Eerder schreef ik over mijn oxazepam gebruik en de afhankelijkheid die ik ervaar. In de serie “Stappen naar vrijheid” deel ik mijn vorderingen op dit gebied. Laatst ben ik naar mijn psychiater geweest om samen te bespreken hoe we deze afhankelijkheid gaan verminderen/stoppen.
Voorafgaand aan de afspraak heb ik een brief getypt aan hem om uit te leggen hoe ik er op dit moment in sta. De brief heb ik geschreven omdat ik er in een gesprek vaak niet meer uitkom. Voor mij is een brief dan een uitkomst. Het was voor hen nog niet duidelijk dat ik last heb van de afhankelijkheid. Dit moest ik dus eerst uitleggen. Het was een hele uitgebreide brief met daarin onder andere het verloop van het gebruik van de oxazepam, uitleg over hoe het oxazepam gebruik mij op dit moment belemmerd, mijn angsten met betrekking tot het afbouwen/stoppen, mijn ideeen over het overstappen naar een middel als diazepam en als laatst mijn vraag om te helpen met het uitzoeken van hoe we dit het best kunnen aanpakken.
Het gesprek
Toen ik aankwam bij de psychiater kreeg ik niet het idee dat hij mij brief al erg goed had gelezen, helaas. Ik kan niet met zekerheid zeggen dat hij hem nog niet had gelezen, dus dat ga ik ook niet doen. Het feit dat hij alles nog rustig opnieuw ging lezen, sommige stukken hardop, vragen stelde die later in de brief beantwoord werden vond ik best lastig. Ik voelde me niet zo serieus genomen. Dat werd versterkt toen hij een andere mail ging zitten lezen die binnen kwam. Dat kan geen spoed zijn gegaan, want spoed gaat niet via de mail. Spoed is spoed en dat moet altijd voor gaan. Ik weet natuurlijk ook hier weer niet precies of hij echt een andere mail zat te lezen. Wat ik wel weet is dat er een “ploinnggg” te horen was, dat hij iets aanklikte, toen een tijd naar het scherm keek en vervolgens zei: “oh ja, even terug naar jouw mail”. Dat vond ik jammer. Dat versterkte het gevoel dat ik er niet toe doe. Dat het niet uit maakt dat ik daar zit met een vrij duidelijke hulpvraag.
“We moeten geen plotselinge veranderingen maken”
De psychiater gaf aan dat het belangrijk was dat we geen plotselinge veranderingen moeten maken. Dat met oog op het feit dat ik veranderingen lastig vind. Op zich heeft hij daar een punt, máár ik had tegelijkertijd wel de brief geschreven en gegeven in de hoop dat we iets zouden kunnen veranderen. Daar was ik op voorbereid.
Telefoontje
Halverwege het gesprek ging zijn telefoon. Kan gebeuren, dat gebeurde bij andere behandelaars ook soms. Geen probleem. De SPV’er neemt niet op wanneer ze met mij in gesprek is. Dat vind ik prettig. Ik snap dat een psychiater wel moet opnemen, je weet immers nooit of het spoed is. Het feit dat hij opnam en zijn voornaam zei deed me al vermoeden dat het geen spoed was. Cliënten moeten hem namelijk dokter *achternaam* noemen. Ook de SPV’er vraagt me: “Wanneer zie je dokter *achternaam* weer? Het is niet de bedoeling dat ik hem aanspreek met zijn voornaam. Het was hoogstwaarschijnlijk dus geen client. Het was een gesprek over een telefoonnummer wat ergens stond, maar wat daar weggehaald moest worden. Over hoe dat dan precies moest. Of degene aan de andere kant ook even het scherm open deed, dan deed hij dat ook en dan keken ze er samen even naar. Wat ik het naarst vond was dat hij niet eens even zei dat hij met een client zat. Ik snap, en weet, dat het misschien heel stom is dat ik me hier zo aan kan storen. Misschien is het egoïstisch, dat kan. Ik weet het niet. Misschien is dit hoe het hoort te gaan.
Het advies
Inmiddels was de tijd van de afspraak natuurlijk al bijna voorbij. Het lezen kostte behoorlijk wat tijd. De mail en het telefoontje ook. Dat is prima, maar het advies dat hij me gaf hielp me totaal niet. Hij was het met me eens dat ik het best kan proberen over te stappen naar diazepam. Hij gaf aan dat ik een plan moet maken voor het afbouwen van oxazepam en het wisselen naar diazepam. Leuk en aardig allemaal, maar dat was nou juist waar ik hulp bij had gevraagd. Ik ben geen psychiater. Ik wil niet zelf gaan experimenteren. Ik heb hulp nodig. Bij het afbouwen, bij de paniek die daarbij komt kijken. Dat heb ik expliciet aangegeven in mijn brief. Er werd gezegd dat ik een plan moest maken en ik kreeg voor twee maanden herhaalrecepten voor de medicatie (en dus ook de oxazepam) die ik nu gebruik.
Onduidelijkheid
Deze psychiater gaat namelijk naar een andere afdeling. Dit was mijn laatste gesprek met hem. Ik kreeg het gevoel dat hij het idee had van “ah, jij bent toch niet echt mijn client meer, dus ik ga je verder ook niet echt meer helpen”. Deels snap ik dat, maar hij wist al lange tijd dat hij naar een andere afdeling zou gaan. Hij zou met mij een plan hebben kunnen opstellen en dit kunnen doorgeven aan degene die hem vervangt. Hij vroeg of ik voorkeur had in wie mijn volgende psychiater zou worden. Ik gaf aan dat ik niemand kende, dus ook geen voorkeur kon hebben. Hij zou met de psychiater die boven hem staat (? hij is psychiater in opleiding) bespreken wie vanaf 1 april mijn psychiater zal zijn. Van wie en wanneer ik ga horen wat de uitkomst is weet ik niet. Wanneer ik dan een afspraak heb weet ik ook niet. Met wie ik mijn zelfbedachte plan moet bespreken weet ik ook niet. Hoe ik zo’n plan maak weet ik ook niet. Zoals ik eerder al zei: ik ben geen psychiater. Ik heb daar hulp bij gevraagd. Wanneer ik dat plan klaar moet hebben weet ik ook niet. Er zijn zo veel onduidelijkheden. Ik heb ook geen uitslag van het autisme onderzoek. Dat heeft deze psychiater, die dus weggaat, bij mij afgenomen. Van wie ga ik nu dan de uitslag krijgen? Wanneer? Hij zei dat het in mijn dossier zou komen. Maar wie gaat het dan aan mij vertellen? De uitkomst, de gevolgen..?
Ik moet assertiever zijn
Als ik dit alles zo lees denk ik bij mezelf: “Kom op, Kim, wees eens wat assertiever. Geef in de gesprekken aan wat je hier opschrijft. Je mening. Je vragen. Deel ze!”. Helaas lijken mijn hersens een soort vertraging te hebben. Ik hoor wat ze zeggen, begrijp het, snap wat ze bedoelen, maar echt reageren lukt niet. Dat kan ik pas later. Het moet allemaal eerst “landen”… Dat is een slecht excuus, maar ik weet echt niet hoe ik dit moet veranderen. Hoe ik dingen sneller laat landen…
Nou ja, eigenlijk heb ik vandaag niet echt een vraag. Ik wilde dit toch even delen, omdat het een stuk is in de stappen naar vrijheid.
Liefs
*knuffelt*
Wat een rare vogel zeg … Als hij in opleiding is (en anders trouwens ook), heb je een mailadres of zo (iets anders dan een telefoonnummer) waar je zij leidinggevende kan bereiken? Als ik dit zo lees, zou het namelijk behoorlijk een klacht waard zijn; al jouw tijd is opgegaan aan wat hij van te voren had moeten doen en dingen van anderen, hij kan geen hulpvragen onderscheiden, en hij verergert je klachten. Oftewel: zijn geklungel maakt dat het met zijn patiënten slechter gaat. Als je er geen officiële klacht van wilt maken, mail dit dan tenminste naar iemand die hem hierop aan kan spreken!
Ennuh … Eerlijk gezegd, gelukkig krijg je iemand anders, met weer alle kans dat die het beter doet ;-)
Ik kan hier echt boos om worden. Dit is echt niet oké. Je kan als arts geen privé gesprekken voeren terwijl je bezig bent met een patiënt. En wat die mail betreft was er ook duidelijk geen sprake van spoed.
Ik denk dat ik in jouw geval de afdeling zou bellen (als dat haalbaar is, anders iemand anders laten bellen) dat je niet tevreden bent met hoe de afspraak is verlopen en dat je niwt weer hoe het nu verder gaat. Eventueel kan ja dit verhaal dan in een mail sturen voor een uitgebreidere uitleg.
Kom je er niet uit met hen, neem dan contact op met je huisarts. Hij krijgt als het goed is een verslag van dit gesprek en kan er voor je achteraan gaan.
Verwijt jezelf niks meis. Ik zou waarschijnlijk precies als jij hebben gereageerd en bij mij zou ook pas thuis doordringen dat ik met vragen ben blijven zitten. Niks om je voor te schamen. Sterkte meis!
Het klinkt allemaal maar vreemd van die psychiater, vind ik. Ik zou de brief bewaren en aan je volgende psychiater geven. Het is wel erg belangrijk om toch een beetje een klik met je behandelaar te hebben, dat maakt echt een wereld van verschil! Geef de moed niet op en misschien is het maar goed ook dat je een nieuwe behandelaar krijgt. Maak er samen wat van! Je hoeft het niet alleen te doen.
Dit is niet oké hoor Kim. Die psychiater begrijpt denk ik ook niet het belang van afbouwen. Het wordt door veel artsen onderschat. In de verslavingszorg waar ik werk komen veel mensen binnen met een afhankelijkheid van medicatie zoals oxazepam. Hij had samen met jou een omzet- en afbouwschema moeten maken, want dan had je daar al mee aan de slag gekund. Ik zou proberen om dit snel met een volgende psychiater te bespreken. Niet zomaar zelf afbouwen, dat werkt alleen maar averechts.
Ik vind het echt goed van je dat je die brief hebt geschreven en daarom vind ik het des te rotter dat het zo is gegaan. Hopelijk volgende keer beter!
Over het algemeen houd ik me er altijd een beetje buiten om over iemand te oordelen als ik er zelf niet bij was, maar dit gedrag van die psychiater klinkt wel echt respectloos tegenover z’n patiënten. Als je nou voor je boekhouding kwam zou ik het misschien nog snappen (maar eigenlijk ook niet) maar hallo, je zit daar met serieuze vragen, dan is wat aandacht ook wel op z’n plek. Ik zou je brief nog even bewaren en ik hoop dat je bij een fijne, nieuwe psych terechtkomt die hier wél veel aandacht voor heeft. Heel logisch trouwens dat je op dat moment niet gelijk zo assertief durft te zijn, waarschijnlijk ben je zelf dan ook vooral een beetje blown-away, maar ik denk echt wel dat je die man (vriendelijk) aan mag spreken op z’n werkwijze. Hij is er tenslotte om jou te helpen!
Als je geen prettig gevoel bij iemand hebt moet je daar zeker niet mee doorgaan, hij mist belangrijke aspecten zoals een beetje inleven in een ander is volgens mij wel een prioriteit bij een psychiater en over de dingen iets sneller laten landen je kan op z’n moment ook dichtklappen is heel menselijk succes verder en niet opgeven je komt er wel luister naar je intuïtie
Tjemig dat is frustrerend. Ik zou lekker bijdehand doen als ik jou was. ”Mijn plan voor afbouwen is naar een arts gaan en een brief schrijven met mijn wensen en uitdagingen die ik ervaar” *geeft brief en glimlacht voldaan*
Als ik je een tip mag geven die misschien heel spannend is: geef iemand meteen terug wat zijn gedrag met je doet. Bijvoorbeeld: ik zie dat je de telefoon opneemt (benoem een specifiek gedrag), dat geeft me het gevoel dat ik niet belangrijk ben. Deze afspraak vind ik heel spannend en belangrijk, ik zou het fijn vinden als ik je volledige aandacht krijg.
Veel succes en denk maar zo, over een tijdje ben je hiervan af en kijk je terug op een moeilijke periode. Dan kun je nog trotser zijn dat je het zelfs met een flapdrol van een psychiater hebt gedaan!
Bedankt! :-) Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om iets te zeggen als mij geen vraag wordt gesteld.
Ik ben zelf niet van Nederland en ik snap weinig tot niets van jullie systeem, de wachtlijsten, alle omwegen die nodig zijn voor hulp, dat alles de hele tijd verandert. Maar dit is gewoon niet oké. Volgens mij kan of ‘moet’ je dit aangeven, al dan niet als klacht. Vervelend om te doen, maar wel nodig, al is het maar voor je zelfwaarde. En ook om anderen te helpen – het is nodig dat de stem van de patiënt/cliënt doorklinkt. Een goede afdeling zal de psychiater erop aanspreken. Want ik lees in deze blog veel onzekerheid: hoort het misschien zo? Neen. Gewoon: neen.
Kijk, ik heb zelf ervaring met zowel psychiaters als psychologen en toevallig kom ik uit een familie waar veel mensen een medische achtergrond hebben. Mijn trieste ervaring is dat medici een mens niet al te vaak als mens, als een echte persoon zien, wel als een ziek mechanisme waar (alleen zij!) iets in moeten steken om het weer beter te maken. Ze vergeten dat een patiënt ook een mening heeft, en dat bijwerkingen écht zijn, niet alleen iets dat op het doosje staat. Ze vergeten dat medicijnen nog altijd een keuze zijn, en dat mensen het soms niet willen, dat de bijwerkingen niet opwegen tegen de voordelen. Of gewoon: dat mensen graag medicijn-vrij zijn.
Met name wat psychiaters betreft, die zo’n ongelooflijk, ongelooflijk fragiel beroep uitoefenen, kan ik echt niet bij de botheid die ik niet bij één en ook niet bij twee maar zeker bij vier of vijf mensen heb ervaren. Botheid, of minstens gewoon pijnlijk naïviteit, en dus totaal geen hulp.
In België is een een psychiater een stuk terugbetaald, een psycholoog daarentegen niet. Maar mijn ervaringen daarmee zijn wel een stuk beter, in die zin dat zij veel meer op zoek gaan naar de mens als geheel, en een goede – want ook hier is een gigantisch (!!) verschil – wat de mensen nu eigenlijk zelf willen.
Ik lees nu al een hele tijd mee, en zo vaak heb ik de neiging om tegen het scherm te roepen: ‘maar jij hebt gewoon slechte hulpverleners!’ Maar ja, ik ben een Belg en ik ken het systeem niet. Maar in België kan je wisselen, en dat raad ik mensen altijd, altijd aan. Volgens mij zijn er van 10 psychologen maximaal 2 die je liggen, en die, sorry, gewoon goed zijn. Veel mensen doen maar wat, hebben het diploma maar niet de mix van doortastendheid en empathie en betrokkenheid tegelijk. En voor psychiaters ben ik nog somberder.
Voor mij als buitenstaander is het simpel: er moeten dingen veranderen in je leven, je bent te jong om zo bang te blijven, en je hebt zoveel talenten (zoals schrijven) die je te weinig benut op dit moment. Daarbij heb je hulp nodig. Geen gedoe van ‘ga maar wat fietsen’ en ook geen mensen die je het gevoel geven dat hun telefoon belangrijker is dan jij. Wel iemand, denk ik dan, die met jou kijkt wat er nu eigenlijk gebeurd is, waarom je bang geworden bent, hoe je daardoor nu over jezelf denkt, wat je nodig hebt om te kunnen veranderen, etc etc.
Enfin. Dat is mijn mening. Sorry voor de te lange reactie!
Wat een oelewapper zeg! Nu ja, hij kan het niet maken om, tijdens jouw tijd, met anderen bezig te gaan. Laten we het erop houden dat zijn manieren ver te zoeken zijn. Probeer jij je er vooral niet te druk om te maken, als hij toch weggaat, krijg je de volgende keer hopelijk iemand die wel naar jou luistert. Ik snap wel wat je bedoeld, ook ik loop tegen het geen aan dat ik pas kan praten als mensen mij vragen stellen. Lastig is dat. Hopelijk kun je je er een beetje overheen zetten en vergeet niet dat het goed komt! Dikke knufel, Xoxo
Ik merk toch dat je erg veel in je brief ook zelf invult. Zelf invult wat anderen denken of willen en dat voornamelijk op een negatieve manier.
Waar bedoel je precies? Zou je willen toelichten? Ik heb het nog eens doorgelezen, maar weet niet helemaal precies waar je bedoelt. :-) Alvast bedankt!
In dit artikel*
ik loop nu bij een psychiater die mindfullness doet maar het wachten duurt en duurt maar nu heb ik wat anders op internet opgezocht die velerlei therapieën allemaal onder één dak hebben, kan ik dan zo maar overhoppen omdat ik het gevoel heb dat ik niet echt verder kom bij hem. Hij is niet onaardig maar ik wil gewoon nu geholpen worden en niet over 3 maanden. In de tussentijd loop ik maar mijn tijd te verdoen.
Ben ik redelijk hierin en wat als hij er niet mee instemt wat dan?
Heb je dit bij hem aangegeven? Dat lijkt me belangrijk. Veel dingen hebben tijd nodig en daarom werkt het niet altijd zo dat ‘direct geholpen worden’ mogelijk is… Als je met de psychiater bespreekt wat je lastig vindt in de manier van behandeling die je nu krijgt kan het goed dat hij de behandeling wel kan aanpassen! Ze zijn er om jou te helpen, maar dan moeten ze wel weten dat dit niet is wat jou helpt.
Heel veel succes!