ik weet het drie stappen voordat we bij het kamertje zijn… Dat geef me niet heel veel tijd om te schakelen naar een gesprek met twee personen ipv met één… Wat die tweede persoon daar deed weet ik ook eigenlijk niet zo goed. Hij heeft niets gevraagd, wel af en toe wat opgeschreven. Op een gegeven moment moest hij ook weer weg en toen ging het gesprek verder met alleen de vrouwelijke psychiater. Beetje vaag.
Het was vooral een kennismakingsgesprek. “Wie ben je?” “Wat doe je?” “Heb je hobbies?”. Dat soort dingen. Zeker bij nieuwe mensen, maar eigenlijk gewoon in het algemeen, heb ik moeite met het aankijken van de persoon. Dit leidt enorm af en zou het voeren van een gesprek – voor zover mogelijk – niet bevorderen. Wat wel grappig is, is dat ik al meerdere malen heb meegemaakt dat iemand nog net niet plat op de tafel gaat liggen om te zorgen dat ik ze wél aankijk. Mijn excuses, maar als u wilt dat ik ook nog iets zeg is het echt beter om me gewoon lekker naar de tafel, mijn schoen of het tapijt te laten staren.
Het gebouw waar ze in zitten is erg gehorig. Ik werd vaak afgeleid of gestoord door geluiden. De psychiater merkte dat op en vertelde dat ze zoeken naar een nieuwe locatie, omdat deze locatie totaal niet autisme-proof is. Eens. Ook kwam ze tot de conclusie dat die irritant tikkende klok eigenlijk best uit haar kamer weg kon, omdat ze toch een beeldscherm had waarop ze de tijd kon zien. Wat een ingeving. ;-) Ze had het ook nog over het “leren kennen van (jouw) autisme”. “Dan weet je dat je niet hoeft te leren de klok niet vervelend te vinden, maar dat je de klok gewoon weg mag halen”. Of dat in alle gevallen zo is weet ik niet (ik denk dat het in veel gevallen als diefstal zal worden gezien), maar in huis etc. heeft ze wel gelijk.
Begeleiding
M., mijn begeleidster, kwam gister ook langs. Deze keer hadden we afgesproken dat ze eerst met mijn moeder zou praten en daarna, de laatste tien minuten, zou ik er nog even bij komen. Dit om te zorgen dat ik niet weer volledig overprikkeld zou raken en de begeleiding met haar per direct stop zou willen zetten.
Dat werkte wel beter. Het is niet leuk dat het zo moet, maar het is wel fijn dat ze er toch rekening mee probeert te houden.
Zelf had ik me er al helemaal op ingesteld dat ik de groepen zou (moeten) gaan volgen. Dat iedereen zou vinden dat dat het best voor mij was. Echter bleek gister dat mijn moeder en begeleidster daar anders over denken. Een groep of meerdere groepen volgen kan altijd nog, maar voor nu zou dat te veel zijn. Na 1 uur met M. ben ik totaal overprikkeld en gaat het echt niet meer, laat staan na anderhalf uur in een groep van 8-10 personen. Heel eerlijk gezegd was ik best opgelucht. Ik wilde het wel proberen, als iedereen dacht dat de groepen het best voor me zouden zijn, maar ik weet uit ervaring dat alle prikkels in een groep ervoor zorgen dat ik eigenlijk niets mee krijg van de groep zelf. Niet erg nuttig dus.
Hoe het allemaal zal gaan verlopen weet ik nog niet. Het is nu even best intensief met alle nieuwe personen en zo, maar dat went ook wel weer, hoop ik.
Liefs
Je gaat in ieder geval een spannende tijd tegemoet. Ik wens je heel veel succes meis!
Klinken als wel positieve gesprekken. Goed da tje begrepen werd in je grenzen m.b.t. de groepen waar je aan zou “moeten” deelnemen en dat je dit dus individueel kan doen. Een tikkende klok is soms zo irritant inderdaad! Fijn dat de psychiater dat opmerkte.
Succes! Klinkt als een goede start. =)
Succes Kim! Het kan best zwaar gaan worden, dus vergeet niet om te dansen :)