Toen ik nog bij een instelling voor kinder- en jeugdpsychiatrie liep had ik een therapeute. Ze heette Sanne*. Zij merkte op een gegeven moment op dat ik in gesprekken vrijwel niks kon zeggen. Gek genoeg was het alsof ik fysiek niet meer in staat was om te praten. Ik gaf via de mail aan dat schrijven voor mij fijner was. Zij gaf aan dat zij terug mailen niet fijn vindt. Ze vond het moeilijk de juiste woorden te vinden tijdens het schrijven en was bang dat dingen dan verkeerd op mij over zouden komen.
We kwamen tot een compromis. Ik mailde haar elke week en de inhoud van de mail zouden we dan bespreken tijdens de afspraak. Al snel bleek dat het bespreken tijdens de afspraken heel moeizaam ging. Maar ik bleef mailen, in de hoop dat het delen op de een of andere manier zou helpen.
De afgelopen weken heb ik stukjes uit mails die ik haar stuurde teruggelezen. Het was best bijzonder voor me om te zien wat ik zo’n 1,5 jaar geleden dacht. Hoeveel ik toen durfde te delen.
Om anderen een beetje inzicht te geven in het hoofd van iemand met angst/eetproblemen heb ik besloten vandaag ook wat stukjes op mijn blog te delen.
Wat ik nog wel weet van het gesprek van vorige week is dat we het hadden over de dingen die ik op kortere termijn zou willen bereiken. Daar heb ik nog wel over nagedacht, maar ik ben niet echt ergens op uitgekomen. (…) We hebben het wel eens gehad over meer met vriendinnen afspreken, maar dat is niet iets wat ik leuk vind en daarom ook niet echt iets wat ik zou willen gaan doen. (…) Zaterdagavond was ik wel naar de verjaardag gegaan, maar ik vond het niet leuk en ik had liever thuis willen blijven. Zij hebben allemaal verhalen en leuke dingen die ze doen en meemaken met school of werk of vrienden van hun opleiding waar ze over kunnen vertellen, maar ik heb niet zoveel te vertellen, omdat ik die dingen niet doe. Daardoor zit ik er dan vaak maar een beetje bij en mee te luisteren. Achteraf voel ik me dan vaak alleen maar slechter, omdat ik dan zie wat zij allemaal doen en wat ik dus allemaal niet doe.
Het stukje uit de mail hierboven vind ik wel bijzonder om te lezen. Ik vraag me af of ik afspreken oprecht niet leuk vond, of dat ik het gewoon heel erg moeilijk vond omdat het me meer bewust maakte van het feit dat ik een hoop dingen die “normale” mensen van mijn leeftijd meemaakten niet meemaakte. Ik weet nog wel dat ik het ook lastig vond dat ik altijd het gevoel had “alleen” te zijn. Niet begrepen te worden. Alsof ik mijzelf niet kon zijn bij anderen.
Ik vind het vervelend om een mening over anderen te moeten ‘uitspreken’ (of opplakken in dit geval). Over het uiterlijk van anderen kan ik sowieso eigenlijk nooit iets zeggen, alleen als het om objectieve dingen gaat, maar zelfs dan vind ik het moeilijk. Stel ik zou zeggen dat iemand bruin haar heeft, en diegene zelf vindt dat het kastanjebruin is, dan vindt diegene het misschien een belediging dat ik het gewoon bruin noem en dat wil ik niet.
Tja, wat kan ik hier over zeggen. Dit vind ik nog steeds erg lastig. Sinds het moment van het schrijven van de mail heb ik wel wat vooruitgang geboekt. Er zijn dingen die ik minder moeilijk vind. Ik heb een lijstje in mijn hoofd met antwoorden op veel voorkomende vragen in situaties. Dat klinkt heel stom, maar is puur omdat ik anders helemaal vast loop.
Oefenen met Sophie* lukt denk ik (nog) niet. Net als oefenen met jou niet zou lukken. Dan moet ik namelijk dingen zeggen en dan weet ik niet wat ik moet zeggen en dan vinden jullie me nog raarder dan nu. Ik ben altijd al bang dat ik je in de stad tegen zou komen omdat ik dan iets moet zeggen en niet weet wat en dan nog dommer lijk.
Sophie was een sociotherapeut met wie ik afspraken had. Met haar kon en mocht ik ook oefenen met bepaalde situaties. Zo konden we samen naar de hogeschool gaan waar ik misschien heen zou gaan, we konden samen met de trein gaan etc. Met haar echt oefenen is nooit gelukt. Wel heb ik achteraf het idee dat ik het meest een klik heb gehad met Sophie. Niet heel nuttig voor therapie, maar ze keek ook Wie is de Mol? dus dat was altijd een goed gespreksonderwerp.
Sanne heeft toen nog een grapje gemaakt over mijn opmerking dat ik altijd bang was om haar in de stad tegen te komen. Op dat moment vond ik dat heel erg naar. Voor mij was die angst enorm groot. Achteraf snap ik wel dat het voor haar “gek” moet zijn geweest dat een client elke keer dat zij naar de stad ging bang was om haar tegen te komen.
Hij vroeg ook nog of ik vroeger als ik speelde ‘creatieve ideeën’ had en toen zei mijn moeder dat ze dacht dat ik vooral dingen naspeelde die ik ook meemaakte. Dirk* vroeg toen aan mij ‘heb je überhaupt wel eens creatieve ideeën?’. Natuurlijk begon ik toen met ‘weet ik niet…’, maar ik was er wel over aan het nadenken. Kennelijk gaf ik niet snel genoeg een beter antwoord en toen zei hij ‘nou dat bevestigt het al toch?’.
Dit stukje heb ik geschreven naar aanleiding van een gesprek dat mijn moeder en ik met de systeemtherapeut hadden. Zowel mijn moeder als ik vonden hem niet zo heel erg tof. Hij begon het gesprek met “het is een ingewikkelde puzzel” zonder daar verder enige uitleg over te geven. Achteraf moet ik om het voorbeeld dat ik hierboven heb beschreven wel lachen. Het ging allemaal zo snel dat ik geen bedenktijd had, waardoor hij vond dat ik überhaupt nooit ideeën had, hahaha…
Deze mail is niet echt een samenhangend verhaal geworden, maar ik hoop dat je er iets van snapt.
Op deze manier eindigde ik eigenlijk al mijn mails. Volgens mij snapte ze achteraf best goed wat ik bedoelde. Ze heeft in ieder geval nooit gezegd dat ze er niks van begreep.
Voor vandaag laat ik het hier even bij. Misschien deel ik binnenkort nog wel een kijkje in mijn “eetprobleem”-hoofd. Daar is een heel boek over te schrijven. Alle gedachten die ik in mails heb gedeeld rondom het eten/niet eten…
Bij mijn huidige behandelaar mag ik niet mailen. Wacht, dat zeg ik niet goed… De psychiater was enthousiast over mijn vermogen om mijn gedachten en gevoelens te uiten in mails. Daarom besloot ik haar voor onze afspraak te mailen. Tijdens die afspraak kreeg ik te horen dat ze geen tijd had om zulke lange mails te lezen. Dus…
Is iets uit deze blog herkenbaar voor je? Mag jij mailen naar je therapeut?
Liefs
* De namen in deze blog zijn gefingeerd
Ik durf nooit te mailen. Ik deed het in wanhoop een paar keer zo kort mogelijk, maar lange mails vonden ze vaak niet fijn. Ongeveer zoals je psychiater zei dus. Wel vervelend want ik voel me daardoor een last en mail daarom maar niet.
Dat is heel herkenbaar. Dat gevoel heb ik nu ook bij de psychiater. Ik denk dat ik eerder gewoon geluk heb gehad dat ik wel mocht mailen.
Lastig hè! Mijn therapeut heeft ook liever niet dat ik mail, maar dat is vooral omdat ik moet leren vertellen wat ik denk en vooral voel. Dat is zó moeilijk. Ik schrijf daarom veel in mijn dagboekje, vooral vlak voor een afspraak, dan weet ik waar ik het over ga hebben en lukt het echt niet dan pak ik het er bij op de afspraak zelf.
Je tekstjes zijn ook zo herkenbaar, niet zozeer de inhoud, maar wel hoe streng we voor onszelf (kunnen) zijn. Dapper dat je dat zo open durft te delen Kim! Dank je wel.
Fijn dat je met het dagboekje toch een manier hebt gevonden die voor jou werkt. Uit eindelijk moet je het inderdaad leren vertellen… Succes!
Ps. Je blog naam lijkt best wel op die van mij! ;-)
Het stukje over verjaardagen is voor mij heel herkenbaar. Ik voel me altijd verloren tussen al die lawaaige mensen die vertellen over de meest oninteressante dingen die ze hebben meegemaakt. Ik zeg ook niet veel, omdat ik niet veel meemaak. Zolang een gesprek inhoud heeft en niet teveel over mij (of mijn gevoel 😨) gaat, dan lukt het nog wel.
Omdat werk en sociale contacten mij erg veel energie kosten, doe ik ’s avonds en in het weekend weinig. Of iets op mezelf. Mijn kringetje bestaat daardoor alleen uit collega’s en familie. Het is moeilijk om uit dat cirkeltje te komen, helemaal als je weinig plezier en voldoening haalt uit sociaal contact. Wat ik doe is vooral ‘omdat het zo hoort’. Meestal ben ik blij als het weer achter de rug is en ik weer alleen kan zijn.
Je artikel over eenzaamheid was dus ook herkenbaar voor mij. Wanneer ben je eenzaam en wanneer ben je veel en graag alleen? We hebben dus best een aantal overeenkomsten. Gelukkig heb ik geen last van paniek en ik hoop dat het bij jou langzaamaan ‘slijt’ door veel te oefenen. En dat je nog eens een fijne therapeut treft.
Mooi dat je dit deelt Kim, lijkt me erg bijzonder en ook best heftig om er zo op terug te kijken, maar wel goed van je dat je het doet!
Wat stom dat je je huidige therapeut niet meer mag mailen. Tijdens mijn opname had ik ook heel veel moeite met vertellen wat er in me omging zeker 1-op-1 met de psychiater achter een tafel… Tijdens PMT kwam ik erachter dat ik makkelijk praat als ik ondertussen ook wat anders doe bijvoorbeeld wandelen sindsdien ging ik iedere week met de psychiater wandelen als wij een afspraak hadden. Ik vond het fijn dat ze me op die manier tegemoet kwam! Mijn therapeut mail ik nu alleen als een afspraak niet door gaat omdat wij beiden een te volle agenda hebben of wanneer het ineens heel slecht gaat. Tis fijn dat dan kan :-)
Fijn dat ze je zo met je mee konden denken. :-)
Heel herkenbaar wat je schrijft: dat het delen via de mail beter gaat. Zelf heb ik altijd het idee dat ik schrijvend beter in contact ben/kom met mijn gevoel dan wanneer ik praat in contact. Ik vind het moeilijk om in contact te zijn met mijn gevoel en met de ander tegelijkertijd. Per mail gaat dat beter en gelukkig stimuleert mijn therapeut dat ook.
Wel heel vervelend dat jij je huidige therapeut niet mag mailen. Want als dat jouw manier is voor nu om in contact te komen, dan mag dat er zijn. Wel is het dan belangrijk om zelf de verantwoordelijkheid te nemen om tijdens de sessie te vertellen wat jij uit je mail wil bespreken. ;)
Mooi om te horen dat jouw therapeut het wel toestaat en zelfs stimuleert. Het lastige is dat ik ook na een mail niet kan praten. Door de spanning (of iets anders?) lijkt het echt niet te lukken. Hoe hard ik ook probeer…
Wat mooi dat je dit deelt, gaaf ook om terug te lezen. Fijn ook dat je in bepaalde dingen verder bent gekomen.. (voor jezelf ook fijn om te merken?).
Het contact met mn ‘pleegmoeder’ is destijds tot stand gekomen via mail, durfte haar ook niet te spreken in gesprek. ‘Ik weet t niet’ is een herkenbaar antwoord. ;)
Ik hoop dat het onderzoek een beetje opschiet. Is er al een beetje meer bekend?
xx
Zeker. Ik vond het heel grappig en bijzonder om terug te lezen.
Knap dat je destijds zo met haar in contact bent gekomen. Vooral heel fijn ook dat zij daar ook in mij wilde werken.
Het onderzoek… Tja… ‘Enkele weken’ tot de uitslag… Waar het eerst eind april zou zijn hoorde ik dinsdag dus dat het nog enkele weken zal duren. Duurt lang!
X
Ik mocht helaas nooit mailen, en dat maakte het voor mij alleen maar lastiger, delen ging moeizamer en uiteindelijk ben ik daar ook weggegaan, ik schoot er niks mee op en mijn therapeute kwam er ook niet verder mee..
Vervelend dat ze geen tijd heeft om die lange mails te lezen. Vind persoonlijk dat je dan niet genoeg aandacht hebt voor je werk met zo een beroep. Als je snapt wat ik bedoel? Ik vind het zelf ook gaaf om blogjes van mezelf soms eens terug te lezen en snap dan ook zeker dat jij het ‘fijn’ vindt om mails terug te lezen. Ik merk dat ik steeds geslotener en minder over heftige dingen ben gaan schrijven, terwijl ik dat naar mijn mening toch wel goed kan/kon. Enne, als je dingen via de mail wilt delen, mijn mag je altijd mailen (mailadres staat op mijn blog)! Kop op kanjer! Xoxo
Wat vervelend dat je je huidige therapeut niet kan e-mailen. Of althans, dat de mails te lang zijn.