Wanneer je een eetstoornis hebt vindt iedereen het heel erg vanzelfsprekend dat je hier weer vanaf wilt. Je wilt toch immers niet ziek zijn? Je wilt toch gewoon naar school kunnen? Je wilt toch niet ziekenhuis in, ziekenhuis uit? Je wilt toch niet je vriendinnen kwijtraken omdat je nooit kunt afspreken omdat je eetschema anders in de war loopt?
Het klinkt allemaal zo enorm logisch, maar dat is het niet. De eetstoornis is namelijk altijd een soort dekmantel voor allerlei andere dingen. Je krijgt een eetstoornis niet zomaar, de eetstoornis heeft een functie. Wanneer de achterliggende problemen niet zijn opgelost (wat meestal niet zo 1, 2, 3 kan) is het helemaal niet zo gek dat je niet van je eetstoornis af wilt. Dan zul je namelijk ineens helemaal moeten dealen met alles wat erachter ligt.
Dus daarom hier een lijstje met ‘redenen waarom je je eetstoornis niet los wilt laten’ (er zijn natuurlijk heel veel meer mogelijkheden en het is ook mogelijk dat geen een van deze redenen voor jou speelt):
- Je moet aankomen
Vaak is de angst om aan te komen zo groot, dat dit een enorm struikelblok is voor iemand die moet genezen van de eetstoornis. Het is best leuk om weer een fijn leven te hebben, maar je wilt dit eigenlijk het liefst gewoon op je oude (eetstoornis) gewicht. Dat dat niet kan, dat is even een bijzaak!
- Controle kwijtraken
Wanneer je controle uit je eetstoornis denkt te halen is dat heel erg eng om los te laten. Je moet de controle die je eindelijk hebt weer loslaten. Je hebt gezien hoe het leven was zonder de controle en dat vond je niet fijn. Naar zo’n leven wil je helemaal niet terug!
- Je eetstoornis is jouw identiteit
Wanneer je al lange tijd een eetstoornis hebt kan het zijn dat dit je hele identiteit is geworden. Het is niet meer zo dat je bijvoorbeeld ‘een meisje met rood haar dat houdt van fietsen’ bent, nee, je bent puur en alleen ‘het meisje met de eetstoornis’. Of misschien zelfs wel ‘de eetstoornis’. Je weet niet meer wat je zelf nu eigenlijk leuk vindt. Je weet niet meer wat je voelt, denkt en gelooft. Alles is eetstoornis geworden. Want zeg nou eerlijk, hoe waarschijnlijk is het dat je net rond de periode dat je je eetstoornis ontwikkelde ook een enorme fascinatie ontwikkelde voor hele dagen en nachten sporten? Eerlijk gezegd lijkt die kans me heel erg klein. Je kan heel erg bang zijn om ‘niemand’ te zijn, wanneer je je eetstoornis los laat. Je bent de afgelopen maanden/jaren immers niet meer geweest dan dat.
- Je wilt niet gaan voelen
Wanneer je je eetstoornis los gaat laten is de kans groot dat je meer gaat voelen. Wanneer je weinig (of juist te veel!) eet is het namelijk zo dat je gevoelens worden afgevlakt. Je negatieve gevoelens worden minder heftig. Wanneer je je eetstoornis loslaat zul je ze weer meer gaan voelen. Wanneer je nog niet goed weet hoe je met deze gevoelens om moet gaan, kan het vreselijk eng zijn om je eetstoornis los te laten.
- Je bent bang voor verwachtingen
Wanneer je diep in je eetstoornis zit wordt er heel erg veel van je overgenomen. Je mag bijvoorbeeld niet meer naar school, werk, of moet vaak naar de huisarts voor controles. Wanneer je je eetstoornis los laat kan het zijn dat je bang bent dat mensen weer van alles van je gaan verwachten rondom school/werk/toekomst.
- “Met eetstoornis ben ik veel gelukkiger”
Dit is een beetje een combinatie van alle redenen die ik hierboven heb beschreven. Je leven lijkt gewoon veel mooier met je eetstoornis; je hebt controle, je bent misschien dun, je bent ‘iets/iemand’, je voelt lekker weinig! Ideaal!
Nu denk je misschien, wat een onwijs raar artikel, Kim. Dat snap ik. Dat lijkt het ook. Waarom zou ik je alleen maar redenen geven om je eetstoornis te behouden? Het is vooral om aan anderen te laten zien dat een eetstoornis ook echt ‘voordelen’ heeft voor degene die de eetstoornis heeft. Het is niet allemaal negatief. Hoe gek ook. Het is niet zo logisch dat iedereen altijd maar direct wil genezen van zijn of haar eetstoornis.
Overmorgen komt de tegenhanger online. De redenen waarom je wél wilt genezen van je eetstoornis!
Wil jij genezen?
Liefs
Dit roept wel veel herinneringen op zeg. Heel goed en duidelijk beschreven. Ik kon mijn eetstoornis pas loslaten toen ik besefte dat de controle die ik dacht te hebben verandert was in afhankelijkheid. Toen ik doorhad dat ik alle grip kwijt was, dat de eetstoornis mij niets meer opleverde, pas toen kon ik gaan loslaten.
Dankjewel.
Dat de controle eigenlijk helemaal geen controle meer is, is denk ik voor veel mensen een heel belangrijk besef om te hebben/krijgen.
Liefs
Poeh, wat lijkt me het ontzettend moeilijk om in deze cirkel te zitten. Dapper dat je hierover schrijft. Ik hoop dat het mensen inzicht geeft in bepaalde gedachten die personen met een eetstoornis (kunnen) hebben!
Dankjewel! Dat hoop ik ook!
Erg goed dat je hierover schrijft. Misschien zullen sommige lezers van je blog nu denken: jezus, die begrijpt me zó goed. Maar misschien gaan ze er ook over nadenken en even bij stilstaan.
Ik denk echter dat dat geldt voor verschillende stoornissen, het ‘misschien’ niet willen genezen. Je verliest de controle, je gaat meer voelen, de stoornis is je identiteit geworden, etc. Dus waarom loslaten? Ik heb dit ook ervaren, maar kwam tot het besluit dat ‘gezond’ worden de betere oplossing was.
Dat is ook zo, maar ik denk dat het controle aspect bij eetstoornissen wel een enorme rol speelt. Misschien groter dan bij sommige andere stoornissen.
Knap dat jij uit eindelijk tot dat besluit bent gekomen. :-)
Klopt helemaal dit, voor mij dan. Ik vind het ook heel knap dat je de “positieve” kanten van de eetstoornis belicht, terwijl andere mensen dat misschien niet zo 1,2,3 zullen snappen. Het heeft mij een lange tijd tegengehouden om de motivatie te vinden om te vechten, zo beangstigend is het inderdaad om zonder deze 5 punten te moeten leven. Erg goed beschreven!
Dat snap ik heel goed.. Ik hoop dat het je inmiddels is gelukt. :-)
Liefs
Wauw, zo herkenbaar. Vooral de controle kwijtraken en aankomen was voor mij een van de engste dingen. Ik wou, kon en durfde dat gewoon niet. Ook was ik heel erg bang wat andere mensen van mij zouden vinden als ik ‘beter’ zou worden en aan zou komen, misschien zouden ze dan wel denken dat ik me had aangesteld en dat het helemaal niet zo erg was. Ook had ik het gevoel dat ik faalde als ik mijn eetstoornis los zou laten, dat ik dan een ‘nep-anorect’ was. Altijd het gevoel dat ik niet zo ‘goed’ was als andere anorecten omdat ik nog veel dikker dan hun was (vond ik dan). Ja rare gedachtes eigenlijk.
Dat is inderdaad ook super herkenbaar. Het zijn gekke gedachten, maar volgens mij spelen ze bij bijna alle mensen met een eetstoornis, dus ergens zijn ze ook heel ‘normaal’..
Liefs!
Ik heb een eetstoornis NAO (niet anderzins omschreven) gehad. Op dit moment ben ik gewoon een slechte eter vind ik zelf, maar wel eentje die kan genieten van het uit eten gaan, met vrienden afspreken, niet meer naar klinieken of ziekenhuizen hoeft te gaan. Wat je schrijft is wel waar! Ik denk dat je het vooral snapt als je zelf te maken hebt (gehad) met een eetstoornis. Het beheerst je leven zo erg, maar tegelijkertijd is het inderdaad iets om controle te houden over allerlei andere dieperliggende moeilijke dingen of zelfs trauma’s waar je liever niet mee wil dealen. Mooi geschreven. Ik ben heel benieuwd naar het artikel van morgen!
Wauw. Wat heb je alles hier goed beschreven zeg!
Mijn eetstoornis speelt op de achtergrond, naast mijn ‘gewone leven’, maar toch herken ik ook de punten over verwachting wel heel erg. Ik verwacht van mezelf namelijk dat, als mijn eetstoornis ook is opgelost, ik de rest van het leven beter doe. Nu is er voor mezelf nog een soort van excuus, en dat raak je kwijt als je je eetstoornis los laat. Daar moet ik nog aan werken.
Dank je wel voor je artikel, lieve Kim!
Liefs, Sofie ♥
Dankjewel! En graag gedaan natuurlijk. :-)
Ik hoop dat je ooit gaat inzien dat je na de verwachtingen die je jezelf stelt misschien niet zo haalbaar zijn. Je mag het leven op jouw manier doen. Het hoeft niet op de manier van voor de eetstoornis. Je mag een nieuwe manier ‘verzinnen’. Alles is goed! Als het voor jou maar werkt.
Liefs
Wat een ontzettend sterk artikel! Onwijs knap ook dat je dit hebt geschreven. Ik heb gelukkig niemand in mijn omgeving (denk ik) die hiermee moet dealen, maar als het wel ooit gebeurd ga ik zeker even terug denken aan dit artikel! Ben benieuwd naar de tegenhanger morgen :) Liefs
Dankjewel!
Fijn. :-) Overmorgen komt ‘ie online!
Liefs
Duidelijke punten. Ik denk inderdaad dat de meeste mensen niet zullen beseffen dat er voor degene met de eetstoornis ook een soort ‘winst’ valt te behalen.
Dat wordt vaak vergeten.. Maar dat is wat het zo lastig maakt om te herstellen.. De eetstoornis is er niet voor niks!
Wat een herkenbare blog. Ik heb het idee dat ik echt controle heb door mijn eetstoornis, en natuurlijk wil ik die niet kwijt. Ook al weet ik ook wel dat een leven zonder eetstoornis mooier is.
Lastig dat je echt die controle ervaart als controle. Ik denk dat ik zelf op een gegeven moment wel heb kunnen inzien dat ik niet meer zélf echt controle heb, maar meer mijn es die mij een gevoel van controle gaf.
Ik hoop dat je je es ooit durft los te laten.
Liefs
Controle kwijtraken. Daar was ik bang voor. Ik ben nooit officieel gediagnostiseerd, omdat ik nooit ondergewicht heb gehad, gelukkig (: Maar, ik had die gekke gedachten allemaal wel, helaas. Ik kan me het allemaal onwijs goed voorstellen. Hoop echt dat je het langzaam los zult kunnen laten. En vooral niet allemaal tegelijk, want dat is natuurlijk veel te veel gevraagd van jezelf. Ik weet nog niet hoe je het gaat doen (en jij ook niet denk ik), maar ik weet wel DAT je het gaat doen. Liefs en een dikke knuffel!
Lieve Stella, ook nu hoef je je problemen met eten die je hebt gehad niet ‘weg te maken’ door te zeggen ‘nooit gediagnostiseerd omdat ik geen ondergewicht heb gehad’. Het gaat niet om gewicht. Er zijn mensen die nooit ondergewicht hebben gehad, er zijn mensen die alleen maar altijd ondergewicht hebben gehad. Het gaat om die stomme, stomme gedachten.
Ik weet ook nog niet hoe ik de dingen aan ga pakken, maar ooit, ooit zal het vast lukken. :-)
Liefs
Waarom konden ze je niet diagnosticeren? Vind ik heel raar, eetstoorbisswn komen namelijk bij zowel over- als onder – en normaal gewicht voor. Waar ben je geweest voor je diagnose als ik vragen mag?
Het is misschien niet per se een inspirerend/aansporend artikel, maar voor mensen zonder eetstoornis kan dit wel voor wat meer begrip zorgen – natuurlijk wil je wel van die ‘strijd’ af, maar sommige dingen die daarbij horen wil je eigenlijk wel behouden en dat kan niet, maar loslaten is dan alsnog wel lastig. Ik heb zelf gelukkig nooit een eetstoornis gehad, maar ik zat een jaar of vier terug wel in die richting, dus ik kan het me nog redelijk indenken.
Precies wat je zegt, ja!
Herkenning. Een eetstoornis loslaten is zó ongelofelijk moeilijk! Het is inderdaad zowel een vijand als een vriend.
Naar dat je het herkent! :-( Hopelijk wordt het meer vijand dan vriend en wordt het loslaten gemakkelijker.
Confronterend zeg… En helemaal waar. Op dit moment wil ik dus niet beter worden, en dat is toch verdomd lastig als je over een paar weken met therapie begint… :/ Misschien dat de tegenhanger van dit artikel me wat redenen in kan peperen. Ik wacht af!
Heftig, ik weet niet goed wat ik hier op moet zeggen. Gelukkig heb ik hier zelf nooit mee hoeven dealen, maar een vriendin wel, dus in dat opzicht herken ik veel. Ik begrijp ook wel dat de eetstoornis in de beleving van iemand die het heeft wél iets goeds kan zijn.
Per non parlare dei giochi di parole in lombardo:Marito che bussa alla porta di casa chiusa a chiave:- Maria, Maria, derva! El sò che te set lé cunt l&!te;archi39tt#- No Giuann, so che cunt largh i gamb.
Er komt steeds meer en de ontwikkeling op dit gebied staan niet stil Er lijkt heel wat te zijn maar het lijkt moeilijk als je bent uitbehandeld. Je moet wel sterk in je schonen staan om terug val te voorkomen. Het zal wel met iets te maken hebben. Er zal wel iets voor in de plaats moeten komen om de eetstoornis te laten vallen. De wetenschap staat niet stil. Het levert niet zo veel op en wat komt daar voor in de plaats.
goedemiddag,
Zelf ken ik vier mensen met een eetstoornis (we waren samen opgenomen) en ja, ik verklaarde ze voor gek toen ook hun deze redenen opnoemden (natuurlijk zei ik dat niet tegen ze). Maar, jou blog heeft me laten zien dat de redenen voor hun helemaal niet gek zijn. ze zijn voor hun doodnormaal geworden.
trouwens de reden dat ik op deze site terecht ben gekomen is, omdat wij voor Nederlands een themascriptie moeten maken. hiervoor moet je twee boeken lezen met hetzelfde thema/onderwerp, nou mijn onderwerp is eetstoornis en wat je schreef in jouw blog kan heel veel aanvullen in mijn themascriptie, bedankt! (ik vermeld je site trouwens wel bij de bronnenopgave: ) )
Wat fijn om te horen dat deze blog je inzicht heeft geven! Veel succes met je themascriptie. Vind het leuk/fijn om te horen dat je hier iets aan hebt gehad!