Openheid… Dat is een dingetje voor veel mensen. Je zou wellicht denken dat ik niet zo veel moeite heb met open zijn naar anderen, gezien de onderwerpen die op mijn blog voorbij komen. Maar niets is minder waar. Tot voor kort had ik heel veel moeite met open zijn. De laatste tijd zet ik steeds meer stappen in de goede richting (al zeg ik het zelf).
De afgelopen periode ben ik gaan kijken naar wat dit gedrag mij opleverde. Het gedrag van “niet open zijn”. Dat is misschien een beetje vaag… Maar ik kwam er achter dat dit gedrag er voor zorgde dat ik erg veel spanning had. Ik moest/wilde mij normaal voordoen, terwijl ik van binnen en soms van buiten kapot ging van de spanning. Dat is niet wat ik wilde. Het niet open zijn leverde mij op dat ik wellicht als “normaler” werd gezien. Ik ben me gaan afvragen of de spanning die het mij oplevert het waard is… Weegt het op tegen de wens om “normaal” gevonden te worden? Is het het echt allemaal waard?
Nee, dat denk ik niet. Daar ben ik achter gekomen. Ik vind het het niet waard om me zo gespannen te voelen. Daarom heb ik de laatste tijd vaker mensen om meer duidelijkheid gevraagd wanneer er iets voor mij onduidelijk was. Op die manier kon ik iets wel doen, wat anders misschien niet was gelukt.
Een ander voorbeeld van openheid geven is dat ik mijn nieuwe fysiotherapeut heb gemaild. In deze mail heb ik uitgelegd dat communicatie “in het echt” voor mij vaak erg lastig is. Dat ik hoopte dat zij mij ondanks deze “moeilijkheden”(?) toch zou kunnen helpen. Het was spannend om het te mailen, omdat ik bang was voor haar reactie. Dat was helemaal niet nodig geweest. Ze reageerde heel begripvol en zei dat ze dacht dat we er samen wel uit zouden komen. Hoe fijn is dat. :-) Een enorme opluchting.
En al vinden ze me nu raar? Tja… Dat is stom en naar… Maar als ik ze niet vooraf had ingelicht had ze me misschien nog wel vreemder gevonden.
Ik wil niet meer leven naar de regeltjes van de GGZ. Daarbij moet ik vooral mijn angsten aangaan. Er dwars doorheen gaan. Ik snap de insteek en heb het geprobeerd. Voor mij is het nu meer waard om dingen aan te gaan, met wat hulp, dan om alles uit de weg te gaan of met zo vreselijk veel spanning te doen dat ik na vijf minuten de rest van de dag alleen nog maar kan slapen. Dat is het niet waard.
Als er iets is waarmee ik mijn spanning kan verlagen, zonder dingen te vermijden, dan is dat prima. Dan mag ik dat doen.
Nu ga ik nog even lekker naar buiten. Het is heerlijk weer. De vogeltjes fluiten vrolijk. Ik ga een stukje fietsen. Dat vind ik eng. Maar ik ga het wel doen.
Liefs
Wat een sterke post, en wat weet je het goed te verwoorden!
Ik heb het vooral met mijn blog, dat open zijn moeilijk is, maar ik merk wel dat het stapje bij beetje beter gaat. Waar ik het eerst een ramp zou vinden als iemand die ik kende mijn blog zou lezen, vind ik dat nu niet zo erg meer. Komt misschien ook omdat ik een beetje mijn eigen schrijfstijl aan het ontdekken ben en mijn blog steeds wat meer ‘eigen’ wordt. Echt mijn plekje.
Fijn geschreven Kim!
Wat goed! En wat mooi om te lezen.
Volgens mij is dit precies wat je nodig hebt en wat je verder kan brengen. Goed dat je meer durft te varen op je eigen kompas. <3
Goed van je, vind het altijd zo knap van jou hoe je over deze dingen nadenkt en beslist!
Goede stappen gemaakt! Ik hoop voor jou dat je dit vol kunt houden :)
Ik vond dit echt een heel mooi stukje om te lezen.
Dat normaal voor willen doen ken ik, ik zeg altijd snel van het gaat wel, als dat helemaal niet het geval is. Ik vind het soms heel moeilijk om naar mensen met een bepaalde houding open te zijn. Dan heb ik al snel het gevoel dat ze het toch niet gaan begrijpen. Inmiddels besef ik me dat ik over sommige dingen wel open moet zijn om verder te kunnen komen, maar het Is geen favoriete bezigheid van me!
Hele mooie post. Het is veel belangrijker om tevreden met jezelf te worden, dan ‘normaal’ in de ogen van anderen. Eigenlijk best mooi dat je dat op jouw leeftijd al inziet.
Ik ben trouwens erg benieuwd wat er uit je ASS onderzoek komt, ook omdat de standaard angsttherapie niet bij je lijkt te werken. Misschien leidt het tot betere hulp voor je. Succes!
Wat heb je dit krachtig verwoord. Je hebt erg goede stappen gezet! En hé, door de stappen richting openheid te zetten, ben je toch ook een soort van het diepen ingedoken? ;-) Ik denk dat je jouw spanningen (en daarmee jouw angsten, denk ik?) op jouw eigen manier aan moet gaan. Je moet doen wat bij jóu past, niet wat een ander van jou verwacht. Je kunt het advies van een ander, bijvoorbeeld de GGZ, opvolgen, maar zodra dat niet lijkt te helpen, zul je op zoek moeten naar een andere manier. Volgens mij is dat iets wat je doet! Beter drie kleine stapjes dan één hele grote stap! ;-) Ik heb respect voor je.
Heel bijzonder om te lezen. En wat een stap heb je gezet zeg! Ontzettend veel respect voor jou, dame :) Daar mag trots op zijn!
Heel mooi stukje weer! Je mag trots op jezelf zijn, ik ben het in ieder geval! Xoxo
Ik vind het heel mooi als mensen open zijn. Ik vind het zelf ook nog steeds moeilijk hoor. Maar ik heb wel het gevoel dat mensen juist naar je toe trekken wanneer je open bent. Wat ik vooral heb gemerkt is dat als ik iemand iets vertel over een probleem waar ik mee worstel, of gewoon iets over mezelf vertel terwijl ik bang ben dat diegene dat misschien stom vind, dan vertelt de ander juist vaak ook weer iets over zichzelf! Zo krijg je voor mijn gevoel een veel fijner en hechter contact met mensen. :-)
Heel mooi verwoord! Open zijn is inderdaad moeilijk. Ik worstel er zelf ook regelmatig mee, maar zoals Tanja hierboven al heel mooi schreef: mensen trekken vaak juist naar je toe als je open bent. Dat heb ik afgelopen tijd goed gemerkt en ben er daardoor ook achter gekomen dat er veel meer mensen doen alsof alles normaal is terwijl dat helemaal niet zo is. Maar goed, openheid is niet iets wat in 1 dag komt. Daar moet je aan werken en zo te lezen heb je al goede stappen in die richting gezet.
You go girl!