De laatste tijd ben ik zo hard als ik kan aan het vechten tegen mijn paniekaanvallen. Vechten is misschien niet het goede woord. Het is meer “feel the fear and do it anyway”. Elke dag oefen ik zo hard als ik kan (echt) (dat klinkt misschien egoïstisch en opschepperig… zo bedoel ik het niet). Het put me eerlijk gezegd vaak best wel uit.
Ik boek eigenlijk nauwelijks vooruitgang. Dat klinkt misschien gek, gezien het feit dat ik wel alleen heb gefietst en wel dingen aan ga. In dat opzicht maak ik wellicht ook vooruitgang. In de ogen van anderen maak ik zeker vooruitgang. Maar mijn spanning zakt niet. Mijn paniekaanvallen komen niet minder vaak en worden niet minder heftig. Er gaat natuurlijk altijd een behoorlijke tijd overheen voordat exposure van iets angstigs waar je het cijfer (qua hoeveelheid angst, 1 = niet 10=doodsangsten) 8 aan geeft een 5 zal maken. Dat duurt gewoon erg lang. In bijna alle behandelingen die ik heb gehad werd exposure gebruikt. Keer op keer oefende ik maanden met dingen, maar werd de spanning niet minder. Keer op keer kwamen we er weer op uit dat dit niet de manier voor mij was.
Zo eigenlijk ook nu weer. Ik doe dingen, voel me daar soms best trots over en zo. Maar mijn angst neemt niet af. Mijn paniek neemt niet af. In die zin treedt er geen verbetering op. Dat is ook precies de reden dat het zo ontzettend uitputtend is vaak. Ik wil, ik “vecht”, ik doe, maar de angst is erg hoog en het kost me allemaal ontzettend veel energie.
Verschillende mensen hebben me gezegd dat ik meer rust moet gaan inbouwen. Dat een dagje geen oefeningen ook oké is. Misschien zelfs wel nodig, om vooruitgang te boeken. Ik heb daar heel veel over nagedacht. Rust… Bij het woord rust maakt mijn hoofd direct overuren. Rust?! “Nee Kim, je moet jezelf pushen. Je moet buiten je comfort zone komen. Vechten. Doorgaan. Doorgaan!!!” Kennelijk heb ik, diep van binnen, besloten dat ik gewoon niet hard genoeg werk. En dus moet ik nu keihard doorgaan. Net zolang, tot de exposure wel helpt. Dat behandelaars hebben bevestigd dat dit wellicht niet “mijn” manier is heb ik ergens ver weg gestopt. Ik moet doorgaan, eindeloos doorgaan.
Een dagje “niks”… Geen “extra” spanning… Geen vorm van exposure… Het lijkt me heerlijk. Maar hoe doe je zoiets? Geen idee. Voor mij zou het vrij letterlijk betekenen de dag in bed doorbrengen, met een boekje en mijn medicatie. Al zal ook dat veel spanning opleveren. Rusten mag niet, van mezelf. In die zin is ook dat dan weer exposure. Een dagje geen exposure… Dat zou betekenen zeker niet met de hond naar buiten gaan, geen trappen op lopen, geen nagellak dragen, eigenlijk überhaupt gewoon niet naar buiten gaan, niemand anders zien dan mijn moeder. Het lijkt me allemaal niet zo “mogelijk”, eerlijk gezegd.
Daarnaast ben ik ook vreselijk bang dat wanneer ik een dagje ècht rust neem. Dus echt letterlijk niks doe… Dat ik dan keihard achteruit zal gaan. Dat ik de dag daarna niks meer durf. Ik ben bang dat het niet oefenen mijn angst nog meer aanwakkeren.
Tja. Rust.
Hoe denken jullie over rustdagen? Plannen jullie ze zelf in? Hoe zien die er voor jullie uit?
Liefs
(Goed, ik heb lang getwijfeld of ik dit blogje wel of niet online zou zetten. Afgelopen vrijdag heb ik een gesprek gehad met mijn spv’er en daaruit kwam eigenlijk vooral dat zij lijkt te vinden dat ik niet genoeg oefen. Hoe ik ook probeerde uit te leggen dat ik hard mijn best deed, dat ik zelf hard gefietst, met de hond wandel, etc. etc. Ze bleef maar terugkomen bij “ja maar dan wil je wel weer zo snel mogelijk naar huis”. Ze gaf aan dat ik nu echt structureel exposure moet gaan toepassen. Ik gaf aan dat ik al jaren elke dag, de hele dag exposure toepas. Helpende gedachten, ik kan ze allemaal bedenken en ik doe er heel hard mijn best voor. Er bestaat niets wat voor mij geen exposure is. Ze gaf alleen maar aan dat ze niet wist of ik het dan wel echt had volgehouden. Jawel, mevrouw, dat heb ik wel. Zeker wel. Ik voelde me erg verdrietig en onbegrepen na het gesprek. Ik wilde dit blogje verwijderen. Het gesprek was een bevestiging van het feit dat ik geen rust verdien. Geen rust mag nemen. Maar toch plaats ik dit. Omdat ik weet hoe het zet. Omdat mijn moeder het ook helemaal niet eens was met alles wat er gezegd is. Ik heb mijn spv’er nu in totaal 1,5 uur gesproken. Ze kan nog niet op die manier over mij oordelen. Ik doe mijn best, en verdien af en toe ook rust.)
Lieve Kim,
ik denk dat je zeker wat rust verdient, van blijven vechten in een tempo dat je sloopt omdat je niet “beloond” wordt met de zo gehoopte spanningsvermindering wordt volgens mij niemand beter en iedereen overspannen (wat de kans op paniek alleen maar groter maakt). Dus ja, je verdient zeker wat rust! Maar zoals je zegt: alles is voor mij exposure, er is niets wat je geen spanning oplevert, zelfs absolute rust niet… Misschien is dat een teken dat je naar een middenweg mag zoeken? Dus bijvoorbeeld een (paar) dag(en) maar een of twee oefeningen per dag, alleen met de hond wandelen, of even alleen thuis zijn, en daarnaast niet te veel van jezelf eisen, of je nu op bed of op de bank wil liggen, een boek of tijdschrift wil lezen: doe naast die enkele oefening(en) de dingen die je fijn vindt om te doen, dat kan ook een vorm van rust zijn. Maar wel met het plan dat je dat eerst eens een dag of een paar dagen zo doet en daarna weer verder kijkt, je voorneemt om daarna te bepalen of dit helpend was of niet.
Veel sterkte!
Heel erg bedankt voor je reactie!
Ik weet van mezelf dat ik rustdagen nodig heb, ondanks dat ik niet bepaald een druk bestaan leid. Gewoon simpelweg omdat ik dat nodig heb om de overige tijd goed te kunnen functioneren zonder het gevoel over te lopen. Jouw hoofdje geeft je geen rust, maar misschien is dat wel waar je voorlopig op ‘rustdagen’ voor moet gaan vechten. Je moet af en toe een stapje terug kunnen doen meid. Anders raak je zo nog overspannen of wat dan ook omdat je alleen maar door wil. Ik denk dat het je juist goed zou doen, als je je rust durft te pakken. Ik denk dat inderdaad gaat helpen bij vooruitgang. Je hebt het ook nodig als je jezelf zo vaak onder druk met zetten om die angsten te overwinnen. Take care lieve meid.
Dankjewel voor je reactie. Ik ga mijn best doen. :-)
Kim ik vind het naar voor je dat je zo weinig rust kunt nemen. En dat je vindt dat je steeds moet oefenen. Maar Kim, misschien werkt angst therapie niet voor jou (zoals wij al eerder hebben besproken hihi) en heb je een onvermogen (autisme). Dan zit je jezelf steeds zo uitteputten terwijl een andere “aanpak” veel beter is. Dit is wel natuurlijk allemaal makkelijk gezegd aangezien je niet duidelijk weet wat wel en wat niet helpt. Maar ik hoop dat er snel wat duidelijkheid voor je in komt Kim! Hug! Leonica
Knuffel. <3
Ik denk dat het belangrijk is om de balans ertussen te vinden. Zo sprak ik met mijn psycholoog af dat ik 1x in de 2 weken een rustdag mocht, maar alle andere dagen moest ik wel echt wat doen. Misschien kun je proberen de dag voor de rustdag iets extra moeilijks te doen. Dan kun je tegen jezelf zeggen dat je het echt hebt verdiend!
Is het zeker! Ik doe sowieso elke dag wel echt iets. Wat op dat moment “erg moeilijk” is hangt heel erg af van wat voor dag het is. Vandaag ging bijvoorbeeld het wandelen met de hond redelijk, terwijl ik op sommige andere dagen dat echt verschrikkelijk moeilijk kan vinden. Ik ga mijn best doen!
Iedereen verdient rust, die moet je ook zeker nemen. Wat niet weg neemt dat je de andere dagen dan ook weer lekker kunt oefenen. Misschien gaat het juist dan wel beter :-).
Ja, dat hopen we dan maar. :-)
Ik weet hoe naar het is om met angst en paniekaanvallen te moeten werken. Dat is echt een stuk lastiger dan iemand zich ook maar voor kan stellen. Als exposure voor jou niet werkt, zou je het op een andere manier kunnen proberen. Als je maar blijft proberen en iets werkt niet word je er ook vooral moedeloos van, en dat is niet de bedoeling! Waarom neem je niet rust als beloning? Dus s’morgens iets niet al te groots doen, en de rest van de dag rusten?
Dat vind ik heel lastig, omdat iedereen (behandelaren) me telkens zegt dat exposure wel moet werken. Dat snap ik ergens wel, en dus moet ik maar door gaan van mezelf. Het is lastig daar een beetje van af te stappen. Maar ik ga mijn best doen!
Maak je van exposure niet per ongeluk een ritueel..? Met als functie controle ervaren..? Door er een controle ritueel van te maken heb je jezelf ’tuk’ en vermijd je werkelijke exposure, terwijl je jezelf juist kunt overtuigen dat je exposure doet.
En ik vraag me nog even af… Heb je paniekaanvallen vanuit een algemene angst of bijv nav een trauma? Ik heb het zelf namenlijk door trauma, waardoor niet exposure maar trauma verwerking de oplossing is. Het kan ook nog sociale angst zijn, dan is mensen de oplossing. Kortom wel belangrijk waar de oorzaak ligt. Exposure werkt bij concrete angst!
Dikke knuffel en lieve warmte en sterkte!
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat je bedoelt met van exposure een ritueel maken? Hoe zou ik dit kunnen/moeten onderscheiden van “gewone” exposure?
Niet n.a.v. een trauma, maar n.a.v. flauwvallen zijn mijn paniekaanvallen erg heftig geworden.
Heel erg bedankt en ook een knuffel voor jou!
Ik geloof dat ik er niet veel zinnigs op kan zeggen omdat ik hier gewoonweg te weinig van weet. wel weet ik dat iedereen rust verdient, jij ook. Alleen hoe je die rust dan kan bereiken… Dat is dan weer hee lastig. Heftig meid. Knuffel!
Dankjewel. <3
Ik heb (nog) niet de kennis en/of ervaring om hier echt goed inhoudelijk op te reageren.. het enige dat bij mij naar boven komt is dat misschien ACT (Acceptance and Commitment Therapy) je zou kunnen ondersteunen/helpen.. maar nogmaals, ik ben nog in opleiding dus weet niet of dat echt zo is..
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en hoop heel erg voor je dat je hier doorheen komt <3 <3
ACT vind ik heel erg interessant en ik zou er graag meer over leren. Het lijkt me inderdaad een manier die me goed zou kunnen helpen. Voor nu zetten behandelaars constant CGT in, ondanks het feit dat dat niet goed blijkt te werken. Ik ga me zelf maar eens wat meer verdiepen in ACT. :-)
Pff, lijkt me een lastige situatie!
Wat ik zelf zie bij mensen die ik voor paniek behandel, is dat ze zich vaak een tijd hebben overvraagd – te weinig rust hebben genomen. Na verloop van tijd kan zoiets gevoeliger maken voor paniek.
Ik ga geen uitspraken doen over jouw situatie, maar ik denk dat juist rust nemen ook voor jou belangrijk is. Misschien niet de hele dag alleen maar rust – gezien ook wat je noemt over angst daarna helemaal niet meer te durven – maar wel balans tussen dingen doen en tijd voor jezelf. Het is maar een idee; ook hulpverleners verschillen in gedachten die ze ergens over hebben – en ik ben nog helemaal niet zo heel ervaren :).
Ik sta open voor alle gedachten, haha. :-) De manier van aanpak die ze nu proberen toe te passen heeft tot nu toe gewoon echt niet gewerkt, dus ik moet op zoek naar iets anders. :-) Bedankt!
Natuurlijk verdien je rust en die moet je dan ook zeker nemen! Lekker op de bank of in bed met een boekje, misschien even in een warm bad? Maar misschien helpt wat meer de middenweg opzoeken ook al? Niet keihard vechten, niet compleet rusten.. maar iets meer afwisseling. Ik weet het niet zo goed, misschien spreek ik onzin. Take care girl!
Je spreekt geen onzin! Het zou heel fijn zijn een balans te vinden! Ik merk dat ik het heel erg lastig vind om een balans te vinden. Ik ga er of vol voor, of vind dat ik ècht rust moet nemen, haha. Stomme gedachten ook soms!
Lieve kim!
Jij mag echt rust nemen , ik zou bijna zeggen je moet rust nemen. Want anders ga je er aan onderdoor. Continu vechten is geen oplossing. Je hoeft geen hele dagen rust te nemen , maar eens bijvoorbeeld een uurtje nadat je een exposure hebt gedaan.
En wat die spv-er betreft die mag wel even dimmen. Na anderhalf uur weet je alles behalve voldoende om te oordelen. Jou moeder is het ook niet met haar eens, ze ziet haar dochter haar uiterste best doen , al zie jij dit misschien niet zelf. Rust momentjes inplannen lieve kim , doe je zelf daarin niet te kort. Je hebt het nodig. Iedereen heeft rustmomenten nodig
X
Dankjewel. Lief!
Rust nemen kan denk ik ook een heel goede oefening zijn! Ik werk 32 uur en woensdag is mijn break in de week om even bij te komen en te rusten. Dus ik ben voor, of probeer anders eerst een halve dag! :)
Ja, eerst een “korte” periode proberen is denk ik haalbaar. :-) Dankjewel!
Ik kan me goed voorstellen dat je je na het gesprek verdrietig voelde. Ik vind het juist heel stoer van je dat je zo goed bezig bent! Rustdagen verdien je zeker, dat heeft iedereen nodig! Je bent echt heel goed bezig.
Dankjewel! :) Lief
Maar lieve Kim, je maakt wel grote stappen! Want ondanks de angst doe je dingen én je paniek en angst worden er niet perse erger door toch? Dus door meer te doen, met een soort van stabiel blijvende angst is ook vooruitgang!
En ja rust mag. Rust is soms nodig. Hoe moeilijk het is ook is om te bepalen wanneer je die rust echt nodig hebt en wanneer het een ‘gemakkelijke oplossing’ is. En als die rust nemen voor jou ook al zoveel spanning met zich meebrengt is het niet zo dat je een dag helemaal niet oefent. Dus je kan die dag erna vast wel weer verder gaan met oefenen! En je hoeft helemaal niet een dag op bed te liggen, maar je kan er ook voor kiezen om maar 2 dingen te doen die je eng vindt ipv 4. Dat is ook al wat meer rust
Het lastige is dat er nooit echt vooruitgang is in mijn angst. Ik doe het wel, mijn angst wordt niet erger… Maar hij wordt ook nooit minder. Dat is het nare.
Je hebt gelijk, ik ga het proberen!
Misschien is een hele dag rust nogal veel om mee te beginnen? Dat is het voor mij ook, een dag rust is enorm lang. En bovendien wordt ik dan angstig over het feit dat ik misschien niet genoeg geniet van mijn dag of dat heel hard achteruit kan gaan. Dus misschien kan je gewoon beginnen met een avondje rust of een uurtje of twee. En dan kan je wel gewoon op bed liggen en niets doen, én moet je je nergens schuldig over voelen. Een paar uurtjes rusten werkt voor mij veel beter dan een hele dag omdat er dan minder druk op me ligt. :)
Dankjewel! :-) Ik denk dat je daar inderdaad gelijk in hebt. Dankjewel!
Wat naar dat ze zeggen dat je niet genoeg oefent terwijl jij steeds door die angst en paniek heen moet. Hoewel ik wel uit eigen ervaring weet dat het heel lang voelt alsof je helemaal niks opschiet en vooruit gaat, want dat gaat in kleine, onzichtbare stapjes, zou het wel prettig zijn als je begeleiders je ook meer rust gunnen.
Mijn psycholoog vond rust, of nee eigenlijk afleiding, erg belangrijk. Ik kreeg van hem allerlei ontspanningsoefeningen mee die ook van belang waren bij hyperventilatie. Ik moest van hem ook dingen zoeken die mij afleiden op een positieve manier. Zodra ik wel een angst- of paniekaanval kreeg moest ik daar wel door heen maar naderhand het opschrijven met allerlei methodes om mijzelf er inzicht in te geven. Ik weet niet of jij dat ook moet? Ik vond het in ieder geval erg fijn werken. En dingen zoals jij doet zoals fietsen (sporten in het algemeen) werden bij mij erg aangemoedigd omdat het je lichaam inderdaad een soort uitlaatklep geeft. Ik vind het juist goed dat je dat probeert!
Oefeningen bij hyperventilatie lijken mij heel erg handig! Ik ga eens kijken of ik er misschien ook wat op internet kan vinden. Tot nu toe heb ik nog niet zoveel kunnen vinden, maar wie weet. :-)
Ik hoef zelf niets op te schrijven rondom paniekaanvallen. Wat moest je allemaal opschrijven over de aanvallen?
Liefs
Ik kan me voorstellen dat dit af en toe heel erg lastig is, maar het is inderdaad ook gewoon enorm belangrijk: je lijf heeft af en toe echt rust nodig om het vol te houden, anders ga je kapot en dan ben je nog verder van huis.
Je verdient inderdaad rust! Die helpende gedachte werkt voor mij ook altijd goed aangezien ik eigenlijk ook vind dat ik geen rust verdien. Wat een vervelend gesprek heb je gehad. ik heb ooit een psychologe gehad toen ik nog een kind was, deze was ook erg naar tegen me over mijn faalangst. Niet bepaald helpend :| ben nooiy meer terug gegaan.
Wees lief voor jezelf. Met gedachten liefde geven aan jezelf. Kijk naar wat wel goed gaat en waar je een beetje hoop, vertrouwen of kracht uit kunt halen. Misschien staan er op mn site wat oefeningen waar je iets mee kunt. Klik rechts maar eens op oefeningen.
Succes!
En t linkje http://leeszen.blogspot.com
Die spv-er weet duidelijk niet hoe het écht voelt om met angst en paniekaanvallen te moeten leven. Hoe enorm uitputtend paniek is.