Al heel erg lang dacht ik na over het inlassen van een Twitter-pauze. Na heel lang uitstellen ben ik nu ‘al’ sinds 1 maart niet meer actief op Twitter.
Dat wil zeggen: ik tweet zelf niet. Zo nu en dan verschijnt er een linkje van een archiefpost of een instagram link, maar geen tweets. Ik lees zo nu en dan nog wat, maar dat komt vooral omdat ik nog steeds soms automatisch mijn twitter app open. DMs lees ik nog en verstuur ik ook soms. Het is dus geen totale pauze. ;-)
Waarom?
Vrij simpel… Het was DRUK. Ik volgde bijna 500 mensen. Dit heb ik inmiddels teruggebracht tot 230. Nog steeds veel, maar een stuk beter dan eerst.
Ik merkte dat ik eigenlijk alleen tweets las omdat ik bang was iets te missen. The fear of missing out. Ik reageerde wel op mensen en vond het ook echt heel fijn om een plek te hebben waar ik mocht ‘zijn’.
Toch voelde twitter lang niet altijd fijn. Ik had erg veel het gevoel dat ik me constant moest verantwoorden. Over wat ik wel/niet deed. Waarom ik iets wel/niet deed. Waarom ik iets op manier X deed en niet op manier Y. Dat maakte me verdrietig. De plek waar ik mocht zijn was ook de plek waar ik me moest verantwoorden voor mijn zijn…
Waarom de twijfels?
Dan komen we bij mijn twijfels. Waarom heb ik het niet eerder gedaan? Die twitter pauze waar ik al zo lang over nadacht? Eigenlijk beschreef ik het hierboven al: the fear of missing out. Bang iets te missen. Het voelde als het enige wat ik had.
Op twitter is er eigenlijk 24 uur per dag iemand aanwezig die je even een virtuele knuffel kan geven of wat bemoedigende woorden kan sturen. Dat vond ik heel erg fijn. Ik voelde me gesteund en minder alleen… Wel merkte ik dat ik vaak negatieve dingen plaatsen. Als ik me niet goed voelde ‘greep’ ik naar Twitter om troost te zoeken.
Ik was erg bang dat ik het alleen niet zou redden. Dat ik niet zonder die steun zou kunnen. Er is geen andere plek waar ik de steun ervaar zoals ik die ervoer op twitter. Mensen die begrijpen wat je doormaakt zijn zo waardevol… Dan is voor mij een simpele virtuele knuffel al heel helpend. Gewoon, omdat dat ‘genoeg’ is. Meer is niet nodig…
Hoe bevalt het?
En ja, hoe bevalt het… Best goed, eigenlijk. Dat had ik vooraf niet verwacht. Ik had verwacht dat ik er meer moeite mee zou hebben.
De eerste dagen klikte ik vaker op de app om hem te openen. Soms las ik wat, soms drukte ik ‘m direct weer weg. Nu open ik de app ongeveer een á twee keer per dag uit automatisme. Ik merk wel dat ik nu iets meer schrijf/spui op Facebook. Niet heel veel, maar wel wat. Als ik echt iets kwijt wil, doe ik dat nu daar.
Wat ik wel erg mis is het lezen hoe het met de lieve mensen op twitter gaat. L., Y., R., en nog andere lieve mensen die ik ‘mis’, ondanks dat ik ze niet zo goed ken. Het stukje sociaal netwerk dat ik daar had ik ook weg. Dat is jammer en soms best eenzaam.
Toch voelt het voor nu goed. Ik lees soms wat. DM soms wat. App soms iemand n.a.v. een tweet die ik voorbij zag komen. Dat voelt voor nu goed. Genoeg.
Het geeft rust minder bezig te zijn met twitter. Twitter gaat snel. Levert een hoop (overbodige?) prikkels op. De rust is prettig, hoewel het soms ook wat eenzaam aanvoelt.
Alles wat je aandacht geeft groeit
Waar het precies door komt weet ik niet, maar ik heb het idee dat mijn negatieve gedachten wat afnemen. Of dat er zo nu en dan ruimte is voor een positieve gedachte. Dit kan komen door de afbouw van de citalopram, of door het afbouwen van twitter ;-)
Met ‘alles wat je aandacht geeft groeit’ bedoel ik in dit geval de negativiteit die ik daar vaak plaatste. Lange tijd heb ik een hékel gehad aan die zin. Ik had deze blog weggeklikt door die zin. Het lijkt alsof hij nu wat meer betekenis begint te krijgen. Misschien maar voor even, maar dat is niet erg.
Het gaat nog altijd niet zo goed. Ik ben nog altijd somber, angstig en meer van dat soort gedoe. Zo nu en dan komt er echter wél een niet-negatieve (of zelfs positieve!) gedachte in mijn hoofd. Dat is een hele fijne verandering… <3
Liefs
Ik vind het altijd zo mooi hoe open en kwetsbaar je je opstelt in dit soort stukjes! <3
Heel erg herkenbaar dat bang zijn iets te missen…. Ik heb dat heel erg op IG en iets minder op Twitter. Twitter heb ik al op een lager pitje gezet, ook om wat jij beschrijft, het gaat zo snel!
Maar super dat je deze stap durfde te zetten en dat het je eigenlijk ook wel goed bevalt. Top :)
Ik vind het wel erg leuk dat je niet helemaal van SocialMedia bent verdwenen, want dat zou ik echt heel jammer vinden.
Liefs!
Ik miste je al op twitter! Vind het goed dat je dit doet en mooi dat je het zo deelt op je blog!