De afgelopen dagen heb ik veel last van de beelden van pappa op de intensive care. Van die avond. Van de avond 4 mei en de nacht van 5 mei. 2013.
Het is nu 00:05. Ik zit beneden, alleen, op de bank. Ik ben bang. Ik wil niet naar bed. Te bang om naar bed te gaan. Beneden is wat afleiding, boven in bed maar weinig. Zonder afleiding is er veel ruimte voor nare herinneringen.
En natuurlijk is er ook zoveel moois om aan terug te denken. Dat besef ik me echt…
Wat ervoor heeft gezorgd dat ik plots meer last heb van deze beelden? Ik heb geen idee. Dat vind ik vervelend. Ik wil áltijd weten waarom iets gebeurt. Helaas gaat dat lang niet altijd. Kon dat maar.
Ik pak fotoboeken erbij. Kijk naar pappa die een gekke bek trekt naar de camera omdat ik zo nodig een foto van hem wilde maken terwijl hij daar geen zin in had. Ik kijk naar alle foto’s. Alle blije, soms komt er een lastigere voorbij.
Ergens ben ik ook boos op mezelf. Boos dat ik me nooit heb gerealiseerd dat pappa er zo slecht aan toe was. De berichten van de oncoloog leken positief. Ik geloofde daar in. Een tijdje geleden hoorde ik dat het sowieso een levensverlengende behandeling was, dat hij nooit beter zou worden. Dat heb ik nooit geweten. Nooit willen weten, denk ik. Net als pappa…
Ik ben boos en verdrietig dat ik niet vaker in het ziekenhuis bij hem was als hij chemo’s had, terwijl ik bijvoorbeeld bij opa en oma zat.
Ik ben boos dat ik me zelfs op de IC, toen alle vitale waarden snel daalden, de arts ons had verteld dat hij de middag niet zou halen, me niet heb gerealiseerd dat hij dood zou gaan. De hartslag daalde, maar het zou gewoon goedkomen, dacht ik. Toen hij overleed en we om hem heen stonden geloofde ik het nog niet. Ik zag het niet. Hij leefde nog, ik ontkende het.
Dat doe ik nog steeds. En toch blijven de beelden komen. Ik voel me schuldig. Om van alles. Om alle ruzies en discussies. Om alles wat ik niet heb gedaan waarvan ik nu vind dat ik het wél had moeten doen of juist andersom. Ik voel me ook schuldig tegenover anderen. Mensen die zoveel meer hebben meegemaakt en nergens last van hebben. Ben ik dan zo zwak? Waarom doet dit me nú ineens zo veel? Waarom heb ik destijds gehandeld en gedacht zoals ik deed? Waarom denk ik nog steeds dat hij op een lange zakenreis is en weer terug zal komen?
Dit wilde ik even van me af schrijven. Misschien is het te persoonlijk om te delen. Misschien moet ik dit niet online zetten, maar ik doe het toch… Ik kan het altijd nog weer verwijderen. Voor nu deel ik… Omdat ik ermee zit. Omdat ik pappa terug wil in mijn leven. Omdat ik niet wil en kan slapen. Ik wil de beelden niet. Ik wil ze ook niet kwijt. Het is dubbel…
Ik hoop dat jullie een goede nacht hebben (gehad).
Liefs
Ieder draagt zn eigen last en het een is niet erger dan t ander. Het is naar dat dit zo bij je komt terwijl je er niks mee kunt. Ik kan me voorstellen dat als jonge meid dit een overweldigende ervaring moet zijn geweest ( niet in positieve zin). Ik hoop dat dit blogje je wat geholpen heeft, want het mag er gewoon zijn. Praat er over, laat het er zijn. De herinnering zal altijd blijven.
Wens je een goede nacht.
Sterkte meid. Ik weet hoe nare beelden en flashbacks je het gevoel geeft conreole kwijt te zijn geraakt.
Ik hoop dat je zal slapen.
Jij hebt toen niets fouts gedaan, je bent slachteroffer enn geen dader. Je kon niets…
Liefs
Heel veel sterkte! Ik weet hoe naar dit soort beelden kunnen zijn. Als iemand zo lang en zo intensief in je leven was (als je vader), is het moeilijk om te beseffen dat die persoon er niet meer is en ook niet meer terug zal komen. Je bent niet zwak! Iedereen reageert anders en het is niet niks om een persoon waarmee je zoveel hebt gedeeld kwijt te raken.
Mooi geschreven Kim, veel bewondering voor jou.
Ik weet zeker dat je vader niet zou willen dat je je schuldig voelt of boos bent op jezelf. Hopelijk kan je dat op gegeven moment toch loslaten. Knuffel voor jou!
Mooi geschreven, probeer het jezelf niet kwalijk te nemen. Ontkenning was toen blijkbaar wat je nodig had om het te kunnen dragen. En natuurlijk is het naar dat je door de ontkenning niet helemaal afscheid hebt kunnen nemen, voor je gevoel niet genoeg samen bent geweest. Maar wees daar maar vooral verdrietig over. Misschien dat het nu terugkomt omdat je er nu meer klaar voor bent om bezig te zijn met afscheid nemen. Sterkte in ieder geval.
Het lijkt mij juist verschrikkelijk wat je hebt meegemaakt.
Ik vind het heel erg voor je.
Je had niet meer voor hem kunnen doen meis.
Behalve voor degene die ziek is, is het voor de familie
ook heel erg zwaar.
Je hebt echt heel veel op je bordje gekregen.
En jij als nabestaande moet verder leven na dit vreselijke verlies.
Dat is echt niet makkelijk en denk alsjeblieft niet dat jouw problemen minder zwaar
Zijn dan die van andere mensen.
Iedereen heeft zijn eigen problemen en ze zijn niet met elkaar te vergelijken.
Veel sterkte