Het is alweer een tijdje geleden dat ik Paaz van Myrthe van der Meer uit las en er een review van plaatste op mijn blog . Eigenlijk ben ik na het uitlezen van Paaz direct in UP begonnen, ik wilde niet wachten. Inmiddels heb ik UP ook uitgelezen en vandaag ga ik het boek voor jullie reviewen.
Emma is jong, getalenteerd, bevlogen en ze heeft levenslang… de levenslange diagnose manisch depressief. Als Emma vol goede moed naar het laatste gesprek met haar psychiater gaat, gebeuren er een aantal dingen die ze niet helemaal had voorzien; haar psychiater is verdwenen, de vervanger weet niets van een eindgesprek en voor het einde van de dag is ze opgenomen op de paaz. Alweer.
Terwijl Emma op zoek gaat naar een verklaring, raakt ze langzaam maar zeker verstrikt in de wonderlijke wereld van pillen, psychiaters en patiënten. Hoeveel last mag je als psychiatrisch patiënt je omgeving bezorgen? Waar
loopt de grens tussen problemen bespreken en anderen ermee chanteren?
De verwachtingen waren hoog gespannen na het lezen van Paaz. Ik vond dat zo’n fijn boek, vol met dingen die ik herkende. Eerlijk gezegd was ik best een beetje huiverig om in UP te beginnen, omdat ik niet wilde dat het tegen zou vallen. Het moest net zo goed zijn als Paaz en ik wilde niet teleurgesteld worden.
De hoofdpersoon Emma kende ik al, dat was fijn want daardoor kwam ik direct in het verhaal. Ik werd meegesleurd door Emma en de andere personen op de paaz: mee naar therapie, mee naar de psychiater, mee naar de brug… Ik had het gevoel overal bij te zijn. Myrthe schrijft op een manier die dat met mij doet, die mij meeneemt in het verhaal.
Wat ik net als bij Paaz heel fijn vond aan dit boek was de herkenning die ik steeds had. De dingen die Emma meemaakt, voelt en denkt zijn vaak herkenbaar voor me – alleen kan Emma het beter verwoorden. Ik vind het mooi om te lezen hoe open Emma op momenten kan zijn tijdens bijvoorbeeld gesprekken met verpleging of de psychiater. In UP leer je steeds meer over hoe Emma zich voelt. Waar dit in Paaz nog wat minder werd besproken, krijg je er in UP een beter beeld van. Voor mij was het fijn om te lezen hoe een gesprek met een hulpverlener zou kunnen gaan. Zelf vind ik het enorm lastig om open te zijn, eerlijk te zijn, omdat ik (vaak) bang ben voor de reactie van de ander. Als ik in dit boek lees hoe de ander reageert op wat Emma zegt geeft dat veel rust. Zo zou het bij mij ook kunnen gaan.
Wat me heel erg pakte in dit boek was de manier waarop Myrthe van der Meer manisch-depressiviteit (de nieuwe diagnose van Emma) heeft beschreven. De “bizarre” gedachten van Emma rondom het innemen van alle pillen om zo de depressie te kunnen doden en dan verder te kunnen leven zonder depressie en het denken te kunnen vliegen zijn zo beschreven dat het niet eens meer als heel bizar overkomt. Je zou ze bijna zelf ook logisch gaan vinden. ;-)
Wat ik “grappig” vond was de herkenning in het je volledig storten op een hobby. Emma stort zich op het schrijven van een boek (sorry, manuscript), puzzelen en bijvoorbeeld kraanvogels vouwen. Dat is zo enorm herkenbaar. Precies ook met puzzelen en kraanvogels maken, om het dan een tijdje GEWELDIG te vinden en daarna echt helemaal niet meer. Het was fijn om te zien dat ik daarin niet de enige ben, want de keren dat ik dit tot nu toe aan hulpverleners heb verteld wanneer ze vroegen wat ik leuk vind om te doen keken ze me heel raar aan en snapten ze niet goed wat ik bedoelde. Fijn dat ik niet de enige gek ben die hier “last” van heeft. :-)
Wat ik aan UP ook heel mooi vond was de manier waarop banden binnen families werden uitgelicht. De band van Emma met haar moeder, haar zus Elise en haar broer David werden op een prachtige manier beschreven. Het gaf me een hoop inzicht in de manier waarop mensen met elkaar omgaan, maar ook in hoe bijvoorbeeld psychische ziektes voor de omgeving zijn. Over hoe je iemand te kort kunt doen terwijl je denkt het beste te doen. Hier heb ik veel van geleerd en ik hoop het mee te nemen in het dagelijks leven.
Sowieso denk ik dat ik in UP meer ‘adviezen’ heb gevonden en gekregen dan in Paaz. Waar Paaz vooral voor een heleboel herkenning zorgde, opende UP regelmatig mijn ogen en leerde ik dingen van een andere kant te bekijken. UP heeft me op verschillende punten handvatten gegeven voor het leven en relaties met anderen, dat vind ik heel mooi en waardevol.
UP heeft me zéker niet teleurgesteld – eerder het tegenovergestelde! Ik ben positief verrast over hoe ook dit boek me weer heeft geraakt. Het is zeker het lezen waard!
Liefs
Ik wil UP ook heel graag lezen. Vond Paaz ook interessant. Misschien moet ik hem toch maar gaan aanschaffen dan. Mooie review!
Zou ik zeker doen! Dankjewel!
Ik zweer plechtig de eerst volgende keer in de stad PAAZ te kopen. Laat ik daar maar eens mee beginnen :) Ben zo benieuwd, maar ik stel het elke keer uit
Veel plezier met lezen! :-) Volgende keer dat je in de stad bent echt doen hè?
Mooie recensie!
Ik heb toevallig niet zo lang geleden PAAZ gelezen en ben daardoor ook zeker nieuwsgierig geworden naar UP. Juist in PAAZ miste ik die uitgewerkte banden tussen familieleden, fijn dat die in UP wel meer aan de orde komen.
Mooi, ga ik zeker lezen!
Heb je Vita van Mathijs Kleijn ook gelezen? Vita is een depressief meisje en dit wordt vanuit haar vriend geschreven, geeft weer een heel ander perspectief.
Vita ken ik nog niet, bedankt voor de tip!